McClure Ken - Oko kruka.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

KEN McCLURE

Oko kruka

"KB"

Nie szukaj litosci w oku kruka.

Wielebny Joseph Lawson obserwowal z progu kosciola, jak jego parafianie – a mial

ich osmiu – wychodza po niedzielnej wieczornej mszy. Pomyslal z rozbawieniem, ze

choc jest ich tak niewielu, nadrabiaja to wiekiem. W sumie mieli chyba przeszlo

szescset lat.

Na koncu grupki, idacej zarosnieta sciezka przez labirynt zdewastowanych

nagrobkow i zaniedbanych zywoplotow, wlokl sie Willie MacPhee, emerytowany

pracownik banku. Minal brame i odwrocil sie, by ja zamknac. Pokazny garb i

przydlugie rekawy bezowej kurtki z kapturem utrudnialy mu zadanie; jego zona ze

zniecierpliwieniem patrzyla, jak nieporadnie manipuluje przy zamku. Kiedy wreszcie

rozlegl sie szczek zardzewialej zasuwy, Lawson podniosl reke i pomachal panstwu

MacPhee na pozegnanie. Nie zareagowali. Pewnie nie widzieli go z takiej odleglosci.

Zamknal ciezkie drewniane drzwi i na chwile oparl o nie czolo. Gdzies w oddali

rozlegal sie choralny spiew mlodych kibicow. Zmierzali do drewnianej chaty, sluzacej

za klub, na druga noc oblewania sobotniego zwyciestwa ich druzyny. Lawson dobrze

znal te piesn – jej slowa mialy wiecej wspolnego z bigoterianiz futbolem, co nie

znaczylo, ze ci mlodziency byli ludzmi religijnymi, bron Boze: po prostu latwiej byc

bigotem niz agnostykiem czy ateista, bo to drugie wymaga pewnego wysilku

intelektualnego.

–Kretyni – mruknal, choc tego rodzaju opinii nie nalezalo wyrazac zbyt otwarcie w

srodkowej Szkocji, a zwlaszcza w czesci znanej jako "hrabstwo Orange", gdzie o

siedemnastowiecznych bitwach mowilo sie jak o wydarzeniach z ostatniej chwili, a

niepodzielna wladze wciaz sprawowal krol Wilhelm Oranski.

W powietrzu unosil sie zapach lawendy. Lawson pociagnal nosem i usmiechnal sie.

–Chwala Bogu – szepnal. Wreszcie przestalo tu smierdziec stechlym moczem. Stara

pani Ferguson trafila do szpitala, skad zapewne nie wyjdzie do konca swojego

uczciwego, ale nieciekawego zycia. Lawson, zyczac jej w duchu wszystkiego

dobrego, wszedl do kosciola, by pozbierac sfatygowane modlitewniki i odlozyc je na

stos w kruchcie.

Spojrzal na tablice z ogloszeniami. Pomyslal, ze przydaloby sie wywiesic nowe.

Kartki mocno wyblakly, ich rogi zawijaly sie na pinezkach. Ale kto je wlasciwie czyta?

Na zajecia ze studiow biblijnych przychodzilo dwoch pracownikow firm

ubezpieczeniowych i bibliotekarz. W druzynie skautowskiej bylo osmiu chlopcow

plus druzynowy, co do ktorego Lawson zaczynal miec watpliwosci, a w klubie

mlodych matek – cztery dziewczyny, z ktorych zadna nie skonczyla dwudziestu

dwoch lat, a dwie nie wiedzialy, kim sa ojcowie ich dzieci.

–Boze, daj mi sile – mruknal i odwrocil sie.

Nie brakowalo mu wiary, ale mial wrazenie, ze zostal poddany probie – moze nie

takiej, jak meczennicy, bo nie musial znosic bolu. W jego przypadku narzedziami

tortur byla obojetnosc i poczucie wlasnej bezu-zytecznosci. Z zamyslenia wyrwal go

telefon dzwoniacy w zakrystii.

Lawson.

Mowi John Traynor, zastepca dyrektora szpitala dla psychicznie chorych.

Przepraszam, ze przeszkadzam w niedziele, ale Hector Combe chce sie z ojcem

widziec.

Nie mozna by z tym zaczekac do srody? – spytal Lawson, zaniepokojony, ze jego

plany na ten wieczor wezma w leb. Zamierzal go spedzic w domu przy kieliszku,

czytajac ostatnia ksiazke lana Rankina. Do szpitala w Carstairs zagladal w srody i

jedna wizyta na tydzien wystarczala mu az nadto. Carstairs bylo osrodkiem o

zaostrzonym rygorze dla chorych umyslowo przestepcow – szkockim

odpowiednikiem Broadmoor w Anglii – i nie nalezalo do miejsc mogacych podniesc

na duchu przygnebionych ani sklonic do pokochania rodzaju ludzkiego.

Niestety nie, prosze ojca. Z Combem jest bardzo zle. Zdaniem lekarzy moze nie

dozyc rana.

No dobrze, bede za godzine – powiedzial Lawson, godzac sie z mysla o

czterdziestominutowej jezdzie ciemna noca po posepnych wrzosowiskach akurat

teraz, gdy prognozy pogody zapowiadaly deszcz i silny zachodni wiatr.

Przebierajac sie w zakrystii, nie mogl sobie przypomniec, by Combe kiedykolwiek

chcial z nim rozmawiac. Zapamietal jego nieprzyjemny usmieszek, mine wyrazajaca

cyniczne poczucie wyzszosci wobec bliznich i przekonanie, ze wiara jest oznaka

slabosci. Oczywiscie bylo tak, zanim choroba unieruchomila jego twarz. Combe mial

raka i przeszedl skomplikowana operacje zuchwy.

Teraz jednak umieral, a to czesto zmienialo wszystko. Moze nie nalezalo sie dziwic,

ze szukal kontaktu z Kosciolem? Wiele osob przypominalo sobie o wyrazeniu

skruchy, kiedy smierc stawala na ich progu…

Jego obawy sprawdzily sie. Ledwie wyruszyl fordem escortem do Carstairs, zaczelo

padac, a kiedy jechal przez wrzosowiska miedzy plebania w Upgate a szpitalem,

McClure Ken - Oko kruka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: