Sebastian Koziejowski gr. 5m
SPRAWOZDANIE Z ĆWICZEŃ
Temat : POMIAR WYSOKOŚCI UNIESIENIA ŚRODKA MASY, PODCZAS
WYSKOKU NA PLATFORMIE DYNAMOMETRYCZNEJ.
Próba, będąca przedmiotem tego sprawozdania, to jeden z podstawowych i najpopularniejszych pomiarów w praktyce sportowej (głównie ze względu na łatwość jej przeprowadzenia). Za pomocą pomiaru takiego wyskoku dosiężnego – zamach ramionami, wyskok obunóż z miejsca, można dokonać oceny wielu parametrów, charakteryzujących możliwości szybkościowo-siłowe człowieka.
Większość testów służących ilościowej ocenie sprawności człowieka, opiera się właśnie na takich podstawowych pomiarach.
Podstawowymi zaletami tej metody są :
1. możliwość rejestracji przemieszczającego się środka ciężkości masy ciała w wyskoku, umożliwia przeprowadzenie wieloparametrowej analizy ruchu.
2. Dokładność pomiaru.
3. Możliwość wykonywania różnego rodzaju skoków (w zależności od założeń przeprowadzanego testu)
4. Łatwość we wdrażaniu testu do praktyki sportowej.
5. Możliwość dokonywania pełnej analizy nie tylko parametrów lotu, lecz również tych, charakteryzujących odbicie.
Posiadając dane na temat siły, uzyskiwane na podstawie takiej jej rejestracji, można wykorzystać do oceny poziomu skoczności, mocy mechanicznej kończyn u zawodników uprawiających różne dyscypliny sportu, oraz do analizy wpływu stosowanego treningu, o różnym charakterze, na poziom skoczności i mocy kończyn dolnych.
Jak wiemy w różnych dyscyplinach, gdzie trening ma różny charakter, skoczność jest inna i odgrywa różną rolę. Pewnym jest, że możliwości skocznościowe zawodnika, zależą od dwóch głównych cech motorycznych – siły i szybkości. Tak więc na wynik pomiaru będzie miał bezpośredni wpływ stosunek wielkości tych dwóch cech wśród badanych.
Podczas analizy wyników pomiarów, musimy zwrócić uwagę na takie parametry jak: płeć, wiek osoby badanej, rodzaj dyscypliny sportu, długość jej uprawiania, a także obecny stan fizyczny organizmu.
Podczas wyskoku dosiężnego (pionowy w górę) wyróżnia się następujące fazy:
· Faza zamachu – obniżenie środka masy ciała podczas kontaktu z podłożem
· Faza odbicia – unoszenie środka masy podczas kontaktu z podłożem
· Faza lotu – brak kontaktu z podłożem
· Faza lądowania – kontakt z podłożem po fazie lotu, do chwili osiągnięcia stałej wartości siły reakcji.
Siły powodujące zmianę prędkości ciała w stosunku do innych ciał, w dynamice rozdzielamy na siły zewnętrzne i wewnętrzne. Na człowieka odbijającego się od podłoża działają dwie siły zewnętrzne : siła ciężkości przyłożona do środka masy ciała i siła reakcji podłoża, przyłożona do stóp. Przy ruchach zapoczątkowanych na podłożu, zgodnie z trzecią zasadą dynamiki Newtona, siła reakcji podłoża równa się sile akcji ciała człowieka, ale o przeciwnym kierunku i zwrocie. Na siłę akcji składa się : siła ciężkości G = mg i siła bezwładności Fi = mai związana z niejednostajnym ruchem ciała. Podczas stania na podłożu V = 0, siłę akcji będzie stanowić siła ciężkości (R = G). Początek zamachu, powoduje gwałtowne skierowanie środka ciężkości w dół, co powoduje działanie siły bezwładności skierowanej ku górze. Maleje nacisk podłoża. To nazywamy fazą odciążenia, w której R = G – Fi (siła reakcji mniejsza jest od ciężaru ciała). Gdy kończy się faza zamachu i odbicia, siła kieruje się przeciwnie do kierunku przyspieszenia ziemskiego – ku górze, siła reakcji wzrasta. R = G + Fi
Tak więc miarą efektywności wyskoku dosiężnego, jest wysokość uniesienia środka ciężkości. Ta zależy od rozwiniętego popędu siły, oraz masy ciała. Na podstawie zarejestrowanej wartości siły reakcji podłoża, można przy obliczeniach otrzymać przebieg przyspieszenia, prędkości, mocy, położenia środka ciężkości masy badanego.
TOR POMIAROWY : składa się z platformy dynamometrycznej, przetwornika siły – napięcia, rejestratora, przetwornika sygnału analogowego na cyfrowy, komputera, rejestratora i drukarki.
Aby obliczyć wysokość mojego wyskoku, należy uprzednio dokonać pomiaru dwóch pól – P1 i P2 (krzywe zakreślające obszar poniżej i powyżej linii przedstawiającej ciężar ciała)
P1=356mm, P2=2061mm ,m=63,72
Xt=0,0087s
YR=11,8N
Wartości wyskalowane:
P1 =356 x XtYR= 36,312 [Ns]
P2 =2061 x XtYR= 210,222 [Ns]
Różnica dwu pól : 210,222 – 36,312 = 173,91 [Ns]
Następnie mogę już obliczyć wysokość (H) mojego wyskoku, wyznaczając uprzednio prędkość początkową V0
V0 = R(t)dt = (R0 x t0) : m
V0 = 173,91 : 63,72=2,73
Wysokość wyskoku obliczam ze wzoru :
H = V2 : 2g
H = 2,732 : 2 x 9,81
H = 0,38m ( ok. 38 cm )
Wyskoczyłem na wysokość 38 centymetrów
maarteczka15