ochrona_osob.pdf

USTAWA

z dnia 22 sierpnia 1997 r.

o ochronie osób i mienia.

(Dz. U. z dnia 26 września 1997 r.)

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa określa:

1) obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie,

2) zasady tworzenia i funkcjonowania wewnętrznych słuŜb ochrony,

3) zasady prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia,

4) wymagane kwalifikacje i uprawnienia pracowników ochrony,

5) nadzór nad funkcjonowaniem ochrony osób i mienia,

6) zasady ochrony transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia,

urządzeń i sprzętu wojskowego.

Art. 2. UŜyte w ustawie określenia oznaczają:

1) kierownik jednostki - osobę lub organ przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej,

uprawnionych, zgodnie z przepisami prawa, statutem, umową, do zarządzania nią; za

kierownika jednostki uwaŜa się równieŜ likwidatora lub syndyka,

2) licencja - zezwolenie na wykonywanie zadań związanych z ochroną osób i mienia w

zakresie wymaganym ustawą,

3) obszar podlegający obowiązkowej ochronie - obszar określony przez ministrów,

kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i odpowiednio oznakowany,

3a) transport podlegający obowiązkowej ochronie - transport broni, amunicji, materiałów

wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego, wysyłany z obszarów i

obiektów podlegających obowiązkowej ochronie,

4) ochrona osób - działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa Ŝycia, zdrowia i

nietykalności osobistej,

5) ochrona mienia - działania zapobiegające przestępstwom i wykroczeniom przeciwko

mieniu, a takŜe przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz

nie dopuszczające do wstępu osób nieuprawnionych na teren chroniony,

6) pracownik ochrony - osobę posiadającą licencję pracownika ochrony fizycznej lub

licencję pracownika zabezpieczenia technicznego i wykonującą zadania ochrony w

ramach wewnętrznej słuŜby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję

na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia, lub osobę

wykonującą zadania ochrony w zakresie nie wymagającym licencji,

7) specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne - wewnętrzne słuŜby ochrony oraz

przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w

zakresie usług ochrony osób i mienia, posiadających pozwolenie na broń na okaziciela,

wydane na podstawie odrębnych przepisów,

8) wewnętrzne słuŜby ochrony - uzbrojone i umundurowane zespoły pracowników

przedsiębiorców lub jednostek organizacyjnych, powołane do ich ochrony.

Art. 3. Ochrona osób i mienia realizowana jest w formie:

1) bezpośredniej ochrony fizycznej:

a) stałej lub doraźnej,

b) polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i

przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych,

c) polegającej na konwojowaniu wartości pienięŜnych oraz innych przedmiotów

wartościowych lub niebezpiecznych,

2) zabezpieczenia technicznego, polegającego na:

a) montaŜu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących

zagroŜenie chronionych osób i mienia, oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w

miejscach ich zainstalowania,

b) montaŜu urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji,

konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania.

Art. 4. 1. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących ochrony obszarów, obiektów i urządzeń

jednostek

organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez:

1) Ministra Obrony Narodowej,

2) Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji,

3) Ministra Sprawiedliwości,

4) Ministra Spraw Zagranicznych,

5) Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,

6) Szefa Agencji Wywiadu,

a takŜe przepisów dotyczących ochrony transportu broni, amunicji, materiałów wybuchowych,

uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego wykonywanego przez te jednostki.

2. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących organizacji i zasad funkcjonowania innych

uzbrojonych słuŜb i formacji ochronnych, tworzonych na podstawie odrębnych ustaw.

3. Ustawy nie stosuje się do StraŜy Marszałkowskiej podległej Marszałkowi Sejmu.

Rozdział 2

Obszary, obiekty, urz ą dzenia i transporty podlegaj ą ce obowi ą zkowej ochronie

Art. 5. 1. Obszary, obiekty, urządzenia i transporty waŜne dla obronności, interesu

gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych waŜnych interesów państwa

podlegają obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub

odpowiednie zabezpieczenie techniczne.

2. Do obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 1, naleŜą:

1) w zakresie obronności państwa w szczególności:

a) zakłady produkcji specjalnej oraz zakłady, w których prowadzone są prace

naukowo-badawcze lub konstruktorskie w zakresie takiej produkcji,

b) zakłady produkujące, remontujące i magazynujące uzbrojenie, urządzenia i sprzęt

wojskowy,

c) magazyny rezerw państwowych,

2) w zakresie ochrony interesu gospodarczego państwa w szczególności:

a) zakłady mające bezpośredni związek z wydobyciem surowców mineralnych o

strategicznym znaczeniu dla państwa,

b) porty morskie i lotnicze,

c) banki i przedsiębiorstwa wytwarzające, przechowujące bądź transportujące

wartości pienięŜne w znacznych ilościach,

3) w zakresie bezpieczeństwa publicznego w szczególności:

a) zakłady, obiekty i urządzenia mające istotne znaczenie dla funkcjonowania

aglomeracji miejskich, których zniszczenie lub uszkodzenie moŜe stanowić

zagroŜenie dla Ŝycia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w szczególności elektrownie i

ciepłownie, ujęcia wody, wodociągi i oczyszczalnie ścieków,

b) zakłady stosujące, produkujące lub magazynujące w znacznych ilościach materiały

jądrowe, źródła i odpady promieniotwórcze, materiały toksyczne, odurzające,

wybuchowe bądź chemiczne o duŜej podatności poŜarowej lub wybuchowej,

c) rurociągi paliwowe, linie energetyczne i telekomunikacyjne, zapory wodne i śluzy

oraz inne urządzenia znajdujące się w otwartym terenie, których zniszczenie lub

uszkodzenie moŜe stanowić zagroŜenie dla Ŝycia lub zdrowia ludzi, środowiska albo

spowodować powaŜne straty materialne,

4) w zakresie ochrony innych waŜnych interesów państwa w szczególności:

a) zakłady o unikalnej produkcji gospodarczej,

b) obiekty i urządzenia telekomunikacyjne, pocztowe oraz telewizyjne i radiowe,

c) muzea i inne obiekty, w których zgromadzone są dobra kultury narodowej,

d) archiwa państwowe.

3. Szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 2,

sporządzają: Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji,

ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie w stosunku do podległych,

podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych. Umieszczenie w wykazie

określonego obszaru, obiektu lub urządzenia następuje w drodze decyzji administracyjnej.

4. Wykazy, o których mowa w ust. 3, Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada

Radiofonii i Telewizji, ministrowie i kierownicy urzędów centralnych przesyłają do właściwych

terytorialnie wojewodów oraz bieŜąco aktualizują.

5. Wojewodowie prowadzą ewidencję obszarów, obiektów i urządzeń podlegających

obowiązkowej ochronie, znajdujących się na terenie województwa. Ewidencja ma charakter

poufny.

6. Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, moŜe umieścić w ewidencji, o której mowa w

ust. 5, znajdujące się na terenie województwa obszary, obiekty i urządzenia innych podmiotów

niŜ określone w ust. 3.

Art. 6. 1. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, na wniosek Prezesa Narodowego

Banku Polskiego, Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz zainteresowanych ministrów lub

kierowników urzędów centralnych, moŜe wprowadzić dla jednostek organizacyjnych

podległych lub podporządkowanych wnioskującemu organowi albo przez niego

nadzorowanych regulaminy ogólnych warunków i trybu wykonywania ochrony obszarów,

obiektów i urządzeń, o których mowa w art. 5.

2. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w porozumieniu z Prezesem Narodowego

Banku Polskiego określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i wymagania, jakim

powinna odpowiadać ochrona wartości pienięŜnych przechowywanych i transportowanych

przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne.

akty wykonawcze

Art. 7. 1. Kierownik jednostki, który bezpośrednio zarządza obszarami, obiektami i

urządzeniami umieszczonymi w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5, albo upowaŜniona

przez niego osoba jest obowiązana uzgadniać z właściwym terytorialnie komendantem

wojewódzkim Policji plan ochrony tych obszarów, obiektów i urządzeń.

1a. Kierownik jednostki, o którym mowa w ust. 1, w terminie najpóźniej 3 dni przed planowaną

datą rozpoczęcia transportu podlegającego obowiązkowej ochronie, jest obowiązany

uzgadniać z komendantem wojewódzkim Policji, właściwym terytorialnie ze względu na

miejsce rozpoczęcia transportu, plan ochrony tego transportu. Przepis ust. 2 stosuje się

odpowiednio.

2. Plan ochrony powinien:

1) uwzględniać charakter produkcji lub rodzaj działalności jednostki,

2) zawierać analizę stanu potencjalnych zagroŜeń i aktualnego stanu bezpieczeństwa

jednostki,

3) podawać ocenę aktualnego stanu ochrony jednostki,

4) zawierać dane dotyczące specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, a w tym:

a) stan etatowy,

b) rodzaj oraz ilość uzbrojenia i wyposaŜenia,

c) sposób zabezpieczenia broni i amunicji,

5) zawierać dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych,

6) zawierać zasady organizacji i wykonywania ochrony jednostki.

3. Komendant wojewódzki Policji przy uzgadnianiu planu ochrony bierze pod uwagę

potencjalny stan zagroŜenia jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących

przepisach prawa.

4. Odmowa uzgodnienia planu ochrony następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Rozdział 3

Wewn ę trzne słu Ŝ by ochrony

Art. 8. 1. Wewnętrzne słuŜby ochrony w szczególności:

1) zapewniają ochronę mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów,

2) zapewniają ochronę waŜnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza granicami

chronionych obszarów i obiektów,

3) konwojują mienie jednostki,

4) wykonują inne zadania wynikające z planu ochrony jednostki.

2. Wewnętrzne słuŜby ochrony, powołane przez przedsiębiorców, mogą wykonywać usługi w

zakresie ochrony osób i mienia po uzyskaniu przez nich koncesji, o której mowa w art. 15.

Art. 9. Wewnętrzne słuŜby ochrony podlegają kierownikowi jednostki lub osobie pisemnie

przez niego upowaŜnionej, bezpośrednio podporządkowanej temu kierownikowi.

Art. 10. 1. Właściwy terytorialnie komendant wojewódzki Policji moŜe, w drodze decyzji

administracyjnej, wydać zezwolenie na utworzenie wewnętrznej słuŜby ochrony w jednostce, w

skład której nie wchodzą obszary, obiekty i urządzenia umieszczone w ewidencji, o której

mowa w art. 5 ust. 5, na wniosek kierowników tych jednostek, uzasadniony waŜnym interesem

gospodarczym lub publicznym.

2. Wniosek powinien zawierać informacje, o których mowa w art. 7 ust. 2.

3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do wewnętrznych słuŜb ochrony, działających na terenach

jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra

Obrony Narodowej.

Art. 11. 1. Zezwolenie na utworzenie wewnętrznej słuŜby ochrony, o którym mowa w art. 10

ust. 1, nie moŜe być wydane, jeŜeli:

1) plan ochrony nie zawiera informacji, o których mowa w art. 7 ust. 2,

2) jednostka wnioskująca nie zapewnia spełnienia warunków wynikających z przepisów

wydanych na podstawie ustawy.

2. Komendant wojewódzki Policji, w drodze decyzji administracyjnej, cofa zezwolenie na

działalność wewnętrznej słuŜby ochrony, jeŜeli:

1) kierownik jednostki złoŜy taki wniosek,

2) nie utworzono wewnętrznej słuŜby ochrony w okresie 3 miesięcy od dnia wydania

zezwolenia,

3) nie usunięto w wyznaczonym terminie stwierdzonych podczas kontroli raŜących

uchybień lub nieprawidłowości w organizacji wewnętrznej słuŜby ochrony,

4) działalność wewnętrznej słuŜby ochrony prowadzona jest niezgodnie z planem ochrony,

5) ustały okoliczności, dla których zezwolenie zostało wydane.

3. Od decyzji, o których mowa w ust. 1 i 2, przysługuje odwołanie do Komendanta Głównego

Policji.

Art. 12. Wewnętrzne słuŜby ochrony w zakresie ochrony osób i mienia współpracują z Policją,

jednostkami ochrony przeciwpoŜarowej, obrony cywilnej i straŜami gminnymi (miejskimi).

Art. 13. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określi, w drodze rozporządzenia, dla

wewnętrznych słuŜb ochrony:

1) szczegółowe zasady oraz tryb ich tworzenia,

2) strukturę organizacyjną, zakres działania i sposób prowadzenia dokumentacji

ochronnej,

3) uzbrojenie i wyposaŜenie,

4) umundurowanie i oznaki słuŜbowe oraz sposób tworzenia dla nich nazw.

akty wykonawcze

Art. 14. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, dla wewnętrznych słuŜb

ochrony działających na terenach podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych

jednostek organizacyjnych:

1) warunki i tryb ich tworzenia,

2) strukturę organizacyjną i zakres działania,

3) uzbrojenie i wyposaŜenie,

4) warunki zatrudnienia pracowników,

5) umundurowanie i odznaki słuŜbowe.

akty wykonawcze

Rozdział 4

Zasady prowadzenia działalno ś ci gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia

oraz kontrola tej działalno ś ci

Art. 15. 1. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia

wymaga uzyskania koncesji, określającej zakres i formy prowadzenia tych usług.

2. Koncesji nie wymaga działalność gospodarcza w zakresie, o którym mowa w art. 3 pkt 2,

jeŜeli nie dotyczy obszarów, obiektów i urządzeń określonych w art. 5 ust. 5.

Art. 16. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, po zasięgnięciu opinii właściwego

komendanta wojewódzkiego Policji, jest organem właściwym do udzielenia, odmowy

udzielenia, ograniczenia zakresu działalności gospodarczej lub formy usług oraz cofania

koncesji na działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia.

Art. 17. 1. Koncesję wydaje się na wniosek:

1) przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, jeŜeli osoba ta posiada licencję drugiego

stopnia, o której mowa w art. 27 ust. 1 lub art. 29 ust. 1,

2) przedsiębiorcy innego niŜ osoba fizyczna, jeŜeli licencję, o której mowa w pkt 1,

posiada co najmniej jedna osoba będąca wspólnikiem spółki cywilnej, jawnej lub

komandytowej, członkiem zarządu, prokurentem lub pełnomocnikiem ustanowionym

przez przedsiębiorcę do kierowania działalnością określoną w koncesji.

2. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje

dokumentów wymaganych przy złoŜeniu wniosku o udzielenie koncesji.

akty wykonawcze

Art. 17a. Organ koncesyjny moŜe odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres w

stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji:

1) gdy przedsiębiorca nie spełnia określonych w ustawie warunków wykonywania

działalności objętej koncesją,

2) ze względu na zagroŜenie obronności i bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa

lub dóbr osobistych obywateli,

3) przedsiębiorcy, któremu w ciągu ostatnich trzech lat cofnięto koncesję na działalność

określoną ustawą z przyczyn wymienionych w art. 22 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i 3, lub

przedsiębiorcę reprezentuje osoba, która była osobą uprawnioną do reprezentowania

innego przedsiębiorcy lub była jej pełnomocnikiem ustanowionym do kierowania

działalnością określoną w koncesji, a jej działalność spowodowała wydanie decyzji

cofającej koncesję temu przedsiębiorcy,

4) przedsiębiorcy, którego w ciągu ostatnich trzech lat wykreślono z rejestru działalności

regulowanej z powodu złoŜenia oświadczenia niezgodnego ze stanem faktycznym,

5) gdy w stosunku do przedsiębiorcy otwarto likwidację albo ogłoszono upadłość.

Art. 18. 1. Koncesja zawiera:

1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo adresu zamieszkania,

1a) numer w rejestrze przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej oraz

numer identyfikacji podatkowej (NIP),

2) imiona i nazwiska wspólników lub członków zarządu, prokurentów oraz pełnomocników

w razie ich ustanowienia, ze wskazaniem osób posiadających licencję drugiego stopnia,

3) określenie zakresu działalności gospodarczej i formy usług,

4) wskazanie miejsca wykonywania działalności gospodarczej,

5) określenie czasu jej waŜności,

6) określenie obszaru wykonywania działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i

mienia oraz datę jej rozpoczęcia.

2. Koncesja moŜe zawierać szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej w

zakresie usług ochrony osób i mienia, określone przez organ, o którym mowa w art. 16.

3. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi koncesyjnemu zmiany danych, o których

mowa w ust. 1 pkt 1 i 1a, ust. 2 i 4.

Art. 19. 1. Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i

mienia obowiązany jest:

1) powiadomić organ koncesyjny o podjęciu działalności gospodarczej,

2) prowadzić i przechowywać dokumentację dotyczącą zatrudnionych pracowników

ochrony oraz zawieranych i realizowanych umów,

3) przedstawiać dokumentację, o której mowa w pkt 2, na Ŝądanie organu upowaŜnionego

do kontroli,

4) zachowywać formę pisemną umów w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej,

5) spełniać w sposób nieprzerwany warunek, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2, jeŜeli

koncesję uzyskał przedsiębiorca inny niŜ osoba fizyczna.

2. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określi, w drodze rozporządzenia,

dokumentację, o której mowa w ust. 1 pkt 2, i czas jej przechowywania.

akty wykonawcze

Art. 20. Przedsiębiorca obowiązany jest:

1) oznaczyć pracowników ochrony w sposób jednolity, umoŜliwiający ich identyfikację oraz

identyfikację podmiotu zatrudniającego,

2) zapewnić noszenie ubioru przez pracowników ochrony, umoŜliwiającego ich

identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego w przypadkach, o których mowa

w art. 40.

Art. 21. 1. Ubiory pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny posiadać

oznaczenia róŜniące je w sposób widoczny od mundurów pozostających pod szczególną

ochroną lub których wzory zostały wprowadzone na podstawie odrębnych przepisów.

2. Identyfikatory i odznaki pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny

w sposób widoczny róŜnić się od identyfikatorów i odznak funkcjonariuszy i pracowników słuŜb

publicznych.

Art. 22. 1. Organ koncesyjny cofa, w drodze decyzji administracyjnej, koncesję na

wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeŜeli:

1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności

gospodarczej objętej koncesją,

2) przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej koncesją mimo

wezwania organu koncesyjnego lub trwale zaprzestał wykonywania działalności

gospodarczej objętej koncesją.

2. Organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca:

1) w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z

warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność

gospodarczą objętą koncesją,

2) raŜąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania

koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa.

3. Organ koncesyjny moŜe cofnąć koncesję albo zmienić jej zakres ze względu na zagroŜenie

obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli, a takŜe w razie

ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy.

Art. 23. 1. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji moŜe upowaŜnić Komendanta

Głównego Policji do kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia

wymagającej koncesji.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Policji moŜe powierzać

przeprowadzenie kontroli komendantom wojewódzkim Policji.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: