SLD w ślepej uliczce.pdf

SLD w ślepej uliczce

Nasz Dziennik, 2011-05-31

Legalizacja jednopłciowych związków, finansowanie

zapłodnienia in vitro, przyzwolenie dla narkotyków,

walka z Kościołem, poparcie dla niemoralnej

kontrkultury stają się spoiwem programowym

jednoczącym środowiska lewicy "kawiorowej". Nie są

jednak wystarczającym bodźcem dla milionów

oczekujących wsparcia w wyrównaniu nierówności

społecznych. Wzrost biedy, bezrobocia i kryzys

gospodarczy, tradycyjnie uznawane jako szansa

wzmocnienia partii lewicowych, wcale nie muszą

prowadzić do władzy socjalistów. Jeśli załamują się gospodarka i państwo, gniew ludu zwraca

się przeciw elitom politycznym jako takim, a na fali tego niezadowolenia zwyciężyć może równie

dobrze silna partia prawicowa, tak jak stało się na Węgrzech.

Maj nie był dla lewicy szczęśliwym miesiącem. Socjalistyczny magnat Dominique Strauss-Kahn, prezes

Międzynarodowego Funduszu Walutowego, typowany na przyszłego prezydenta Francji, trafił w USA za

kraty z zarzutem usiłowania gwałtu, a socjalistyczny celebryta Bartosz Arłukowicz zdradził swoją

lewicową partię i trafił do liberalnego rządu Donalda Tuska, który specjalnie dla niego stworzył nowe

ministerialne stanowisko. Oba te wydarzenia, tak odległe w przestrzeni i wymiarze, ukazują

symbolicznie sytuację, w jakiej znajdują się lewicowe środowiska polityczne. Po pierwsze, jeszcze raz

udowodnione zostało, że z obroną biednych partie socjalistyczne nie mają wiele wspólnego, gromadząc

najbogatszych ludzi świata i wyróżniając się raczej promocją wyzwolenia od wszelkich tradycyjnych

norm moralnych. Po drugie, szczególnie wyeksponowana została daremność trudu polskich towarzyszy

usiłujących zachować kierownicze wpływy w grupie trzymającej władzę. Jakieś wpływy, jakiś majątek

pozostaną, ale na trwałą władzę ma ochotę kto inny, kto zadecyduje, który towarzysz i na jakich

warunkach jest na danym etapie potrzebny.

Wyklęty powstań ludu ziemi

Sojusz Lewicy Demokratycznej ma zasadniczy problem ze stosunkiem do Platformy Obywatelskiej.

Partia Donalda Tuska upatruje bowiem swojej szansy w byciu rodzimą wersją wiecznej partii władzy,

niczym dzierżąca stery w Meksyku przez ponad siedemdziesiąt lat Partia Instytucjonalno-Rewolucyjna.

Platforma zajęła więc to miejsce w polskiej rzeczywistości, którego chcieli dla siebie

postnomenklaturowi działacze lewicowi, a marzenie to przecięte zostało przez konflikt z Adamem

Michnikiem zakończony tzw. aferą Rywina. Im dłużej PO rządzi, tym bliżej do platformerskiego

establishmentu obrosłym w majątek dawnym pezetpeerowcom i ich potomkom. Doskwiera im brak

wpływu na władzę, są więc gotowi czym prędzej stać się przystawką w koalicji PO - SLD albo

wytargować od Platformy kawałek realnego panowania dla siebie. Niewielu chce natomiast umierać za

SLD, zacisnąć zęby na długie lata i grać o całą pulę. Mają zbyt wiele do stracenia i widzą, że poparcie

dla ich partii - mimo katastrofalnych rządów PO - nie chce przekroczyć kilkunastu procent.

W ciągu całej obecnej kadencji Sejmu w łonie SLD ścierały się frakcja zwolenników przyklejenia się do

PO, pod wodzą Wojciecha Olejniczaka, i frakcja zwolenników samodzielności, skupiona wokół szefa

Grzegorza Napieralskiego. Mimo stosunkowo wysokiego poparcia w pierwszej turze wyborów

prezydenckich, czym ocalił swój fotel przywódcy, Napieralski nie potrafił uchronić partii od dezintegracji.

Nie docenił "atrakcyjności" Platformy jako formacji zapewniającej dostęp do przywilejów i

bezpieczeństwo kariery dla swoich kolegów. Bezideowość PO jest zasadniczym ułatwieniem dla

eseldowców, którzy nie przejmują się hasłami ochrony najbiedniejszych. Każdy z polityków lewicy

zadaje sobie przecież pytanie: co dalej? Możliwy jest udział w koalicji rządowej z PO w roli słabszego

koalicjanta albo ponowne 4 lata w opozycji. Partia Napieralskiego będzie musiała przyjąć, co dadzą i,

jeśli dadzą, nie mogąc stawiać twardych warunków. O ile bowiem Prawo i Sprawiedliwość wydaje się

zahartowane w byciu opozycją, o tyle środowiska lewicowe przez kolejne lata bez dostępu do władzy

zmarnieją.

"Minister-pełnomocnik premiera ds. koordynacji współpracy organizacji pozarządowych i administracji w

przeciwdziałaniu wykluczeniu społecznemu" - nazwa urzędu wymyślonego dla posła Arłukowicza jest

ponurym żartem z SLD-owskich środowisk. Mianowanie Arłukowicza ministrem rządu Tuska stanowi

również wyłom w dotychczasowej więzi wewnętrznej partii postkomunistycznej, gdzie wystarczającym

spoiwem była wspólna ochrona przywilejów uzyskanych na początku lat 90.

Powstańcie, których dręczy głód

Powstanie "Solidarności" w roku 1980 stanowiło kres mitu partii socjalistycznej - obrońcy robotników.

Już wcześniej, w roku 1956 w Poznaniu, w 1960 w Nowej Hucie, w 1970 na Wybrzeżu władza ludowa

pokazała ludowi pracującemu zbrodnicze oblicze. W latach 60. ujawniło się najpełniej, że podstawowe

pęknięcie przebiega na płaszczyźnie religijnej. Ogromna większość Polaków nie mogła zaakceptować

socjalizmu z powodu jego walki z religią. Dla socjalisty człowiek tu, na ziemi, miał kiedyś, w przyszłości,

osiągnąć szczęście bez odniesienia do Boga. W drodze do idealnego stanu ludzkości ofiarą stawały się

prawda i wolność. Dla lewicowych intelektualistów przyjeżdżających z zagranicy do Polski po Sierpniu

´80 szokiem były krzyże i portrety Jana Pawła II zawieszane na bramach strajkujących zakładów i w

siedzibach wolnych związków zawodowych. Zadawano sobie pytanie, czy oto rodzi się jakaś nowa,

chrześcijańska lewica, czy przeciwnie, objawia się ostateczny koniec świata socjalistycznego. Jedno

było wiadomo - PZPR nie będzie nigdy kierowniczą siłą dla tych ludzi.

Po roku 1989 towarzysze z PZPR stanęli na czele przemian ustrojowych, pokazując, jak łatwo się

wzbogacić i stać kapitalistą, dziedzicząc nomenklaturowe przywileje z czasów PRL. Tymczasem w III

RP pojawiła się ogromna rzesza nowych "wykluczonych", o których tak żarliwie upominał się podczas

swoich pielgrzymek do Ojczyzny Jan Paweł II. Ludzi, którym nagle powiedziano, że przetrwają tylko

silni, sprytni i ustawieni w układzie. Reszta nie będzie mogła liczyć na spokojną starość, wykształcenie

dzieci, opiekę lekarską ani na sprawiedliwe sądy. Jeżeli SLD wracał do władzy, to dlatego, że polscy

wyborcy czuli się zdradzeni przez nowych, solidarnościowych przywódców, a nie z powodu bardziej

wiarygodnych propozycji partii Millera i Oleksego. Ten mechanizm zużył się już, SLD nie potrafi i nie

chce dłużej udowadniać, że przejmuje się losem biednych. Skoro lewicowcy są finansistami,

właścicielami potężnych mediów, to nie mogą w żaden sposób przedstawić się jako rzecznicy ubogich.

Są jedynie bohaterami zbiorowej wyobraźni rodem z serialu telewizyjnego, o których wyborcy dowiadują

się niczym o przygodach dr. House´a czy Michaela Jacksona.

Pozostaje aktualna ta sama od zawsze zasadnicza kwestia etyczna: nie można kreować się na obrońcę

słabych i równocześnie popierać zabijania poczętych, starców i nieuleczalnie chorych, walczyć z

prawdą. Lewica jest "królestwem wewnętrznie podzielonym" i stąd bierze się jej niezdolność do

porwania rzesz pokrzywdzonych grup społecznych. Legalizacja jednopłciowych związków, finansowanie

zapłodnienia in vitro, przyzwolenie dla narkotyków, walka z Kościołem, poparcie dla niemoralnej

kontrkultury stają się spoiwem programowym jednoczącym środowiska lewicy "kawiorowej". Nie są

jednak wystarczającym bodźcem dla milionów oczekujących wsparcia w wyrównaniu nierówności

społecznych. Wzrost biedy, bezrobocia i kryzys gospodarczy, tradycyjnie uznawane jako szansa

wzmocnienia partii lewicowych, wcale nie muszą prowadzić do władzy socjalistów. Jeśli załamują się

gospodarka i państwo, gniew ludu zwraca się przeciw elitom politycznym jako takim, a na fali tego

niezadowolenia zwyciężyć może równie dobrze silna partia prawicowa, tak jak stało się na Węgrzech.

Myśl nowa blaski promiennymi

W Polsce brakuje publicznej debaty nad problemami życia ludzi, bo zastąpiła ją tabloidyzacja mediów.

Zanik rzetelnej społecznej dyskusji w mediach publicznych pomaga w zniknięciu SLD i wzmacnia PO.

Środowiska lewicowe wpadły we własne sidła, przygotowywały siebie w połowie lat 90. jako partię

władzy, można się domyślać, że był im na rękę brak wychowania obywatelskiego i ekonomicznego

Polaków.

Rzecznikiem silnego państwa, solidarności społecznej, poprawy sytuacji dyskryminowanych

ekonomicznie grup i obszarów kraju stało się Prawo i Sprawiedliwość. SLD nie ma więc drogi odwrotu -

na wzmocnieniu więzi społecznych i instytucji społeczeństwa obywatelskiego (rozumianych jako system

wzajemnej pomocy) zyskuje raczej ugrupowanie Jarosława Kaczyńskiego. To ono rywalizuje z

Platformą Obywatelską o to, kto sprawniej poprawi los ludzi w konkretnych trudnościach życia, kto

zapewni ochronę przed niebezpieczeństwami ekonomicznej katastrofy, klęskami żywiołowymi oraz

agresywną polityką innych państw. Środowiska prawicowe jakoś sobie radzą w zmieniającym się

świecie, doskonale wykorzystując nowe media. Ciekawa będzie przyszłość demokracji uczestniczącej,

rosnącego wpływu obywateli na instytucje władzy, która zderzać się będzie z biurokracją i

ograniczeniami praw oraz wolności. Ludzie instynktownie wyczuwają, że państwo narodowe, tradycja,

rodzinna własność, tradycyjne rolnictwo, wzajemne wsparcie drobnych biznesów są elementami

skutecznej obrony przed wirtualnym światem wielkich korporacji i komercji. A to sfera tradycyjnie

związana z życiem wiejskim, bezpośrednim kontaktem, religijnością. Tu lewicowe środowiska ze swoim

nowoczesnym projektem społeczeństwa nie mają czego szukać.

Związek nasz bratni

Ciekawym poletkiem doświadczalnym przyszłej współpracy PO - SLD są od niespełna roku media

publiczne. Szorstka przyjaźń na razie zaowocowała podziałem władzy w zarządach i radach

nadzorczych oraz całkowitym usunięciem wszystkich audycji i ludzi kojarzonych z prawicą, zwłaszcza w

programach informacyjnych i publicystycznych. Prezesem TVP został Juliusz Braun, kojarzony z PO.

Jednak żadne decyzje prezesa nie są możliwe bez wsparcia SLD mającego swoich ludzi w radzie

nadzorczej i zarządzie. Partia Donalda Tuska trzyma z kolei media publiczne na ostrej diecie,

doprowadzając do rekordowego spadku dochodów z abonamentu. To uzależnia publiczne radio i

telewizję od rządzących, bo sprawia, że balansują one na krawędzi bankructwa. Rezultatem jest

zaangażowanie ideowe przeciwko Prawu i Sprawiedliwości (korzystne dla PO i SLD), widoczne w

programach informacyjnych i publicystycznych, oraz utrata udziałów w rynku na rzecz mediów

komercyjnych (korzystne dla PO). I dalsze obniżanie jakości programu podporządkowane zdobywaniu

niewybrednej widowni (korzystne dla SLD). To obrazuje charakterystyczną taktykę części środowisk

eseldowskich: uzyskanie konkretnego, realnego wpływu w instytucjach, wrośnięcie w ich tkankę w roli

"fachowców", niekoniecznie pod szyldem partyjnym, czego symbolem jest Stowarzyszenie Ordynacka.

Taktyka ta pozwala zabezpieczyć interesy własnego środowiska towarzysko-biznesowego w każdej

konfiguracji politycznej.

Tak więc możemy sobie wyobrazić, jak wyglądałaby przyszła koalicja rządowa PO - SLD. Wspólnota w

zwalczaniu wroga - Prawa i Sprawiedliwości, połączona z osłabianiem i komercjalizacją instytucji

państwa, w których walczyć będą o personalne wpływy poszczególne koterie. Platforma będzie

uwzględniać aspiracje pojedynczych grup i osób, zręcznie się wzmacniając. Środowiska lewicowe liczyć

będą jednak, że ich wrośnięcie w struktury państwa i biznesu sprawi, iż realna, utrzymywana bez

rozgłosu władza będzie większa. Zgodnie z przysłowiem: Złapał Kozak Tatarzyna, a Tatarzyn za łeb

trzyma. Tak, jak dzieje się cały czas od 1989 roku. Tylko nie ma to nic wspólnego z reprezentowaniem

biednych i wykluczonych.

Barbara Bubula

Autorka w latach 2007-2010 była członkiem KRRiT desygnowanym przez śp. prezydenta Lecha

Kaczyńskiego.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: