TP_1984-10.pdf

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili

do góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego

(...) Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja

raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując

Królestwo nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służymy

przyjemnie Bogu z bojaźnią i uczciwością. " „ ... Chrystus

przyszedłszy Najwyższy Kapłan (...) Przez większy i doskonalszy

przybytek, (...) Znalazłszy wieczne odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd.

12:22, 25, 26, 28; 9:11,12.

Październik 1984 Nr. 345

Wychodzi co miesiąc. Redaktor: August Gohlke. Wydawca: Świecki Ruch Misyjny „Epifania" (odpowiedzialny w Polsce —

Wiktor Stachowiak), skrytka pocztowa nr 44, 60-955 Poznań. Adres międzynarodowy: Chester Springs. Pa. 19425, USA.

Cena: w prenumeracie rocznej zł 300, pojedyn. Numeru zł 25

SZTANDAR BIBLIJNY — NASZYM JEDYNYM SZTANDAREM

„Podnieście chorągiew do narodów” — Izaj. 62:10.

Izaj. 8:20; Łuk. 11:28.

NAKARMIENIE GŁODNYCH

Mar. 6:30—44

„ Ojciec mój daje wam chleb on prawdziwy z nieba” (Jana 6:32).

WUNASTU Apostołów powróciło z pracy

misyjnej, do której po dwóch zostali wysłani

przez Pana Jezusa. Bez wątpienia mieli ustalony czas na

swój powrót i Kapernaum było prawdopodobnie

miejscem spotkania. Obecność Jezusa i Jego Apostołów

spowodowała poruszenie wśród ludu, bowiem do tego

czasu sława naszego Pana

powszechnie się

rozprzestrzeniła. W wyniku

propozycji Jezusa Dwunastu

udało się z Nim do okolicznej

miejscowości, aby mieć

spokój na omówienie swoich

spraw (doświadczeń

związanych z ich misją) oraz

na lekcje, poprzez które Jezus

pragnął uwydatnić sens ich

doświadczeń. Nasz Pan

oznajmił takŜe, iŜ odpoczynek

będzie dla nich korzystny.

Czy i dzisiaj ta sama lekcja nie

moŜe stosować się do nas?

śyjemy w czasach

pełnych napięcia, w czasach wielkiej działalności

umysłowej i fizycznej. Lud Pański zajęty zwykłymi

czynnościami Ŝycia, starając się o zapewnienie rzeczy

potrzebnych i słusznych a takŜe o głoszenie dobrej

nowiny, okazywanie chwał Mistrza oraz proklamację

Jego obecności, ma niekiedy szczególną potrzebę

zwrócenia uwagi na słowa: „Pójdźcie wy sami osobno

... a odpocznijcie trochę”. Wielu z nas zadowalało się

krótkimi okresami odpocznienia i pokrzepienia na

konwencjach. Doświadczyliśmy, Ŝe

chociaŜ konwencje te wymagają poniesienia kosztów ze

strony uczestników, szczególnie na podróŜ i

zakwaterowanie, to jednak są źródłem, ogromnej

duchowej korzyści i zbudowania. Pan jest, wierzymy,

zadowolony, Ŝe staramy się oceniać duchowe

wzmocnienie, pokrzepienie i łaskę ponad koszty

finansowe. Nie ma to jednak

oznaczać lekkomyślności,

rozrzutności, zaniedbania

obowiązków czy zaciągania

długów.

SZTANDAR BIBLIJNY I ZWIASTUN

CHRYSTUSOWEJ BAZYLEI

IZAJ. 62:10

MIESIĘCZNIK

Październik 1984

Nr 345/9 (10)

„A GDY LUD

OCZEKIWAŁ”

SPIS TREŚCI

Nakarmienie głodnych, Mar. 6:30-44………………..….146

„Byłem umarły, a otom jest Ŝywy” Obj. 1:17,18….……150

„Słudzy nieuŜyteczni jesteśmy”, Łuk. 17:1-16 …………157

Odpowiedzi na pytania…………………………………..160

„I ZATRĄBIŁ ANIOŁ SIÓDMY, I STAŁY SIĘ

GŁOSY WIELKIE NA NIEBIE MÓWIĄCE:

KRÓLESTWA ŚWIATA STAŁY SIĘ KRÓLESTWAMI

PANA NASZEGO I CHRYSTUSA JEGO,

I KRÓLOWAĆ BĘDZIE NA WIEKI WIEKÓW"

OBJ. 11 : 15

Lud łaknął nauk Pańskich i

zwróciwszy uwagę dokąd

zmierza łódź, wielu w tym

kierunku udało się pieszo,

niektórzy pobiegli, tak iŜ

oczekiwali na przypłynięcie

Pana łodzią. Czy Pan był

rozgniewany, Ŝe Jego pragnienie

odosobnienia i odpoczynku

miało być w ten sposób zakłócone przez ludzi, dla

których juŜ uczynił tak wiele? Nie! Jego serce było

pełne wielkiej sympatii z tego powodu. Popatrzył na

tych ludzi i ogarnęła Go litość, poniewaŜ wyglądali jak

owce bez pasterza, który by je prowadził.

Jan Chrzciciel ogłaszał nadejście Królestwa

BoŜego. Jezus podawał przypowieści ilustrujące to

Królestwo, a lud ich nie zrozumiał prawie zupełnie.

Uczniowie, których rozesłał po dwóch, głosili o pokucie

i przygotowaniu się do Królestwa. śyjący bezboŜnie

Październik 1984 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 147

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

król Herod posunął się do ścięcia Jana, jednego z

największych proroków, a następnie toczył wojnę z

królem Aretasem z Arabii, ojcem jego porzuconej Ŝony.

Jego armia została pokonana. Wywołało to znaczne

zamieszanie i podniecenie wśród ludzi. Ciekawiło ich,

jaki moŜe być wynik tych zamieszek, kiedy i jak

ustanowione będzie Królestwo BoŜe. Zapytywali czy

Jezus jest naprawdę, czy teŜ nie, przepowiadanym

Mesjaszem, czy niedługo ogłosi Siebie królem, czy

wezwie ochotników itd., itd. Widocznie lud został

wielce poruszony tymi sprawami, a wiemy, Ŝe było to

zaledwie kilka dni po wstrzymaniu się przez Jezusa na

pewien czas od publicznej słuŜby w tej okolicy, aby lud

nie wziął Go przemocą i ogłosił królem, sprzecznie z

BoŜym planem i Pańskim programem.

Pan nasz, chociaŜ pragnął odpoczynku, nie

powstrzymał się od nauczania ludu. Był prawdziwym

pasterzem, gotowym o kaŜdej porze wypełniać Swe

posłannictwo, oddawać Ŝycie za owce — nie dopiero na

Kalwarii, lecz w kaŜdej godzinie, codziennie w ciągu lat

Jego słuŜby, w miarę jak zbliŜał się do punktu

kulminacyjnego Swej ofiary. Taki być musi duch

wszystkich, którzy są prawdziwymi Pańskimi uczniami.

Ma to być proces postępujący w miarę stawania się

uczestnikami Świętego Ducha ich Mistrza, karmienia

się Jego Słowem, naśladowania wskazań, wzrastania w

łasce, wiedzy i miłości.

przedstawicielem Pana. Powinien być zadowolony z

uŜycia go, jako Jego rzecznika w ogłaszaniu dobrej

nowiny o wielkiej radości, która będzie dla wszystkich

ludzi i moŜliwości pomagania w doprowadzeniu owiec

we właściwy sposób do prawdziwego Pasterza.

Nie mamy niestety nadziei wywierania wpływu na

wszystkich, którzy w jakimś stopniu łakną. Widocznie

stosunkowo niewielu znajduje się w takim stanie serca.

Niewielu podda się głosowi obcych, lecz postąpi za

głosem Syna BoŜego — głosem Prawdy. Jednak,

podobnie do Mistrza, powinniśmy okazywać

współczucie wszystkim radując się, Ŝe ci, którzy nie

mogą słyszeć dostatecznie dobrze w obecnym czasie,

usłyszą wyraźnie juŜ wkrótce, kiedy Królestwo zostanie

ustanowione i wszystkie uszy głuchych zostaną

otworzone, a znajomość chwały BoŜej napełni całą

ziemię.

„NAUCZAŁ ICH WIELU RZECZY”

Powinniśmy wyciągnąć lekcję z przykładu Mistrza.

Wiele było rzeczy, o których mógł nauczać nawet wobec

tłumów z korzyścią dla nich i pocieszeniem oraz słuŜyć

jako przygotowanie dla ich rozwoju, w wyniku czego w

przyszłości byliby przygotowani do głębszych rzeczy.

Swoim dwunastu Apostołom i innym, którzy byli Jego

specjalnymi poświęconymi uczniami, miał jeszcze inne

rzeczy do powiedzenia: „Wam dano wiedzieć tajemnicę

królestwa BoŜego: ale tym, którzy są obcymi, wszystko

się podawa w przypowieściach” (Mar. 4:11). A nawet

wobec uczniów lepiej było pewnych rzeczy nie

wyjawiać, jak nasz Mistrz wskazał: „Mamci wam

jeszcze wiele mówić, ale teraz znieść nie moŜecie ...

Duch prawdy wprowadzi was we wszelką prawdę” (Jana

16:12,13).

Podobnie, mówi Apostoł, moŜemy opowiadać

głębokie rzeczy BoŜe, mądrość BoŜą ukrytą w

tajemnicy, tym, którzy mają zaawansowaną znajomość o

Nim, i tym, którzy mają przygotowane serca do

głębszych prawd (1 Kor. 2:6—8). Powinniśmy

szczególnie mieć się na baczności, by nie udławić

niemowląt w Chrystusie twardym pokarmem, a jednak

nie moŜemy dopuścić, by głodowali, mamy bowiem

udzielić im mleka Słowa, przez które mogliby urosnąć.

Miejmy wzgląd na słowa naszego Pana, jak równieŜ

Jego przykład. Powiedział On: „BądźcieŜ tedy

roztropnymi jako węŜe, a szczerymi jako gołębice”. Bez

wątpienia, kaŜdy kto czyta te słowa, moŜe uprzytomnić

sobie, iŜ na początku swych wysiłków słuŜenia Panu i

Jego sprawie, wyrządził prawdopodobnie więcej

krzywdy niŜ dobra z powodu nieznajomości,

nieostroŜności, zaniedbania w trzymaniu się Pańskich

wskazówek, niepowodzenia w naśladowaniu Jego

przykładu podawania mleka niemowlętom i twardego

pokarmu dojrzałym.

Z relacji podanej w rozdziale szóstym Ewangelii

Jana wynika jasno, Ŝe po wygłoszeniu nauk do ludu,

nasz Pan pozostawił go na pewien czas i udał się ze

Swymi uczniami osob-

„PRZYJŹ KRÓLESTWO TWOJE”

Obecnie znaczna liczba ludu Pańskiego w

symbolicznym Babilonie znajduje się w podobnej

sytuacji. Nie trudno przekonać się, Ŝe Ŝyjemy w czasach

szczególnych, wkrótce ma dokonać się pewna wielka

dyspensacyjna zmiana. Wielu słyszało coś niecoś

odnośnie tysiącletniego Królestwa, które jest blisko, we

drzwiach. Ciekawi ich, kiedy, dlaczego i gdzie będzie

ono ustanowione. Spoglądając na politycznych

przywódców, dostrzegają mniej lub więcej zamieszania,

dochodzą do nich wieści o wojnach, a takŜe głosy

anarchistów groŜących obaleniem prawa i porządku w

bardzo bliskiej przyszłości. Dostrzegają czas niepokoju

pomiędzy kapitałem i pracą oraz pragną informacji,

przywództwa, kierownictwa w celu ich właściwego

postępowania. Są jak owce bez pasterza.

To prawda, Ŝe w Babilonie jest wielu pasterzy,

lecz im bardziej ludzie widzą, iŜ są prowadzeni ku

niedowiarstwu, wyŜszemu krytycyzmowi Biblii i

teoriom ewolucji, tym bardziej obawiają się takiego

przywództwa, okazują brak zaufania do niego. Nie

wiedzą, do kogo powinni się zwrócić. Najbardziej

odpowiedni zasób nauk, jaki dociera do ich uszu, jest

posłannictwem o Królestwie, które głosimy, a jednak

obawiają się je przyjąć w obliczu donosów i wyklęć

przez wielu z ich pasterzy, którzy w pewnej mierze

panują nad nimi poprzez bojaźń, przesąd i klerykalizm.

KaŜdy uczeń Chrystusowy powinien pamiętać, Ŝe jest

148 TERAŹNIEJSZA PRAWDA Październik 1984

no na skraj góry, gdzie omawiali swoją słuŜbę. Bez

wątpienia, równieŜ mieli sposobność do takiej

społeczności i wymiany myśli na łodzi podczas

podróŜy. Wydaje się, Ŝe było to późniejszą porą dnia,

po południu, gdy szedł Jezus z góry a tłumy

powiększyły się o duŜe karawany, które w tym czasie

zmierzały ,do Jerozolimy na święto Przejścia. Cały

tłum, liczył wówczas kilka tysięcy. Widocznie

przybysze mieli sporo pytań i okazywali

zainteresowanie, a nasz Pan przedstawiał nauki i

wyjaśnienia.

było słuszną rzeczą by Jednorodzony Ojca oddał dzięki

za skromny posiłek i poprosił o Boskie

pobłogosławienie go, to staje się czymś oczywistym,

aby kaŜdy, kto w jakimkolwiek sensie wyznaje, Ŝe jest

naśladowcą Jezusa, naśladował Jego przykład w tej lub

podobnej sprawie. CzyŜ moŜemy przyjmować pokarm,

wiedząc, Ŝe dostarcza go hojność i zaopatrzenie Boga,

bez oddania Mu dziękczynienia i okazania uznania?

Jesteśmy pewni, Ŝe wszyscy, którzy oddają

dziękczynienie, otrzymują specjalne pobłogosławienie

pokarmu i szczególną mądrość odnośnie jego uŜycia,

czego inni nie są w stanie uzyskać. Prawdziwy pokój i

odpoczynek serca, jako wynik spoglądania na Pana w

akcie wdzięczności i przyjęcia Jego zaopatrzenia z

dziękczynieniem, zapewnia przez naturalne prawo

spokój, który sprzyja trawieniu pokarmu. Pokarm

spoŜywany w przyjemnym i dziękczynnym

usposobieniu umysłu poprawia jego właściwości

odŜywcze i wzmacniające, niŜ gdyby spoŜywaniu go

towarzyszyła niewdzięczność czy złość, czy uczucie

niezadowolenia.

ZauwaŜmy takŜe, iŜ uczta, za którą nasz Pan

wyraził dzięki, nie była wystawna, w wytwornej

oprawie, z wyszukanymi potrawami. Nie było tam

nadzwyczajnego pokarmu, lecz chleb jęczmienny i

smaŜona ryba. Gdy zastanawiamy się nad prostotą

dziennej diety naszego Pana jak i ludności krajów

orientalnych obecnie, a takŜe, gdy rozwaŜamy Ŝywność

dostarczaną japońskiej armii oraz zwyczajne

poŜywienie japońskiej rodziny, wyciągamy lekcję, iŜ

zarówno w ilości i jakości wiele ludzi w dzisiejszych

czasach odŜywia się nadmiernie, nie mając z tego

korzyści. Zwyczajność i prostota poŜywienia słuŜyłaby

bardziej nie tylko zdrowiu, lecz równieŜ

zaoszczędziłaby więcej czasu na duchowe posilenie,

chleb z nieba, i usłuŜenie Prawdą innym. KaŜdy

powinien rozwaŜyć tę sprawę i pokierować nią w

zgodzie z okolicznościami, interesami i upodobaniami

innych, nad którymi zobowiązany jest koniecznie się

zastanowić.

Tę jedną lekcję jednak wszyscy powinni przyswoić

sobie, mianowicie, Ŝe bez względu, jak prosty będzie

nasz jadłospis, wdzięczność Bogu jest poŜądana. Mamy

nadzieję, Ŝe o ile to będzie moŜliwe czytelnicy tego

pisma nie będą zaniedbywać w swoich rodzinach

przywileju składania podziękowania — w zakresie, na

jaki pozwala im posiadany autorytet i oddziaływanie na

sprawy rodzinne. Nie byłoby oczywiście słuszne, gdyby

ktoś obcy lub gość wtrącał się do zwyczajów

rodzinnych. Podobnie nie myślimy, iŜ byłoby rzeczą

właściwą, aby zawsze otwarcie okazywać naszą dzięk-

czynność Panu w towarzystwie przy stole, w hotelach,

restauracjach itp. Mógłby odpowiadać nam taki sposób

uznania dla Pana, lecz dobrze byłoby powstrzymać się

od tego, jeśli przyjęto by to błędnie za faryzeuszowską

postawę. W takich sytuacjach naleŜy jednak w sercu

wyrazić podziękowanie — nawet jeśli Ŝaden

zewnętrzny gest czy słowo nie ma

„DAJCIE WY IM JEŚĆ”

Nadchodziła noc i uczniowie przynaglali, aby Pan

rozpuścił lud, lecz On miał cel, którego nie znali. Miał

na myśli jeden z największych cudów w Jego całej

słuŜbie. Zamiast jednak powiedzieć im o tym dozwolił,

aby istota rzeczy wyniknęła w sposób naturalny.

Podsunął uczniom tylko myśl, by usadowili tłum, a On

zajmie się jego bezradnością.

Gdy Jezus dowiadywał się, jakie poŜywienie

posiadają, znaleziono chłopca mającego pięć

bochenków chleba jęczmiennego i dwie małe ryby. Nic

ponadto. A jednak posłuŜyło to naszemu Panu w Jego

zamiarze. Pragnął okazać gotowość współdziałania w

błogosławieniu tłumu a w ten sposób zilustrować

powszechną cechę postępowania względem Swojego

ludu i świata. Jezus przyjmuje nasz czas i talenty, choć

tak małe i nie zasługujące na zbytnią uwagę, i

błogosławi je, uŜywając w Swojej posłudze, gdy

dokonuje wielkich rzeczy. Tym sposobem łączy się ze

Swym ludem, błogosławiąc mu przez takie

doświadczenia i lekcje w większym stopniu niŜ tym

ludziom, do których posyła Swój lud celem niesienia

jego doczesnych i duchowych łask.

Uczniowie nauczyli się być posłusznymi we

wszystkim, co Mistrz zamierzał uczynić. Nie

zauwaŜamy sprzeciwu wobec Pańskiego polecenia

mimo faktu, Ŝe pozornie robią z siebie głupców w

obliczu ludzi, nakłaniając ich do siadania w grupach po

sto lub pięćdziesiąt osób, gdy na pozór nie zanosi się na

przygotowaną dla nich ucztę. Był to dla nich początek

nauki, Ŝe Ten (który mógł napełnić ich sieci rybami,

wzbudzić ludzi ze snu śmierci, uleczyć uschnięte ręce i

uzdrowić bez dotyku samym słowem) był tak zupełnie

inny od nich samych, iŜ przekraczało to moŜliwości ich

osądu i oceny. Byli posłuszni. Pan dokonał reszty.

„PODZIĘKOWAWSZY" —

BŁOGOSŁAWIŁ CHLEB

W naszej lekcji jest mowa o tym, Ŝe Pan

pobłogosławił chleb. Ewangelia Jana odwołuje się do

tego faktu wyraŜeniem „podziękowawszy”. Te dwie

myśli są w zupełnej zgodzie — dziękczynienie

zaniesione do Boga wywołało istotnie pobłogosławienie

chleba. Zatrzymajmy się na chwilę i zauwaŜmy, Ŝe jeśli

Październik 1984 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 149

wskazywać na to osobom towarzyszącym nam —

zanim rozpoczniemy jedzenie.

którzy obecnie naśladują Pana jako Jego

szczególni uczniowie, będą wtedy obficie zaopatrzeni

przez Mistrza w chleb Ŝywota wiecznego i uzyskają

przywilej rozdawania go wszystkim rodzajom ziemi.

Wszyscy będą mieli sposobność nasycenia, posilenia,

wzmocnienia się. Gdy dzisiaj widzimy, jak bardzo świat

odczuwa brak tego, to my cieszymy się w sercach ze

znajomości obfitości zaopatrzenia BoŜego w

przyszłości i z faktu udziału we współpracy z naszym

Odkupicielem w dostarczaniu tego pokarmu kaŜdemu

stworzeniu, wszystkim, którzy będą mogli czerpać

wodę Ŝycia darmo i jeść Chleb śywota, aŜ do

nasycenia. W dniu następnym po dokonaniu tego cudu

nasz Pan wygłosił mowę na temat Chleba śywota (Jana

6:26—58).

UCZNIOWIE PODALI POKARM LUDOWI

Inne opisy mówią, Ŝe gdy Pan połamał pokarm,

przekazał go uczniom, którzy z kolei rozprowadzili go

w tłumie. Jak chwalebnie Pan zarządził tą sprawą!

Dzięki temu uczniowie stali się lepszymi świadkami

mocy owego cudu, a ludzie bardziej lub mniej zapoznali

się z Apostołami. Być moŜe później, po Zielonych

Świątkach, Apostołowie spotkali wielu z nich i jako

przedstawiciele Mistrza, zanieśli im niebiański chleb.

Nadal jest tak samo, albowiem Pan znajdzie, nakarmi i

posili tych, którzy są Jego, gdyŜ „Zna Pan, którzy są

jego” (2 Tym. 2:19).

Nasz Pan nie jest wcale uzaleŜniony od nas w

zanoszeniu teraźniejszej prawdy głodującym tłumom,

lecz dla naszego dobra udzielił nam przywileju zostania

Jego współpracownikami. CzyŜ nie powinniśmy tego

docenić! Jak chętnymi powinniśmy być, aby uŜyć kaŜdy

mały bochenek chleba jęczmiennego przez nas

posiadany, kaŜdą małą rybę, kaŜdą sumę pieniędzy,

czas i wpływ w Jego błogosławionym dziele!

Podczas gdy taki sposób postępowania z naszej

strony określony jest mianem ofiary, to jednak w

rzeczywistości dla tych, którzy właściwie oceniają tę

sytuację, sprawa wygląda odwrotnie. Jest dla nich

błogosławieństwem, przywilejem, łaską. Cieszy nas to,

Ŝe ten przywilej tak wysoko oceniają ci, którzy obecnie

radują się w teraźniejszej prawdzie. Nieprzyjaciele

Prawdy, jak i osoby mało nią zainteresowane dziwią się

ustawicznie, Ŝe nigdy nie brakuje środków na

kontynuowanie posłannictwa Ŝniwiarskiej Prawdy i to

bez odwoływania się do uczuć ludzkich przez

organizowanie świąt, jarmarków itp. bez nalegania na

lud Pański o subwencję czy kwesty. Duch Pański

widocznie towarzyszy Prawdzie w wyniku czego, ci

którzy posiadają Prawdę i rozmaite talenty w słuŜbie

Pańskiej, cieszą się radością niewymowną w uŜywaniu

ich, dziękując Mistrzowi za przywileje, w których

uczestniczą.

ZEBRANIE UŁOMKÓW

Byłby to dla nas przejaw zbytniej skrzętności,

gdyby Pan miał posłać Swych Apostołów w celu

pozbierania resztek z uczty tłumu. Byłaby to

przesadzona gospodarność, gdyby zobowiązał wiernych

Dwunastu do utrzymywania się z odpadków

dotykanych palcami pięciu tysięcy ludzi. Rozsądniejszą

rzeczą jest przyjąć, iŜ drobne ułomki pozostawione

przez tłum przeznaczone zostały dla ptaków i

wiewiórek, a ułomki odłamane przez naszego Pana były

tymi, zebranymi przez Apostołów. Gdy Jezus łamał

bochenki i rybę, to one pomnaŜały się nadzwyczajnie,

tak Ŝe dostarczał uczniom i na nowo zaopatrywał ich w

pokarm w czasie, gdy oni roznosili go wśród tłumu.

Tym sposobem pozostał wystarczający zapas, aby Pan

mógł wypełnić dwanaście koszy pokarmem, który był

dobry i czysty, pod kaŜdym względem nadający się do

dalszego uŜycia.

Lekcja gospodarności przyda się kaŜdemu z nas,

lecz w naszym doświadczeniu najuboŜsi w świecie i

wśród ludu Pańskiego najbardziej potrzebują tej lekcji.

ChociaŜ Pan miał dostateczną moc do stwarzania, mógł

zwrócić uwagę Swoich uczniów na zasadę

gospodarności i stosowanie jej. Zasób mocy Pańskiej,

dla nikogo, kto naleŜy do Pana, nie powinien być

przyczyną rozrzutności. Nie ma miejsca na rozrzutność

w Ŝadnych sprawach wśród Jego naśladowców. Jeśli

posiadamy więcej niŜ potrzebujemy, to czy nie ma

innych, którzy posiadają mniej niŜ potrzebują? Mając

Ducha Mistrza, będziemy mieć ducha niesienia pomocy

i szczodrobliwości, i to w coraz to większym stopniu,

na ile zbliŜać się będziemy do podobieństwa Jego

charakteru.

Taka sama lekcja przychodzi nam na myśl w

związku z pracą Ŝniwiarską. Zapytujemy siebie

czasami: Skoro nasz Pan jest bogaty, to dlaczego wielu

z Jego naśladowców jest ubogich? Widocznie tak musi

być dla naszej korzyści, gdyŜ Pan udziela widocznie

akurat tyle, ile jest potrzebne do Jego dzieła, i nic

ponadto. Lekcja tej przypowieści polega na tym, Ŝe

Jezus pragnie udostępnić nam, Jego naśladowcom,

sposobności na drodze poświę-

„I JEDLI WSZYSCY, I NASYCENI BYLI”

Nie było to po prostu spróbowanie pokarmu

zgotowanego przez Pana, lecz jego dostateczność.

Wszyscy zostali nasyceni. Rozsądnie moŜemy

przypuszczać, Ŝe pokarmu, składającego się z

jęczmiennego chleba i suszonej ryby nie spoŜyto by w

tej samej ilości, gdyby towarzyszyły mu przyprawy,

sosy, przetwory, desery itp. Być moŜe natura działałaby

względem nas rozsądniej, aby przerwać jedzenie o

właściwej porze, gdybyśmy odŜywiali się prostymi

pokarmami, a nie rozbudzali apetyt i pozwalali sobie na

zbytnie zaspokajanie głodu.

Wielki tłum pod niektórymi względami obrazuje

świat podczas wieku Tysiąclecia. Ci,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: