TP_1994-01.pdf

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili

do góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego

(...) Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja

raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując

Królestwo nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służymy

przyjemnie Bogu z bojaźnią i uczciwością. " „ ... Chrystus

przyszedłszy Najwyższy Kapłan (...) Przez większy i doskonalszy

przybytek, (...) Znalazłszy wieczne odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd.

Rok LXVll , Nr 1 Styczeń – Luty , 1994

Nr 432

Dwumiesięcznik, wydawany przez Świecki Ruch Misyjny „EPIFNIA” w Nowym Dworze Mazowieckim. Redaktor: Bernard Hedman,

CHESTER SPRINGS, PA. 19425, USA. Redaktor odpowiedzialny w Polsce: Piotr Woźnicki , Ul. Zdobywców Kosmosu 17, 05–100 Nowy Dwór Maz.

WERSET NASZEGO GODŁA NA 1994 ROK

OWYśSZE słowa Psalmista bez wątpienia odniósł

przede wszystkim do siebie. On poświęcił swoje

Ŝycie Bogu — nie w taki sam sposób jak czynią to

chrześcijanie, jednakŜe w takim stopniu, w jakim to

było moŜliwe w owym czasie. Wszystkie swoje sprawy

złoŜył w rękach Boga a w licznych i róŜnych

doświadczeniach, bogatego w wydarzenia Ŝycia, jego

zaufanie do Jehowy nigdy nie ustało. Król Dawid miał

silną wiarę, a od jego dni, liczne, piękne i wzruszające

wyraŜenia jego wiary przez stulecia były natchnieniem

i błogosławieństwem dla świętych Pańskich. W

czasach, gdy przeŜywał największe doświadczenia i

utrapienia - a miał ich wiele - jego ufność w Bogu

pozostawała niezachwiana i mocna. Jest jednym z

BoŜych bohaterów, a jego imię zostało dla nas zapisane

na liście honorowej przez Apostoła Pawła w 11

rozdziale Listu do śydów.

My jednakŜe moŜemy przypuszczać, Ŝe w jakiś

szczególny sposób Król Dawid proroczo mówił o

Chrystusie, Głowie i Ciele - poniewaŜ „od Ducha

Świętego pędzeni będąc, mówili święci BoŜy ludzie”.

My wiemy, Ŝe wypowiedziane przez nich słowa były

„dla napomnienia naszego, na których końce wieków

przyszły”, w większym lub mniejszym stopniu zaś dla

Jego poświęconego ludu w wieku Ewangelii i w

przedmilenijnych czasach. Psalm, z którego zostały

zacytowane te

słowa jest bardzo cennym Psalmem i wydaje się, iŜ

szczególnie ma zastosowanie do poświęconych dzieci

Pańskich.

Werset 6, jak pamiętamy, podaje słowa

umierającego naszego drogiego Odkupiciela: „W ręce

twoje poruczam ducha mego”. Lud Pański tego wieku

jest klasą szczególnie poświęconą, mającą jasną wiedzę

o celu swego poświęcenia - jest to czas, w którym

Chrystus i Jego lud zostali powołani do przygotowania

wspaniałej pracy, jaka będzie zainaugurowana przez

Jehowę.

„CZASY MOJE”

Słowo „czasy” w naszym wersecie ma znaczenie

lat. Pismo Święte mówi o Czasach Restytucji, Czasach

Pogan i Siedmiu Czasach Karania Izraela pod

panowaniem królestw pogańskich. Bóg ma właściwy

czas dla wszystkich spraw i wydarzeń związanych z

Jego Planem. To oświadczenie jest prawdziwe o całym

Kościele, jak i o kaŜdym jego indywidualnym członku.

Dostrzegamy przeto cudowne zarysy czasowe

zaznaczające doświadczenia Kościoła i całego ludu

BoŜego. Przede wszystkim potwierdzają to równoległe

dyspensacje, w licznych szczegółach zauwaŜono

wypełnienie się czasu z dokładnością, co do dnia. Tak

więc Bóg nie dozwala na przesunięcie zarysów

czasowych odnoszących się do Jego ludu. Ponadto, tę

samą troskę okazuje

Styczeń - Luty, 1994 Teraźniejsza Prawda 3

wobec poszczególnych członków. Bóg ustala kaŜde

doświadczenie, osiągnięcie, pracę i przywileje w takim

czasie, w jakim on będzie najbardziej uwielbiony a lud

BoŜy odniesie największą korzyść.

Poświęcone osoby określenie „czasy moje” będą

rozumiały jako wszystkie moje lata, włączając wszystkie

moje sprawy, uŜycie wszystkich moich talentów, moich

sposobności słuŜby w tych latach - wszystko co w

okresie mojego poświęconego Ŝycia, mogłoby być uŜyte

dla Pana. Jako dzieci Niebiańskiego Króla umieściliśmy

w Jego rękach wszystkie swoje sprawy ufając Jemu w

wierze, posłuszeństwie i poświęceniu. RównieŜ nasze

„czasy” mogą być uŜyte w kaŜdej chwili dla

przyjemności Pańskiej przy pomocy środków lub

sposobów na jakie opatrzność Pańska moŜe dozwolić.

Poświęceni Panu mają pamiętać, Ŝe ani jeden włos nie

moŜe spaść z ich głów bez wiedzy lub zezwolenia Ojca.

Powinniśmy tęsknić do ukończenia ziemskiego biegu i

usłyszenia Ojcowskiego „to dobrze” (Mat. 25:21,23).

Zaproszenie Jehowy, do stania się członkami Jego

rodziny w szczególnym znaczeniu, przyjęliśmy z

zadowoleniem, traktując wszystko w tym Ŝyciu jako

stratę i śmieci, aŜeby zyskać nagrodę przygotowaną dla

nas przez Boga. Bóg dał nam Ducha Świętego

oświecenia i wiedzy oraz przedsmak lepszego przyszłego

Ŝycia - zdolności, władze i usposobienie oczekiwania

przyszłości, jakie przekraczają pod tym względem

moŜliwości wszystkich innych ziemskich stworzeń.

Dzięki temu moŜemy cieszyć się zapewnieniem, Ŝe od

chwili przyjęcia Jego wspaniałej propozycji, od

umieszczenia się całkowicie w Jego rękach, On zwróci

najtroskliwszą uwagę na nauczanie nas, rozwijanie i

przygotowywanie do pracy w Królestwie i przywilejów

do jakich nas powołał. Bóg sam obiecał to uczynić.

Zapewnił Ŝe „ wszystkie rzeczy są nasze” , poniewaŜ my

jesteśmy Jego w tym szczególnym, przewyŜszającym

wszystko znaczeniu.

„W RĘKACH TWOICH”

Tak więc „W rękach twoich są czasy nasze” - w

rękach Ojcowskich, który ma władzę nadrzędną nad

wszelkimi sprawami naszego Ŝycia dla naszego dobra i

zbudowania, aby nas przygotować do tych wspaniałych

stanowisk, do których nas zaprosił. To wszakŜe nie

znaczy, Ŝe nasze czasy są całkowicie zabrane z naszych

rąk i tym samym są poza naszym nadzorem. W bardzo

wielkim stopniu jesteśmy zarządcami własnej

przyszłości. Pan nigdy nie zmusza i nie zniewala naszej

woli. On pozwala nam chcieć i postępować według Jego

upodobania — On pracuje w nas aŜ do końca, gdy juŜ

naleŜymy do Niego. Nasze czasy są w Jego rękach do

stopnia wierności naszemu przymierzu, do stopnia

naszego polegania na Nim.

Jeśli kiedykolwiek pozwalamy samowoli pobudzić

nas do działania i nie jesteśmy ani zupełnie posłuszni, ani

w radosnej harmonii z Boską wolą, jeśli pragniemy

postępować według własnej woli lub sposobu, albo w

najmniejszym stopniu ulegamy duchowi buntowniczemu,

to w takiej mierze sami uwalniamy się z Jego ręki —

skutkiem będzie nasza strata duchowa i do pewnego

stopnia ukrycie przed nami uśmiechu Ojcowskiego.

Będziemy mogli tak postąpić, jeśli tego będziemy chcieli,

aczkolwiek Jego miłująca dłoń będzie nas obser-

wować i podejmować odpowiednie kroki, aby

przyprowadzić z powrotem, abyśmy nie odeszli od

Niego zupełnie. Prawdziwe dziecko BoŜe powinno

rozwinąć wielką troskę i czujność, by pozostać w jak

najściślejszym kontakcie z Panem, Ŝeby nie powstała

Ŝadna ziemska chmura i nie odłączyła w jakiejkolwiek

mierze od Ojcowskiej łaski, gdyŜ kaŜdy schodzący z

właściwej drogi BoŜej wystawia na niebezpieczeństwo

swoje nowe Ŝycie, a poddający się impulsom starej

natury łatwiej ustępuje w kolejnych pokusach. Bóg

nawiązał łączność z nami wtedy, gdy poświęciliśmy się

Jemu całkowicie i od tej chwili ma nasze czasy w

swoich rękach, pod swoją ochroną. Wtedy daliśmy

Jemu nasze wszystko, wtedy podporządkowaliśmy się i

staliśmy się martwymi dla woli cielesnej, a Ŝywymi dla

woli BoŜej. Wówczas rozpoczęło się nowe Ŝycie.

NIEKTÓRZY W RĘKU BOśYM JAKO DZIECI

Czas naszego poświęcenia się, jak juŜ

powiedzieliśmy, był szczególnym czasem, w którym

dostaliśmy się w Pańskie ręce, zanim podjęliśmy

osobiste poświęcenie się Jemu. Gdy byliśmy dziećmi

niektórzy z nas mieli poświęconych rodziców i z tego

powodu nasze czasy, nasze sprawy były w Boskich

rękach, w zasięgu Jego troski i opieki, pod Jego ochroną

i przewodnictwem, w takim znaczeniu w jakim sprawy

dzieci osób niewierzących nie mogły być. Apostoł

Paweł powiada nam, Ŝe jeśli któreś z rodziców dziecka

jest poświęcone, dziecko to jest pod szczególną opieką

Ojcowską (1 Kor. 7:14).

Troska o dziecko z powodu rodzica moŜe trwać

tylko tak długo, jak długo dziecko jest małe. Gdy

dochodzi ono do wieku dojrzałości umysłowej nie

powinno zaniedbać uczynienia osobistego poświęcenia

się Panu, gdyŜ nie będzie dłuŜej zaliczane do

usprawiedliwionych, a tym samym nie będzie pod

szczególnym niebiańskim przewodnictwem i opieką.

Jeśli samo zaniedba zajęcia miejsca w rękach BoŜych,

omieszka wy-

„UMIEJĘTNI I UTWIERDZENI W TERAŹNIEJSZEJ PRAWDZIE”

2 Piotra 1:12

__________________________________________

Rok LXVII, Nr 1 Styczeń-Luty, 1994 Nr 432

(A. D. 1994 — A. M. 6122)

Spis Treści str.

Werset naszego Godła na 1994 r ………………………….……….. 2

Niektórzy w ręku BoŜym jako dzieci................................................3

„BoŜa Ręka" określenie o głębokim znaczeniu …………………... 4

BoŜa Miłość dominującą zaletą.........................................................4

Boska Opatrzność ................................................................................5

Bóg sprawia, Ŝe wszystko działa na nasze dobro ………………… 6

Ogólna opatrzność BoŜa nad wszystkimi..........................................8

Duch Boskiej opatrzności................................................................. 9

Owoce Boskiej opatrzności..............................................................11

Roczne spraw. z Polski i Europy Wschodniej ……………………12

Praca wydawnicza............................................................................12

Konwencje ....................................................................................13

Zebrania publiczne i praca kolporterska .........................................14

Praca wobec więźniów.....................................................................14

Praca epifaniczna na Wschodzie .....................................................15

Spraw. br. Kiełbowicza z konwencji rosyj......................................15

Podsumowanie pracy w Polsce........................................................16

___________________________________________

„OCZEKUJĄC ONEJ BŁOGOSŁAWIONEJ NADZIEI I EPIFANICZNEJ

CHWAŁY WIELKIEGO BOGA I ZBAWICIELA NASZEGO

JEZUSA CHRYSTUSA" - Tytus 2:13

4 Teraźniejsza Prawda Styczeń - Luty, 1994

brania Go na swego Przewodnika, to będzie znaczyło, Ŝe

nie Ŝyczy sobie, by Pan był jego opiekunem i

nauczycielem.

nawzajem, najjaśniej świeci jednak miłość. Celem

pozostałych trzech jest rozwijanie miłości, ostatecznym

zaś celem rozwoju charakteru jest zwierzchność BoŜej

Miłości podtrzymywanej i wypływającej z pozostałych

trzech zalet w harmonii z Mądrością, Sprawiedliwością

i Mocą. Podstawowym dąŜeniem wszelkich BoŜych

stosunków z nami jest wypracowanie w nas takiego

chwalebnego charakteru. śebyśmy w tym roku mogli

uczynić wielki postęp w realizowaniu rozwoju takiego

charakteru, w stopniu w jakim z Nim współpracujemy

w tym zakresie, w tym Pańskim dąŜeniu w odniesieniu

do nas!

W taki sposób czasy ludu BoŜego są w BoŜych

rękach — równieŜ nasze rozmaite lekcje i

doświadczenia. Bóg wie dokładnie czego potrzebujemy

dla naszego rozwoju, aŜ do doskonałości i czego, aŜeby

usunąć skazy. Bóg cyzeluje doświadczenia w sposób

najlepszy, aby osiągnąć te dwa cele. On jest zbyt mądry,

by błądzić i zbyt łaskawy, by dopuścić do surowszych

doświadczeń, niŜ tego wymaga konieczność dojścia do

tych dwóch celów.

Miejmy całkowitą pewność wiary, Ŝe kiedy szatan

i małoduszni ludzie myślą, Ŝe to dla nas nie jest dobre,

Bóg rozumie, Ŝe to jest dla naszego dobra — tak jak to

pokazuje sprawa Józefa i jego braci. Jeśli w to

serdecznie wierzymy, unikniemy wiele bólu z wielu

ciosów oraz goryczy bólu w naszej niedoli i równieŜ

otrze to wiele łez z naszych oczu. Te sprawy nie staną

się dla nas przeszkodami, lecz odskocznią do

pokonywania przeszkód na drodze do stania się

godnymi Ŝycia wiecznego. Takie stanowisko przyniesie

ulgę, zneutralizuje ich druzgocącą moc, podniesie

opadłe ręce i zwiększy szybkość naszych zmęczonych

nóg i stóp. A Bóg będzie nam pomagał w osiągnięciu

końca naszej podróŜy według Jego czasu i Jego

sposobów. Dlatego bardzo wierzmy w to, Ŝe wszystkie

nasze doświadczenia są częścią BoŜego planu niesienia

nam pomocy, aŜ do osiągnięcia ostatecznej nagrody z

lepszym powodzeniem. Proponujemy pieśń numer 186

jako nasz tegoroczny hymn.

PT '94, 2-4.

„BOśA RĘKA”

OKREŚLENIE O GŁĘBOKIM ZNACZENIU

Słowo „ręka” ma tutaj głębokie znaczenie. Ręka

jest jednym z najbardziej zręcznych i pięknych członków

naszego ciała. Nasze ręce mogą być uŜyte prawie w

nieskończonej róŜnorodności sposobów. Naszymi

palcami moŜemy coś dokładnie zbadać, dotykać nader

zręcznie, najbardziej delikatnie, w najwyŜszym stopniu

artystycznie. Ręka jest związana z wszelkimi pracami

jakie wykonujemy. Gdy więc Pismo Święte mówi o

BoŜej ręce, pełne znaczenia jest to wyraŜenie. Jehowa

jest przedstawiony jako ten, który garścią wody zmierzył

(Iz. 40:12). On nam, swoim dzieciom, powiada „Oto na

dłoniach swoich wyrysowałem cię” (Iz. 49: 16).

WyraŜenie to określa wielką zręczność, moc i majestat

Wszechmogącego.

Tak więc Słowo zapewnia, iŜ wszystkie nasze

czasy, nasze sprawy, wszystko co nas dotyczy, jest w

rękach naszego Ojca, Ŝe Jego moc, Jego zręczność stale

przejawia się w działaniu na naszą korzyść. Tegoroczny

werset jest pełen otuchy i głębokiego znaczenia dla ludu

BoŜego, pokazuje jak w pełni Bóg kieruje kaŜdą

okolicznością, kaŜdym doświadczeniem dla naszego

dobra, chroniąc przed wszystkim co jest szkodliwe lub

krzywdzące, kierując tak sprawami, by dać nam

niezbędne doświadczenia i błogosławieństwa. Jakie

błogosławione jest to zapewnienie, iŜ Ŝaden szczegół z

naszego Ŝycia nie moŜe zawieść w pomoŜeniu nam

wykonywania lepszej pracy na rzecz chwalebnych celów

Boga dotyczących nas, jeśli jesteśmy dziećmi ufnymi i

posłusznymi, a Jego wola zawsze jest naszą wolą!

Przeświadczeni, Ŝe wszystkie nasze sprawy w pełni

spoczywają w rękach Pańskich i Ŝe On chwalebnie,

mądrze i szczodrze miłuje nas i troszczy się o nas (Jana

16:27; 1 Piotra 5:7), moŜemy z całkowitą pewnością

wiary wejść w Nowy Rok upewnieni, Ŝe On sprawi, by

wszystko współpracowało dla naszego dobra, poniewaŜ

jesteśmy tymi, którzy Go miłują i zostali powołani

zgodnie z Jego celem.

Dlatego rzeczywiście moŜemy polegać na Jego

kierownictwie i poprowadzeniu naszych spraw lepiej niŜ

moglibyśmy o to poprosić lub o tym pomyśleć,

niezaleŜnie od tego jaki obrót mogą przyjąć wydarzenia

w tym roku. To rozwaŜanie daje nam pewność, pokój i

radość, gdy wchodzimy w kolejny Nowy Rok.

Niewątpliwie taki stan serca będzie rozwijał w nas coraz

większą miłość do Boga, Jego ludu i nawet do świata. I

chociaŜ teraz jesteśmy na próbie wiary i posłuszeństwa,

to jednak ostatecznym celem wszystkich BoŜych nauk i

postępowania z nami jest wypracowanie, zrównowaŜenie

i skrystalizowanie w nas doskonałej miłości. Dokładajmy

starań w większej niŜ dotąd pilności w rozwijaniu dla

Niego, jako owocu Jego pracy w nas, zrównowaŜonej i

ostatecznie skrystalizowanej miłości.

BOśA MIŁOŚĆ DOMINUJĄCĄ ZALETĄ

Wspaniałe zalety chrześcijańskiego charakteru,

takie jakie ma Bóg, składają się z Mądrości,

Sprawiedliwości, Miłości i Mocy. Podczas gdy te zalety

podtrzymują się

MÓJ LOS

Mój los jest w rękach Twych,

Więc pewną przyszłość ma.

Ty mnie obronisz w chwilach złych,

Bo wielka jest moc Twa.

Więc wolą moją rządź,

Doświadczaj Panie mnie;

Miłościw dla mnie zawsze bądź,

Choć czasem potknę się.

Co chcesz to ze mną rób,

Ja zawsze słuŜę Ci;

A kiedy mnie zaskoczy grób,

Daj chwałę lepszych dni.

Zwątpienia nie chcę znać,

Boś Ty nadzieją jest,

W miłości Swej raczyłeś dać

PotęŜny Ducha chrzest.

Więc dźwigam dziś swój krzyŜ,

Na trud nie skarŜę się:

A tylko mnie do Ojca zbliŜ,

Do Siebie przyjmij mię.

Styczeń - Luty, 1994 Teraźniejsza Prawda 5

BOSKA OPATRZNOŚĆ

RZEKONALIŚMY się juŜ, Ŝe Boskie dzieła

odnoszące się do człowieka i upadłych aniołów są

siedmiorakie: twórcze, opatrznościowe, zbawcze,

kształcące, usprawiedliwiające, uświęcające i

wyzwalające. Celem tego artykułu jest przedstawienie

Boskich czynów opatrznościowych. We wcześniejszym

numerze naszego wydawnictwa uŜyliśmy słowa

opatrzność, jako tytułu artykułu, ale uŜyliśmy go w

innym znaczeniu niŜ w niniejszym artykule. W tym

pierwszym wypadku słowo to było uŜyte w znaczeniu

niŜszej pierwszorzędnej łaski, dzięki której ktoś

pozyskuje i zachowuje środki na troszczenie się o swoje

potrzeby, osób pozostających na jego utrzymaniu i dla

biednych. Ale słowo to ma jeszcze trzy inne znaczenia.

Niekiedy bywa uŜyte dla określenia BoŜej troski o swoje

stworzenia, np. gdy mówimy: „Powierzył nas Boskiej

opatrzności”. Innym razem słowo to ma oznaczać Boga,

np. gdy ktoś mówi: „Opatrzność czuwa nad tobą i chroni

cię”. Ponadto wskazuje ono na pewną szczególną

manifestację Boskiej troski, np. gdy ktoś o wyzwoleniu

świętego Pawła i tych wszystkich osób, które wraz z nim

znalazły się na okręcie, gdy ten uległ rozbiciu przy

wyspie Melita, mówi: „To była opatrzność”. W tym

jednakŜe artykule słowo to nie jest uŜyte w znaczeniu

niŜszej pierwszorzędnej łaski, przez którą ktoś pozyskuje

lub zachowuje środki na zaspokajanie potrzeb swoich,

osób zaleŜnych od niego i biednych, ani w znaczeniu

przykładowej manifestacji Boskiego wyzwolenia lub

karzącej mocy, ale w znaczeniu Jego czujnej troski o

swoje stworzenia. Przyprowadziwszy je do istnienia

(1 Moj. 1:1-28), troszczy się o nie, pomagając im

wszelkimi sposobami w ich potrzebach (1 Moj. 1:29,30).

Niektórzy deiści zgadzają się, Ŝe Bóg stworzył

wszechświat i wszystko, co w nim się znajduje, lecz

zaprzeczają, iŜ czyni cokolwiek więcej dla swoich

stworzeń. Myślą, Ŝe Bóg, tak jak zegarmistrz lub

jakikolwiek inny rzemieślnik, który po sporządzeniu i

sprzedaniu swoich artykułów ludziom w odległym

obcym kraju, pozwala im odejść nie troszcząc się więcej

o nich. Tym samym mówią, Ŝe przyprowadziwszy twory

nieoŜywione i stworzenia oŜywione do istnienia, poddał

je siłom i prawom fizycznym oraz środowisku ich

licznych istot, odsuwając je od siebie na ich własną

drogę, bez dalszego zwracania na nie jakiejkolwiek

uwagi i troszczenia się o nie. W ten sposób uczynili Go

Bogiem nieobecnym, niedbałym i nie kochającym,

zaprzeczając oczywiście, Ŝe Bóg przejawia jakąś

opatrzność na rzecz nieoŜywionej i oŜywionej natury,

poniewaŜ On, zgodnie z ich poglądami, pozostawia

nieoŜywioną przyrodę jej nieosobowym prawom i takiej

pieczy czy traktowaniu jakie mogą zapewnić istoty

oŜywione, pozostawiając oŜywioną naturę pod wpływem

działania nieosobowych praw przyrody oraz osobowych

aktów własnych i innych, w celu radzenia sobie według

najlepszych moŜliwości. I tak, nie tylko zaprzeczyli

Boskim nadzwyczajnym interwencjom, cudom, lecz

równieŜ Jego codziennym interwencjom w interesie Jego

nieoŜywionych tworów i oŜywionych stworzeń. Dlatego

słowo opatrzność, uŜyte jako nagłówek niniejszego

artykułu, w rzeczywistości nie znajduje

miejsca w ich myślach i słowach. Gdyby mogli usunęliby

je ze słowników, oczywiście w znaczeniu Boskiej

zwykłej i szczególnej troski o swoje stworzenia ze strony

Boga samego.

MY DOZNAJEMY BOSKIEJ OPATRZNOŚCI

Dziecko BoŜe wie jednakŜe z Pisma Świętego i z

doświadczenia, Ŝe ze strony Boga istnieje takie działanie

jak opatrzność. Stąd nie traktuje ono zaprzeczeń deistów

jako mających jakiekolwiek skutki. Bóg moŜe im się

sprzeciwić, lecz lituje się nad deistami z powodu ich

wielkiego ubóstwa umysłu i serca pochodzącego z

niewiary w tej sprawie, ale dziecko BoŜe teŜ wie, Ŝe

samo stanowi przedmiot wszelkich elementów

opatrzności BoŜych. Wie zatem, Ŝe Bóg swoim

stworzeniom w ich potrzebach udziela wszelkiego

wsparcia i stara się zaspokoić wszystkie ich potrzeby.

Dziecko BoŜe potrafi wskazać jak Biblia o tym poucza

przez bezpośrednie doktrynalne nauczanie (3 Moj. 26:4-

6,10; 5 Moj. 32:11-14,47; 2 Kron. 31:10; Ps. 65:10-14;

104:10-19, 24-30; 136:25; 145:15,16; 147:8,9; Iz. 33:16;

Dz. Ap. 14:17) oraz przez przykłady. Pismo Święte mówi

na przykład o tym, jak Bóg przygotował ogród Eden dla

Adama i Ewy, jak zaspokajał ich wszystkie potrzeby w

zakresie poŜywienia i chronił ich przez to. Podobnie

postępował wobec Noego i jego rodziny w sprawie Arki

itp., w przygotowaniu Kanaanu dla Abrahama, Izaaka,

Jakuba i Izraela zaopatrując ich w Ŝywność, ubiór i dając

ochronę wszystkim ich pokoleniom podczas Wieku

śydowskiego. To samo czynił dla Jezusa, Apostołów i

innych braci w Wieku Ewangelii. W naszych czasach lud

BoŜy doświadczył tego samego, o czym wszyscy mogą

zaświadczyć. Takie zabezpieczenie nie tylko obejmowało

potrzeby świeckie, lecz równieŜ potrzeby religijne — w

ten sposób Bóg dawał swemu ludowi chleb i wodę Ŝycia

(Mat. 4:4; Jana 4:10-14), ubierał w szatę Chrystusowej

sprawiedliwości i szaty zbawienia (Iz. 61:10), biorąc go

pod swoje opiekuńcze skrzydła (Ps. 23; 91:1-13).

Podjęcie przez Boga przygotowań do zaspokojenia ich

wszystkich potrzeb i zaspokajania ich zawiera się w

źródłosłowie wyrazu opatrzność , który pochodzi z

łacińskiego słowa providere , co znaczy widzieć

wcześniej, przygotować, udzielić pomocy.

Istnieją inne jeszcze działania, prócz Boskich,

przygotowań do zaspokajania potrzeb Jego stworzeń,

takie jak obdarzanie ich tym czego potrzebują. Drugim

zarysem Jego opatrzności jest chronienie ich przez Boga.

Po pierwsze Bóg chroni swój lud przez osłanianie go

przed zbyt wielkim złem. Dlatego nie dozwala na

nieszczęścia lub pokuszenia bardzo drastyczne i trudne

do zniesienia (Ps. 34:18,20,21; 91:9-12; Iz. 4:5,6; 32:2; 1

Kor. 10:13; 2 Piotra 2:9; Obj. 3:10). Biblijne ilustracje

tego moŜna znaleźć w przypadku Abrahama w jego

postępowaniu wobec Sary, Izaaka i Lota, w przypadku

Józefa i jego doświadczeń z braćmi, Potyfarem, Ŝoną

tego ostatniego i osadzeniem go w więzieniu, w

przypadku MojŜesza w jego wyzwoleniu i opuszczeniu

Izraela., Gedeona, Dawida, Ezechiasza, Jozyjasza i ich

wojnach, Jeremiasza, Jezusa, Pawła i pozo-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: