Nestor - POWIESC MINIONYCH LAT.pdf - teluch

NESTOR

POWIEŚĆ MINIONYCH LAT

1.O narodach świata

Po potopie trzej synowie Noego rozdzielili ziemię — Sem, Cham,

Jafet. I przypadł wschód Semowi: Persja, Baktria, aż do Indii

wzdłuż i wszerz do Rinokorura, to jest od wschodu i do południa, i

Syria, i Media po rzekę Eufrat, Babilon, Korduena, Asyryjczy-cy,

Mezopotamia, Arabia Starsza, Elimais, Indie, Arabia Silna,

Celesyria, Komagena, Fenicja wszystka.

Chamowi zaś przypadły południowe kraje: Egipt, Etiopia

przyległa Indom i druga Etiopia, z której wypływa rzeka etiopska

Czerwona, ciekąca na wschód, Tebaida, Libia przyległa Cyre-

najce, Marmaria, Syrt, Libia druga, Numidia, Masyria, Maury-

tania przeciwległa Gadyrowi. Z położonych zaś ku wschodowi

otrzymał [Cham] Cylicję, Pamfilię, Pisydię, Myzję, Likaonię,

Frygię, Kabalię, Licję, Karię, Lidię, Myzję drugą, Troadę, Eolidę,

Bitynię, Starą Frygię; i wyspy niektóre: Sardynię, Kretę, Cypr i

rzekę Gihon, zwaną Nilem.

Jafetowi zaś przypadły północne kraje i zachodnie: Media,

Albania, Armenia Mała i Wielka, Kapadocja, Paflagonia, Gala-

cja, Kolchida, Bosfor, Meotyda, Derewia, Sarmaci, Taurianie,

Scytia, Trakowie, Macedonia, Dalmacja, Molosowie, Tessalia,

Lokria, Pelenia, która i Peloponezem się zowie, Arkadia, Epir

Iliryk, Słowianie, Lichnicja, Adriacja, Morze Adriatyckie. Otrzymał

Jafet też i wyspy: Bretanię, Sycylię, Eubeę, Rodos, Chios, Lesbos,

Cyterię, Zacynt, Cefalonię, Itakę, Korcyrę, część azjatyckiej

strony, zowiącą się Jonia, i rzekę Tygrys, płynącą miedzy Media a

Babilonem. Od Morza Ponckiego ku północnym stronom ma

Dniestr i Góry Kaukaskie, to jest Węgierskie, i stamtąd aż do

Dniepru, oraz inne rzeki: Desnę, Prypeć, Dźwinę, Wołchow, Wołgę,

która płynie na wschód, w dział Semowy. W Jafetowym zaś dziale

siedzą: Ruś, Czudź i wszelkie ludy: Mera, Muroma, Weś, Mordwa,

Czudź Zawołocka, Permianie, Peczera, Jamianie, Jurga, Litwa,

Zemigoła, Korś, Letygoła, Liwowie. Lachowie zaś i Prusowie, i

Czudowie przytykają ku Morzu Wareskiemu. Nad tym zaś morzem

siedzą Waregowie: tędy ku wschodowi — do działu Semowego;

nad tymże morzem siedzą oni i ku zachodowi, do ziemi angielskiej

i do włoskiej. Jafetowe bowiem i to pokolenie: Waregowie,

Szwedzi, Normanowie, Goci, Ruś 1 , Anglowie, Galicjanie, Włosi,

Rzymianie, Niemcy, Korlagowie, Wenecjanie, Fragowie i inni; oni

zaś siedzą od zachodu ku południowi i sąsiadują z plemieniem

Chamowym.

Sem zaś, Cham i Jafet, rozdzieliwszy ziemię i losy rzuciwszy,

postanowili, aby nikt nie przekraczał działu bratniego i żył każdy

w swoim dziale. Był jeden język. A gdy rozmnożyli się ludzie na

ziemi, zamyślili zbudować wieżę do niebios, za czasów Nektana i

Falega. I zebrali się na miejscu pola Senar budować wieżę do

niebios, a wokół niej gród Babilon; i budowali wieżę tę

czterdzieści lat, i nie dokończyli jej. I zstąpił Pan Bóg obaczyć gród

i wieżę, i rzekł Pan: „Oto ród jeden i język jeden". I pomieszał Bóg

języki, i rozdzielił na siedemdziesiąt i dwa narody i rozproszył po

całej ziemi. Po zmieszaniu zaś języków Bóg wiatrem wielkim

zburzył wieżę; i jest szczątek jej między Asyrią a Babilonem, i ma

wzwyż i wszerz 5433 łokci, i mnogie lata zachowuje się ten

szczątek (s. 209—211) 2 .

2. O narodach słowiańskich

Po zburzeniu zaś wieży i po rozdzieleniu narodów zajęli synowie

Semowi wschodnie kraje, a synowie Chamowi — kraje południowe,

Jafetowi zaś zajęli zachód i kraje północne. Od tych zaś

siedemdziesięciu i dwóch narodów był naród słowiański, z

plemienia Jafetowego — Norycy, którzy są Słowianie.

Po mnogich zaś latach siedli byli Słowianie nad Dunajem, gdzie

teraz ziemia węgierska i bułgarska. I od tych Słowian rozeszli się po

ziemi i przezwali się imionami swoimi, gdzie siedli na którym

miejscu. Tak więc przyszedłszy, siedli nad rzeką imieniem Morawa

i przezwali się Morawianami, a drudzy Czechami nazwali się. A oto

jeszcze ciż Słowianie: Biali Chorwaci i Serbowie, i Chorutanie. Gdy

bowiem Włosi naszli na Słowian naddunajskich i osiadłszy pośród

nich ciemiężyli ich, to Słowianie ci przyszedłszy siedli nad Wisłą i

przezwali się Lachami, a od tych Lachów przezwali się jedni

Polanami, drudzy Lachowie Lutyczami, inni — Mazowszanami,

inni — Pomorzanami.

Także ciż Słowianie przyszedłszy siedli nad Dnieprem i nazwali

się Polanami, a drudzy — Drewlanami, dlatego że siedli w lasach, a

jeszcze inni siedli między Prypecią a Dźwiną i nazwali się

Dregowiczami, inni siedli nad Dźwiną i nazwali się Po-łoczanami,

od rzeczki, która wpada do Dźwiny i nazywa się Po-łota. Ci zaś

Słowianie, którzy siedli około jeziora Ilmenia, przezwali się swoim

imieniem i założyli gród, i nazwali go Nowogrodem. A drudzy

siedli nad Desną i nad Semą, i nad Sułą, i nazwali się

Siewierzanami. I tak rozszedł się naród słowiański,, a od niego i

pismo nazwane słowiańskim (s. 211—212).

3. O pobycie apostoła

Andrzeja na ziemi ruskiej

Z Rusi można iść Wołgą do Bułgarów [nadwołżańskich] i Chwa-

lisów [Irańczyków zamieszkujących nad Morzem Kaspijskim] i

na wschód dojść w dział Semowy, a Dźwiną — do Ware-gów

[Skandynawów], od Waregów do Rzymu, od Rzymu zaś i do

plemienia Chamowego. A Dniepr wpada ujściem w Morze

Ponckie [Czarne], które to morze zowią Ruskim; na jego

brzegach nauczał, jak powiadają, święty Andrzej, brat Pio-trowy.

Gdy Andrzej nauczał w Synopie i przyszedł do Korsunia,

dowiedział się, że niedaleko Korsunia jest ujście Dnieprowe, i

zapragnął pójść do Rzymu, i przyszedł w ujście Dnieprowe, i

stamtąd udał się Dnieprem w górę. I stało się, że przyszedł i

stanął pod górami na brzegu. I nazajutrz wstawszy rzecze do

będących z nim uczniów: „Czy widzicie góry te? Owóż na tych

górach zajaśnieje łaska Boża, będzie gród wielki i cerkwie mnogie

wzniesie Bóg". I wstąpił na góry te, błogosławił je, i postawił

krzyż, i pomodlił się do Boga, i zszedł z góry tej, gdzie później

stanął Kijów, i poszedł Dnieprem w górę. I przyszedł do Słowien,

gdzie dziś Nowogród, i widział ludzi tam mieszkających — jaki

jest obyczaj ich, jak się myją i chłoszczą, i zadziwił się. I poszedł

do Waregów, i przyszedł do Rzymu, i opowiadał, jako nauczał i

co widział, i rzekł do nich: „Dziwo widziałem w ziemi

słowieńskiej, idąc tu. Widziałem łaźnie drewniane, i rozpalą je do

czerwona, i rozbiorą się, i będąc nadzy oblewają się ługiem

garbarskim, i biorą na się witki młode, i biją się sami, i do tego

biją siebie, że złażą ledwo żywi, i obleją się wodą zimną i tak

ożyją. I to czynią każdego dnia, nie męczeni od nikogo, jeno sami

się

Nestor - POWIESC MINIONYCH LAT.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: