CZ. 1
Według amerykańskich specjalistów wojskowych, w walce w rejonach zurbanizowanych czołgi są narażone na zniszczenie bardziej niż w innego rodzaju terenie. Zaleca się więc, tam gdzie jest to możliwe, obchodzenie obszarów zabudowanych. Mimo to jednak, czołgi będą musiały brać udział w walce w mieście z pododdziałami innych rodzajów wojsk. Działania w terenie zabudowanym charakteryzują następujące właściwości: prowadzenie walki małymi pododdziałami składającymi się z różnych rodzajów wojsk; trójwymiarowość pola walki; ograniczony i skanalizowany manewr; ograniczone możliwości obserwacji pola ostrzału; znacznie ograniczone możliwości wykorzystania donośności środków ogniowych; trudności w dowodzeniu.
PODSTAWOWE ZASADY DZIAŁAŃ W MIEŚCIE
Z powyższych właściwości wynikają trzy podstawowe zasady użycia czołgów w walce w terenie zabudowanym. Czołgi bez piechoty są małe efektywne w działaniu. Co więcej, piechota powinna właściwie przewodzić w walce. Należy więc przyjąć zasadę łączenia plutonów piechoty z plutonami czołgów i tworzenie kompanijnych grup taktycznych. Czołgi powinny koniecznie działać w składzie plutonu. Będą one w zasadzie nacierały po obu stronach ulicy -dwa w przodzie i dwa z tyłu. Zachowanie plutonu w całości usprawnia działanie kompanijnej grupie taktycznej, umożliwiając czołgom prowadzenie ognia w nakładkę i nad własnymi wojskami. Ponadto ułatwione jest dowodzenie. Czołg nacierający w przodzie będzie w zasadzie ostrzeliwał cele po przeciwnej stronie ulicy. Takie rozwiązanie -uwzględniając możliwość manewru lufy działa- zwiększy skuteczność zwalczania celów na poziomie ulicy, łącznie z oknami parteru budynków. Drużyna piechoty, po spieszeniu się, tworzy grupę towarzyszącą, składającą się z 6 żołnierzy (na transporterze opancerzonym pozostanie 3 żołnierzy). Grupa towarzysząca naciera wraz z czołgiem wzdłuż ulicy. Piechurzy działają zarówno przed, jak i za czołgiem i transporterem opancerzonym, aby zapewnić im bezpośrednią osłonę i wykrywać cele dla ich środków ogniowych. Utrzymanie łączności między dowódcą grupy towarzyszącej a dowódcą czołgu jest trudne. Piechota musi oczyszczać budynki wzdłuż osi natarcia oraz zapewnić ciągłą i skuteczną osłonę czołgom i transporterom opancerzonym, które są zmuszone do poruszania się jedynie wzdłuż szerszych ulic, gdzie przeciwnik ma dobre warunki ostrzału. Chociaż piechota, ze względu na wysoką temperaturę i spaliny, nie będzie mogła działać tuż za czołgiem, to jednak jego pancerz osłoni ją przed ogniem broni strzeleckiej. Należy szczególnie zapobiec porażeniu żołnierzy przez odłamki płaszcza przeciwpancernych pocisków podkalibrowych i przed podmuchem pocisków artyleryjskich. Czołg ma grubszy pancerz niż transporter opancerzony. Dlatego też, jeżeli spodziewane są czołgi lub broń przeciwpancerna przeciwnika, czołgi powinny w zasadzie nacierać przed transporterami, aby zapewnić im osłonę. Stosunkowo duży kąt podniesienia broni pokładowej transporterów opancerzonych umożliwi im ostrzeliwanie budynków ponad czołgami, a otwory strzelnicze w burtach transporterów zapewniają będącym wewnątrz żołnierzom dobre warunki prowadzenia ognia. Ponadto transporter w walce w mieście można wykorzystać do innych celów, np. jako ruchomy punkt dowodzenia, lub jako środek dowozu zaopatrzenia albo ewakuacji rannych.
KONIEC CZĘŚCI 1.
W części drugiej:1. PROWADZENIE OGNIA, 2.MANEWR, 3.ŁĄCZNOŚĆ.
Początek formularza
Dół formularza
j.szymanowski