Świadectwo s. Anny Grzybowskiej o piekle.pdf

Świadectwo s. Anny Grzybowskiej o piekle

(Tekst pochodzi z miesięcznika „Echo Medziugorja Echo Maryi Królowej

Pokoju” z numeru lipiec 2009r.)

Trwając w Wielkiej Nowennie przygotowującej nas na 100-lecie objawień w Fatimie,

przypominamy, że 13 lipca 1917 r. było trzecie objawienie Matki Bożej Pastuszkom,

podczas którego pokazała im piekło. Obecnie chcemy przedstawić wizję piekła według

Świadectwa s. Anny Grzybowskiej, spisane przez s. Dorotę Trybułę i opublikowane w

Rycerzu Niepokalanej 11/1996.

Siostrę Annę Grzybowską, szarytkę, znało kilka zakonnic, które do tej pory żyją. Jej

rodzona siostra Brygida (zm. 26 II 1976) należała do zgromadzenia SS.

Zmartwychwstanek. Ostatnie lata spędziła w Wejherowie. Siostra Anna odwiedzała ją i

pielęgnowała. Opowiadała wtedy o swoich nadzwyczajnych przygodach wojennych,

które na prośbę sióstr spisała s. Dorota Trybuła cr.

Dzięki Ci, Maryjo, Tyś mnie uratowała!

Pamiętnym wydarzeniem z czasu mojej pracy w szpitalu po drugim zajęciu Lwowa przez

Rosjan była śmierć 26-letniego Franka N. Był on wielkim zbrodniarzem i przestępcą, co

ujawniło się dopiero przy jego śmierci. Do wybuchu wojny pracował jako woźnica w

Zakładzie Nieuleczalnie Chorych. W chwili rozpoczęcia działań wojennych porzucił

samowolnie dotychczasowe zajęcia i przyłączył się do bandy rabusiów. Nawrócenie jego było

dziełem miłosierdzia Matki Najświętszej. Wyprosiła je codziennym odmawianiem różańca

przez sześć lat siostra szarytka Zamysłowska. Była ona przełożoną Zakładu, w którym Franek

pracował i z którego uciekł ku jej wielkiemu zmartwieniu.

Widzenie szatanów i piekła. Nawrócenie Franka

Do Szpitala na klinikę chirurgiczną przywieziono go w 1945 r. w bardzo ciężkim stanie.

Miał gruźlicę płuc i ropne zapalenie opłucnej na tle gruźliczym. Leżał na klinice trzy

miesiące. W tym okresie trzy razy zgłaszał się do spowiedzi i Komunii św. Stan zdrowia

Franka w trzecim miesiącu pogarszał się z dnia na dzień.

31 X 1945 r. o godz. 15, w czasie gdyśmy ścieliły łóżko i poprawiały pozycje chorego,

nastąpił silny krwotok płucny. Zalane zostały krwią łóżko i podłoga, a również ja z drugą

siostrą, i to od twarzy aż do stóp.Mimo to Franek nie zakończył życia, ale zaczął krzyczeć, że

widzi szatanów i piekło otwarte, do którego usiłują go wciągnąć przy pomocy różnych

narzędzi. Równocześnie duszę jego paliły popełnione zbrodnie: wyznawał je teraz głośno

wołając rozpaczliwie: „księdza" i zasłaniając się siostrami, które trzymał oburącz, przed

atakiem złych duchów. Przykurczył nogi pod siebie i szamotał się w okropnym przerażeniu.

Zachęta do ufści w Miłosierdzie Boże i poddawane akty żalu doskonałego nie uspokajały

umierającego. Sytuacja stawała się rozpaczliwa. O tej porze znaleźć księdza na terenie

szpitala równało się z cudem, a ks. kapelan mieszkał na plebanii św. Antoniego, kilometr od

kliniki.

Proszę Franka, żeby mnie puścił, to pójdę szukać księdza, a on na to: „Nie puszczę, bo

mnie szatani porwą". Podaję Frankowi różai mówię: „Trzymaj, on cię też zasłoni od

szatanów, a mnie puść". Wyszłam zrozpaczona na korytarz i o cudo! Korytarzem idzie ksiądz

karmelita z obiadem do chorego brata zakonnego. Proszę go, aby zostawił torbę na korytarzu,

a sam przyszedł na salę, aby udzielić rozgrzeszenia umierającemu, równocześnie podaję mu

stulę i oleje święte.

Gdy kapłan stanął na sali, piekło w tej chwili zniknęło wraz z szatanami. Franek

wyciągnął przykurczone nogi i zaczoł od początku litanię okropnych zbrodni, nie zapominając

i o świętokradztwach, co już wszyscy obecni na sali słuchali drugi raz. Kapłan mówi do

penitenta: „ciszej, ciszej", ale Franek stanowczym głosem mówi: „Żadne cicho, na Sądzie

Bożym cały świat będzie wiedział, jakie zbrodnie popełniłem" - i dalej wyrzucał z siebie to,

co stanowiło jego największą mękę. Gdy skończył, i otrzymał rozgrzeszenie, uspokoił się

zupełnie, wyciągnął ręce jakby do kogoś na przywitanie i ostatkiem sił krzyknął: „Dzięki Ci,

Maryjo, Tyś mnie uratowała", a złożywszy ręce na piersiach skonał. Namaszczenie otrzymał

jako zmarły.

Sześciogodzinna spowiedź

Zrobiłyśmy z drugą siostrą porządek ze zwłokami, z łóżkiem i podłogą, żeby nikt

więnie zakażał się. Umyłyśmy się same, przebrały chałaty i poszły do dalszych obowiązków,

s. Cecylia na salę nr 10, a ja z powrotem na salę nr 5, gdzie oprócz Franka leżało jeszcze

ośmiu ciężko chorych mężczyzn. Jakież było moje zdziwienie, gdy żaden z chorych nie leżał

w łóżku, ale wszyscy pod łóżkami, z głowami nakrytymi poduszkami i materacami. Nawet

chory na wyciągu, z kolanem rozbitym kulą dum-dum i ciężką raną na udzie, leżał pod

łóżkiem, uwolniony ze stalowych drutów i obciążenia nogi. Kiedy zobaczyłam jego twarz, był

do niepoznania zmieniony. Włosy białe, a oczy pod powiekami. Kurczowo trzymał materac

na głowie i przeraźliwym głosem żądał księdza i to natychmiast. O księdza wołali też wszyscy

inni.

W tej chwili posłałam sanitariuszkę, aby na bramie głównego budynku zaznaczyła na

tablicy konieczną obecność księdza na oddziale, a sama przy pomocy sanitariuszek i

sanitariusza ze sali operacyjnej wyciągaliśmy chorych i układali na łóżkach jak należy.

Wszyscy byli przerażeni i czekali na księdza, jak tonący na deskę ratunku. Przyszedł ks.

Woroniecki, kapelan, 15 minut po 17. Ja trzymałam dyżur na korytarzu, żeby nikt nie

przeszkadzał ani z kolacją, ani z wizytą lekarską.

O godz. 23.15 wyszedł ks. kapelan na korytarz blady i oblany potem. Zapytał, co było na

tej sali, i jak długi upadł zemdlony na ziemię. Zobaczyły to dwie Rosjanki, nocne dyżurne, i

przybiegły pomóc mi ratować go, a potem położyć na wózku szpitalnym, aż do przyjścia do

normy. Na plebanię odprowadzili księdza dwaj portierzy.

Na sali nr 5 jeden szloch. O kolacji chorzy słyszeć nie chcieli. Prosili, żeby pomóc

odprawić im pokutę i razem z nimi dziękować, że oni jeszcze żyją, że się mogli spowiadać, że

ich szatani nie porwali do piekła, które widzieli na sali. Całą noc spędziłam z nimi na

modlitwie i na przygotowaniu do Komunii św. Rano, gdy zobaczyli księdza z Panem

Jezusem, płakali głośno jak dzieci. Jak miłe musiały być te łzy Zbawicielowi, którego łaska

odniosła tak wielkie zwycięstwo. Śniadanie chcieli jeść, ale płacząc dziękowali za przeżyty

wczorajszy dzień. Zrobiłam co było konieczne na tej sali i wybiegłam, żeby przygotować cały

oddział do wizyty lekarskiej na godz. 8.

Wizyta lekarska

Wizyta zaczęła się od sali nr 1. Profesor Karawanów, Rosjanin, i kilkunastu lekarzy

narodowości polskiej, rosyjskiej i ukraińskiej. Słuchają, co mówi profesor i serdecznie

odnoszą się do chorych i do mnie. Kiedy wizyta lekarska weszła na salę nr 5, profesor

zmarszczył brwi, oczami obszedł całą salę, a za nim zrobili to samo inni lekarze. Po chwili

przyglądania się chorym w milczeniu, mówi do mnie gniewnym głosem: - Siostro Anno! Tyle

razy prosiłem, żebyście wszystkie zmiany, jakie robicie na oddziale, zgłaszali mi przed

wizytą. Ja na to: - Nie rozumiem, panie profesorze, o co chodzi. - Jak to - mówi profesor -

całą salę zmienić i nic nikomu nie zgłosić? - Odpowiadam: - Panie profesorze, ani jeden chory

nie jest inny niż ci, co byli wczoraj i dawniej; wszyscy ci sami. Profesor: - Nie poznaję ani

jednego chorego. Adjunkt dr Liebhart mówi mi do ucha po polsku: - Siostro Anno, nie rób

wariata z profesora, przeż ani jeden chory nie jest ten sam. Skądże siostra wzięła ośmiu

chorych bez wiedzy lekarzy? - Kartami temperatury i diagnozami, a także żelazami ze

zdjętego wyciągu, przekonałam wszystkich o prawdzie moich słów.

Profesor zapytał, co był za powód, że wszyscy są tak zmienieni i mają białe głowy.

Powiedziałam, że w związku ze śmiercią Franka odbywała się na sali jakaś piekielna scena,

która wszystkich przeraziła, ale i nawróciła, dlatego pewnie są tacy inni. Bez słowa obeszli

całą salę, a na korytarzu zmusili mnie prośbami do opowiedzenia tego, co było. W dużym

skrócie opowiedziałam, co się działo, i że ksiądz się znalazł w nieoczekiwanej porze, i że po

wyznaniu grzechów i rozgrzeszeniu Franek zaraz umarł. Na to profesor Karawanów: - Ot, to

jeden z wielu dowodów, że jest Bóg i że człowiek posiada duszę nieśmiertelną.

Po wizycie i operacjach zgłosili się do mnie trzej lekarze, dwóch Polaków i jeden

Ukrainiec z prośbą o książeczki do nabożeństwa i o zastępstwo na dzień następny w

ranczynnościach, bo mogą się spóźnić, ponieważ pójdą do spowiedzi i Komunii św., do

któnie przystępowali od czasu złożenia matury.

Na drugi dzień, gdy przyszli do pracy, byli przejęci i odmienieni, podobnie jak chorzy.

Różańce i Cudowne Medaliki przyjęli z radością.

Co przeżywali chorzy?

Po południu tego dnia miałam chwilkę czasu na rozmowę z chorymi na temat

wczorajszego przeżycia. Wszyscy się przyznawali, że mieli powody znalezienia się w piekle i

że tylko cudem nie zostali tam porwani. Przyznali się, że całe lata nie spowiadali się, jeden

nawet 40 lat.

Najstarszy pacjent, bez nogi, urwanej przez granat, płakał z radości, że wczoraj nie wpadł

do piekła, bo bardzo na nie zasłużył. Po Komunii św. bez przerwy modlił się o śmierć, żeby

już nigdy więcej Pana Boga nie obrazić, ale mieć Go w sercu jak dzisiaj. Modlitwa dziadka

była widocznie miła Panu Bogu i została wysłuchana. Wieczorem tego dnia zasnął na wieki

bez żadnej agonii. Inni chorzy na widok zmarłego dziadka z płaczem wołali, że i oni chcą

dzisiaj umrzeć. Dopiero przypomnienie im o obowiązku pokuty i nazłego życia uspokoiło

salę.

Pytałam chorych, jak wyglądał szatan. Zakryli twarze rękami, a jeden z nich, inżynier,

mówił, że to niemożliwe do opisania. Inteligencją przewyższa szatan wszystkich uczonych na

świecie, a wygląd jego jest tak straszny, że lepiej ponosić wszystkie tortury na ziemi, niż

wpaść w jego moc. Tak jak ludzie szatana malują, to są żarty.

Może warto zaznaczyć, że kapłanem, który słuchał spowiedzi Franka, był karmelita,

wyświęcony w owym miesiącu na kapłana. Przyjechał do Lwowa po studiach. Do szpitala z

obiadem był wysłany o godz. 12, ale nie mógł od razu trafić. Przyszedł dopiero wtedy, kiedy

Franek wołał: „księdza" [tzn. ok. godz. 15]. Widocznie Matka Najświętsza tak pokierowała

jego krokami.

Anna Grzybowska

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: