Beckett Simon 2 - Zapisane w kościach.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

BECKETT SIMON

David hunter #2 Zapisane w

kosciach

SIMON BECKETT

Rozdział 1

W odpowiedniej temperaturze pali się wszystko. Drewno. Ubranie.

Ludzie.

W temperaturze dwustu pięćdziesięciu stopni Celsjusza zapala się ciało. Skóra

czernieje i pęka. Tłuszcz podskórny zaczyna topić się jak słonina na gorącej patelni.

Podsycany nim płomień trawi tkankę miękką. Najpierw zajmują się ręce i nogi, które

działają jak podpałka dla masywniejszego tułowia. Kurczą się ścięgna i włókna

mięśniowe, i kończyny, ju płonąc, poruszają się w obscenicznej parodii ycia. Jako

ostatnie ulegają organy wewnętrzne. Tkwią w kokonie wilgoci, dlatego często

pozostają nienaruszone, nawet jeśli pozostałe tkanki miękkie ulegną całkowitemu

zwęgleniu.

Ale kość to zupełnie inna sprawa, inna materia, dosłownie i w przenośni. Kość

opiera się wszystkiemu, z wyjątkiem najgorętszego ognia. I nawet jeśli wypali się z

niej cały węgiel, nawet jeśli jest ju martwa i bez ycia niczym pumeks, wcią zachowuje

swój pierwotny kształt. Ale jest wtedy jedynie wątłym duchem samej siebie sprzed

spalenia, cieniem, który łatwo kruszy się i rozpada, ostatnim bastionem spopielałego

ycia. Proces ten, z bardzo nielicznymi wyjątkami, przebiega zwykle według tego

samego schematu.

Zwykle, lecz nie zawsze.

Spokój starej chaty zakłóca odgłos kroków. Butwiejące drzwi otwierają się, nie

zwaając na protest zardzewiałych zawiasów. Do pokoju wpada światło dnia – wpada i

przygasa, gdy w progu wyrasta cień męczyzny. Męczyzna pochyla głowę, eby

zajrzeć do środka. Towarzyszący mu stary pies waha się, bo instynkt ostrzegł go ju

przed tym, co czai się w mroku. Waha się i męczyzna, tak jakby nie chciał

przekroczyć progu. Kiedy pies rusza przed siebie, przywołuje go dwoma słowami:

–Do nogi.

Pies posłusznie zawraca, zerkając na niego nerwowo oczami zmętniałymi od

katarakty. Wyczuwa nie tylko bijący ze środka zapach, ale i niepokój swojego pana.

–Zostań.

Zdenerwowane zwierzę patrzy, jak męczyzna wchodzi do opuszczonej chaty. Otacza

go mdły zapach wilgoci – wilgoci i czegoś jeszcze. Powoli, niemal niechętnie

męczyzna zblia się do niskich drzwi na końcu pokoju. Drzwi są zamknięte. Męczyzna

wyciąga rękę, eby je otworzyć i znowu się waha. Pies wydaje cichy skowyt. Jego pan

tego nie słyszy. Otwiera drzwi ostronie, jakby bał się tego, co za nimi zobaczy.

Ale początkowo nie widzi nic. Pokój tonie w półmroku, bo światło wpada tam tylko

przez małe okno z pękniętą szybą, spowite pajęczyną, od dziesięcioleci niemyte i

pokryte grubą warstwą brudu. W świetle, które się przez nie sączy, pokój chroni

swoją tajemnicę kilka chwil dłuej. Gdy oczy przywykają do ciemności, męczyzna

dostrzega coraz więcej szczegółów.

I widzi to, co ley pośrodku pokoju.

Wciąga powietrze tak gwałtownie, jakby ktoś uderzył go pięścią w brzuch, i

odruchowo robi krok do tyłu.

–Jezu Chryste.

Te dwa ciche słowa brzmią nienaturalnie głośno w stęałej ciszy pokoju. Męczyzna

blednie. Rozgląda się, jakby bał się, e zaraz zobaczy tam kogoś jeszcze. Ale nie, jest

sam.

Wychodzi tyłem, niechętnie, jakby nie mógł oderwać wzroku od tego, co ley na

podłodze. Odwraca się dopiero wtedy, gdy skrzypiące drzwi znowu zasłaniają widok.

Wychodzi z chaty niepewnym krokiem. Pies wita go, lecz on nie zwraca na niego

uwagi: szpera w kieszeni i wyjmuje paczkę papierosów. Trzęsą mu się ręce i dopiero

za trzecim razem udaje mu się zapalić zapalniczkę. Zaciąga się głęboko dymem; ar

szybko pochłania papier i dociera do filtra. Ale gdy dociera, męczyzna jest ju

spokojny.

Rzuca niedopałek na trawę, rozdeptuje go i podnosi. Chowa go do kieszeni, bierze

głęboki oddech i idzie zatelefonować.

Zadzwonili, kiedy jechałem na lotnisko w Glasgow. Był paskudny lutowy dzień,

zimny, wietrzny, z przygnębiającą mawką i szarym posępnym niebem. Wschodnie

wybrzee atakowały sztormy i chocia nie dotarły jeszcze w głąb wyspy, sytuacja nie

wyglądała zbyt obiecująco.

Miałem tylko nadzieję, e do najgorszego dojdzie ju po tym, jak złapię samolot.

Wracałem do Londynu. Przez cały tydzień najpierw wydobywaliśmy, a potem

badaliśmy zwłoki w Grampian Highlands w północno-wschodniej Szkocji.

Niewdzięczne zadanie. Krystaliczny mróz zmienił góry i wrzosowiska w stal, lodowato

Beckett Simon 2 - Zapisane w kościach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: