Erich von Daniken - Dzień Sądu Ostatecznego.pdf - ● QVXY - Lary1918

Erich von Däniken

Dzień Sądu Ostatecznego - trwa od dawna

Wstęp

Erich von Däniken urodził się w 1935 r. w Zofingen (Szwajcaria). W roku 1968 wydał swoją

pierwszą książkę "Wspomnienia z przyszłości", która od razu stała się światowym

bestsellerem. Po niej opublikował jeszcze dwadzieścia tytułów. Książki Ericha von Dänikena

zostały przełożone na 28 języków, a ich ogólny nakład przekroczył 51 milionów

egzemplarzy. Od ponad 20 lat Erich von Däniken jeździ po świecie z wykładami. Za swoje

prace uhonorowany został w różnych krajach licznymi wyróżnieniami. W "Świecie Książki"

ukazały się m.in.: Ślady istot pozaziemskich; Szok po przybyciu bogów; Śladami

Wszechmogących; Z powrotem do gwiazd. "Dzień Sądu Ostatecznego trwa od dawna" to

wędrówka przez różne obszary kulturowe w poszukiwaniu śladów i sygnałów minionego

kontaktu z pozaziemskimi cywilizacjami. Erich von Däniken interpretuje teksty zaczerpnięte

z Biblii, staro żydowskie legendy i sagi, relacje dawnych dziejopisarzy oraz przekazy

hinduskie, babilońskie i perskie. Przytacza "niewiarygodne" opisy dziwnych mieszańców i

gigantów, relacje o synach bożych parzących się ze zwykłymi kobietami, o podróżach

Abrahama i proroka Henocha do miejsc leżących poza orbitą ziemską. Podąża też tropem

dziwnego faktu, że ludzie najróżniejszych religii i kręgów kulturowych wiążą ideę zbawienia

z powrotem na Ziemię przedstawiciela wyżej rozwiniętych istot, które kiedyś -

niewykluczone - odwiedziły naszą planetę. Być może, powszechna idea Mesjasza jest

pochodną złożonego dawno temu w różnych częściach świata przyrzeczenia: "Powrócimy!"

Kamień Świętego Berlitza W opactwie Świętego Berlitza nowicjuszami zostawały już dzieci

w wieku piętnastu lat. W tym roku ośmiu chłopców i dziesięć dziewczynek miało przejść

inicjację. Opat z troską mówił o "niżu demograficznym". Większość chłopców i dziewcząt

dorastała w opactwie, ich rodzice pracowali na ziemi św. Berlitza. Byli tu nie tylko bracia

zakonni i siostry zakonne, ale także zbieracze jagód, myśliwi, wszelkiego rodzaju

rzemieślnicy oraz akuszerki i opiekunowie zdrowia. Wszystkich ich łączył wspaniały

obowiązek płodzenia możliwie największej liczby dzieci i wychowywania ich na mocne

istoty. Od czasu Wielkiego Zniszczenia w całej okolicy były tylko nieliczne grupy ludzi i opat

przypuszczał nawet, że ich przodkowie mogli być jedynymi, którzy przeżyli Wielkie

Zniszczenie. Nikt, nawet wielce uczony opat i jego Rada Wiadomości nie Wiedzieli, co się

wówczas stało. Niektórzy przypuszczali, że przodkowie rozporządzali jakąś straszliwą bronią

i zniszczyli się nawzajem. Lecz pogląd ten nie znalazł w Radzie Wiadomości większego

uznania. Trudno było sobie bowiem wyobrazić tak straszliwą broń. Ponadto jeden z

dogmatów mówił, że ludzie w zamierzchłych czasach byli szczęśliwi i żyli w świecie

dobrobytu. Dlaczego zatem mieliby prowadzić ze sobą wojny? Było to nielogiczne i

wyglądało na pozbawione sensu. Dlatego w Radzie Wiadomości roztrząsano możliwość, że to

jakaś zagadkowa infekcja pochłonęła całą ludzkość. Ale i tę teorię zarzucono, ponieważ

przeczyła ona przekazom pozostawionym przez pierwsze pokolenie ojców po Wielkim

Zniszczeniu. Trzej Praojcowie i cztery Pramatki opowiadały swoim dzieciom po Wielkim

Zniszczeniu, że katastrofa spadła na ludzkość pewnego spokojnego wieczora. Przekazy te

były niepodważalne. Znajdowały się w świętej "Księdze Patriarchów", spisanej przez Synów

Praojców. Każde dziecko w opactwie św. Berlitza zna Pieśń o Zagładzie. Co roku opat

intonował ją podczas smutnej Nocy Pamięci. Był to jedyny przekaz spisany osobiście przez

jednego z Praojców. Brzmiał tak: "Ja, Erich Skaja, urodzony 12 lipca 1984 r. w Bazylei nad

Renem, byłem z żoną oraz moimi przyjaciółmi, Ulrichem Dopatką i Johannesem Fiebagiem,

jak też z ich małżonkami i córką Sylwią, na wycieczce górskiej w Berner Oberland. Ponieważ

było już po godzinie 6 wieczorem, skróciliśmy sobie zejście ze szczytu o nazwie Jungfrau,

korzystając z tunelu kolejki górskiej. Z powodu prac remontowych na szczycie o tej godzinie

nie zjeżdżała już w dolinę żadna kolejka. Nagle zakołysała się ziemia i na tory z hukiem

spadły kawałki granitowej powały. Bardzo się przeraziliśmy, a Johannes, który był

geologiem, pociągnął nas wszystkich do skalnej niszy. Już myśleliśmy, że koszmar minął,

kiedy usłyszeliśmy narastający huk. Ziemia pod naszymi nogami zdawała się pływać,

rozległy się straszliwe grzmoty, jakich nie słyszeliśmy w czasie żadnej burzy. Trzydzieści

metrów przed nami zawaliła się ściana tunelu. Potem wszystko ucichło. Johannes stwierdził,

że albo uaktywnił się jakiś wulkan, co w tej okolicy było raczej nieprawdopodobne, albo

mamy do czynienia z trzęsieniem ziemi. Musieliśmy wspinać się do górnego wylotu tunelu.

Kiedy byliśmy o kilka metrów od wylotu, usłyszeliśmy hałas. Nie znajduję słów na opisanie

rozszalałej natury. Najpierw wicher gnał śnieg i okruchy lodu, potem zaczęły przelatywać

drzewa, skały i całe dachy hoteli z doliny. Rozbrzmiewały trzaski i huki, jakich żaden

człowiek przed nami nie słyszał. Powietrze wypełniało wycie i szum wichru, wszystko

fruwało, wyrzucane na tysiąc i więcej metrów w górę. Ziemia dygotała; huczał rozszalały

żywioł. Granitowe skały zderzały się ze sobą jak tekturowe zabawki. Tylko dlatego, że

znajdowaliśmy się w tunelu, rozszalały wicher nie wyrządził nam żadnej szkody. Chwała

niech będzie Bogu Najwyższemu! Wicher szalał przez trzydzieści siedem godzin bez

przerwy. Opadliśmy z sił i leżeliśmy apatycznie w naszej niszy przytuleni do siebie i objęci

ramionami. Pragnęliśmy, aby skały nad naszymi głowami zawaliły się, ucinając wreszcie ten

koszmar. Nikt nie jest w stanie pojąć, co przecierpieliśmy. Potem przyszła kolej na wodę.

Pośród zawodzenia i wycia wichrów usłyszeliśmy szum i dudnienie. Zupełnie jakby wystąpił

z brzegów niezmierzony ocean. Gigantyczne fontanny wody pieniły się i bulgotały, z sykiem

rozbryzgując się o skały. Jak podczas morskiego sztormu piętrzyły się kolejne ściany wody i

łamiąc się spadały w dolinę, tworząc gigantyczne wiry wciągające w otchłań wszystko, co

napotkały na swej drodze. Zdawało się, że wszystkie wody z całej Ziemi spływały w to jedno

miejsce. Nie pragnęliśmy już niczego innego tylko śmierci, a z piersi wyrywał nam się krzyk

przerażenia. Przez osiem godzin szalał wodny żywioł, potem wicher osłabł i z wolna

powróciła cisza. Ogłuszeni torturą, oniemiali z bólu, patrzyliśmy sobie w oczy. Wreszcie

Johannes podczołgał się na czworakach do niewielkiego otworu, jaki pozostał u wylotu

tunelu. Usłyszałem jego rozpaczliwy szloch i z olbrzymim trudem przedarłem się do niego.

Widok, jaki ujrzałem, odebrał mi mowę. Rozpacz rozdzierała mi serce. Potem wybuchnąłem

gorzkim płaczem. Naszego świata już nie było. Szczyty wszystkich gór były ścięte jakby

gigantycznym pilnikiem. Nigdzie nie było widać śniegu ani lodu. Zniknęła też wszelka zieleń.

W mdłym brunatnym świetle połyskiwały mokre nagie ściany. Nie widać było słońca, a w

dolinie, gdzie znajdowała się wypoczynkowa miejscowość Grindenwald, kołysały się wody

jeziora. Stało się to w roku 2016 wg chrześcijańskiej rachuby czasu. Nie wiemy, czy jako

jedyni przeżyliśmy Wielkie Zniszczenie. Nie wiemy też, co się wydarzyło. Niech Bóg

Wszechmogący ma nas w swojej opiece!" `ty * * * `ty Ośmiu chłopców i dziesięć dziewcząt z

nabożnym szacunkiem wysłuchało Pieśni o Zagładzie, którą odśpiewał swym donośnym i

mocnym głosem opat Ulrich Iii. Po krótkiej chwili, przeznaczonej na refleksję, przemówił do

nowicjuszy w te słowa: - A teraz wejdźcie do Sali Pamięci. Przyjrzyjcie się z nabożnością

relikwiom Praojców. Zostaliście wybrani, aby z waszymi braćmi i siostrami czcić i rozumieć

te relikwie. W nastroju oczekiwania młodzi nowicjusze weszli do długiego drewnianego

budynku, który dotychczas widywali tylko z zewnątrz. Zakonnice zapaliły woskowe świece i

relikwie Praojców rozbłysły w migotliwym blasku. Były tam buty świętego Ericha Skai,

Ulricha Dopatki i Johannesa Fiebaga. Butów ich żon nie było. Buty zrobione były z dziwnego

materiału, który wprawdzie w dotyku przypominał skórę, ale nią nie był. Nawet członkowie

Rady Wiadomości nie potrafili wyjaśnić, co to takiego. Jeden z zakonników cierpliwie

tłumaczył, że być może w pradawnych czasach istniały na Ziemi zwierzęta, które miały takie

właśnie futra, ale zginęły w czasie Wielkiego Zniszczenia. Siedemnastoletni Christian,

najstarszy z nowicjuszy, niepewnie uniósł rękę: - Czcigodny bracie, co oznaczają te znaki na

butach świętego Johannesa? - zapytał nieśmiało. Zakonnik odpowiedział z dobrotliwym

uśmiechem: - Wszystko, co zdołaliśmy odcyfrować, to trzy pierwsze początkowe litery REE i

stojącą na końcu literę K. Nie zdołaliśmy ustalić znaczenia tych znaków. Raz jeszcze

Christian uniósł dłoń w górę. - Czcigodny bracie, czyżby w pradawnych czasach żyły

zwierzęta, na których futrach rosły takie znaki? - Inteligentny z ciebie młodzian - odparł lekko

zniecierpliwiony zakonnik. - Za sprawą Boga Wszechmogącego możliwe jest wszystko. W

jednej z nisz pogrążonego w półmroku pomieszczenia znajdowały się mieszki Praojców,

kryjące potrzebne do przeżycia przedmioty. Zakonnik cierpliwie objaśniał, że w świętej

Księdze Patriarchów mieszki te noszą nazwę "plecak". Jak dotąd nie udało się ustalić

znaczenia tego słowa. Jedna z hipotez mówi, że być może chodzi tu o niedokładnie zapisane

słowo "placek", ponieważ po opróżnieniu mieszki Praojców stają się płaskie jak placek. I

znów nowicjusze stanęli przed zagadką, ponieważ mieszki wykonane były z wielobarwnego

płótna, które nie było płótnem. Podobnie jak buty świętego Johannesa, mieszki były miękkie i

elastyczne, a jednak przez 236 lat, jakie upłynęły od Wielkiego Zniszczenia, nie doznały

żadnego uszczerbku. Nowicjusze radośnie wychwalali wszechmocnego Boga - albowiem żyli

w cudownym świecie, w którym wiele jeszcze było do rozszyfrowania. Dotyczyło to na

przykład błyszczącej liny, którą znaleziono w mieszku świętego Ulricha Dopatki. Nikt nie

znał tajemniczego elastycznego, a przecież niezwykle mocnego materiału, z jakiego ją

wykonano. W świętej Księdze Patriarchów napisano, że materiał ten nazywa się "nylon", co

było przypuszczalnie jakimś pojęciem z pradawnych czasów, którego nie rozumieli nawet

nader uczeni bracia z Rady Wiadomości. Niezwykłe uczucie owładnęło nowicjuszy, kiedy

brat zakonny pokazał im skrawek "papieru pakowego". Był on tak samo błyszczący i brązowy

jak ten, na którym święty Erich Skaja nagryzmolił swoją Pieśń o Zagładzie. Jakże musieli

cierpieć owi podziwu godni święci Praojcowie! Jakimiż to cudownymi wiadomościami i

materiałami musiano dysponować w pradawnych czasach! Pierwsze spotkanie z relikwiami

trwało godzinę. Nowicjusze ujrzeli nieznane narzędzia, tajemnicze pałeczki do pisania i

przedmioty, które w świętej Księdze Patriarchów nazywano "zegarkami", m.in. częściowo

przezroczysty "zegarek" z jedną wskazówką, która zawsze wskazywała miejsce zachodu

Słońca. Zademonstrował to brat zakonny: obojętnie, w którą stronę się odwrócił, trzymając

ten "zegarek" w ręku, wskazówka natychmiast zwracała się w kierunku zachodu Słońca.

Uroczystość inicjacji zbliżała się do punktu kulminacyjnego. Nowicjusze nie mogli się już

doczekać chwili, kiedy wolno im będzie po raz pierwszy spojrzeć na Kamień Świętego

Berlitza. Przy wtórze coraz głośniejszego śpiewu zakonników i zakonnic wkroczyli do

Najświętszego. We wszystkich niszach i na wszystkich występach ścian płonęły lampki

oliwne, powietrze było przesycone ciężkim aromatem żywicy jodłowej. W powale widniał

okrągły otwór. Słup słonecznego blasku rozświetlał ołtarz. A na nim, na niewielkiej

podstawce, spoczywał Kamień Świętego Berlitza - największy skarb opactwa. Opat Ulrich Iii

wzniósł modły dziękczynne. Wszyscy obecni słuchali ich z przejęciem, pochyliwszy głowy.

Uroczysta część obrzędu inicjacji zakończyła się słowami: "Święty Berlitzu, dziękujemy Ci

za ten dar niebios!" Nowicjusze stłoczyli się teraz wokół opata. Ten ostrożnie uniósł Kamień

Świętego Berlitza z podstawki i z wyrazem najwyższego szczęścia na twarzy pokazał go

nowicjuszom. Kamień był mniej więcej wielkości dłoni opata. Był czarny i miał mnóstwo

małych guziczków, na których - przybliżywszy twarz - dostrzec można było pojedyncze

litery. W górnej części Kamienia była wąska szpara o matowoszarym tle. Tuż obok rzucał się

w oczy wyraźny napis BERLITZ, a pod nim - nieco mniejszymi literami - Interpreter 2.

Naciskając jednym palcem odpowiednie guziczki, opat Ulrich Iii wystukał słowo "miłość". W

tym samym momencie na szarym tle pojawiły się litery m-i-ł-o-ś-ć. Było to tak niesamowite,

że nowicjusze niemal bali się oddychać. Następnie opat nacisnął inny guzik i oto dokładnie

pod literami m-i-ł-o-ś-ć, niby pisane niewidzialną ręką, pojawiły się litery l-o-v-e. - Halleluja!

- zakrzyknął opat, wznosząc oczy ku słonecznemu blaskowi padającemu z otworu w powale. -

Halleluja! - zawtórowali chórem nowicjusze, zakonnicy i zakonnice. - Moc kamienia trwa

nadal! Niech będzie pochwalony święty Berlitz i jego nieustająca moc! I znów opat Ulrich Iii

zaczął naciskać guziczki. Tym razem pojawiło się słowo ś-w-i-ę-t-y, a zaraz potem h-o-l-y. -

Halleluja! - zakrzyknął opat ku niebu. - Halleluja! - odpowiedział echem zebrany tłum. Coraz

szybciej opat wystukiwał na Kamieniu Świętego Berlitza nowe słowa, i za każdym razem

pojawiały się pod nimi słowa złożone z innych liter. Był to prawdziwy cud - niepojęty dla

ludzkiego rozumu. Nowicjusze spoglądali na siebie okrągłymi ze zdumienia oczami. Zdawali

sobie sprawę, że są świadkami niesłychanego cudu. Zaiste podniosły to był moment.

Wreszcie opat oderwał się od Kamienia Świętego Berlitza i troskliwie umieścił go z

powrotem na podstawce. Z poważnym i uduchowionym wyrazem twarzy zwrócił się do

nowicjuszy w te słowa: - Kamień Świętego Berlitza to kamień tłumaczący słowa. Dzięki

niemu można zamienić mowę świętych Praojców na inne języki używane w pradawnych

czasach. Kamień jest święty, ponieważ zawiera w sobie wieczną moc Słońca. Trzy godziny

słonecznego światła wystarczą, aby kamień mówił przez dwanaście godzin. Nigdy jeszcze nie

zawiódł Rady Wiadomości. Pomógł nam zrozumieć świętą Księgę Patriarchów i pomaga

odcyfrować inne pisma z czasów sprzed Wielkiego Zniszczenia, których strzępy wciąż

znajdujemy. Tym razem to Walentyn, drugi pod względem starszeństwa nowicjusz, zgłosił się

z nieśmiałym pytaniem: - Czcigodny ojcze Ulrichu, a skąd pochodzi Kamień Świętego

Berlitza? - Bystry z ciebie chłopak - pochwalił go opat Ulrich Iii. - Otóż trzeba ci wiedzieć, że

Kamień Świętego Berlitza został znaleziony przez świętego Praojca Ulricha Dopatkę. W

Księdze Patriarchów napisano, w jaki sposób to się stało. Było to w dwa lata, jedenaście

miesięcy i dziewięć dni po Wielkim Zniszczeniu. Święty Ulrich Dopatka wspiął się na

szczątki góry, którą nazywano Jungfrau. Kilkaset metrów poniżej szczytu, który w Noc

Zniszczenia przestał istnieć, były ruiny. W Księdze Patriarchów w rozdziale 16, werset 38,

znajduje się nawet stwierdzenie, że były to ruiny stacji naukowej, która niegdyś istniała pod

szczytem. Opat kilkakrotnie sapnął głośno, a potem kontynuował: - Wiedz, drogi chłopcze, że

święty Ulrich Dopatka wspiął się na ową górę, którą nazywano Jungfrau, w nadziei, iż w

owych ruinach uda mu się znaleźć coś przydatnego. Być może jednak to duch świętego

Berlitza przywiódł go w tamto miejsce właśnie po to, aby znalazł Kamień Świętego Berlitza.

Kręte i niezbadane są ścieżki Opatrzności! Jutro rozpoczniecie czytanie świętej Księgi

Patriarchów. Przez najbliższe lata wiele się nauczycie. Bądźcie ochoczy i pokorni. Głoście

chwałę Boga Wszechmocnego i świętych Praojców! Każdy rozdział Księgi Patriarchów

rozpoczynał się od słów: "Ojciec opowiadał mi..." Pierwotny tekst Księgi został spisany przez

synów Praojców - a więc przez Patriarchów - i liczył łącznie 612 stronic. Z oryginalnych

tekstów zachowała się zaledwie jedna czwarta. Pismo w nich było ledwie czytelne, tak bardzo

wszystko pożółkło i się zabrudziło. Dzięki Bogu siostry i bracia zakonni zawczasu przystąpili

do sporządzania kopii. Wyjątek stanowiło pierwszych osiem stron, które spisał jeszcze święty

Erich Skaja na owym "papierze pakowym", który Praojcowie musieli mieć ze sobą w

mieszkach zawierających rzeczy niezbędne do przeżycia. Stronice były zapisane obustronnie

rzadką czarną farbą, której składu nikt nie potrafił odgadnąć. Nosiły daty według

chrześcijańskiej rachuby czasu. Następnie przez wiele lat niczego nie spisywano, aż pojawiły

się pierwsze dokumenty sporządzone na zwierzęcej skórze. Autorami byli Patriarchowie,

czyli synowie i wnukowie Praojców. Wprowadzili oni nową rachubę czasu i liczyli lata od

chwili Wielkiego Zniszczenia. Starannie i równiutko pisane czerwone litery błyszczały na

ciemnożółtych skórach, przy czym niejednokrotnie było tak, że kilka skór połączono ze sobą

sznurkami z włókien roślinnych. Dopiero w roku 116 po Wielkim Zniszczeniu potomkowie

Patriarchów zaczęli używać papieru wapiennego. W celu jego uzyskania pokrywano

splecione z włókien płachty cienką warstwą wapienia. Aby całość nabrała elastyczności,

mieszano wapienną warstewkę z olejami roślinnymi. Studia sprawiały nowicjuszom wiele

radości. Nauczycielami byli starsi zakonnicy klasztoru, a na specjalne, szczególnie głębokie

pytania odpowiadali czcigodni członkowie Rady Wiadomości. Jedna z nowicjuszek już w

czwartym tygodniu spytała: - Czcigodny ojcze, dlaczego ja nazywam się Birgit, mój sąsiad z

ławki Christian, dlaczego jest Walentyn, Markus, Wilhelm i Gertruda? Skąd wzięły się te

wszystkie imiona? - Są to imiona, jakie Praojcowie nadali swoim synom i córkom. Było

trzech Praojców: święty Erich Skaja, święty Ulrich Dopatka i święty Johannes Fiebag. Mieli

razem cztery żony - dziś znamy tylko ich imiona: Sylwia, Gertruda, Elisabeth i Jacqueline.

Praojcowie płodzili z nimi dzieci: w pierwszych latach po Wielkim Zniszczeniu każda kobieta

co roku rodziła jedno dziecko. Wszyscy ci potomkowie otrzymali imiona znane Praojcom z

dawnych czasów. Zadowolona? Teraz z pytaniem zgłosił się Walentyn: - Czytaliśmy wczoraj

Rozdział 19 i nie mogliśmy dojść do porozumienia, o co chodzi z tymi Wielkimi Ptakami.

Czy mógłbyś nam to wyjaśnić, czcigodny ojcze? Czcigodny członek Rady Wiadomości

zawahał się przez moment, potem uśmiechnął i z namysłem podszedł do bocznej ściany,

gdzie na grubych drewnianych kołkach wisiały kopie Księgi Patriarcbów. Odczepił kartę z

Rozdziałem 19, rozłożył ją przed Walentynem i kazał mu przeczytać tekst. - Rozdział 19,

werset 1 : "Ojciec opowiadał mi, że pewnego dnia w południe, gdy nad doliną przelatywał

wielki ptak, jego ojciec Erich wygłosił taką oto przypowieść: werset 2 : "Za moich czasów

istniały ptaki dwieście razy większe od tego ptaka. werset 3 : W brzuchach tych ptaków

siedzieli ludzie, którzy posilali się i pili. werset 4 : Przez małe okienka spoglądali na ziemię

pod sobą. werset 5 : Ptaki te latały na sztywnych skrzydłach przez Wielką Wodę szybciej niż

najpotężniejszy wicher. werset 6 : Po drugiej stronie Wielkiej Wody były domy tak wysokie,

że niektóre z nich dotykały chmur. Dlatego nazywano je Drapaczami Chmur. werset 7 : W

owych miastach z Drapaczami Chmur mieszkały miliony ludzi. werset 8 : Nie wiemy, co się z

nimi stało. Niech Bóg ma w opiece ich dusze."" - No i co sądzisz o tym tekście, Walentynie?

Chłopiec wzruszył ramionami. - Tak naprawdę, to nie wiem - odparł. - Nie potrafię sobie

wyobrazić Wielkich Ptaków, w których ludzie mogą siedzieć, a nawet jeść. - Czy to znaczy,

że wątpisz w prawdziwość słów Księgi Patriarchów? Walentyn milczał. Zgłosiła się za to

rezolutna Birgit. - Tekst jest autorstwa Patriarchy z trzeciego pokolenia po Wielkim

Zniszczeniu. Podkreśla on przecież, że ojciec opowiadał mu, iż jego ojciec wygłosił tę

przypowieść. A określenie przypowieść wskazuje na to, że może to być tylko jakaś

przenośnia. Nowicjusz Christian, który siedział obok Birgit i właściwie rzadko tylko się z nią

nie zgadzał, bo był w niej zakochany, wtrącił się teraz z niezwykłą gwałtownością: - Ja

traktuję święte przekazy dosłownie nawet wówczas, gdy nie potrafię sobie wyobrazić tak

olbrzymich ptaków, aby mogli w nich biesiadować ludzie. Święty Erich Skaja nie okłamał

przecież swego syna, był żywym świadkiem dawnych czasów. Gorącą dyskusję, jaka

wywiązała się po tych słowach, przerwał czcigodny członek Rady mówiąc: - Dość tego,

nowicjusze! Rada Wiadomości wielokrotnie już wypowiadała się na temat Rozdziału 19.

Zapytaliśmy również Kamień Świętego Berlitza. Kamień nie zna innych określeń Wielkich

Ptaków, więc nie mogły istnieć. Natomiast jako odpowiednik Drapacza Chmur pojawiło się

słowo skyscraper. Tak więc istniały pewnie jakieś bardzo wysokie domy czy nawet wieże.

Dlatego dziś obowiązuje dogmat, że słowa o Wielkich Ptakach, w których ludzie mogli się

posilać, wiążą się z wizją świętego Ericha Skai na temat przyszłości. Wiecie przecież, że

ludzie nie potrafią latać, lecz czują pragnienie dorównania ptakom. A zatem święty Erich

Skaja dał wyraz swym pragnieniom i nadziejom dotyczącym odległej przyszłości, w której

ludzie, niby wielkie ptaki, będą fruwać nad wodami, bez wysiłku i bez potu. Przypuszczalnie

młody patriarcha popełnił błąd, spisując tekst. Wersety od 2 do 7 powinny być napisane w

Erich von Daniken - Dzień Sądu Ostatecznego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: