MacLean Alistair - Partyzanci.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

Alistair Maclean

Partyzanci

[przełożyła Anna Kraśko]

Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej

Warszawa 1989

ISBN 83-11-07766-5

Rozdział I

Nocą nad Tybru wiał zimny wiatr, północny wiatr i niósł zapach śniegu znad odległych

Apeninów. Niebo jaśniało czyste, rozgwieżdżone, a na zaciemnionych ulicach można było dojrzeć

wirujące tumany kurzu, miotane wiatrem papiery, kawałki tektury i drobne kamienie. Tym razem

jednak ciemne i brudne zaułki Rzymu nie padły ofiarą kolejnego, nie kończącego się strajku

pracowników elektrowni i służb oczyszczania miasta, jak się to zdarzało w czasach pokoju, teraz

bowiem trwała wojna. Działania w basenie Morza Śródziemnego osiągnęły ten delikatny etap, na

którym Wieczne Miasto nie chciało już zanadto rzucać się w oczy oświetlając ulice latarniami, zaś

służby komunalne w swej znakomitej większości biły się gdzieś daleko na południu, tocząc wojnę,

która tak naprawdę niewiele je obchodziła.

Petersen zatrzymał się przed wejściem do sklepu - trudno odgadnąć jakiego, bowiem witryny

szczelnie okrywał regulaminowy papier do zaciemniania - i szybko omiótł spojrzeniem Via Bergola.

Zdawała się być wymarła jak większość ulic miasta i tej porze. Wyjął ślepą latarkę, duży pęk

zmyślnie wygiętych kluczy i wszedł do środka z szybkością, swobodą i biegłością, która przynosiła

chlubę temu, kto szkolił go do takich zadań. Skrył się za otwartymi drzwiami, zdjął osłonę latarki,

włożył wytrychy do kieszeni, w ich miejsce wziął mausera z tłumikiem i czekał.

Czekał blisko dwie minuty. Dwie minuty w pewnych okolicznościach mogą się bardzo dłużyć,

ale jemu chyba to nie przeszkadzało. Usłyszał skradające się kroki, a potem zza drzwi wychyliła się

niewyraźna sylwetka mężczyzny, której jedynym rozpoznawalnym szczegółem była szpiczasta czapka

i dłoń zaciśnięta na uchwycie rewolweru w tak jednoznacznym zamiarze, że nawet w ciemnościach

widział mdłą biel napiętych kostek.

Jeszcze dwa ciche kroki i mężczyzna zatrzymał się nagle, gdy usłyszał pstryknięcie włączanej

latarki i gdy poczuł, jak tłumik mausera niezbyt delikatnie wbija mu się w kark.

- Rzuć broń! Ręce za głowę, trzy kroki do przodu i nie oglądaj się!

Wykonał polecenie. Petersen zamknął drzwi, odnalazł kontakt i zapalił światło. Wszystko

wskazywało na to, że znaleźli się u jubilera, choć właściciel - najwyraźniej człowiek małej wiary w

siły zbrojne wojsk okupacyjnych, bądź rodzimych, a może jednych i drugich - roztropnie i do cna

wymiótł swoje gablotki.

- Teraz możesz się odwrócić - rzekł Petersen.

Mężczyzna odwrócił się. Jego młoda twarz przybrała wojowniczy i nieugięty wyraz, ale niczym

nie udało mu się zamaskować oczu ani lęku, który się w nich czaił.

- Zastrzelę cię - zaczął Petersen tonem, jakim prowadzi się rozmowę przy kawie - jeśli masz jeszcze

jakąś broń, którą przede mną ukrywasz.

- Nie mam innej broni.

- Dokumenty. Młodzieniec zacisnął usta, nie odezwał się, nie wykonał żadnego ruchu.

Petersen westchnął

- Zakładam, że wiesz, co to tłumik. Zapewniam cię, że... potem bardzo łatwo ci je odbiorę. Nikt nie

będzie wiedział, kto cię zabił, za co i kiedy, a co w tej chwili ważniejsze, ty też nie.

Chłopak sięgnął za pazuchę i wyjął portfel. Petersen otworzył go kciukiem i czytał na głos:

- Hans Winterman... Urodzony 24 sierpnia 1924 roku... Dziewiętnaście lat i już porucznik! No proszę,

musi być z ciebie niezły bystrzak!

Petersen złożył portfel i schował go do kieszeni. - Śledziłeś mnie dziś wieczorem. I wczoraj

prawie cały dzień. I przedwczoraj. A mnie natarczywość nuży, zwłaszcza gdy jest tak nachalna.

Dlaczego za mną łazisz, co?

- Zna pan moje nazwisko, stopień, oddział...

Petersen machnął ręką by go uciszyć.

- Daruj sobie. No cóż, nie dajesz mi wyboru...

Cała zadziorność zniknęła z twarzy porucznika bez śladu.

- Pan mnie... zabije?

- Nie bądź durniem.

Hotel Splendide daleki był od wspaniałości, choć właśnie to sugerowała jego nazwa. Jednak

obskurna anonimowość budynku nader Petersenowi odpowiadała. Zaglądając przez spękaną i brudną

szybę frontowych drzwi, nie bez zdziwienia dostrzegł, że tłusty, nie ogolony i dobrze już

zaawansowany w latach portier choć raz nie drzemie, a przynajmniej jest na tyle rozbudzony, by co i

raz wychylać coś z butelki. Petersen obszedł hotel od tyłu, wspiął się po schodkach

przeciwpożarowych, dostał się na trzecią kondygnację, aby tam skręcić w korytarz na lewo i wejść

do swego pokoju za pomocą wytrycha. Szybko sprawdził szafki i szuflady. Zadowolony z wyniku

inspekcji, narzucił na siebie ciężki płaszcz, wyszedł z pokoju i zajął pozycję na znanych mu już

schodach ewakuacyjnych. Mimo dodatkowej ochrony, jaką stanowił płaszcz, było tu zdecydowanie

chłodniej niż, jak się teraz zdawało, na przytulnych uliczkach miasta. Żywił zatem nadzieję, że nie

będzie musiał czekać zbyt długo.

Czekał wręcz krócej niż się spodziewał. W niespełna pięć minut w korytarzu pojawił się

niemiecki oficer. Raźno krocząc skręcił w lewo, zapukał do drzwi, później, tym razem stanowczo,

szarpnął klamkę i cofnął się z zafrasowaną twarzą. Potem dało się słyszeć skrzypienie i łoskot

wiekowej windy, później nastała cisza, znów zaskrzypiała winda, aż wreszcie ukazał się ten sam

oficer w asyście stróża z kluczem w ręku.

Po dziesięciu minutach, gdy żaden z mężczyzn się nie pokazywał, Petersen wsunął się do środka,

opuścił w dół i zza rogu obserwował lewą odnogę korytarza. W jej środkowej części stał portier,

bez wątpienia na czatach. Tak samo nie budził wątpliwości fakt, że był z niego zaprawiony i

przygotowany na każdą okoliczność bojownik, z kieszeni bowiem wyjmował od czasu do czasu

piersiówkę i zamykając z ukontentowaniem oczy, rozkoszował się jej zawartością. Petersen klepnął

go jowialnie w ramię.

- Dobra robota, przyjacielu...

Portier zakrztusił się, rozkaszlał, zapluł i usiłował coś wychrypieć, ale krtań odmówiła mu

posłuszeństwa. Petersen już go nie widział; zaglądał w głąb pokoju.

- Aaaa... Dobry wieczór, pułkowniku Lunz! Mam nadzieję, że wszystko jest na swoim miejscu.

Lunz był niemal bliźniaczo podobny do Petersena: średniego wzrostu, szeroki w ramionach, z

ostrą twarzą, szarymi oczami i rzedniejącymi ciemnymi włosami - nieco starsza wersja Petersena,

jednak niewątpliwie podobieństwo było uderzające. Lunz nie zdawał się być w najmniejszym stopniu

zbity z tropu.

- Dobry wieczór. Dopiero co przyjechałem i...

- No, no pułkowniku... - Petersen pogroził mu palcem. - Oficerowie, bez względu na narodowość, są

ciągle oficerami i pod każdą szerokością geograficzną dżentelmenami. A dżentelmeni nie kłamią.

Jest pan tu dokładnie od jedenastu minut, mierzyłem czas.

Odwrócił się do wciąż purpurowego i z trudem łapiącego oddech stróża, który czynił szaleńcze

wysiłki, by przemówić. Klepnął go zachęcająco w plecy.

- Chcesz nam coś powiedzieć, bracie?

- Nie było pana. - Konwulsje z wolna ustawały. - To znaczy był pan, ale widziałem, jak pan

wychodził. Jedenaście minut? Jedenaście minut? Nie zauważyłem... to jest... Pański klucz...

- Byłeś wtedy pijany - rzekł Petersen pobłażliwie. Nachylił się, pociągnął nosem i skrzywił się.

- Jeszcze jesteś. Zabieraj się stąd. I przyślij nam butelkę brandy. Nie tego śmierdziela, którego sam

ciągniesz. Francuską brandy, trzymasz ją dla gestapo. Aha, i dwa kieliszki. Czyste! Pan, naturalnie,

dotrzyma mi towarzystwa, drogi pułkowniku - zwrócił się do Lunza.

- Naturalnie.

Lunza trudno było wytrącić z równowagi. Spokojnie patrzył, jak Petersen zdejmuje płaszcz i

rzuca go na łóżko. Uniósł w górę brew i zapytał:

- Czyżby niespodziewany spacerek w chłodną noc?

- Po Rzymie w styczniu? To nie czas, żeby ryzykować własne zdrowie. A i wiszenie na schodach

przeciwpożarowych to nie igraszka, zapewniam pana.

- Więc tam się pan ukrył... Powinienem był chyba lepiej się zabezpieczyć.

- A już na pewno wystawić lepszą wartę.

- Istotnie...

- Lunz wyjął fajkę z wrzośćca i zaczął ją nabijać. - Nie miałem wielkiego wyboru.

- Pan mnie zasmuca, pułkowniku, naprawdę. Zdobywa pan mój klucz, co stoi w sprzeczności z

prawem, wystawia pan straże, żeby nie zostać przyłapanym na kolejnym łamaniu prawa, szpera pan

w moich osobistych...

- Szpera?!

- Uważnie przegląda. Nie bardzo wiem, jakie to obciążające mnie dowody spodziewał się pan

znaleźć?

- Prawdę mówiąc żadnych. Nie wygląda pan na człowieka, który zostawiałby jakieś...

- A do tego każe mnie pan jeszcze śledzić. Z całą pewnością tak, bo inaczej nie wiedziałby pan, że

wcześniej wychodziłem bez okrycia. Zasmuca mnie to, pułkowniku, właściwie szokuje. Gdzież jest

wzajemne zaufanie, które powinno łączyć sojuszników?

- Sojuszników? - Zapalił zapałkę. - Nie myślałem o tym w ten sposób... - Sądząc po jego minie, nadal

tak nie myślał.

- Oto kolejny dowód wzajemnego zaufania. - Petersen wręczył Lunzowi portfel i rewolwer odebrane

młodemu porucznikowi. - Jestem przekonany, że pan go zna. Ten człowiek bardzo niebezpiecznie

wymachiwał bronią.

- Aaa... - mruknął pułkownik, odrywając wzrok od dokumentów - młody, zapalczywy porucznik

Winterman... Miał pan rację zabierając mu rewolwer; mógł sobie niechcący zrobić krzywdę. O ile

pana znam, mogę założyć, że nie spoczywa teraz gdzieś na dnie Tybru, prawda?

- Nie traktuję sojuszników w ten sposób. Siedzi zamknięty u jubilera.

- Oczywiście - skontatował Lunz, jakby nie spodziewał się usłyszeć nic innego. - Zamknięty.

Naturalnie, może się wydos...

- Nie może. Pan mnie nie tylko zasmuca, ale i obraża, pułkowniku. Dlaczego nie dał mu pan

czerwonej flagi albo werbla do rąk? Czegoś, co naprawdę przykułoby moją uwagę?

Lunz westchnął.

- Młody Hans nieźle sprawdza się w czołgu, ale subtelność nie jest jego specjalnością. A propos

obrażania: to nie był mój pomysł, tylko jego. Wiedziałem, oczywiście, do czego zmierza, i nie

usiłowałem go powstrzymać. Guz na czole to niewielka cena za zdobyte doświadczenie.

- Nawet guza nie ma. Widzi pan on jest sojusznikiem.

- Szkoda. Może zapamiętałby nauczkę.

Pułkownik przerwał, gdyż rozległo się stukanie do drzwi i wszedł portier niosąc szkło i brandy.

Petersen nalał do kieliszków i podniósł swój.

- Za operację Weiss!

MacLean Alistair - Partyzanci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: