Hanks Twelve - Czwarty wymiar 3 - Złote miasto.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

John Twelve Hawks

Złote Miasto

The Golden City

Trzecia część trylogii

Czwarty wymiar

Z języka angielskiego przełożył

Robert J. Szmidt

Od autora

Siedem lat temu miałem wizję, z której wykiełkował Traveler, pierwszy tom trylogii Czwarty

Wymiar.

Z perspektywy czasu widzę, że zawarłem w tej i następnych powieściach cyklu bardzo wiele

własnych przemyśleń, a nawet przeżyć. Historii, którą opowiadam, nie dałoby się zamknąć w

jednym kraju ani w konkretnej rzeczywistości.

Złote miasto to ostatni tom mojej trylogii i czuję się, jakbym musiał opuścić znajome miejsce.

Żal mi się stąd wyprowadzać, ale z drugiej strony mam świadomość, że odkryłem już i poznałem

każdy szczegół tej okolicy.

Wiele osób przeczytało te książki dla rozrywki, ale znaleźli się też ludzie, których

zainspirowałem do otwierania stron internetowych i tworzenia grup stawiających opór względem

rozmaitych oznak Rozległej Sieci. Nadal będę wspierał ich wysiłki z całych sił i w każdy możliwy

sposób.

Trzeci tom dedykuję Wam, moim czytelnikom. Kontakty z Wami to dla mnie prawdziwy

zaszczyt. Mam nadzieję, że zarówno Wy, jak i Wasi bliscy na zawsze pozostaniecie otoczeni

Światłem.

John Twelve Hawks

PROLOG

Chociaż na Sycamore Lane nie było ani jednego samochodu, Susan Howard włączyła migacz i

spojrzała w lusterko wsteczne, zanim skręciła na podjazd. Mieszkała w niewielkim domu z dwiema

sypialniami, odgrodzonym od chodnika gęstymi krzewami róż. Za nimi rosła samotna brzoza, a obok

domu znajdowała się – przypominająca oborę i całkowicie porośnięta bluszczem – przybudówka, w

której mieścił się garaż.

Jego wnętrze wypełniały obecnie wielkie kartony i stare meble z domu matki. Za każdym razem

gdy Susan wracała we własne progi, na krótki moment ogarniało ją poczucie winy. Już dawno

powinnam uprzątnąć te rzeczy, myślała. Sprzedać kanapę mamy i krzesła z jadalni albo rozdać

wszystko za darmo. Przez te graty musiała trzymać samochód na podjeździe i kiedy padał śnieg,

traciła co najmniej dwadzieścia minut na rozgrzanie silnika i zeskrobanie lodu z przedniej szyby.

Ale zima już się skończyła; wysiadając z auta, Susan słyszała wszechobecne cykady i czuła

zapach mokrej trawy. Spojrzała w górę, na czarne niebo, szukając wzrokiem Wielkiej

Niedźwiedzicy. Zazwyczaj cieszyło ją, że mieszka tak daleko od Nowego Jorku, w miejscu, z którego

może obserwować wszystkie konstelacje, jednakże tej nocy jej spojrzenie powędrowało ku

mrocznym, zimnym przestrzeniom pomiędzy gwiazdami. Obserwowali ją.

Czuła to wyraźnie. Ktoś ją śledził.

– Przestań – powiedziała sama do siebie.

Stanowczy ton jej głosu sprawił, że poczuła się lepiej.

Wyjęła ze skrzynki pocztowej gruby plik rachunków i reklamówek, a potem otworzyła kluczem

drzwi frontowe. Usłyszała znajome popiskiwania, moment później z kuchni wybiegł cocker-spaniel,

jego pazurki stukały głośno o linoleum. Cudownie jest mieć przyjaciela, który powita cię, gdy

wracasz do domu, a Charlie, choć taki mały, z pewnością zaliczał się do tej kategorii bliskich jej

istot. Ale potrafił być też niegrzeczny – zwłaszcza gdy się spóźniała.

Obejrzała więc wszystkie pomieszczenia, sprawdzając, czy nie doszło do jakichś incydentów,

zanim nakarmiła go i wypuściła na podwórze za domem.

Jeszcze kilka miesięcy temu jej życie toczyło się według ściśle określonego schematu: otwierała

psu drzwi, nalewała sobie kieliszek chablis i siadała przed komputerem, by odpowiedzieć na e-

maile. Ostatnio jednak bardzo rzadko korzystała z Internetu, zauważyła też, że picie alkoholu

powoduje, iż zaczęła popadać w nadmierną ckliwość i traciła czujność.

A oni ją obserwowali. Była pewna, że tam są i śledzą każdy jej krok. Na domiar złego właśnie

złamała zasady i zrobiła coś bardzo niebezpiecznego.

Susan pracowała w centrum badawczym Fundacji Evergreen w hrabstwie Westchester na

stanowisku technika komputerowego. Jednym z zadań, jakie jej powierzono, było stworzenie

oprogramowania do interfejsu nowego komputera kwantowego, należała więc do wąskiego grona

osób, które mogły obserwować z galeryjki, jak Michael Corrigan opuszcza swoje ciało, wyruszając

do innych wymiarów. Projekt Crossover był ściśle tajny. Susan i jej koledzy wiedzieli tylko, że

pracują na rzecz bezpieczeństwa narodowego i walki z terroryzmem.

Może i była to prawda, lecz Susan dziwnie się czuła, spędzając sporą część zmiany na

wgapianiu się w ciało mężczyzny, który leżał na stole z przewodami podpiętymi do głowy. W

ciągu tych paru godzin ledwie dało się wyczuć u niego puls. A potem nagle pan Corrigan

otwierał oczy, wstawał jakby nigdy nic i opuszczał pomieszczenie zdecydowanym krokiem.

Kilka tygodni później wezwano wszystkich pracowników technicznych do budynku

administracji, gdzie zostali zaznajomieni ze szczegółami nowego programu noszącego nazwę Cień.

Hasło, jakim go reklamowano, brzmiało: „Dobry przyjaciel, który zaopiekuje się tobą".

Pogodna młoda kobieta z działu kadr wyjaśniła, że Cień będzie automatycznie monitorował ich

kondycję fizyczną i psychiczną. Rozdano im potem formularze (które wszyscy musieli podpisać) i

zespół badawczy mógł wrócić do przerwanych zajęć.

Tylko Susan wzięła broszurkę opisującą ten program. Przestudiowała ją podczas lunchu.

Cień określano mianem „programu parametrów osobistych". Przez pięć lat monitorowano

tysiące pracowników Departamentu Obrony USA, aby potem na podstawie wyników tych badań

określić ramy dopuszczalnych zachowań. Każdej osobie przydzielono numer – a raczej coś na kształt

równania, które ulegało nieustannym modyfikacjom w miarę zdobywania kolejnych informacji o jej

trybie życia. Jeśli równanie odbiegało od przyjętych standardów, uznawano, że pracownik cierpi na

schorzenia fizycznej bądź psychicznej natury.

Wkrótce w całym budynku pojawiły się kamery na podczerwień. Skanowały każdego, kto

znalazł się w ich zasięgu, rejestrując temperaturę ciała, ciśnienie krwi oraz częstość akcji serca. Po

centrum badawczym fundacji krążyły pogłoski, że do systemu monitorowania podłączono też telefony,

aby program, analizując głos podczas prowadzonych rozmów, sprawdzał poziom stresu oraz

częstotliwość używania tak zwanych słów kluczowych.

Większość monitoringu odbywała się jednak bardzo dyskretnie. Program Cień mógł prześledzić

trasę, jaką przejechał czyjś samochód, bądź ocenić zakupy robione za pomocą kart kredytowych.

Susan zastanawiała się, jaką wagę przykładano do poszczególnych niewłaściwych zachowań.

Równanie musiało ulec sporym zmianom, gdy obserwowaną osobę aresztowano za jazdę po

pijanemu, ale w jakim zakresie osobisty numer był modyfikowany, gdy człowiek wypożyczał

„negatywną" książkę w bibliotece?

Susan słyszała plotki o tym, że dwie osoby zostały wyrzucone z pracy tylko ze względu na

odbiegające od standardów wyniki, a kilkoro półetatowców nie doczekało się zatrudnienia w pełnym

wymiarze z podobnych powodów. W ciągu miesiąca ludzie z jej zespołu przestali rozmawiać na

kontrowersyjne tematy. Dopuszczano wyłącznie dyskusje o zakupach, sporcie i programach

telewizyjnych. Któregoś piątku wszyscy wybrali się do baru, by świętować urodziny kolegi. Po

trzeciej kolejce jeden z programistów zażartował:

– To chyba przenicuje nasze równania w Cieniu!

Wszyscy się roześmiali, ale nikt nie podjął tematu. Natychmiast wrócono do dyskusji o nowych

modelach aut z silnikami hybrydowymi i na tym zakończył się ten incydent.

Susan przez całe zawodowe życie miała do czynienia z komputerami, dlatego wiedziała, że

namierzenie adresu IP użytkownika Internetu jest bajecznie proste. Mniej więcej w okolicach marca

przestała więc korzystać ze swojego komputera. Kupiła na pchlim targu używanego laptopa, a do

połączeń z Siecią zaczęła wykorzystywać hot spoty w pobliskich kawiarniach. Czuła się przy tym jak

alkoholiczka albo narkomanka – ktoś borykający się ze wstydliwym uzależnieniem, nad którym nie

potrafi zapanować. Kiedy kończyła pracę i jechała do najbliższej kawiarni, miała wrażenie, jakby

zakradała się do najgorszych dzielnic miasta, gdzie aż roi się od zepsutych latarń i opuszczonych

domów. W ustronnych chat roomach ludzie nazywający siebie Free Runnerami stawiali Fundacji

Evergreen wiele zarzutów. Według nich była fasadą tajnej agencji zwanej Tabula, chcącej

doprowadzić do upadku swobód obywatelskich. Free Runnerzy zamierzali się temu przeciwstawić,

Hanks Twelve - Czwarty wymiar 3 - Złote miasto.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: