Clancy Tom - Jack Ryan 6. Stan Zagrozenia.pdf - Clancy Tom - alachol

TOM CLANCY

Stan Zagrożenia

w Wydawnictwie Amber

CZAS PATRIOTÓW

CZERWONY KRÓLIK

KARDYNAŁ Z KREMLA

POLOWANIE NA „CZERWONY PAŹDZIERNIK"

STAN ZAGROŻENIA

w przygotowaniu

BEZ SKRUPUŁÓW

TOM CLANCY

STAN ZAGROŻENIA

Przekład Zbigniew Kański

AMBER

Tytuł oryginału CLE AR AND PRESENT DANGER

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna ZBIGNIEW WARZECHA

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta RENATA KUK, ELŻBIETA SZELEST

Ilustracja na okładce AGENCJA AKPA

Projekt graficzny okładki MAŁGORZATA CEBO-FONIOK

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl http://www.wydawnictwoamber.pl

ISBN 83-241-0404-6

* * *

Pamięci Johna Balia, przyjaciela, nauczyciela i profesjonalisty, który odleciał ostatnim samolotem

* * *

Prawo bez przemocy jest bezsilne. Pascal

Rola policji polega na stosowaniu przemocy lub groźbie jej użycia

w obronie żywotnych interesów państwa wewnątrz jego granic

i w normalnych warunkach. Rola sił zbrojnych polega na stosowaniu

przemocy lub groźbie jej zastosowania poza granicami państwa

w normalnych warunkach, zaś wewnątrz jego granic wyłącznie

w okolicznościach nadzwyczajnych (...). To, w jakim zakresie państwo gotowe jest użyć przemocy

w obronie

swych żywotnych interesów (...), zależy od oceny

aktualnie sprawującego władzę rządu, jakie środki może

i powinien zastosować, by nie dopuścić do kryzysu funkcjonowania

państwa i rezygnacji z własnych obowiązków.

Generał sir John Hackett

Prolog

SYTUACJA

Pokój był jeszcze pusty. Gabinet Owalny mieści się w południowo-wschodnim rogu zachodniego

skrzydła Białego Domu. Prowadzą do niego trzy wejścia: jedno z gabinetu osobistego sekretarza

prezydenta, drugie z małej kuchni, przez którą można przejść do gabinetu prezydenta, i wreszcie

trzecie z korytarza wychodzącego na Pokój Roosevelta. Jak na najwyższego urzędnika w państwie,

gabinet jest niezbyt duży i zwiedzający często napomykają, że wydaje się im mniejszy, niż

oczekiwali. Biurko prezydenta, ustawione na wprost okien o grubych szybach z kuloodpornego

poliwęglanu, zniekształcających widok na trawnik przed Białym Domem, wykonane jest z drewna

pochodzącego z HMS „Resolute", brytyjskiego statku, który zatonął na wodach amerykańskich w

XIX wieku. Amerykanie wydobyli wrak i zwrócili go Zjednoczonemu Królestwu, a w dowód

wdzięczności królowa Wiktoria kazała wykonać biurko z jego dębowych desek i przekazać

Amerykanom jako wyraz oficjalnego podziękowania. Wykonane w czasach, gdy ludzie byli

niższego wzrostu niż dzisiaj, biurko podwyższono nieco za prezydentury Reagana. Leżały na nim

segregatory i raporty przykryte wydrukiem harmonogramu spotkań, aparat interkomu, zwyczajny

wieloliniowy telefon klawiszowy oraz wyglądający normalnie, ale nader skomplikowany,

bezpieczny aparat do rozmów poufnych.

Krzesło prezydenta zostało wykonane na zamówienie i przystosowane do rozmiarów i wymagań

użytkownika, zaś wysokie oparcie zawierało kilka warstw kevlaru - tworzywa lżejszego i

mocniejszego od stali - stanowiącego dodatkowe zabezpieczenie przed kulami, gdyby jakiś

szaleniec

zdołał przestrzelić pancerne szyby okien. Kilkunastu agentów Secret Service pełniło dyżur w tej

części rezydencji prezydenta w godzinach urzędowania. Aby się tu dostać, większość ludzi musiała

przejść przez detektor metali - w zasadzie wszyscy, bo ci najpewniejsi byli nieco za pewni - i każdy

musiał się poddać kontroli przeprowadzanej całkiem serio przez funkcjonariuszy Secret Service,

których bez trudu rozpoznawało się po wetkniętej w ucho słuchawce koloru skóry oraz przewodzie

wychodzącym spod marynarki i których uprzejmość była sprawą drugorzędną wobec ich głównej

misji - ochrony życia prezydenta. Pod marynarką każdy agent nosił broń krótką o dużej mocy i

każdy z zawodowego nawyku widział we wszystkich i wszystkim potencjalne zagrożenie dla

Farmera, bo taki pseudonim aktualnie obowiązywał - nie miał on żadnego znaczenia, poza tym że

był łatwy do wymówienia i rozpoznania w łączności radiowej.

Wiceadmirał James Cutter z Marynarki Wojennej USA urzędował w gabinecie położonym w

przeciwległym, północno-zachodnim rogu zachodniego skrzydła i tego dnia tkwił na posterunku już

od szóstej piętnaście. Stanowisko specjalnego doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa

narodowego nadaje się tylko dla rannych ptaszków. Za kwadrans ósma wypił drugą filiżankę kawy

- podawano tu wyborną - i włożył przygotowane raporty do skórzanej aktówki. Przeszedł przez

pusty gabinet swojego przebywającego na urlopie zastępcy, potem korytarzem na prawo, obok

również pustego gabinetu wiceprezydenta, który bawił właśnie w Seulu, i skręcił na lewo, obok

gabinetu szefa administracji Białego Domu. Cutter należał do grona najbardziej wtajemniczonych

osobistości Waszyngtonu - nieobejmującego nawet wiceprezydenta - które bez specjalnego

zezwolenia mogły wejść do Gabinetu Owalnego według własnego uznania, choć zazwyczaj

zawiadamiał najpierw sekretariat, żeby uniknąć zamieszania. Szef administracji nie patrzył

przychylnym okiem na ten przywilej, z tym większą też satysfakcją Cutter wykorzystywał swoje

uprawnienie nieograniczonego dostępu do prezydenta. Po drodze czterech funkcjonariuszy ochrony

ukłoniło się admirałowi, który odwzajemnił się takim samym skinieniem, jakim pozdrawiał

każdego pracownika fizycznego. Oficjalnym pseudonimem Cuttera był Drwal i choć Cutter dobrze

wiedział, że agenci nazywają go pomiędzy sobą zupełnie inaczej, nic sobie z tego nie robił. W

sekretariacie już tętniło życie; trzech sekretarzy i jeden agent Secret Service siedzieli na swoich

miejscach.

- Szef będzie punktualnie? - spytał.

- Farmer jest w drodze, panie admirale - odpowiedział agent specjalny Connor. Miał czterdzieści

lat, był szefem osobistej ochrony

prezydenta, nie obchodziło go, kim jest Cutter i miał gdzieś to, co Cutter

o nim myśli. Prezydenci i doradcy przychodzili i odchodzili, jedni lubiani, inni znienawidzeni, ale

zawodowcy ze służb specjalnych obsługiwali

i chronili wszystkich bez wyjątku. Fachowym okiem przebiegł po aktówce i garniturze Cuttera.

Dzisiaj nie było tam broni. To nie paranoja. Król Arabii Saudyjskiej zginął z rąk członka rodziny, a

byłego premiera Włoch własna córka wydała terrorystom, którzy go w końcu zamordowali. Nie

tylko na wariatów musiał uważać. Każdy mógł zagrażać prezydentowi. Connor i tak miał szczęście,

że musiał dbać tylko o jego fizyczne bezpieczeństwo. Były też inne zagrożenia, ale to już

zmartwienie odmiennych, mniej zawodowych służb.

Wszyscy wstali, kiedy wszedł prezydent i za nim, jak zawsze, anioł stróż z ochrony osobistej -

gibka kobieta około trzydziestki o rozpuszczonych, ciemnych włosach, co nie zmieniało faktu, że w

strzelaniu z pistoletu nie miała sobie równych w służbach rządowych. Daga - jej przydomek

służbowy - przywitała Pete'a uśmiechem. Zapowiadał się spokojny dzień. Prezydent nigdzie się nie

wybierał. Listę interesantów dokładnie sprawdzono - numery legitymacji ubezpieczeniowych osób

spoza personelu przepuszczono przez komputery z rejestrem kryminalnym FBI - a samych gości

podda się oczywiście najbardziej drobiazgowej rewizji, jaką da się przeprowadzić bez

obmacywania delikwentów. Prezydent gestem ręki zaprosił admirała Cuttera do siebie. Dwóch

agentów jeszcze raz sprawdziło listę interesantów. Należało to do ich obowiązków, a szef ochrony

wcale nie miał pretensji, że typowo męską robotę zlecono kobiecie. Daga zasłużyła na swoje

stanowisko, pracując w terenie. Wszyscy zgodnie przyznawali, że gdyby była mężczyzną, nosiłaby

już dwie krokiewki sierżanta, a jeśli przypadkiem jakiś niedoszły zabójca wziąłby ją za sekretarkę,

należało tylko mu współczuć. Co kilka minut, dopóki Cutter nie wyszedł, agenci na zmianę

spoglądali przez wizjer w białych drzwiach, by upewnić się, czy wszystko w porządku. Prezydent

piastował urząd już przeszło trzy lata i przywykł do ciągłej obserwacji. Agentom nie przyszło nawet

do głowy, że zwykły śmiertelnik czułby się skrępowany w tej sytuacji. Płacili im za to, żeby

wiedzieli wszystko co się da o prezydencie, począwszy od tego, jak często chodzi do toalety,

skończywszy na osobach, z którymi sypiał. Nie na próżno agencję zwano Secret Service. Ich

poprzednicy skrzętnie ukrywali wszelakie grzeszki swojego szefa. Żona prezydenta wcale nie miała

prawa wiedzieć, co robi jej małżonek cały boży dzień - przynajmniej niektórzy prezydenci wyraźnie

to sobie zastrzegli - ale funkcjonariusze ochrony mieli nie tylko prawo, ale i obowiązek.

Za zamkniętymi drzwiami prezydent usiadł wygodnie. Od strony kuchni Filipińczyk, steward w

mundurze marynarki, wniósł tacę z kawą i rogalikami i zasalutował na baczność, zanim odszedł.

Tym samym zakończył się wstępny poranny rytuał i Cutter przystąpił do codziennego raportu

wywiadowczego. Materiał dostarczała mu CIA do domu w Fort Myer w stanie Wirginia przed

świtem, co pozwalało admirałowi odpowiednio go opracować. Odprawa nie trwała długo. Była

późna wiosna i na świecie panował względny spokój. Lokalne wojny w Afryce i w paru innych

miejscach nie miały większego znaczenia dla amerykańskich interesów, na Bliskim Wschodzie jak

zwykle idylla. Był więc czas na inne sprawy.

- Jak tam operacja „Rewia na Wodzie"? - spytał prezydent, smarując masłem rogalik.

- Wszystko gotowe, panie prezydencie. Ludzie Rittera zabrali się już do pracy - odparł Cutter.

- Nie jestem do końca przekonany, czy nie będzie przecieków.

- Panie prezydencie, przedsięwzięliśmy nadzwyczajne środki ostrożności. Owszem, jest pewne

ryzyko - wszystkich ewentualności nie da się przewidzieć - ale ograniczyliśmy do niezbędnego

minimum liczbę wtajemniczonego personelu, a ludzie ci zostali wybrani i sprawdzeni z największą

dokładnością.

Ta wypowiedź doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego została skwitowana pomrukiem

uznania. Prezydent wpadł w zastawioną przez siebie samego pułapkę - jak to się zdarza w

przypadku bodaj każdego prezydenta. Prezydenckie obietnice i oświadczenia... ludzie mieli

wstrętny zwyczaj pamiętania o nich. A jeśli już sami zapominali, to zawsze znalazł się dziennikarz

albo rywal polityczny, który nie omieszkał im przypomnieć. Tyle rzeczy się powiodło za tej

kadencji. Ale wiele z nich pozostało w tajemnicy i, ku utrapieniu Cuttera, tak miało pozostać. W

końcu na tym polegają sekrety. Tylko że kiedy w grę wchodzi polityka, żaden sekret nie jest

absolutnie święty, a zwłaszcza w roku wyborów. Cutter nie powinien się tym przejmować. Był

wszak zawodowym oficerem marynarki i powinien zajmować całkowicie apolityczne stanowisko w

sprawach dotyczących bezpieczeństwa państwa, ale ten, kto wymyślił taki właśnie postulat, musiał

być mnichem. Najwyżsi urzędnicy władzy wykonawczej nie ślubowali przecież cnoty i ubóstwa, a

posłuszeństwo też już się tak bardzo nie liczyło.

- Obiecałem społeczeństwu amerykańskiemu, że coś z tym fantem zrobimy - odparł gniewnie

prezydent. - I gówno zdziałaliśmy.

- Panie prezydencie, nie można zwalczać zagrożeń bezpieczeństwa narodowego za pomocą

instytucji policyjnych. Albo nasze narodowe bezpieczeństwo jest rzeczywiście zagrożone, albo nie.

Cutter powtarzał tę opinię z uporem maniaka od lat. Teraz wreszcie znalazł wdzięcznego słuchacza.

Następny pomruk:

- No, właśnie, czyż nie mówiłem dokładnie tego samego?

- Tak, panie prezydencie. Najwyższy czas pokazać im, jak grają nasi duzi chłopcy. - Opinię taką

Cutter wyznawał od samego początku, jeszcze na stanowisku zastępcy Jeffa Pelta, a wraz z

odejściem Pelta, ten właśnie pogląd w końcu zwyciężył.

- Dobra, James. Ty masz piłkę. Atakuj. Tylko nie zapominaj, że ważne są wyniki.

- Będą, panie prezydencie. Już moja w tym głowa.

Trzeba draniom dać wreszcie nauczkę, pomyślał prezydent. Miał pewność, że nauczka będzie

dotkliwa. Tu się nie mylił. Obaj panowie siedzieli w pokoju, w którym skupiała się i z którego

emanowała najwyższa władza najpotężniejszego narodu w historii cywilizacji. Ci, którzy wybrali

człowieka zasiadającego w tym pokoju, zrobili to przede wszystkim dla własnego bezpieczeństwa,

ochrony przed zakusami obcych mocarstw i łobuzami z własnego podwórka, przed wrogami

wszelkiej maści. Wrogowie jawili się w różnych postaciach, w tym i takich, które niezupełnie

mieściły się w przewidywaniach Ojców Założycieli. Ale jedna - którą, a jakże, przewidzieli -

zalęgła się w tym właśnie pokoju... jednak nie o niej myślał teraz urzędujący prezydent.

Na karaibskim wybrzeżu słońce wstało o godzinę później i gdy w klimatyzowanych

pomieszczeniach Białego Domu panował przyjemny chłodek, tu ciężkie i lepkie od wilgotności

powietrze zwiastowało kolejny duszny dzień przy utrzymującym się bezlitośnie wysokim ciśnieniu.

Zalesione wzgórza na zachodzie uciszały lokalne wiatry do poziomu słabiutkiego szeptu; właściciel

„Empire Builder" zakończył przygotowania do wyjścia w morze, gdzie powietrze było

chłodniejsze, a bryzy niczym nieograniczone.

Załoga się spóźniła. Nie podobali mu się, ale przecież nie brał z nimi ślubu. Byle tylko

zachowywali się przyzwoicie. W końcu wypływał z rodziną.

- Dzień dobry. Jestem Ramón. A to Jesus - powiedział ten wyższy.

Właściciela gnębiło to, że obaj żywo przypominali mu jakby naprędce ogarnięte wersje... czego? A

może po prostu chcieli zrobić dobre wrażenie?

- Dacie sobie radę? - spytał właściciel.

- Si. Znamy się na dużych statkach motorowych - uśmiechnął się, ukazując proste, umyte zęby. Ten

zawsze dba o swój wygląd, pomyślał właściciel. Chyba niepotrzebnie się martwił. - A Jesiis,

zobaczy pan, jaki z niego kucharz.

Czarujący gówniarz.

- Dobra, kajuty dla załogi są z przodu. Paliwo zatankowane, silnik już ciepły. Wypłyńmy z tego

pieca.

- Muy hien, Capitan.

Ramón i Jesus rozładowali ekwipunek z jeepa. Obracali kilka razy, zanim wszystko rozłożyli na

pokładzie, ale o dziewiątej MY „Empire Builder" rzucił cumy i wyszedł w morze, mijając po

drodze turystyczne łodzie, na których siedzieli Yanqui z wędkami. Na otwartym morzu jacht wziął

kurs na północ. Rejs miał potrwać trzy dni.

Ramón był już przy sterze, co oznaczało, że siedział w szerokim, podniesionym fotelu, podczas gdy

autopilot „George" sterował automatycznie. Lekka robota. Jacht klasy Rhodes wyposażony był w

stabilizatory płetwowe. Jedyny powód rozczarowania to kajuty dla załogi, którymi właściciel nie

zawracał sobie głowy. Typowe, pomyślał Ramón. Jacht wart ciężkie miliony dolarów, z radarem i

wszelkimi możliwymi udogodnieniami, a załoga, która go obsługiwała, nie miała nawet marnego

telewizora ani wideo, żeby się godziwie rozerwać po pracy...

Przesunął się do przodu i wykręcając szyję, spojrzał na forkasztel. Właściciel chrapał w najlepsze,

jakby wycieńczyło go przygotowanie jachtu do rejsu. A może żona dała mu w kość? Leżała plecami

do góry na ręczniku, obok męża. Miała rozpiętą górę bikini, żeby się równo opalić. Ramón się

uśmiechnął. Są w końcu lepsze rozrywki dla mężczyzny niż telewizja. Ale nie za szybko. Im dłużej

się czeka, tym lepiej smakuje. Usłyszał odgłosy filmu w głównym salonie za mostkiem, gdzie

dzieci puszczały sobie kasety wideo. Nie przyszło mu nawet do głowy litować się nad kimkolwiek z

całej czwórki. Ale przecież miał trochę serca. Jesus był dobrym kucharzem. Obaj postanowili

zgodnie, że skazańcom należy się obfity posiłek.

Rozjaśniło się na tyle, by można było już od biedy coś zobaczyć bez noktowizyjnych gogli:

przedświt, znienawidzony przez pilotów śmigłowców, bo oko z trudem przyzwyczajało się do

jaśniejącego nieba i wciąż tonącej w ciemnościach ziemi. Chłopcy z drużyny sierżanta Chaveza

siedzieli przypięci pasami bezpieczeństwa zapinanymi na jedną klamrę na piersi, każdy z bronią

między kolanami. Śmigłowiec UH-60A

Blackhawk wzbił się ponad wzgórze i zaraz za wierzchołkiem gwałtownie zanurkował.

- Czterdzieści sekund - poinformował Chaveza pilot przez telefon pokładowy.

Ćwiczenie polegało na niewidocznym desancie, wobec czego helikoptery to wznosiły się, to

opadały, by w ten sposób zmylić postronnego obserwatora.,Blackhawk zanurkował ku ziemi i

wyrwał na chwilę, gdy pilot popuścił dźwignię sterowania skokiem, ustawiając maszynę nosem do

góry, sygnalizując w ten sposób dowódcy załogi, żeby otworzył przesuwne drzwi po prawej stronie,

a żołnierzom, żeby odpięli klamry pasów bezpieczeństwa. Blackhawk miał pozostać w zawisie

tylko na chwilę.

- Skakać!

Chavez wyskoczył pierwszy i płasko upadł na ziemię. Reszta drużyny zrobiła to samo i blackhawk

natychmiast wzniósł się z powrotem w niebo, na pożegnanie sypiąc piachem w twarz wszystkim

swoim byłym pasażerom, by zaraz pojawić się znowu na południowej stronie wzgórza, jakby się w

ogóle nie zatrzymywał. Drużyna pozbierała się i skryła w lesie. To dopiero początek zadania.

Sierżant wydał komendy ruchami rąk i poprowadził ludzi, narzucając mordercze tempo. Będzie to

jego ostatnia misja, potem sobie odpocznie.

W ośrodku projektowania i testowania nowych broni marynarki wojennej w China Lakę w

Kalifornii grupa inżynierów cywilnych i specjalistów od artylerii krzątała się wokół nowej bomby.

Mimo takich samych rozmiarów jak stara jednotonówka, dzięki nowej konstrukcji ważyła prawie

trzysta pięćdziesiąt kilogramów mniej. Płaszcz bomby wykonano bowiem nie ze stali, ale ze

wzmocnionej kevlarem celulozy - pomysł zapożyczony od Francuzów, którzy produkowali

obudowy pocisków z włókien naturalnych z dodatkami metalu tylko tam, gdzie mocowano lotki lub

bardziej wyrafinowane urządzenia przekształcające pocisk w BSL -bombę sterowaną laserem, która

naprowadzała się na wyznaczony punkt. Mało kto wiedział, że taka inteligentna bomba to

najczęściej zwykła żelazna bomba z przykręconym urządzeniem naprowadzającym.

- Dużo huku, a nawet gówniany odłamek nie zostanie - narzekał jeden z cywilów.

- Po co nam niewidzialne bombowce Stealth - spytał drugi inżynier -skoro nieprzyjaciel będzie miał

echo radiolokacyjne od ładunku bojowego?

- Hm - zastanowił się ten pierwszy. - Po diabła robić bombę, która tylko wkurzy faceta?

- Wsadzisz mu ją za próg i nie zdąży nawet się wkurzyć.

- Hm.

Znał przynajmniej przeznaczenie bomby. Pewnego pięknego dnia będzie podwieszona pod ATA,

samolot taktyczny nowej generacji, morski bombowiec szturmowy zbudowany przy zastosowaniu

technologii niskiej wykrywalności. Wreszcie lotnictwo morskie popchnęło ten program. Najwyższy

czas. Na razie jednak trzeba było przekonać się, czy ta nowa bomba o innym ciężarze i środku

ciężkości wyśledzi cel, wyposażona w tradycyjne laserowe urządzenie sterujące.

Clancy Tom - Jack Ryan 6. Stan Zagrozenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: