Jan Brzechwa-Życiodajne brody(1).pdf

Jan Brzechwa

PODRÓŻE PANA KLEKSA

ŻYCIODAJNE BRODY

Nazajutrz wczesnym rankiem obudziła pana Kleksa cicha muzyka. To jeden z

bajdockich marynarzy imieniem Ambo, wyciągnięty w hamaku, grał na swojej

nieodłącznej bajdolinie starą marynarską piosenkę:

Prowadź, prowadź, kapitanie,

Okręt szybki!

Daj nam. daj nam na śniadanie

Złote rybki.

Pan Kleks stanął na środku sali, włożył okulary i na dwóch palcach wygwizdał

pobudkę. Po chwili Parzybrodki wniosły na tacach filiżanki z zupą pomidorową i

rogaliki z makaronu.

Gdy podróżnicy zjedli śniadanie i wyszli na ulicę, miasto w świetle dnia wydało im

się nieporównanie piękniejsze. Obok domów, które wyglądały jak wielkie drewniane

okrąglaki, krzątały się Parzybrodki odziane w kolorowe spodnie tudzież kamizelki

ze słomianej plecionki. Tłumy dzieci bawiły się na placykach w "berka" albo w

"klasy". Ulice tonęły w zieleni i w kwiatach, a barwne kolibry i papugi, oswojone jak

kury, dziobały ziarnka, które im z okien domów rzucały parzybrodzkie dziewczęta.

Największe jednak zainteresowanie pana Kleksa obudziła praca mężczyzn. Siedzieli

oni przed domami dokoła kotłów i parzyli we wrzątku swoje brody. Kobiety

podtrzymywały ogień na paleniskach, a od czasu do czasu zanurzały w kotłach

drewniane chochle, mieszały wrzątek i próbowały jego smak.

Nietrudno było zauważyć, że każda z życiodajnych bród, w zależności od barwy,

zawierała składniki o odrębnym smaku. Były więc brody pomidorowe, burakowe,

fasolowe, cebulowe, szczawiowe, a z ich połączeń powstały inne, nader urozmaicone

zupy. Stanowiły one wyłącznie pożywienie ludności Parzybrocji. Na tym jednak nie

koniec. Każdy mężczyzna w miarę potrzeby smarował sobie brodę pomadą,

stanowiącą odpowiednią przyprawę. Wśród pomad pan Kleks rozpoznał pomadę

chrzanową, solną, pieprzową i majerankową, ale były i takie, których wielki uczony

nie potrafił określić, chociaż dobrze znał się na kuchni.

- Genialne! Fantastyczne! - wołał raz po raz i biegał z łyżką od kotła do kotła

kosztując wszystkich rodzajów zup.

Podziw jego jednak przekroczył wszelkie granice, gdy na ulicy ukazali się

członkowie Ważnej Chochli i w różnych kotłach zanurzali po kolei swoje brody,

dodając w ten sposób do zup odpowiednie porcje makaronu.

Po dostatecznym wyparzeniu bród ich właściciele powyciągali je z kotłów, a

następnie wytarli ręcznikami do sucha. Dziewczęta przyniosły talerze. Jedne

nalewały zupę, inne częstowały gości i rozdawały posiłek domownikom.

Zjawił się również Nadmakaron, którego powitano z ogromną czcią. Gawędząc z

panem Kleksem, ten najwyższy dostojnik Parzybrocji wyjaśnił mu, że brody

makaronowe są niesłychanie trudne do zaszczepienia i jedynie siedmiu szczególnie

zasłużonych Parzybrodów może się nimi poszczycić, ale za to muszą użyczać

makaronu pozostałej ludności, zwłaszcza do rosołu i zupy pomidorowej.

- Wybaczy Wasza Dostojność - rzekł pan Kleks z pewnym zakłopotaniem w głosie -

jestem wprawdzie profesorem chemii na uniwersytecie w Salamance, ale chciałbym

zapytać, czy brody, raz wyparzone, nadają się do dalszego użytku?

- Jak najbardziej - odparł Nadmakaron z pobłażliwym uśmiechem. - Substancje

zawarte w parzybrodzkich brodach nie wyczerpują się nigdy, podobnie jak nie

wyczerpują się bezwartościowe składniki pańskiej brody, chociażby wyparzył ją pan

nawet trzy razy dziennie. To chyba oczywiste?... Chciałbym nadto wyjaśnić - ciągnął

dalej Nadmakaron - że Parzybrodzi o różnych kolorach bród jednoczą się w bractwa

celem wymiany i łączenia smaków. Przy czym siedem bractw tworzy krewniactwo.

My, posiadacze bród makaronowych, obsługujemy wyłącznie krewniactwa, gdyż nie

bylibyśmy w stanie zaopatrywać każdego kotła z osobna.

Bajdoci słuchali opowiadania Nadmakarona z ciekawością, ale bez zachwytu.

Pan Kleks, który wyjął właśnie z kieszeni aparat do odgadywania myśli, powiedział

z przekąsem do swoich towarzyszy:

- Panowie, o ile mogę stwierdzić, myślicie wyłącznie o befsztykach i pieczeni

wołowej. Przyjrzyjcie się jednak, jaka wspaniała rasa ludzi wyrosła na

parzybrodzkich zupach. Mieszkańcy tego kraju nie układają wprawdzie bajek, ale za

to łączą w sobie urodę ciała z pogodą ducha. Tak, tak, panowie, bezmięsna kuchnia

wydelikaca podniebienia i wpływa znakomicie na porost bród.

Po obiedzie członkowie Ważnej Chochli pod wodzą Nadmakarona poprowadzili

gości na zwiedzenie miasta.

W muzeum pamiątek wisiał ogromny portret Zupeusza Mruka, uderzająco

podobnego do Wielkiego Bajarza. Na postumentach stały gliniane posążki

poprzednich Nadmakaronów, a pod szklanym kloszem widniało coś, co

przypominało kawałek żelaza. Ze słów gospodarzy istotnie wynikało, że był to

jedyny kawałek metalu, jaki ocalał w Parzybrocji.

- Przed trzydziestu laty - powiedział ze smutkiem Nadmakaron - najechały nasz kraj

hordy Metalofagów, którzy zrabowali i pożarli wszystkie metalowe przedmioty,

zgromadzone w wyniku wielu niebezpiecznych wypraw przez parzybrodzkich

żeglarzy. Odtąd postanowiliśmy obchodzić się bez metalu. Używamy jedynie gliny,

drzewa i szkła. W ten sposób jesteśmy zabezpieczeni przed nowym najazdem

dzikusów z Metalofagii.

Zwiedzanie miasta potwierdziło słowa Nadmakarona. Zarówno zakłady tkackie, jak

i warsztaty stolarskie zaopatrzone były w maszyny i przyrządy ze szlifowanego

szkła, palonej gliny oraz hartowanego drzewa.

Przed wieczorem Ważna Chochla wydała na cześć gości przyjęcie. Na długich

stołach pod palmami ustawiono dzbany z nektarem kwiatowym o różnych woniach i

smakach oraz frykasy z eukaliptusa, daktyli i orzechów.

Tymczasem Parzybrodzi krzątali się już przy kotłach, zaparzając brody do

wieczerzy.

Nagle pan Kleks zamilkł, zerwał się z miejsca i zawołał wskazując na brodacza z

czarnym zarostem:

- Jest.

Nadmakaron nie rozumiejąc, co znaczy okrzyk pana Kleksa odpowiedział spokojnie:

- Piękna broda, nieprawdaż? Mamy tylko pięć takich w naszym mieście. Gotujemy

na nich czerninę.

Pan Kleks podbiegł do czarnego brodacza i gwałtownym ruchem zanurzył jego

brodę w najbliższym kotle.

- Jest! - zawołał z zachwytem. - Kapitanie, proszę spojrzeć! Przecież to

najprawdziwszy atrament!

Wyciągnął z kieszeni pióro, zamoczył je w czarnym płynie i szybko zaczął kreślić w

notesie swój podpis, ozdobiony mnóstwem zamaszystych zawijasów.

- Patrzcie - wołał do Bajdotów - co za atrament! Genialny! Fantastyczny! Musimy

dostać tę brodę za wszelką cenę! Zabierzemy ją do Bajdocji. Będziemy mieli

atrament! Niech żyje czarna broda!

Nadmakaron dopiero teraz zrozumiał, o co chodzi. Ujął pana Kleksa pod ramię i

oświadczył uroczyście:

- Ja i mój lud bylibyśmy niezmiernie szczęśliwi, gdyby leżało w naszej mocy

zaspokoić życzenie tak wielkiego człowieka i uczonego. Bylibyśmy dumni,

gdybyśmy mogli potomkowi Zupeusza Mruka ofiarować nie tylko jedną, ale sto

życiodajnych bród. Niestety, brody nasze są ściśle związane z organizmem i po

obcięciu więdną jak trawa. Nie miałbyś z nich pożytku, drogi przyjacielu.

- Zmartwiłeś mnie, dostojny panie - rzekł cicho pan Kleks. - Bardzo mnie zmartwiłeś.

Czy pozwolisz wobec tego, aby jeden z twoich rodaków opuścił wasz kraj i udał się z

nami do Bajdocji? Obsypiemy go kwiatami i bajkami, a on w zamian będzie nam

zaparzał swoją piękną, czarną, atramentową brodę...

- O, nie! To niemożliwe! - oświadczył Nadmakaron. - Nasz organizm nie znosi

żadnych pokarmów poza parzybrodzkimi zupami. Gdyby ten, o którego chodzi,

opuścił kraj, byłby do końca życia skazany na spożywanie czerniny z własnej brody.

A to jest przecież niemożliwe, gdyż tylko odpowiednie mieszanki naszych zup

zaspokajają niezbędne potrzeby organizmu. Nie mówmy o tym więcej.

Po czym, zwracając się do Bajdotów, powiedział uprzejmie:

- Panowie, prosimy na wieczerzę!

Pan Kleks nie miał apetytu. Trzymał się na osobności, rozmyślał stojąc na jednej

nodze, wreszcie rzekł do swoich towarzyszy:

- Jutro, skoro świt, ruszamy w dalszą drogę. A teraz idziemy spać.

Nad miastem zapadła noc. Dogasały ogniska. Parzybrodzi nie używali światła, a

zastępowała je fosforowa przyprawa do zup, która pozwalała im widzieć w

ciemności. Pan Kleks i Bajdoci musieli po omacku dobrnąć do swoich hamaków.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: