Graham Heather - Inne imię miłości (Noce nad Florydą).pdf - Graham Heather - glinka7-1987

Heather Graham Pozzessere

Inne imię miłości

tłumaczyła Maria Zaleska

Rozdział 1

Tył rozpędzonego samochodu podskoczył i zarzucił jak szalony. Brad

próbował zapanować nad szewroletem, zaciskając wargi. Gdyby wyrzuciło

go poza dwupasmową drogę, wylądowałby w okolicznych bagnach, w

„bezkresnym morzu traw”, rozparzonym i podmokłym – istnym piekle na

ziemi, zapomnianym przez Boga. Podążał na zachód aleją Krokodyli – szosą

mającą po obu swoich stronach do zaoferowania znużonym podróżnym

jedynie ciągnące się kilometrami błota porośnięte trawą, rozdzierający ciszę

krzyk ptaka oraz złowrogie łypnięcia niezliczonych gadów.

Nie było tu nigdzie ani budek telefonicznych, ani barów szybkiej

obsługi, ani stacji benzynowych. Nic, tylko bezkresne mokradła Everglades.

Brad nienawidził mokradeł. Nie miało to teraz jednak najmniejszego

znaczenia.

Udało mu się w końcu zapanować nad samochodem. Zerknął szybko do

lusterka – Michaelson był wciąż z tyłu. Spostrzegł, że spod maski starego

szewroleta wydobywają się kłęby pary. Ze też, do cholery, nie mógł ukraść

jakiegoś lepszego wozu. Teraz, na tym kompletnym pustkowiu, przyszło mu

uciekać zdezelowanym gratem, który w każdej chwili gotów był się

rozkraczyć.

Pot zrosił mu czoło. Wiedział, że bez samochodu nie ma żadnych szans.

Michaelson dopadłby go w mgnieniu oka i zastrzelił jak kaczkę.

W silniku coś strzeliło i spod maski wydobył się ponownie ogromny kłąb

pary, przesłaniając widok na drogę. Brad wytężył wzrok – wydawało mu się,

że zobaczył w oddali, po lewej stronie, błotnistą drogę wiodącą na południe.

Zerknął znowu w lusterko i stwierdził, że Michaelson jest tuż za nim.

Niespodziewanie skręcił gwałtownym zrywem w lewo. Koła zaczęły

buksować, a samochód zareagował wyciem na ten raptowny manewr.

Przedzierał się dalej przez coś, co trudno było nazwać drogą. Szorstkie

trawy siekły o karoserię i szyby, a bzykania owadów nie było w stanie

zagłuszyć nawet rzężenie przegrzanego silnika.

Nagle auto ugrzęzło w błocie. Brad zaczął szarpać z całej siły

kierownicą, dociskając rozpaczliwie pedał gazu do deski w nadziei, że uda

mu się wprowadzić pojazd w ruch. Koła kręciły się w miejscu, a szewrolet

ani drgnął.

Wyskoczył z samochodu. Czarne błocko przelało mu się przez buty,

mocząc wełniane skarpety, a następnie nogawki, aż po łydki.

Zamarł na moment i zaczął nasłuchiwać.

Usłyszał wyraźnie zbliżający się samochód Michaelsona, odbezpieczanie

broni, a następnie wystrzał. Tuż koło ucha przeleciała mu ze świstem kula.

Za chwilę jeszcze jedna, lądując z pluskiem w błocie – Brad poczuł nieomal

jej muśnięcie.

Zaczął uciekać. Niech to szlag trafi! Jego broń pozostała w miejscu

noclegu, razem z ciałem Taggarta. Ścigało go trzech facetów z gotową do

wystrzału bronią, a on nie miał przy sobie nawet pilniczka do paznokci.

Czyżby miał skończyć tak idiotycznie – w trakcie ucieczki, bez

możliwości stawienia jakiegokolwiek oporu, w obrzydliwym, rojącym się od

insektów, ponurym, zgniłym trzęsawisku?

Szedł z trudem dalej, grzęznąc w błocie. Nie zdążył ujść więcej niż

dwadzieścia kroków, gdy zgubił oba buty. Starał się biec, ale była to

śmiertelna męka. Tak naprawdę to zupełnie nie miał gdzie uciekać –

wszędzie dookoła były zarośnięte szuwarami bagna, w których roiło się od

grzechotników, węży koralowych, krokodyli oraz moskitów.

Kolejna kula przeleciała ze świstem tuż koło jego głowy. Poczuł na

policzku podmuch powietrza.

Zaczęło do niego powoli docierać, że zbliża się noc. Owady bzyczały

coraz głośniej; na niebie, nad horyzontem, zapłonęła krwistoczerwona łuna.

Spojrzał za siebie, by skontrolować sytuację. Jak okiem sięgnąć widać było

tylko morze traw – wysokich, ostrych jak szpilki, strzelistych traw, których

ukłucia czuł na dłoniach i policzkach. Indianie nazywają trafnie tę zarośniętą

szuwarami okolicę Bagnistą Krainą.

Brad usłyszał znowu śmiercionośny świst. Oddychał ciężko, czując przy

tym ostry ból, jakby go dźgano nożem. Płuca mu omal nie pękły, ręce miał

pocięte do krwi, ale brnął dzielnie dalej. Raptem zapadł się – i wylądował w

bagnie. Kopał nogami z całych sił, wywijał ramionami jak wiatrak,

pryskając dookoła błotem, aż w końcu z trudem wyszedł z powrotem na

brzeg. Odwrócił się na plecy, ledwo dysząc. Leżał otoczony zewsząd

szuwarami. Był ciekaw, czy wciąż go ścigają.

– Myślisz, żeśmy go trafili? – doszedł go z oddali cichy głos. Zdaje się,

że to był Suarez – najbardziej żądny krwi z nich wszystkich.

Ktoś zachichotał.

– Nieważne. Jeśli spudłowaliśmy, robotę dokończy za nas Stary Dziadek

Krokodyl.

– Cicho bądź. Musimy spróbować wpakować mu kulę prosto w łeb, a nie

liczyć na krokodyla – wycedził lodowatym tonem Michaelson, który miał

zawsze kamienną twarz i nigdy się nie śmiał.

Zachodzące słońce pokryło karmazynowym całunem rozciągające się

wokół moczary. Brad, tłumiąc jęk, dźwignął się z ziemi resztkami sił i

zaczął znowu uciekać, ciężko dysząc. Miał uczucie, że przy każdym wdechu

płuca wypełniają mu się czerwonym wilgotnym powietrzem. Wszystko

wokół było czerwone: szuwary, a nawet czapla, która przycupnęła samotnie

na leżącym w oddali drzewie.

Znowu rozległ się strzał.

Brad poczuł ostry przeszywający ból w skroni. Dotknął odruchowo

głowy. Jego palce były całe we krwi – równie czerwonej jak otaczający go

świat.

Biegł dalej, zataczając się. Miał wrażenie, że owady bzyczą coraz

głośniej. Nie słyszał już żadnych głosów ani śmiechu. Spojrzał w górę –

słońce już prawie zaszło. Zaczęło się ochładzać i pojawił się lekki wiaterek.

Przeszył go zimny dreszcz.

Gdy zapadnie noc, zrobi się ciemno jak w grobie. Węże, gady, ptaki i

dzikie orchidee spowije hebanowa, nieprzenikniona czerń.

Na razie na horyzoncie rozwieszały się wciąż pasma różu, złota i ognistej

czerwieni. Brad nie był jednak w stanie ich dojrzeć. Zrobiło mu się bowiem

ciemno przed oczami, a dźwięki docierały do niego jak przez mgłę. Czuł, że

powoli zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością. Zdawał sobie sprawę, że

jeśli przewróci się tu gdzieś nieprzytomny, może nie przeżyć nocy.

Prawdopodobnie utonie w bagnie albo padnie łupem okrutnych

drapieżników czy też krwiożerczych pijawek, od których roiło się na

grzęzawisku.

Za wszelką cenę próbował utrzymać się na nogach. Nie miał jednak siły

brnąć dalej. Zatrzymał się, zataczając się w miejscu. Świat wirował mu

przed oczami.

Znowu dotarło do niego potworne bzyczenie. Te cholerne owady. W

życiu jeszcze nie widział ani nie słyszał tylu insektów naraz. Kłębiły się ich

całe chmary.

Nagle upadł. Ostatkiem świadomości poczuł jakby delikatne muśnięcie

fali, po czym zapadł się w kompletną ciemność.

Wendy krzyknęła z przerażenia. Wyłączyła motor i przez kilka sekund

wpatrywała się w niego, osłupiała, zanim podpłynęła łódką bliżej.

To coś wyglądało jak jakiś potwór z Czarnej Laguny – było jedną wielką

bryłą błota. Wyrosło przed nią niczym zjawa.

Wendy przyzwyczajona była do widoku krokodyli i węży oraz różnych

innych oślizgłych istot. Ale jeszcze nigdy w życiu nie spotkała w Everglades

czegoś takiego.

Po chwili już wiedziała, że jest to wysoki i dobrze zbudowany

mężczyzna. Nawet potężny, stwierdziła, gdy, stękając, usiłowała wciągnąć

go do łódki. W końcu jej się udało, ale się przy tym namęczyła. Gdy

odsapnęła po wysiłku, starała się ocenić, w jakim stanie jest nieznajomy.

Sprawdziła tętno – na szczęście mężczyzna jeszcze żył.

Zamoczyła rękę w wodzie i zaczęła obmywać mu twarz z błota.

Spostrzegła na skroni ranę – mała bruzda wciąż krwawiła. Co mu się mogło

stać? Może się potknął i uderzył o coś? Pokiwała z politowaniem głową i

uśmiechnęła się lekceważąco. Zwykły mieszczuch. Widać to po nim z

daleka. Pod warstwą błota dostrzegła modnie skrojony trzyczęściowy

garnitur, jedwabny krawat i bawełnianą koszulę. Mężczyzna nie miał butów

– zgubił je zapewne wlocie. Westchnęła i znowu pokiwała głową. Kiedy

tacy ludzie zrozumieją w końcu, że z bagnem nie ma żartów? No i co teraz z

nim począć?

Przysiadła na piętach, bijąc się z myślami. Mężczyzna nie był zbyt

ciężko ranny, tak że nie musiała z nim jechać do szpitala. Nie miała pojęcia,

skąd pochodzi, więc nie mogła go odwieźć do domu. Gdyby zostawiła go tu,

na bagnach, oznaczałoby to dla niego niechybną śmierć.

Westchnęła znowu. Nawet jeśli ranny wymagał hospitalizacji, to i tak

musiała go najpierw zabrać do domu, żeby zadzwonić do Fort Lauderdale po

karetkę albo jakikolwiek inny pojazd. Jej samochód był od kilku dni w

warsztacie.

– Szanowny panie, czy zechce pan udać się ze mną do domu na obiad? –

mruknęła pod nosem, po czym zaśmiała się niewesoło. Od dawna nie

zapraszała mężczyzny na obiad. Z wyjątkiem Leifa, ale to zupełnie co

innego.

Graham Heather - Inne imię miłości (Noce nad Florydą).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: