MacLean Alistair - Przełęcz złamanego serca.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

Alistair MacLean

Przełęcz złamanego serca.

OSOBY

John Deakin . . . . . . . . . . . . . . . . rewolwerowiec

Pułkownik Claremont . . . . . . . . oficer kawalerii

Pułkownik Fairchild . . . . . . . . . komendant Fortu Humboldta

Gubernator Fairchild . . . . . . . . . gubernator stanu Nevada

Marika Fairchild . . . . . . . . . . . . bratanica gubernatora

i córka pułkownika

Major O'Brien . . . . . . . . . . . . . . adiutant gubernatora

Nathan Pearce . . . . . . . . . . . . . . szeryf

Sepp Calhoun . . . . . . . . . . . . . . osławiony bandyta

Biała Ręka . . . . . . . . . . . . . . . . . wódz Pajutów

Garrity . . . . . . . . . . . . . . . . . . . hazardzista

Wielebny Theodore Peabody . . przyszły kapelan Virginia Cit

Doktor Molyneux . . . . . . . . . . . lekarz wojskowy

Chris Banlon . . . . . . . . . . . . . . . maszynista

Carlos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . kucharz

Henry . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . kelner

Bellew . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . sierżant

Devlin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . hamulcowy

Rafferty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . żołnierz

Ferguson, Carter, Simpson . . . . telegrafiści wojskowi

Benson, Carmody, Harris . . . . . bandyci mniejszego kalibru

Kapitan Oakland,

Porucznik Newell . . . . . . . . . . występują biernie, choć nie

bez znaczenia dla akcji

OSOBY

John Deakin . . . . . . . . . . . . . . Pułkownik Claremont . . . . . . . . . Pułkownik Fairchild . . . . . . . . .

Gubernator Fairchild . . . . . . . . . Marika Fairchild . . . . . . . . . . . .

Major O'Brien . . . . . . . . . . . . . Nathan Pearce . . . . . . . . . . . . . Sepp Calhoun . . . . . . . . . . . . . Biała

Ręka . . . . . . . . . . . . . . . Garrity . . . . . . . . . . . . . . . . Wielebny Theodore Peabody . . . . Doktor

Molyneux . . . . . . . . . Chris Banlon . . . . . . . . . . . Carlos . . . . . . . . . . . . . . . . . Henry..................

Bellew . . . . . . . . . . . . . . . . . Devlin . . . . . . . . . . . . . . . . . Rafferty . . . . . . . . . . . . . . . . . Ferguson,

Carter, Simpson . . . . . Benson, Carmody, Harris . . . . . . Kapitan Oakland,

porucznik Newell . . . . . . . . . . .

rewolwerowiec oficer kawalerii

komendant Fortu Humboldta gubernator stanu Nevada bratanica gubernatora

i córka pułkownika adiutant gubernatora szeryf

osławiony bandyta wódz Pajutów hazardzista przyszły kapelan Virginia City . lekarz wojskowy

maszynista kucharz kelner sierżant hamulcowy żołnierz telegrafiści wojskowi bandyci mniejszego

kalibru

występują biernie, choć nie bez znaczenia dla akcji

osadzenie akcji niniejszej książki w roku 1893 podyktowały następujące wydarzenia:

gorączka złota w Kalifornii . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1855-75

odkrycie pokładów złota w Comstock . . . . . . . . . . . 1859

buunty Indian w Nevadzie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1860-80

proklamowanie stanu Nevada . . . . . . . . . . . . . . . . . 1864

zakończenie budowy kolei Union Pacific . . . . . . . . . . 1869

odkrycie wielkiej żyły złota w kopalni Bonanza . . . . .1873

epidemia cholery w Górach Skalistych . . . . . . . . . . . 1873

skonstruowanie pierwszego karabinu powtarzalnego

typu „Winchester" . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1873

- założenie Uniwersytetu Stanu Nevada (w Elko) . . . . . . 1873

Katastrofalny pożar w Lake's Crossing

od 1879 roku zwanym Reno) . . . . . . . . . . . . . . . . . 1873

notabene: Wysyłanie wojska do zwalczania epidemii cholery jest tylko ~.-a z pozoru

dziwne - w Nevadzie służbę zdrowia zorganizowano dopiero w roku 1893.

Rozdział pierwszy

Bar hotelu w Reese City, górnolotnie nazwanego „Imperial", zionął atmosferą porażki i rozkładu,

bezbrzeżną tęsknotą za świetnością dni minionych, dni, które odeszły na zawsze. Z popękanych i

brudnych ścian, tu i ówdzie otynkowanych, spoglądały wyblakłe podobizny osobników z sumiastymi

wąsami, nieodparcie kojarzące się z szajką bandytów. Brak napisu „Poszukiwany" pod wizerunkami

zakrawał na ironię. Obłupane deski, które udawały podłogę, były niemiłosiernie wypaczone, ich

barwa zaś pozwalała przypuszczać, że ściany odmalowano względnie niedawno. Liczne spluwaczki,

w które nikt jakoś nie trafiał, dawały się zauważyć gołym okiem, czego nie można powiedzieć o

choćby najmniejszym nie zaśmieconym kawałku podłogi - pod nogami walały się setki niedopałków,

a wypalone ślady na deskach świadczyły niezbicie, że palacze nie zawracali sobie głowy gaszeniem

cygar. Klosze lamp naftowych, podobnie jak sufit, były czarne od sadzy, a wiszące nad szynkwasem

długie lustro upstrzone przez muchy. Strudzonemu podróżnikowi. szukającemu schronienia bar

oferował jedynie całkowity brak higieny, nastrój krańcowej dekadencji i obezwładniające poczucie

przygnębienia i rozpaczy.

Nie inaczej prezentowała się klientela lokalu, doskonale pasująca do ogólnej atmosfery.

Przeważali nieprzyzwoicie wiekowi, apatyczni bywalcy, obdarci i nie ogoleni. Wszyscy jak jeden

mąż kontemplowali niewesołą i beznadziejną przyszłość przez dno szklanek z whisky. Samotny

barman - krótkowzroczny jegomość w sięgającym po pachy fartuchu, który, przewidując kłopoty z

pralnią, przezornie ufarbował na czarno w zamierzchłej przeszłości - wyraźnie podzielał podły

nastrój. Trzymał w ręku pamiętającą lepsze czasy ścierkę, na której od biedy można by się doszukać

śladów bieli, i z ponurą miną usiłował doprowadzić do połysku straszliwie popękaną i

wyszczerbioną szklankę.

Porwał się z motyką na słońce. Jego ślamazarne ruchy przywodziły na myśl wskrzeszonego

nieboszczyka, który zapadł na artretyzm. Hotel „Imperial" i współczesne mu hulaszcze, gościnne i

przytulne zajazdy wiktoriańskiej Anglii, znane z kart powieści Dickensa, dzieliła nieprzebyta

przepaść.

W całym barze istniała tylko jedna oaza życia towarzyskiego. Wokół stołu przy samych drzwiach

rozsiadło się sześć osób. Trzy z nich zajmowały biegnącą wzdłuż ściany ławę z wysokim oparciem.

Siedzący pośrodku mężczyzna niewątpliwie grał pierwsze skrzypce przy stole. Wysoki i szczupły,

nosił mundur pułkownika kawalerii Stanów Zjednoczonych. Ogorzała twarz i „kurze łapki" pod

oczami zdradzały człowieka, który dużo przebywa na słońcu. Miał około pięćdziesięciu lat, orli nos,

inteligentną twarz i bujne, zaczesane do tyłu włosy, a ponadto - rzecz na owe czasy niezwykła - był

gładko ogolony. Właśnie patrzył z niechęcią na mężczyznę stojącego po drugiej stronie stołu.

Człowiek ten, olbrzymi ponurak ubrany od stóp do głów na czarno, nosił czarny, cienki jak kreska

wąsik, a na piersi miał błyszczącą odznakę szeryfa.

- Ależ pułkowniku Claremont! - protestował. - W tych okolicznościach...

- Przepisy są przepisami - przerwał mu Claremont uprzejmie, acz ostrym i ciętym tonem, który

znakomicie pasował do jego powierzchowności. - Sprawy wojskowe leżą w gestii wojska, a w

gestii cywilów - cywilne. Żałuję, szeryfie...

- Pearce. Nathan Pearce.

- A tak, oczywiście. Przepraszam, powinienem wiedzieć, jak pan się nazywa. - Claremont

potrząsnął głową ze skruchą, lecz w jego głosie nie było śladu skruchy, kiedy mówił dalej: - Nasz

pociąg wiezie wojsko. Cywile nie mogą nim podróżować... chyba że mają specjalne zezwolenie z

Waszyngtonu.

- Czyż nie pracujemy wszyscy dla rządu federalnego? - zapytał Pearce łagodnie.

- W świetle przepisów wojskowych, nie.

- Rozumiem - bąknął szeryf, choć najwyraźniej nic nie rozumiał. Powoli, z namysłem, zlustrował

pozostałą piątkę przy stole, w tym jedną kobietę. Nikt z nich nie nosił munduru. Zatrzymał wzrok na

małym, chudym człowieczku w surducie i koloratce, którego wysokie czoło ścigało szybko

ustępujące pola włosy. Duchowny, o wiecznie wylęknionej twarzy, wiercił się teraz niespokojnie

pod badawczym spojrzeniem szeryfa, a jego wydatne jabłko Adama poruszało się w górę i w dół, jak

gdyby bez przerwy przełykał ślinę.

- Wielebny Theodore Peabody ma zarówno specjalne zezwolenie, jak i kwalifikacje - wyjaśnił

sucho Claremont. Było jasne, że szacunek pułkownika dla pastora ma swoje granice. - Jego krewny

jest osobistym sekretarzem prezydenta. Wielebny Peabody będzie kapelanem w Virginia City.

- Kim?! - Pearce z niedowierzaniem przeniósł wzrok z pastora na Claremonta. -

Chyba zwariował! Dłużej by się uchował wśród Pajutów. Peabody zwilżył językiem

wargi, a jego grdyka znów zaczęła podskakiwać.

- Ale... ale podobno Pajuci natychmiast zabijają każdego białego, który im wpadnie w ręce -

wyjąkał.

- Nie tak natychmiast. Zwykle robią to powolutku - pocieszył go szeryf i spojrzał na zwalistego,

pękatego mężczyznę, który siedział obok pastora. Nosił on garnitur w krzykliwą kratę, miał wydatne,

odpowiadające jego budowie szczęki i uśmiechał się wylewnie.

- Doktor Edward Molyneux, szeryfie, do usług - przedstawił się tubalnym głosem.

- Domyślam się, że pan też jedzie do Virginia City. Czeka tam pana sporo roboty... głównie

wystawianie aktów zgonu. Szkoda tylko, że rzadko kiedy powodem zejścia będą przyczyny naturalne.

MacLean Alistair - Przełęcz złamanego serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: