Marszałek Tuchaczewski cz.A.pdf

Marszałek Tuchaczewski cz.1

Aktorzy:

Heinrich Himmler - Wojciech Malajkat

Gen. Nikołaj Skoblin - Marian Opania

Reinhard Heydrich - Wiktor Zborowski

Major Papaszew - Jan Peszek

Szef sekcji wschodniej SD Behrends - Marek Perepeczko

22 maja 1937 roku do gabinetu szefa organizacji partyjnej w Kujbyszewie,

gdzie przebywał marszałek Michaił Tuchaczewski, weszli trzej

enkawudziści. Do przodu wysunął się starszy major Papaszew. Powiedział:

Papaszew: Obywatelu Tuchaczewski, jesteście aresztowani.

Dwaj inni schwycili Tuchaczewskiego za ręce i wykręcili je do tyłu

uniemożliwiając mu obronę. Papaszew zerwał z munduru pagony i

marszałkowskie odznaki. Wyprowadzili go z budynku tylnym wyjściem i

wsadzili do samochodu. Bezzwłocznie przewieziono marszałka do Moskwy.

Wszystko to, co działo się później: przesłuchanie, tortury, proces i

rozstrzelanie - było wykonaniem wyroku, jaki na najwybitniejszego

radzieckiego dowódcę i stratega wydał Józef Stalin.

Wielka kariera marszałka rozpoczęła się w 1914 roku. Wówczas w randze

porucznika Michaił Tuchaczewski, potomek starego szlacheckiego rodu,

absolwent słynnej Aleksandrowskiej Szkoły Wojskowej i żołnierz elitarnego

Siemionowskiego Pułku Gwardii, wyruszył na wojnę. Walczył dzielnie, ale

w 1915 roku dostał się do niewoli. Po czterokrotnych próbach zdołał uciec

z niemieckiej twierdzy Ingolstadt i przez Szwajcarię powrócił do Rosji.

Po krótkim odpoczynku podjął służbę. Podobno wówczas zmienił już

poglądy polityczne. Miał wystarczająco dużo powodów, aby inaczej patrzeć

na armię carską. Widział nieudolność dowódców i ogromną daninę krwi,

jaką Rosja płaciła za niekompetencję i głupotę generałów. Armia, źle

dowodzona i źle zaopatrzona, tej wojny wygrać nie mogła. Żołnierze mieli

dość czterech lat walk, życia w okopach, krwi, wszy, brudu. Jednakże car

nie miał ochoty kończyć wojny. Podobnie postąpił nowy Rząd Tymczasowy,

który przejął władzę po abdykacji cara w lutym 1917 roku i nie zakończył

walk. To obiecali wymęczonemu społeczeństwu Lenin i bolszewicy. Dlatego

wojsko poparło bolszewików.

Gdy w marcu 1918 roku nowa władza ogłosiła mobilizację wojskowych

specjalistów Michaił Tuchaczewski zgłosił się do służby. Wkrótce wstąpił do

partii komunistycznej. Odwaga, doświadczenie, zdolności dowódcze i

partyjna legitymacja umożliwiły mu szybki awans. Były carski porucznik w

wieku zaledwie 25 lat został komisarzem Moskiewskiego Rejonu

Zachodniej Strefy Obronnej. Potem dowodził armiami w walkach nad

Środkową Wołgą i na Syberii

Przełomowym okresem w życiu Tuchaczewskiego stała się wojna z Polską.

W kwietniu 1920 roku objął dowodzenie Frontem Zachodnim, którego

armie podeszły do Warszawy.

Chciał zdobyć polską stolicę potężnym uderzeniem od północy. Na prawym

skrzydle zgrupował cztery armie. Liczył, że spod Lwowa nadejdą dwie

armie i uderzą na lewym skrzydle. Gdyby tak się stało, Warszawa nie

mogłaby się obronić przed przeważającymi siłami wroga. Ale dwie armie

nie nadeszły na czas. Zatrzymał je Stalin, który chciał użyć tych armii do

zdobycia Lwowa.

To była jedna z przyczyn klęski Tuchaczewskiego pod Warszawą. I źródło

konfliktu ze Stalinem.

Stalin nigdy nie zapomniał, że w 1920 roku, oskarżony o sabotowanie

dyrektyw partii i rozkazów dowództwa Armii Czerwonej, musiał ustąpić ze

stanowiska członka Rady Wojennej. Był mściwy. Nigdy nie wybaczał

krzywd, rzeczywistych lub urojonych. Cierpliwie czekał.

Przez wiele lat nie szkodził Tuchaczewskiemu. Znał wartość tego człowieka

jako doskonałego organizatora i wybitnego stratega. Wiedział również, że

nie tak łatwo jest zniszczyć bohatera wojny domowej, który miał wielu

wysoko postawionych przyjaciół. Czekał więc na najbardziej odpowiedni

czas i na odpowiedni pretekst.

Tuchaczewski awansował. W czerwcu 1931 roku mianowano go

wiceprzewodniczącym Rady Wojennej, wicekomisarzem do spraw

wojskowych i morskich oraz szefem uzbrojenia armii. W 1935 roku, jako

jeden z pięciu pierwszych oficerów, otrzymał stopień marszałka Związku

Radzieckiego.

Budował nowoczesną Armię Czerwoną. Zmotoryzowaną, wyposażoną w

czołgi, dysponującą licznymi oddziałami powietrznodesantowymi, o

których mało kto słyszał na świecie. Z jego polecenia prowadzono prace

nad bronią rakietową.

Jego działalności uważnie przypatrywali się Niemcy i obawiali się go.

Wiedzieli, że jest wrogo do nich nastawiony ze względu na przeżycia na

froncie I wojny i potem w niemieckich obozach jenieckich. Wiedzieli, że

opowiadał się za sojuszem Związku Radzieckiego z Francją przeciwko

Niemcom, a szacunek i uznanie ze strony generalicji francuskiej oraz

osobiste znajomości ułatwiały Tuchaczewskiemu działanie na rzecz

wojskowego zbliżenia obydwu państw. Mieli więc wystarczająco dużo

powodów, aby planować usunięcie Tuchaczewskiego.

W tym samym czasie Józef Stalin doszedł do wniosku, że należy zniszczyć

Tuchaczewskiego.

Dwie tajne służby, radziecka i niemiecka, rozpoczęły osaczanie marszałka.

Pewnego grudniowego popołudnia w 1936 roku do pokoju hotelu

"Ambasador" w Berlinie przyszedł ubrany po cywilnemu Reinhard

Heydrich, szef niemieckiej Służby Bezpieczeństwa, Sicherheitsdienst.

Umówiony był ze swoim agentem generałem Nikołajem Skoblinem.

Były carski oficer od 1921 roku przebywał na emigracji. Do Paryża

przeniósł się w 1930 roku i tam wstąpił do emigracyjnej organizacji

Rosyjski Powszechny Związek Wojskowy, gdzie pełnił funkcję szefa służby

informacyjnej. Na przełomie lat 1935/36 nawiązał kontakt z niemiecką

tajną służbą SD. Heydrich nie miał wątpliwości, że Skoblin był również

agentem wywiadu radzieckiego. W istocie od 1921 roku współpracował z

radzieckim wywiadem wojskowym GRU.

Heydrichowi nie przeszkadzała świadomość podwójnej roli Skoblina.

Uważał, że to nawet pożyteczne, gdyż zyskiwał możliwość poznania metod

działania wroga. Ponadto mógł w najprostszy sposób podsuwać wywiadowi

radzieckiemu fałszywe wiadomości.

W grudniu 1936 roku Skoblin przesłał wiadomość: "W Moskwie zawiązał

się spisek przeciw Stalinowi. Na czele spisku stoi marszałek

Tuchaczewski". Heydrich wiedział, jak ważna jest to informacja.

Natychmiast wezwał Skoblina na spotkanie.

12 grudnia 1936 roku w berlińskim hotelu Ambasador spotkali się

Reinhard Heydrich, szef nazistowskiej służby bezpieczeństwa i generał

Nikołaj Skoblin, działacz emigracyjnej organizacji antybolszewickiej i

zarazem podwójny agent: niemieckiej Służby Bezpieczeństwa i

radzieckiego wywiadu.

Rozmowę rozpoczął Reinhard Heydrich:

Heydrich: Wiadomość z Paryża była dla nas bardzo

interesująca. Proszę mi podać bliższe szczegóły.

Skoblin: W Moskwie przygotowują zamach na Stalina. Po jego

obaleniu ma być wprowadzona dyktatura wojskowa. Na czele

spisku stoi marszałek Tuchaczewski.

Heydrich: Skąd ta wiadomość?

Skoblin: Jak pan zapewne wie, marszałek Tuchaczewski był w

styczniu tego roku w Londynie, a następnie zatrzymał się na

kilka dni w Paryżu…

Heydrich: Na siedem dni.

Skoblin: Tak, dokładnie. Londyńska część podróży marszałka

jest mi nieznana, ale o pobycie w Paryżu wiem bardzo wiele.

Heydrich: Słucham dalej, panie generale.

Skoblin: Tuchaczewski rozmawiał z przedstawicielami

francuskiego rządu o możliwości obalenia Stalina. Wiem, że

odbył tajne rozmowy z marszałkiem Petainem, ministrem

spraw zagranicznych, ministrem wojny, a także

przewodniczącym Najwyższej Rady Wojennej generałem

Gamelin. To naturalne, że Tuchaczewski planując utworzenie

nowego rządu w Moskwie chciał poznać reakcję mocarstw

zachodnich. Ponadto spotkał się generałem Jewgienijem

Millerem - przywódcą Rosyjskiego Powszechnego Związku

Wojskowego. Usiłując pozyskać go dla swoich planów jasno

przedstawił zamiar obalenia Stalina. Z rozmowy z Millerem

wynikało, że marszałek stara się zrealizować swój plan

przejęcia władzy w Rosji przy współpracy z niemiecką

generalicją. W tym wypadku może pan zapewne uzyskać

więcej informacji z Abwehry.

Heydrich: Ma pan dowody?

Skoblin: Spiskowcy starają się nie zostawiać śladów, a tym

bardziej pisemnych zobowiązań. Jak pan się zorientował, moje

informacje pochodzą z pierwszej ręki i odrzucam możliwość,

że mogą być nieprawdziwe. Reszta należy do pana…

Heydrich wyjął z kieszeni kopertę zawierającą plik banknotów i położył ją

na stole przed Skoblinem.

Wiedział, że intryga, w której wyniku usunięto by Tuchaczewskiego i kadrę

dowódczą Armii Czerwonej, wymagała akceptacji Himmlera i zapewne

samego Hitlera. Po powrocie do biura Heydrich zadzwonił do swojego

zwierzchnika, szefa SS Heinricha Himmlera i poprosił o natychmiastowe

spotkanie w "sprawie, która może być ważna dla Niemiec".

Himmler początkowo dość sceptycznie podszedł do rewelacji Heydricha.

Zapytał:

Himmler: Uważa pan, że ten… Skoblin mówi prawdę?

Heydrich: Nie wierzę mu. To mało prawdopodobne, aby

Tuchaczewski w czasie pobytu w Londynie i Paryżu informował

przedstawicieli rządów tamtych państw o zamiarze obalenia

Stalina. Tym bardziej nie ujawnił swoich planów szefowi

emigracyjnej organizacji, który nienawidzi go za przystąpienie

do komunistów i który zapewne jest agentem NKWD.

Himmler: Chce pan powiedzieć, że NKWD podsunęło nam

Skoblina?

Heydrich: Tak sądzę. Uważam, że NKWD, bez wątpienia na

rozkaz Stalina, chce się pozbyć Tuchaczewskiego i poszukuje

dowodów. Oskarżenie marszałka, bohatera wojny domowej,

wymaga solidnych podstaw. Jeżeli tak nie jest i rzeczywiście

Tuchaczewski zaangażował się w spisek przeciwko Stalinowi,

dostarczenie dowodów zdrady również jest dla nas bardzo

interesujące. Usunięcie stratega tej miary działa tylko na

korzyść Niemiec.

Himmler: Zgadzam się z panem. Uważam, że powinniśmy

poinformować führera.

Himmler i Heydrich stawili się w gabinecie Hitlera 24 grudnia 1936 roku.

Pomysł intrygi spodobał się führerowi. Niemiecka Służba Bezpieczeństwa

rozpoczęła tajną grę.

Reinhard Heydrich postanowił nie podejmować żadnych działań, dopóki

dogłębnie nie przemyśli wszystkich kroków, a okres świąt wydawał mu się

doskonałą okazją ku temu. Opracowanie planu działania zlecił

Behrendsowi, szefowi sekcji wschodniej SD. 4 stycznia 1937 roku podczas

narady w gabinecie Heydricha, Behrends przestawił swój pomysł.

Behrends: Zakładamy, że Tuchaczewski przygotowywał spisek

przy współpracy z naszymi generałami. Oczywiście nie

mogłoby to ujść uwadze naszego wywiadu wojskowego.

Abwehra gromadziłaby stenogramy podsłuchiwanych rozmów

telefonicznych, raporty z bezpośredniej inwigilacji oficerów

niemieckich oraz kopie przechwyconych listów. Wśród nich

powinien znaleźć się list marszałka Tuchaczewskiego do

jednego z naszych generałów zawierający wyraźne informacje

o przygotowywanym zamachu. Oczywiście dokumenty będą

miały wszystkie atrybuty sprawy urzędowej: pieczęcie,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: