Prezes bierze 900 pensji pracownika.pdf

Prezes bierze 900 pensji pracownika - co na to

prezydent?

Jak ratować USA przed zapaścią? Nie wystarczą cięcia budżetowe, dotyczące głównie środków na

edukację dla dzieci gorzej sytuowanych oraz badania i rozwój. Trzeba by raczej zmusić tych

najobrzydliwiej bogatych, żeby dołożyli się do uzdrowienia budżetu - zlikwidować ulgi podatkowe dla

wielkich korporacji oraz najzamożniejszych Amerykanów (prezes Wal-Martu zarabia... 900 razy tyle,

co przeciętny zatrudniony w jego korporacji). Niestety - tego nie potrafi nawet najpotężniejszy człowiek

w kraju, sam Barack Obama - pisze Michał Sutowski w Wirtualnej Polsce.

Co to jest polityka w USA? To taki sport, gdzie kilkuset ludzi spiera się miesiącami o budżet, a na

końcu i tak wygrywa Tea Party. Lekko zmodyfikowany bon mot Gary'ego Linekera pasuje jak ulał do

niedawnej debaty nad podniesieniem progu długu publicznego. Napięcie rosło, dyskusja przybierała

tony apokaliptyczne, Republikanów brytyjski dygnitarz nazwał nawet "pomyleńcami” - w ostatniej

niemal minucie zawarto "trudny kompromis". Bez lewicy Demokratów i bez... Tea Party.

Republikańska ekstrema gardłowała najgłośniej przeciw przedwczorajszemu porozumieniu - ale to to

tak naprawdę jej zwycięstwo. Znów cięcia socjalne i znów żadnych podwyżek podatków - mokry sen

amerykańskiej prawicy znów się ziścił - siłą większości Demokratów i resztką prezydenckiej charyzmy

Baracka Obamy.

W sytuacji kryzysowej nietrudno o moralny szantaż - zagrożenie USA niewypłacalnością okazało się

cepem na głowy wszystkich krytyków absurdalnego i niesprawiedliwego porozumienia

ponadpartyjnego. Demokratka Pelosi z troską napominała kongresmenów, by pomyśleli, co się stanie,

gdy USA będą niewypłacalne; jej republikański kolega Ryan z pseudopowagą ogłosił: - Obie partie są

odpowiedzialne za to bagno i obie muszą współpracować, żeby nas z tego bagna wyciągnąć. Trudno

w tej sytuacji nie zgodzić się z Katriną vanden Heuvel, redaktorką magazynu "The Nation”, że "obie

partie rozwiodły się ze zdrowym rozsądkiem”.

Za gigantyczny dług publiczny odpowiada kilka czynników - programy socjalne, ochrona zdrowia dla

emerytów i wydatki na edukację w stosunkowo najmniejszym stopniu. Nigdy dość przypominać, że

USA dekadę temu miały budżetową nadwyżkę – George W. Bush szybko sobie z nią poradził,

wprowadzając ulgi podatkowe dla najzamożniejszych Amerykanów i wielkich korporacji oraz

angażując kraj w dwie horrendalnie drogie wojny. Ustawodawstwo medyczne uczyniło z socjalnych

programów Medicare żyłę złota dla tych samych korporacji, które tak łatwo dziś unikają płacenia

podatków. Rozwarstwienie dochodowe rośnie w USA w zastraszającym tempie - 40 lat temu prezes

General Motors zarabiał 60 razy tyle, co jego pracownik. Dziś prezes Wal-Martu zarabia... 900 razy

tyle, co przeciętny zatrudniony w jego korporacji. W 2005 roku 21,2% narodowego przychodu

skupione było w rękach... 1% obywateli. Te wszystkie tendencje narastają, spadają za to płace realne

słabnącej klasy średniej.

Dziś USA ma prawie 9% bezrobocia, a obecny wzrost gospodarczy praktycznie nie kreuje nowych

miejsc pracy. Mimo to, obie partie zgodnie uznają redukcję deficytu budżetowego za polityczny

priorytet, z kolei agencje ratingowe – te same, które do ostatnich dni przed krachem z 2008 wysoko

waloryzowały najbardziej ryzykowne, a wkrótce śmieciowe, instrumenty finansowe – groziły obniżką

ratingu amerykańskiego długu, jeśli za dwupartyjnym porozumieniem nie pójdą radykalne cięcia

budżetowe...

Czy ktoś coś z tego rozumie? Gospodarka USA potrzebuje konsumpcji, której nie zapewnią spadające

dochody klasy średniej – próba ominięcia problemu kredytem już raz zakończyła się katastrofą.

Długofalowe zmniejszenie deficytu jest oczywiście wskazane, ale nie uda się z pewnością, jeśli

budżetowe cięcia zarżną w międzyczasie głównego beneficjenta amerykańskiego socjalu – i tak

biedniejącą klasę średnią. Amerykanie nigdy nie dopną budżetu, jeśli nie dołożą się do niego

najbardziej zamożni - w warunkach amerykańskich oznacza to: obrzydliwie bogaci. Mimo tego,

prezydent Obama kupił republikańską opowieść o deficycie, jako głównym problemie i rządzie w

Waszyngtonie, który jest zawsze źródłem problemów, a nigdy rozwiązaniem. Ile warte dziś jest jego

hasło: "wygrajmy przyszłość”, skoro gigantyczne cięcia dotyczą m.in. środków na edukację dla dzieci

gorzej sytuowanych oraz badania i rozwój? Po zaplanowanych cięciach ich udział w budżecie będzie

jednym z najniższych od kilku dziesięcioleci.

Komentator "Sueddeutsche Zeitung" trafił w sedno: okazało się, że najpotężniejszy człowiek w kraju

nieograniczonych możliwości nie potrafi zmusić najbogatszych, żeby dołożyli się do uzdrowienia

budżetu. I choć Tea Party raczej nie wygra najbliższych wyborów prezydenckich - Republikanie, licząc

na zniechęcony elektorat Obamy wystawią zapewne umiarkowanego kandydata - to "herbaciane”

pomysły ekonomiczne wciąż wiodą prym. Niskie podatki dla wielkich korporacji, niskie (albo żadne)

wsparcie dla zdecydowanej większości Amerykanów, tych poniżej progu ćwierć miliona dochodu

rocznie.

Warto się uczyć od Tea Party, choć może niekoniecznie ekonomii – na amerykańskiej lewicy powstał

właśnie nowy ruch. American Dream Movement ma ambicje "dociskać” prezydenta i Demokratów,

odwołując się do ideałów, na których Baracka Obamę wyniesiono do władzy: przyzwoitych miejsc

pracy, dostępnej edukacji, godnej emerytury, bezpiecznej przyszłości dzieci i całych społeczności. Być

może to ADM – poprzez zorganizowaną presję, pikiety, demonstracje, listy i akcje internetowe –

zadecyduje, czy "śmiałość nadziei” okaże się czymś więcej niż pustą obietnicą. Prezydent Roosevelt

w odpowiedzi na propozycje lewicowych reform odpowiedział ponoć związkowcom: "świetny pomysł.

Wyjdźcie na ulice i zmuście mnie do tego”. Wyszli. Wtedy się udało.

Michał Sutowski specjalnie dla Wirtualnej Polski

(wp.pl)

2011-08-03 (08:11)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: