Jan Brzechwa-Przylądek aptekarski(1).pdf

(93 KB) Pobierz
38552752 UNPDF
Jan Brzechwa
PODRÓŻE PANA KLEKSA
PRZYLĄDEK APTEKARSKI
Punktualnie o godzinie piątej czasu śniadaniowego poderwał marynarzy doniosły
głos:
- Pobudka! Wstać!
Gdy załoga wyległa na pokład, pan Kleks rozczesał palcami brodę i uroczyście
oznajmił:
- Kapitanie! Marynarze! Bajdoci! Za chwilę ujrzycie na widnokręgu zbliżający się
trójmasztowiec. Nie ustaliłem jeszcze, pod jaką płynie banderą. Znam wielu
kapitanów żeglugi dalekomorskiej. Trójmasztowiec najprawdopodobniej przyjmie
nas na swój pokład i będziemy szczęśliwie kontynuować naszą wyprawę. Atrament
przede wszystkim! Spocznij!
Po tym przemówieniu załoga dostała swoją porcję odżywczych pastylek, popiła
resztą wody i oddała się zwykłym zajęciom. Morze było spokojne i gładkie jak
jezioro. Śpiewające ryby od czasu do czasu wysuwały na powierzchnię owalne
pyszczki i wtedy rozlegały się ciche dźwięki, przypominające bzykanie komarów lub
tony pozytywki.
Zgodnie z zapowiedzią pana Kleksa, po pewnym czasie na tle tarczy wschodzącego
słońca ukazały się trzy rozpięte żagle, połyskujące bielą i srebrem.
Marynarze pobiegli na dziób statku i wrzeszczeli wniebogłosy, wymachując rękami:
- O, hej! SOS! Cip, cip, cip! Na pomoc!
Pan Kleks przerwał te niepoczytalne okrzyki i zarządził zbiórkę. Kazał marynarzom
ustawić się w piramidę, wdrapał się na jej szczyt i w milczeniu zaczął wpatrywać się
w dal. Wszyscy znamy doskonale wynalazczość wielkiego uczonego. Tym razem
pan Kleks zrobił zeza do środka i skrzyżował spojrzenia, dzięki czemu podwoił siłę
wzroku. Po chwili Bajdoci usłyszeli jego urywane słowa:
- Widzę... Na pokładzie uwijają się postacie w bieli... Bandera... Nie mogę dojrzeć...
Tak, tak! Teraz widzę... Trupia główka. Muszę przyjrzeć się dokładniej...
Rzeczywiście... Trupia główka... Rozumiem... Statek korsarski... Wezmą nas do
niewoli i będą żądali okupu... Nie trząść się, do stu piorunów! Nie ja pierwszy stanę
się jeńcem korsarzy... Przed wiekami spotkało to samo Juliusza Cezara... Który tam
się kiwa? Nie bać się! Ambroży Kleks jest z wami... Co?... Nie wiecie, kto to był
Juliusz Ce...
Zdania tego, niestety, pan Kleks nie zdołał dokończyć. Marynarzy obleciał nagle taki
strach, że piramida zachwiała się, a nasz uczony runął przez burtę do morza i
zniknął w topieli. Niebawem jednak wypłynął na powierznię, wypuszczając z ust
fontanny wody jak wieloryb. Obok niego zjawiły się nagle dwie ryby-piły.
- Przepiłują go! - wrzasnął rozpaczliwie bosman Terno.
- Człowiek za burtą! - krzyknął kapitan stosownie do obowiązujących przepisów.
Ale zanim ktokolwiek zdążył rzucić się na ratunek, pan Kleks ze zwinnością
wprawnego jeźdźca wskoczył na grzbiet jednej z ryb, chwycił ją za płetwy i zmusił
do przebicia piłą drugiego napastnika. Następnie podpłynął do statku, kazał spuścić
żerdź i wdrapał się po niej na pokład.
- Nie ma nic zdrowszego niż kąpiel morska - oświadczył wesoło.
Tymczasem trójmasztowiec zbliżył się już na tyle, że można było rozróżnić na nim
poszczególne postacie, odziane w białe kitle.
- Wyglądają jak lekarze albo sanitariusze - zauważył kapitan.
- Dostrzegam wyraźnie nazwę statku! - zawołał Ambo.
- Nie drzyj się, bo mi bębenki w uszach popękają - skarcił go pan Kleks. - Od dawna
widzę napis na kadłubie. Statek nazywa się "Pigularia".
Gdy trójmasztowiec podpłynął na odległość głosu, kapitan przy pomocy ramion
zasygnalizował:
- Potrzebujemy pomocy. Czy jesteście statkiem korsarskim?
Z "Pigularii" człowiek w białym kitlu odpowiedział machając dwiema
chorągiewkami:
- Jesteśmy okrętem flagowym najmiłościwiej nam panującego magistra Pigularza II
udzielnego Prowizora Przylądka Aptekarskiego i Obojga Farmacji. Przyjmiemy was
na pokład "Pigularii". Trzymajcie się nawietrznej strony. Zaczynamy manewrować.
Podpływamy!
- Niech żyje Pigularz II! - zawołał kapitan.
- Niech żyje! - podchwycili Bajdoci.
- Rozumiem - rzekł po namyśle pan Kleks. - Trupia główka to znak używany przez
aptekarzy do oznaczania leków trujących i niebezpiecznych. Z korsarzami łatwiej
byłoby się dogadać. Ale trudno, nie mamy wyboru.
"Pigularia", korzystając z łagodnej bryzy, zbliżyła się do statku Bajdotów i oparła się
burtą o burtę.
- Przesiadamy się - powiedział pan Kleks, po czym pierwszy dał susa na pokład
trójmasztowca. Za nim gęsiego ruszyła załoga beczki, a na końcu kapitan. Po chwili
rządowa dziupla Parzybrodów, pusta i żałosna, samotnie kołysała się na falach.
Na "Pigularii" naszych podróżników przyjęto nader uprzejmie. Obie załogi ustawiły
się na pokładzie naprzeciwko siebie i obaj kapitanowie statków oddali sobie należne
honory. Pan Kleks stał z boku i bacznie przyglądał się ceremonii. Wszyscy poddani
Pigularza II odziani byli w czyste białe kitle. Twarze ich zdobiły wąsiki i krótkie
bródki, przystrzyżone w kształcie klina. Bił od nich ostry zapach ziół leczniczych.
Po zakończeniu wstępnej prezentacji na pokład wszedł paradnym krokiem Pierwszy
Admirał Floty w pióropuszu na głowie i w kitlu ozdobionym złotymi galonami.
Skłonił się przed panem Kleksem i rzekł po łacinie:
- Jestem Alojzy Bąbel, wychowanek słynnej Akademii Ambrożego Kleksa.
Zagrzmiały trąby, rozległy się hymny Bajdocji oraz Obojga Farmacji, a także
prywatny hymn naszego uczonego. On sam stał dumnie wyprostowany, z wypiętym
brzuchem. Gdy przebrzmiały hałaśliwe dźwięki hymnów, powiedział wzruszonym
głosem:
- Jam jest Ambroży Kleks.
Pierwszy Admirał Floty objął go za szyję i serdecznie ucałował w obydwa policzki.
- Pamiętam cię - powiedział z uśmiechem rozrzewnienia pan Kleks. - Pewnego dnia
za karę odkręciłem ci głowę, nogi oraz ręce i zamknąłem w walizce. Dawne to czasy,
mój drogi Alojzy.
- Panowie - zawołał Pierwszy Admirał Floty - zajmijcie się naszymi gośćmi! Panie
profesorze, proszę wyświadczyć mi zaszczyt i zjeść ze mną obiad.
Po tych słowach ujął pod ramię pana Kleksa i poprowadził go do kajuty admiralskiej.
Tam każdy z nich opowiedział swoje dzieje, jako że nie widzieli się od lat
trzydziestu. W toku rozmowy pan Kleks dowiedział się o założonym przed pół
wiekiem państwie farmaceutów, które zaludniono aptekarzami z różnych krajów.
Obecnie, pod berłem Pigularza II, opracowywane są wszelkie najnowsze leki:
pigułki, krople, maści i mikstury, w które Przylądek Aptekarski zaopatruje apteki i
drogerie całego świata.
- Ale my tu sobie gadu, gadu, a tymczasem obiad stygnie - rzekł wreszcie Pierwszy
Admirał Floty. - Steward! Proszę podawać.
Obiad, którym uraczono pana Kleksa, składał się z dań nader osobliwych. Po zupie z
dziurawca podano bitki z aloesu w sosie rumiankowym oraz sałatę z kwiatu
lipowego, a na deser racuszki z siemienia lnianego polane sokiem miętowym. Na
zakończenie obiadu wniesiono napój ze skrzypu i szałwii. Po obiedzie Pierwszy
Admirał Floty zapalił papierosa dla astmatyków, zaciągnął się kilka razy i rzekł:
- Wracamy właśnie z podróży dookoła świata. Sprzedaliśmy nasze leki, a
zakupiliśmy zioła lecznicze, które stanowią wyłączne pożywienie naszej ludności. Są
zdrowe i bardzo smaczne. Nieprawdaż, panie profesorze?
- Hm... tak... owszem... - odparł uprzejmie pan Kleks zapijając cierpkim napojem
gorycz pozostałą w ustach po obiedzie.
Jak przystało na człowieka dobrze wychowanego, wyraził uznanie dla admiralskiej
kuchni, ale jednocześnie ze smutkiem pomyślał o Bajdotach. Pogardzana przez nich
zupa szczawiowa mogłaby dziś uchodzić za przysmak iście królewski.
Miłą pogawędkę starych znajomych przerwał kapitan "Pigularii", meldując
Pierwszemu Admirałowi Floty, że widać już brzegi Przylądka Aptekarskiego i
Obojga Farmacji.
- Wyjdźmy na pokład - zaproponował pan Kleks, albowiem dusił go dym z
papierosów dla astmatyków.
Istotnie, trójmasztowiec szybko zbliżał się do portu. Na odległym wzgórzu widniało
miasto. Szklane budowle połyskiwały w promieniach zachodzącego słońca.
Bajdoci nie ukrywali obrzydzenia i straszliwie wykrzywiali się na wspomnienie
obiadu. Całe szczęście, że nikt z gospodarzy nie rozumiał ich języka. Oficerowie, a
także marynarze "Pigularii" mówili wyłącznie po łacinie.
W pewnej chwili orkiestra zagrała tusz. Trójmasztowiec majestatycznie wpłynął do
portu.
Stolica państwa zabudowana była długimi szklanymi pawilonami, które na
podobieństwo gwiazdy zbiegały się przy centralnym placu. Stał na nim pomnik
Magistra Pigularza I, założyciela miasta i odkrywcy witamin. W pawilonach
wytwarzano leki, natomiast izby mieszkalne znajdowały się w podziemiach. Zresztą
ludność Przylądka Aptekarskiego wynosiła zaledwie 5555 osób, w tym 555 kobiet.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin