Coulter Catherine - Czarodziejka.pdf - Romans historyczny - kociak.k

CZARODZIEJKA

CATHERINE COULTER

Mojemu szwagrowi, Johnowi Blaise Pogany'emu -

mądremu, seksownemu facetowi, który równie dobrze potrafi

załatwić sprzedaŜ domu, poprowadzić księgi rachunkowe czy

zmieszać drinki. Jesteś na medal, Blaise - CC.

Maherne w Vestfold w Norwegii,

roku pa ń skiego 922

Po raz pierwszy przyśnił się ten sen Cleve'owi po trzeciej rocznicy

narodzin córki - w najgłębszej godzinie nocy w samym środku lata,

kiedy to mrok zapada dopiero tuŜ przed brzaskiem. Spał sobie smacznie,

otulony miękką szarością nocnej poświaty, gdy pojawił się ten obraz: oto

stoi na szczycie skalistego urwiska, czując w nozdrzach ciepłą wilgoć

powietrza. Pod stopami huczy wodospad; pienistą kaskadą spada między

głazami, przeciska się skalną szczeliną u stóp zbocza, by roztrzaskać się

w przepastnej głębi, gdzie nie sięgają oczy śniącego. Dokoła unosi się

zwiewna mgła. Nagle Cleve zdał sobie sprawę, Ŝe czuje przenikliwy

chłód, zadrŜał i ciaśniej ściągnął na piersiach poły wełnianej opończy.

Gdzie okiem sięgnąć, rozciągały się gęste kępy drzew, przeszytych

purpurą i Ŝółcią kwiatów, które zdawały się wyrastać wprost ze

skalnego podłoŜa. Tu i ówdzie z bujnego poszycia wyłaniały się

zwaliste głazy. Cleve ruszył krętą ścieŜką wydeptaną w zaroślach. Na

dole czekał na niego kucyk, smolisty jak noc, z białą gwiazdką na

czole. Lekko rozdymał chrapy na przywitanie. Cleve pojął, Ŝe to

zwierzę, mimo niewielkiego wzrostu, jest dla niego odpowiednim

wierzchowcem. Jednocześnie zdał sobie sprawę, Ŝe i okolica nie jest

mu obca- nie po raz pierwszy idzie ścieŜką wśród poszarpanych

nadmorskich turni i wdycha balsamiczne powietrze przesycone mŜaw-

ką, tak słodkie, Ŝe człowiekowi mimo woli w oczach stają łzy.

Wskakując na kucyka, trącił nogą wilczą skórę okrywającą grzbiet

zwierzęcia i ją przekrzywił. Po chwili pędził juŜ przez ukwieconą,

pachnącą łąkę. MŜawka zelŜała i zza chmur wyjrzało słońce. Miał je

prosto nad głową, jasne i palące. Niebawem czoło zrosił mu pot. Na

skraju łąki kucyk skręcił na szlak wiodący ku wschodowi. Cleve

ściągnął wodze i odwrócił pysk wierzchowca w przeciwnym kierunku.

Czuł szczypiące krople potu w oczach i wilgoć pod pachami. Nie!

Nie zamierzał jechać w tamtą stronę... na samą myśl o tym poczuł

trwoŜne ściskanie w dołku. Chciał uciec daleko, raz na zawsze

odjechać stąd, nie musieć juŜ nigdy widzieć... czego? Siedział na

grzbiecie kucyka i potrząsał głową. Nie, nigdy tam nie wróci!

Wiedział jednak, Ŝe uczyni to, Ŝe nie ma wyboru. I nagle znalazł się

tam, patrzył tępo na rozległe drewniane zabudowania, pokryte dachem

z darni i gontów. Bardziej przypominały fortecę niŜ zwykłą wieś. Zdał

sobie sprawę, Ŝe otacza go cisza. Nie słyszał Ŝadnych dźwięków, a

przecieŜ widział męŜczyzn i kobiety; pracowali w polu, zbierali chrust,

pilnowali gromadki rozbawionych dzieci. Woj olbrzymiego wzrostu

uniósł nad głowę masywny miecz, sprawdził, czy oręŜ dobrze leŜy w ręku

i jest prawidłowo wywaŜony. W powietrzu wisiała śmiertelna cisza.

Niespodziewanie uświadomił sobie, Ŝe tak było zawsze. Potem usłyszał

przyciszony szmer głosów, dobiegający z fortecy. Nie chciał przekraczać

jej progów. Masywne drewniane wrota rozwarły się z wolna, szmer

rozmów przybrał na sile. Przez gęste opary dymu unoszące się z paleniska

patrzył, jak męŜczyźni ostrzą topory i polerują hełmy, a kobiety krzątają

się dokoła, tkając, szyjąc i warząc strawę. Wszystko wyglądało tak

normalnie, a mimo to wciąŜ czuł przemoŜną chęć ucieczki. Lecz nie mógł

się ruszyć z miejsca. Wtem dojrzał i ją: złotowłosą, maleńką, bezbronną.

Cofnął się, potrząsając głową; głęboko w jego trzewiach rodził się Ŝałosny

jęk. To jej rączki uprzędły i ufarbowały wełnę, z której potem utkały

opończę na jego ramiona. Kurczowo zacisnął na piersi fałdy tkaniny,

jakby to ją przytulał i chronił opiekuńczym gestem. Jakąś częścią

świadomości przeczuwał groŜące jej niebezpieczeństwo i rozpoznawał

swoją bezsiłę. Nie potrafi zapobiec temu, co ma nadejść! Stał tuŜ za

ostrokołem, broniącym dostępu do fortecy, i nasłuchiwał monotonnego,

cichego głosu, złowróŜbnego jak człowiek, który mówił - męŜczyzna

przynoszący śmierć. JuŜ niebawem głos ucichnie... ucichną wszyscy

z wyjątkiem jej. Niski pomruk nie ustawał, aŜ przeszył je krzyk kobiety.

To wystarczyło. Cleve wiedział, co zaszło tam w środku.

Biegł najszybciej, jak potrafił, rozglądając się za kucykiem, który

gdzieś zniknął. Usłyszał okrzyk bólu, i jeszcze jeden, i jeszcze... Jęki

i krzyki przybierały na sile. Bolesne zawodzenie wypełniało go

nieznośną pustką, która odebrała mu wzrok i zamieniła go w nicość.

Zachłysnął się i poderwał na posłaniu. LeŜał w łóŜku, którego

wysokie obrzeŜa sprawiały, Ŝe przypominało skrzynię. Słyszał, jak

w ciemności nawołuje go cichym głosem:

- Tatusiu!

Jeszcze tkwił w środku koszmaru, jeszcze drŜał w obręczy nie-

zrozumiałego, lecz przejmującego aŜ do bólu lęku. Wiedział, wiedział...

- Tatusiu, ty krzyczysz... Czy nic ci nie jest?

- Nie - odrzekł po długiej chwili i zmruŜył oczy, by lepiej ją

widzieć. Złociste sploty, w tym samym kolorze co jego czupryna,

opadały na drobną twarzyczkę. - Miałem tylko zły sen... nic więcej.

Chodź do mnie, skarbie, niech cię przytulę.

Próbował wmówić sobie, Ŝe to naprawdę był tylko sen, koszmar,

któremu winna była cięŜko strawna jęczmienna zupa, którą zjadł

wieczorem.

Chwycił dziecko w ramiona i dźwignął przez wysokie obrzeŜe.

Przytulił mocno maleńką istotkę, którą w niepojęty sposób sam powołał

do Ŝycia. Była wcieloną doskonałością. Próbował odegnać myśl o jej

matce - o Sarli, kobiecie, którą kochał i która usiłowała go zabić. Nie

chciał jej wspominać, szczególnie teraz, gdy serce łomotało jeszcze

przeraŜeniem zrodzonym z koszmaru, a pachy wilgotniały z lęku.

Kiri cmoknęła go w podbródek i oplotła szyję ramionkami. Ścisnęła

z całych sił i zachichotała, a jej rozbawiony głosik ostatecznie rozwiał

nocne zwidy.

- Dzisiaj kopnęłam Haralda, bo mówił, Ŝe nie mogę posługiwać się

mieczem... niby dlatego, Ŝe jestem dziewczynką i mam inne obowiązki

niŜ uczyć się zabijać męŜczyzn. A ja mu na to, Ŝe on sam nie jest

Ŝadnym męŜczyzną, Ŝe jeszcze ma mleko pod nosem. Zaczerwienił

się po uszy i nazwał mnie brzydkim słowem, więc go z całej siły

kopnęłam.

- Czy pamiętasz to słowo?

Dziewczynka pokręciła głową, przytuloną do jego piersi. Uśmiechnął

się do niej, choć w sercu czul ból, który za wszelką cenę starał się

ukryć. Nie mógł jej uchronić od prawdy. Dzieci słyszały, co mówią

między sobą dorośli, a ci wspominali niekiedy stare dzieje i Sarlę,

a potem spoglądali spode łba na Kiri, która przecieŜ w niczym nie

przypominała matki, przeciwnie - była odbiciem swojego ojca. Oni

zaś usiłowali dopatrzyć się w niej cech Sarli.

Tulił Kiri w ramionach i czuł miłość tak silną, Ŝe aŜ przejmowała

go bólem. Słodka kruszyna, cała jego! Doskonale ukształtowane

ciałko, twarzyczka tak piękna, Ŝe pewnego dnia męŜczyźni będą tracić

głowy na sam jej widok... Przy tym wszystkim Kiri od niemowlęctwa

wyciągała rączyny po ojcowski nóŜ i odrzucała z pogardą szmacianą

laleczkę, którą zrobiła dla niej ciotka Laren. To on układał lalkę na

posłaniu córki, Ŝeby nie sprawiać przykrości poczciwej kobiecie.

- Przyśniło mi się miejsce, które pozornie nie róŜni się od Norwegii,

choć w głębi duszy wiem, Ŝe jest inne - wyszeptał tkliwie do uśpionej

córeczki. - W powietrzu wisi mgła tak miękka, Ŝe mogłabyś z niej utkać

szarą świetlistą chustę, a wszędzie dokoła rosną fioletowe i Ŝółte kwiaty.

Wiem, Ŝe kwitną na kaŜdym skrawku tej ziemi, nie tylko w zakątku,

który odwiedziłem we śnie. Tam było inaczej niŜ wszędzie, gdzie dotąd

byłem, ale to miejsce wydało mi się znajome i je rozpoznałem.

Zaznałem tam lęku silniejszego niŜ kiedykolwiek w Ŝyciu.

Urwał, gdyŜ nie chciał głośno opowiadać o tym, co przeŜył. Nie

wahał się przyznać, Ŝe samo wspomnienie przejmowało go strachem.

We śnie nie był sobą, chociaŜ był tam we własnej osobie... Nie potrafił

tego wyjaśnić. Musnął wargami włoski śpiącej córeczki i ułoŜył ją

obok siebie. Zapadł w sen dopiero wtedy, gdy zaczęło dnieć. Cały

czas zdawało mu się, Ŝe w ciasnej izbie unosi się silny zapach

dziwnych kwiatów.

Malverne w Vestfold w Norwegii,

prawie dwa lata pó ź niej

D O pioruna, Cleve! O mało cię nie zabiłem! Stoisz bezmyślnie

jak słup - jak kozioł, który tępo czeka, Ŝeby dostać strzałę w serce i

stać się wieczorną strawą. Co się z tobą dzieje? Gdzie, u diabła,

podziałeś nóŜ? Powinien mierzyć w moją pierś, nierozumny człeku!

Cleve potrząsał głową, patrząc w oczy Merrika Haraldssona, który

pięć lat temu w Kijowie uratował Ŝycie jemu, Laren i jej braciszkowi

Coulter Catherine - Czarodziejka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: