TP_1979-04.pdf

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili

do góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego

(...) Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja

raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując

Królestwo nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służymy

przyjemnie Bogu z bojaźnią i uczciwością. " „ ... Chrystus

przyszedłszy Najwyższy Kapłan (...) Przez większy i doskonalszy

przybytek, (...) Znalazłszy wieczne odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd.

12:22, 25, 26, 28; 9:11,12

Lipiec-Sierpieñ 1979 Nr. 305

Wychodzi co dwa miesiące. Redaktor:August Gohlke . Wydawca: Świecki Ruch Misyjny „Epifania" (odpowiedzialny w Polsce —

Wiktor Stachowiak), skrytka pocztowa nr 44, 60-955 Poznań. Adres międzynarodowy: Chester Springs. Pa. 19425, USA.

Cena: w prenumeracie rocznej zł 36, pojedyn. numeru zł 6.

SZKIC AUTOBIOGRAFICZNY

Napisany przez

Pielgrzyma Brata Raymonda G. Jolly’ego

IELOKROTNIE byliśmy proszeni, aby

opowiedzieć o naszych wczesnych

doświadczeniach życiowych, o tym jak staliśmy się

uczniem Chrystusa, o opuszczeniu przez nas

Babilonu, o przyjściu do Prawdy, o naszej służbie i

związkach z br. Russellem i br. Johnsonem itd. W P

78, str. 87 podaliśmy jedno z naszych doświadczeń i

wierzymy, że teraz jest

odpowiedni czas, by braterstwu

podać osobiste świadectwo w

formie ogólnego opisu na cześć i

chwalę naszego Niebieskiego

Ojca i naszego drogiego Pana

Jezusa, obecnie w okresach

nazwanych: Jego parousia i

epiphaneia .

Jako pierwszy z czworga

dzieci (dwóch synów i dwóch

córek) poświęconych rodziców,

dra Georga Leonarda Jolly i Sary

Case Jolly, zostaliśmy poświęceni Bogu przed naszym

urodzeniem w Orangeville, Pensylwania, 31 maja 1886

roku. Nasza świątobliwa matka opowiadała i czytała

nam wiele opowieści biblijnych oraz „Wędrówki

pielgrzyma”, a my odczuwaliśmy wielką pociechę z

świadomości, że jesteśmy jednym z dzieci Bożych pod

Jego opieką. Od 10 do 12 roku życia przeczytaliśmy

całą wielką rodzinną Biblię. Stawialiśmy liczne pytania

teologiczne, na które nasi rodzice, nasz nauczyciel

szkoły niedzielnej i superintendent, nasz kaznodzieja

prezbiteriański i profesor uczelni teologicznej nie

mogli zadowalająco odpowiedzieć.

Oto niektóre z tych pytań: Jeśli tylko źli ludzie idą

do piekła, co złego zrobił Jezus, że poszedł do piekła

(Ps. 16:10; Dz. 2:31)? Dlaczego głosił Ewangelię

duchom w więzieniu, jeśli dla nich nie ma nadziei

(1 Piotra 3:19; 2 Piotra 2:4; Judy 6)? Co to jest

nieprzebaczalny grzech, blu-

źnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu (Mat. 12:31,

32; 1 Jana 5:16)? Jaka jest różnica między duchem a

duszą i które ma być zbawione (Dz. 7:59; Żyd.

10:39)? Jeśli credo naszego prezbiteriańskiego

kościoła mówi, że Bóg jedynie dla Swojej

przyjemności wybrał jednych, aby byli wiecznie

zbawieni a drugich, aby byli na wieki potępieni—-to

jak ja mógłbym się

dowiedzieć, do jakiej klasy

On mnie wybrał? Te i inne

pytania były bardzo

kłopotliwe dla kogoś, kto w

wieku 12 lat poświęcił się

Bogu i rozpoczynał

przygotowania do służby

Ewangelii.

W wieku lat 14 w

pobliskim Bloomsburgu

(Pa.) wstąpiliśmy do

stanowego kolegium i

rozpoczęliśmy naukę języka łacińskiego, greckiego,

historii starożytnej, wyższej matematyki i innych

przedmiotów. Podjęliśmy jednocześnie studia klasyki

i pedagogiki a w 1905 roku z wysokim odznaczeniem

uzyskaliśmy stopień akademicki i zostaliśmy

dyrektorem szkół, organizując nową szkołę wyższą w

Lake Como, Pa. W następnym roku pracowaliśmy,

jako dyrektor akademii i superintendent szkół

parafialnych w Cedarville, N.J.

Pewnego dnia, gdy nauczałem geometrii zapukał

do drzwi okazały gentleman i zapytał, czy może nas

odwiedzić. Powitaliśmy go i podaliśmy mu krzesło

oraz podręcznik. Wydawał się być zadowolonym z

demonstrowania wykładu na tablicy.

Po skończonych lekcjach podeszliśmy do niego ze

sprawami biblijnymi, ale on nas poinformował, że nie

jest chrześcijaninem, lecz teozofem. Nie znaliśmy

tych nauk, lecz wiedzieliśmy,

„UMIEJĘTNI I UTWIERDZENI W TERAŹNIEJSZEJ

PRAWDZIE”

2 Piotra 1:12

DWUMIESIĘCZNIK

Lipiec-Sierpień Nr 305 (4)

SPIS TREŚCI

Szkic autobiograficzny ……………………………….. 50

Pogrzeb Brata Jolly’ego ..................................................... 59

Pewne ważne sprawy do rozważenia przez braci…………..64

„OCZEKUJĄC ONEJ BŁOGOSŁAWIONEJ NADZIEI

I EPIFANII CHWAŁY WIELKIEGO BOGA

I ZBAWICIELA NASZEGO JEZUSA CHRYSTUSA”

Tytus 2:13

Lipiec—Sierpień 1979 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 51

że theos znaczy Bóg a sophia znaczy mądrość ,

dlatego powiedzieliśmy; „Jeśli pan ma mądrość od

Boga, to może mógłby mi pan podać logiczny powód,

dlaczego pan nie jest chrześcijaninem?" Jego

odpowiedź brzmiała: „Ponieważ wiara chrześcijańska

jest nieracjonalna”.

Poprosiliśmy, aby to wytłumaczył. Powiedział:

„Pan naucza wyższej matematyki, to być może, że

pan mi odpowie na kilka pytań z zakresu

podstawowej matematyki. Jeśli pan na targu będzie

kupował ziemniaki, to ile pan dostanie za dolara?

Odpowiedzieliśmy: równowartość dolara. Wówczas

on zapytał: „Jeśli pan zaniesie dolara do banku, ile za

niego

drobnych?

Ponownie

się Prawdzie i drugich namawialiśmy do podobnego

postępowania. Zauważyliśmy ogłoszenie o

publicznym wykładzie biblijnym w niedzielę o

godzinie piętnastej w sali tanecznej, w Easton.

Mówcą był Fred Williamson. Tego dnia podczas

studenckiego obiadu pytaliśmy, jaki rodzaj wykładu

biblijnego może być wygłoszony w sali tanecznej.

Odpowiedź brzmiała ,,Jeśli chcesz wiedzieć, dlaczego

nie idziesz”? Zapytaliśmy „Kto chce iść ze mną”?

Pewna liczba odpowiedziała i w grupie wyszliśmy.

Usłyszeliśmy mówcę jak w długim kazaniu

usiłował na podstawie Pisma Świętego dowieść, że

dla niektórych niezbawionych zmarłych jest nadzieja

w przyszłym życiu. W pieśni na zakończenie

brzmiało, że ,,źli swoje postępowanie naprawią” —

,,w rozkosznej przyszłości”. Zwróciliśmy na to uwagę

swoich towarzyszy, jako będące (jak wówczas błędnie

rozumieliśmy) w sprzeczności z oświadczeniem „oto

teraz dzień zbawienia” (2 Kor. 6:2), zachęcając ich do

zabrania wielkiej ilości bezpłatnej literatury

wystawionej na stole. Na rogu ulicy otworzyliśmy

pojemnik na śmieci, aby ją wrzucić do niego.

Myśleliśmy, że w ten sposób dokonaliśmy zni-

szczenia zwodniczej i błędnej literatury. A drodzy

bracia, którzy zorganizowali to spotkanie zapewne

pomyśleli, że wywołali zainteresowanie wśród

studentów.

JAK OTRZYMALIŚMY PRAWDĘ WE

WŁAŚCIWYM CZASIE

Mając ciągle nadzieję otrzymania biblijnej,

rozumnej i zadowalającej odpowiedzi na liczne

pytania w naszych poszukiwaniach Prawdy, zdaliśmy

wstępny egzamin na Uniwersytet Harwardzki, lecz

chwała niech będzie Bogu za to, że On miał inne i

lepsze plany dla nas. Podczas wakacji latem 1909

roku pracowaliśmy, jako sprzedawca w Hackettstown,

N. J., aby opłacić koszty uczelni. Mieszkaliśmy tam w

pensjonacie i dowiedzieliśmy się o pewnym bracie

kolporterze (z którym później przez jakiś czas

kolportowaliśmy) mieszkającym uprzednio w tym

samym pensjonacie, który pozostawił tam komplet

książek pt. ,,Brzask Tysiąclecia” (tak wówczas

nazywano tomy Wykładów Pisma Świętego ), które

opisywały o czasie wielkiego ucisku, jaki zgodnie z

Biblią miał się rozpocząć w 1914 roku. Byliśmy żywo

zainteresowani tym tematem, ponieważ planowaliśmy

służyć jako misjonarz zagraniczny.

Pewnego dnia, gdy padało tak mocno, że nie

mogliśmy pracować poza domem poprosiliśmy o te

książki, aby je przejrzeć. Ale oczywiście rozpoczęliśmy

od tomu 2. W przedmowie (jednej z pierwszych edycji

na przełomie lat 1900) przeczytaliśmy: „Nie możemy

nie nalegać z całą powagą na czytelnika, aby przed

rozpoczęciem studiowania »Nadszedł Czas« przyswoił

sobie jasno i zachował w umyśle »Plan Wieków«.

Studiowanie zarysów czasu, bez posiadania uprzednio

znajomości ogólnego charakteru spodziewanych

wydarzeń, byłoby gorsze niż nieużyteczne".

Pierwotnie zlekceważyliśmy tę dobrą radę, lecz

Bóg w krótkim czasie przekonał nas o jej

odpowiedzieliśmy: równowartość dolara.

„Zgadza się pan zatem, że Boska sprawiedliwość

wymaga dokładnej równowartości: życie za życie, oko

za oko, ząb za ząb, ręka za rękę, noga za nogę”? W

harmonii z 2 Moj. 21:23-25; 5 Moj. 19:21 itd.

odpowiedzieliśmy „tak”. „To w takim razie” mówi on

,,jak zgodnie ze zdrowym rozsądkiem i elementarną

matematyką Bóg mógł posłać na ziemię jedną osobę

»człowieka Chrystusa Jezusa«, aby dał Swoje własne

życie »na okup za wszystkich« (1 Tym. 2:5, 6), jak to

chrześcijanie nauczają na podstawie Nowego

Testamentu. Jak jedno życie może być dane, jako

równoważna cena w celu odkupienia życia miliardów

ludzi? Czy pan nie rozumie, że jeśli Jezus położył

Swoje życie, aby pan mógł żyć, to my pozostali nie

zostaliśmy odkupieni, a jeśli On jest moim

Zbawicielem, to pan i wszyscy pozostali z rodzaju

ludzkiego są beznadziejnie niezbawieni?

Nie potrafiliśmy ma to odpowiedzieć, za wyjątkiem

tego, że sprawę tę rozważymy później. Tej nocy,

przemierzający krokami sypialnię, studiowaliśmy

Biblię i wołaliśmy do Boga o oświecenie i pomoc dla

nas. Czuliśmy się tak, jak byśmy utracili naszego

Zbawiciela — straszne to uczucie! Pościliśmy,

modliliśmy się i badaliśmy Pismo Święte, ale wówczas

nie znaleźliśmy odpowiedzi.

We wrześniu 1907 roku wstąpiliśmy do Lafayette

College w Easton, Pa., specjalizując się w klasyce i

teologii. Nasi profesorowie nie mogli odpowiedzieć na

te życiowe pytania, ani na inne ważne pytania,

przedkładane przez nas. Także kler Kościoła

Prezbiteriańskiego nie mógł odpowiedzieć, gdy

uczęszczaliśmy do prezbiterium. Nie rozumiano tam

jasno okupu i innych podstawowych doktryn Biblii,

które wyznania ciemnych wieków poprzekręcały na

rozmaite sposoby.

W Swej Ojcowskiej mądrości i miłującej trosce o

nas Bóg pozwolił nam poszukiwać i walczyć, aż do

lata 1909 roku, gdy, niech będzie chwała Jego

świętemu imieniowi, udzielił nam odpowiedzi przez

,,sługę wiernego i roztropnego” (Mat, 24:45-47; Łuk.

12:42-44) w Wykładach Pisma Świętego , zwanych

wówczas „Brzask Tysiąclecia”.

OBECNOŚĆ NA ZEBRANIU W SALI

TANECZNEJ

W 1908 roku nieświadomie sprzeciwialiśmy

dostanie

52 TERAŹNIEJSZA PRAWDA Lipiec—Sierpień 1979

mądrości. Gdy więc wówczas wróciliśmy do tomu 1,

rozdział 1, okazało się, że był bardzo interesujący dla

prospektywnego misjonarza. Przez ponad dwa lata

wygłaszaliśmy kazania w niedziele, jako zastępczy

kaznodzieja w zborach Pa. i N. J. rozkoszując się

rozdziałami 2 i 3, gdyż one dostarczyły nam

wybornego materiału do wykładów. A od rozdziału 4

podziwialiśmy cudownie wyłożoną Prawdę na czasie,

mocno i harmonijnie osadzoną na Słowie Boga. Z tej

jednej książki poznaliśmy więcej rzeczywistej prawdy

biblijnej, niżeli we wszystkich wcześniejszych

naukach teologicznych. W ciągu trzech tygodni

uzupełniliśmy nasze wstępne studia pierwszych trzech

tomów. Wówczas załatwiliśmy wszystkie świeckie

zobowiązania i wróciliśmy do domu rodzinnego w

Orangeville, gdzie znaleźliśmy czas do

przestudiowania w tajemnicy w naszej sypialni trzech

pozostałych tomów. W ten sposób Bóg łaskawie

odpowiedział na nasze kłopotliwe pytania.

RODZICE SAMI CZYTAJĄC PRZYCHODZĄ

DO PRAWDY

Jak przedstawić tę Prawdę na czasie naszym

rodzicom było problemem, nie było to, bowiem

właściwym, by syn występował jako nauczyciel

swoich rodziców. Prosiliśmy Pana o Jego mądrość.

Od dzieciństwa nosiliśmy okulary i cierpieliśmy z

powodu słabego wzroku, tak więc, aby nas oszczędzić

matka często nam czytała.

Spytaliśmy ją, czy nie zechciałaby czytać nam

książki biblijnej mówiąc, że myślimy, iż i jej będzie

się podobać. Oczywiście chętnie się zgodziła. Często

staraliśmy się o to, aby zaczynała czytanie pierwszego

tomu dla nas wtedy, gdy usłyszeliśmy, że ojciec po

powrocie z wizyt lekarskich odstawiał konia i

kabriolet. Wchodząc mówił ,,widzę, że matka czyta

dla ciebie. Co powiecie, gdy i ja posłucham?”

Oczywiście został serdecznie zaproszony. Od czasu

do czasu czytanie wywoływało pytania i interesujące

dyskusje. Większość pytań zaznaczono i

pozostawiono

bardzo. Zabrał książkę do swego gabinetu, dokonał

wielu wyliczeń i w końcu przekonał się, że obliczenia

okresów czasu, podanych w Biblii w odniesieniu do

1914 roku i innych dat, są rzeczywiście prawdziwe.

Było to wówczas, kiedy we troje ukończyliśmy

tomy 1 i 2 oraz rozdziały „Czas Żniwa” i ,,Dzieło

Żniwa" w tomie 3, gdy odczuliśmy, iż jest czas

właściwy do powiedzenia rodzicom o naszej zmianie

planów na rzecz służby Ewangelii. Towarzyszyliśmy

ojcu w jednej z jego dłuższych podróży na wieś do

pacjenta. W drodze do domu powiedzieliśmy mu o

naszym pragnieniu zaangażowania się do pracy

Pańskiego Żniwa. Po wymianie kilku uwag, zapytał

,,W takim razie czy ty nie zamierzasz studiować w

Harwardzie?” Odpowiedzieliśmy „Nie”. Zapytał:

„zrezygnowałeś także ze służby prezbiteriańskiej?”

Odpowiedziałem: „Ojcze jak mogę w dalszym ciągu

nauczać błędów Babilonu, teraz, gdy Pan dał nam

Prawdę?” Jedyną jego odpowiedzią było „hm”.

Wyglądało, jak gdyby jego wizja dotycząca naszej

przyszłości znikła. Koń z rozluźnionymi lejcami

stąpał milę lub dwie, podczas gdy my siedzieliśmy w

milczeniu. Kiedy zbliżyliśmy się do wzgórza, z

którego było widać piękną wioskę Orangeville u stóp

góry Knob, ocknął się i zapytał ,,Czy już o tym

powiedziałeś matce?” Odpowiedzieliśmy ,,Nie”.

„Dobrze” powiedział ,,Myślę, że powinieneś to

zrobić”. Zgodziliśmy się. Matka nie przyjęła tej

wiadomości tak spokojnie i lekko, ale po wspólnym

rozważeniu zgodziła się, że nasze postępowanie było

kierowane przez Pana i dlatego najlepsze.

Wówczas udaliśmy się do Brooklynu, by poznać

br. Russella i aby przyjąć chrzest przez zanurzenie

(ponieważ byliśmy tylko pokropieni, gdy w 12 roku

życia poświęciliśmy się). Wysłuchaliśmy w niedzielę

w Przybytku wykładu br. Russella na temat chrztu i z

12 innymi zostaliśmy ochrzczeni przez zanurzenie.

odpowiedziom,

być

może,

NASZE PIERWSZE INTERVIEW

Z BRATEM RUSSELLEM

Drogi brat Russell poświęcił nam dużo cennego

czasu w swoim gabinecie. Opowiedzieliśmy mu nasze

przeszłe dzieje, że teraz opuściliśmy Babilon i że

chętnie przyjęlibyśmy jakiś obowiązek w kościele

między ludem Prawdy, gdziekolwiek on by sobie tego

życzył. Wykazał wielką mądrość w obejściu się z

nami. Wpierw powiedział, „Rozumiem, że brat chce

mi powiedzieć, iż jest poświęcony a dotychczas nie

ma żadnej służby?!” „O, tak”, odpowiedzieliśmy.

,, Strzec mam służby, bo droga,

Aby w niej wysławiać Boga,

Sprawić bawienie nigdy nie umierającej

duszy

I przygotować ją do niebiańskich rozkoszy” .

,,O bracie Russell” zawołaliśmy „my nie możemy

tej pieśni śpiewać teraz, prawda?”

,,Nie” odpowiedział z uśmiechem, ,,ale dalej

możesz śpiewać ostatnią zwrotkę. Czy pamiętasz jej

treść?”

wynikającym z dalszego czytania.

Przy jakiejś okazji powiedział do nas: „Te „książki

nauczają dziwnych poglądów, dlaczego nie udajesz

się do książek prezbiteriańskich?” Odpowiedzieliśmy,

że w naszych poszukiwaniach Prawdy dobrze jest

rozważyć różne poglądy i zobaczyć, które są

najbardziej biblijne. Matka zauważyła, że ta książka

była wydana przez WTB a. TS i powiedziała, że

wizytujący radca ostrzegał komitet biblioteki szkoły

niedzielnej przed nabywaniem pewnych książek

wydawanych przez WT i adwentystów dnia

siódmego. Ale uprzedzenie stopniowo znikało, gdy

zagłębialiśmy się w Prawdzie na czasie w dalszym

ciągu ujawniającej we wszystkim jej harmonijną

piękność.

Gdy we trójkę czytaliśmy w drugim tomie,

dotyczącym chronologii biblijnej, o wielkim

jubileuszu ziemi i równoległych dyspensacjach,

ojciec, który poprzednio nauczał matematyki w

akademii Orangevillskiej, zainteresował się

Lipiec—Sierpień 1979 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 53

Odpowiedzieliśmy:

„Pomóż mi czuwać i modlić się szczerze

I tylko polegać na Tobie

Upewniony, że jeśli zdradzę swą ufność w

niewierze

Umrę na wieki, zostanę w grobie”.

„Otóż to” powiedział „nigdy nie umierająca dusza

z pierwszego wiersza, w przypadku niewierności,

umiera na zawsze w ostatnim wierszu”!

Jeśli chodzi o zajęcie między ludem Prawdy brat

Russell wyjaśnił, że Bóg wybiera głównie „ubogich

na tym świecie, aby byli bogatymi w wierze” (Jak.

2:5), którzy zamiast inwestować swoje pieniądze w

pomnażanie budynków kościelnych wydają je na

drukowanie i rozpowszechnianie daleko i szeroko

poselstwa Ewangelii. Dalej wyjaśnił, że nauczyciele

Prawdy, zwani pielgrzymami, podróżują z miejsca na

miejsce, aby wzmocnić braci i głosić Prawdę do

publiczności w mieszkaniach lub wynajętych salach

itd.

,.A może zechciałbyś rozpocząć swoje nauczanie

Prawdy od Lafayette College, usiłując pozyskać

któregoś z tych studentów, wśród których wzbudziłeś

opozycję do Prawdy”, zasugerował. Wiedzieliśmy, że

to byłoby dla nas kłopotliwe, ale, widząc w tym

wskazówkę Pańską, jako nasz obowiązek i przywilej,

z zadowoleniem przyjęliśmy tę sugestię.

Ponieważ byliśmy aktywnym pracownikiem

Związku Młodzieży Chrześcijańskiej (YMCA), to

plan naszych wieczornych wykładów był ogłaszany w

biuletynie rady a Pan błogosławił te zebrania dobrą

frekwencją i licznymi pytaniami oraz dyskusjami,

które kilkakrotnie kończyły się po północy.

Wielu z naszych kolegów szkolnych i innych w

świetle Pisma Świętego zrezygnowało ze swoich

wierzeń w wieczne męki, wrodzoną nieśmiertelność

duszy ludzkiej, teorię o trójcy, przeznaczenie

jednostek, z tego, że nie ma nadziei zbawienia dla

miliardów pogan itd. Pozostawiliśmy im sporo

literatury, aby w ten sposób pomóc im w studiowaniu

Biblii. Zamiast nauczać błędów wyznaniowych nasz

współlokator z Lafayette College został raczej

profesorem tej uczelni, inny kolega szkolny

dyrektorem szkół, jeszcze inny nauczał w Kościele

Prezbiteriańskim, aż go wyrzucono za nauczanie

pewnych zarysów Prawdy (założył wówczas kościół

niezależny, w którym mógł podawać słuchaczom

więcej Prawdy), jeszcze inny został wydawcą

czasopisma The Christian Cenzury i wpływał na nie w

kierunku Prawdy, inni zostali redaktorami gazet itd.

Następnie udaliśmy się do Baltimore, gdzie

zatrzymaliśmy się u przyjaciół Prawdy kolportując w

dzień, a wieczorem wygłaszając wykłady z rysunku

Boskiego Planu Wieków do studentów w YMCA

Uniwersytetu Johna Hopkinsa. Z Pańską pomocą na

jednego z nich Prawda wywarła wpływ, przyjął ją i

później został starszym w zborze w Baltimore.

Potem udaliśmy się do Westminster, Md., gdzie

wieczorem w uczelni wykładaliśmy z rysunku z

Boskiego Planu Wieków, a w dzień kolportowaliśmy.

Pierwszego dnia wstąpiliśmy do pewnej wdowy, pani

Logue. Ona była bardzo zainteresowana.

Zaofiarowała nam pokój razem ze swą

współwyznawczynią, panią Zahn, rozpoczęła czytanie

pierwszego tomu. Pomagaliśmy im odpowiadając na

ich pytania i wskazując na dowody Pisma Świętego.

Powiedziały wówczas, że ich kaznodzieja Kościoła

Bożego ostrzegał je przed nami i dlatego chciałyby,

aby doszło do spotkania jego ze mną w celu

przedyskutowania Prawdy w ich obecności.

Ustaliliśmy, którego wieczoru możemy się spotkać w

domu siostry Logue, lecz powiedzieliśmy, że on nie

będzie w stanie przeciwstawić się Prawdzie i aby

uniknąć spotkania może ewentualnie wymówić się

innym zajęciem. Powiedziały, że upewnią się, czy nie

będzie miał jakiegoś zajęcia.

SPOTKANIE Z KAZNODZIEJĄ

Ustalonego wieczoru przy kolacji rozpoczął

dyskusję mówiąc, „Pani Logue powiedziała mi,

Brat Russell wówczas powiedział, że my

zajmujemy wobec Pana takie stanowisko, jakiego on

nie posiada, jakie on też kiedyś zajmował, lecz teraz

już go dłużej nie zajmuje. Byliśmy ciekawi, co to

mogłoby być. On wytłumaczył, że Dobry Pasterz nosi

jagnię na Swym łonie, że on kiedyś był takim

jagnięciem, lecz dzięki łasce Boga wyrósł na owcę i

że nas, jako obecne dziecko w Prawdzie, zachęca do

cieszenia się cennymi przywilejami jagnięcia

niesionego w objęciach Pana. Wówczas zapytał „Czy

byłoby mądrym ze strony Dobrego Pasterza

umieszczenie małego jagnięcia pośród owiec w celu

uczenia ich, jak mają chodzić?” Odpowiedzieliśmy „Z

pewnością nie, ale jak w takim razie mógłbym teraz

jak najlepiej służyć Panu?”

Na nasze pytanie odpowiedział pytaniem „Co robią

małe jagnięta?” Odpowiedzieliśmy „Piją mleko”.

„Tak” odrzekł, „Powinieneś pić obficie ze »szczerego

mleka Słowa Bożego, abyś przez nie urósł« (1 Piotra

2:2)”. „Co jeszcze robią jagnięta?” zapytał. „Sypiają

dużo” odpowiedzieliśmy. Wówczas zachęcił nas do

radowania się z odpoczynku w Panu i zapytał „co

jeszcze robią?” Odpowiedzieliśmy „brykają i są bardzo

żywe”. „Dobrze” odrzekł „powinieneś być bardzo

aktywnym w służbie Pańskiej”.

BRAT RUSSELL PODSUWA MYŚL

KOLPORTAŻU

Wówczas brat Russell wyjaśnił i zalecił nam pracę

kolporterską, mówiąc „Możesz być nieprzygotowany

do tego rodzaju służby, ponieważ to jest trudną pracą.

Kolporterzy spotykają się z opozycją, gdy chodzą od

drzwi do drzwi — czasami szczuto ich psami i rzucano

za nimi kamieniami”. Odpowiedzieliśmy br.

Russellowi, że przyjmując Prawdę i odnawiając nasze

poświęcenie ślubowaliśmy, że nigdy się nie cofniemy,

nawet, gdybyśmy nie mieli gdzie w nocy położyć

głowy, z wyjątkiem gnojowiska. „Czy to powiedziałeś

Panu?” zapytał. „Tak”, odpowiedzieliśmy. „To w

takim razie jesteś gotowy do pracy kolporterskiej”,

odrzekł.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: