Pierre Barbet - O czym marzą psyborgi.pdf - ● B - Lary1918

Pierre Barbet

O czym marzą psyborgi

Przełożył: Tadeusz Markowski

ROZDZIAŁ I

- Napije się pan czegoś kapitanie Setni? - zainteresowała się hostessa z promiennym

uśmiechem na twarzy.

- Z przyjemnością - zgodziłem się i wziąłem z tacy szklankę z Koktajlem Komandorskim.

Dziewczyna odeszła, pozostawiając mnie samego. Diabelnie potrzebowałem czegoś

mocniejszego, żeby pozbierać myśli. Wciąż nie mogłem pojąć dlaczego Wielkie Mózgi

wezwały mnie do Kalapolu - siedziby Wielkiej Rady Mędrców, rządzącej wszystkimi

planetami Drogi Mlecznej.

Z jednej strony było mi to na rękę, bo zaczynałem mieć powyżej uszu dowodzenia marnym

garnizonem na końcu Galaktyki. Nie ma nic gorszego dla oficera Floty niż czas pokoju.

Trudno jest awansować, a ja nie miałem zamiaru pozostawać kapitanem aż do emerytury.

Faktem jest, że po ukończeniu Szkoły Kadetów nasza Konfederacja musiała nauczyć moresu

tych z Procjona. Pozwoliło mi to szybko przeskoczyć porucznika i dostać szlify kapitańskie.

Tyle, że od tamtej pory cisza.

W tym momencie usłyszałem nad uchem głośne przekleństwo.

- Do stu tysięcy komet. Przecież to Setni.

- Pentoser! - krzyknąłem, widząc przed sobą sympatycznego olbrzyma - Nie mogłeś lepiej

trafić.

- Lecisz do Kalapolu? - zapytał, siadając przy mnie.

- A jakże. Wezwany przez Wielkie Mózgi...

Wiadomość zrobiła na nim równie wielkie wrażenie, co wcześniej na mnie.

- Ho, ho! Gdzieś musi być niezła rozróba skoro ich obudzili.

Nie różniliśmy się w poglądach. Z reguły Wielka Rada Mędrców nie prosi o opinię Wielkich

Mózgów z byle powodu. Mózgi największych uczonych z całej Galaktyki są hibernowane w

automatycznych pojemnikach. Od czasu do czasu są one budzone w celu przekazania im

ostatnich osiągnięć nauki i techniki, po czym usypia się je ponownie. Przechowuje się je w

laboratorium, umieszczonym setki metrów pod skałami, na których wybudowano Galax -

siedzibę rządu.

- Prawdopodobnie. Ale tak naprawdę, to niczego nie wiem. Wsadzili mnie na priorytetowe

miejsce w liniowym statku nie racząc oczywiście powiedzieć o co chodzi. A ty? Co tu robisz?

- Nic specjalnego. Jestem na urlopie. Mój statek poszedł na dwutygodniowy remont,

więc pomyślałem, że dobrze by było wpaść na drinka do Kalapolu.

- Święta racja. Nie ma nic lepszego niż stolica, jeżeli ktoś chce poszaleć. No i dzięki

temu znowu cię spotkałem. Pamiętasz to pijaństwo po bitwie koło Rigela?

- Masz! Przez tydzień nie mogłem dojść do siebie. Poszło mi wtedy żebro w czasie

bójki z tymi typami z Urzany.

- Tym razem nie licz na to, że cię wyciągnę z opresji. Minie sporo czasu zanim znów

będę mógł sobie poszaleć.

- Cholerny szczęściarz! Załapać się na misję specjalną w czasie pokoju, to prawie

awans. Nie mówiąc już o tym, że trzeba mieć niesamowite notowania, żeby zostać wybranym.

- Prawdopodobnie. Ale z drugiej strony, jeżeli mi się nie uda, to ty będziesz pułkownikiem

wcześniej niż ja majorem.

Co nie zmiepia faktu, że z przyjemnością dowiedziałbym się o co w tym wszystkim

chodzi.

Kilka godzin później wylądowaliśmy w Kalapolu. Niby znam doskonale stolicę, ale za

każdym razem robi ona na mnie wrażenie. Gęsty las wieżowców, ponad którymi króluje

Galax; kilometrowej wysokości wieża o ścianach wciąż zmieniających swoją barwę, która

sprawia na przybyszu niezapomniane wrażenie. Kosmodrom huczał od startujących i

Tym się nie martw. Już jakbyś miał galony w kieszeni.

lądujących nieprzerwanie maszyn. Nie dano mi zbyt długo podziwiać tego widoku. Jakiś

oficer ze Sztabu Głównego zabrał mnie natychmiast do śmigacza eskortowanego przez

policjantów, który ruszył jak bolid, kiedy tylko zająłem w nim miejsce. Ledwo zdążyłem

pomachać ręką Pentoserowi na do widzenia.

Wylądowaliśmy na jednym z tarasów Galaxu i zaraz po sprawdzeniu tożsamości zaciągnięto

mnie do sali obrad Wielkiej Rady Mędrców.

Wszystko to niepokoiło mnie coraz bardziej. Po co tyle starań dla zwykłego kapitana?

Olbrzymi amfiteatr, będący salą obrad delegatów wszystkich planet, był wypełniony po

brzegi. Było tam w czym wybierać. Oprócz człekokształtnych wiele miejsca zajmowały

istoty, których widok nawet na mnie robi niepokojące wrażenie. Stworzenia te pochodziły ze

światów, na których ewolucja przebiegała zupełnie inaczej niż na Ziemi. Zaowocowało to w

istotach łuskowatych, pierzastych, galaretowatych, z których sporo musiało używać

skafandrów, zęby móc uczestniczyć w obradach. Egzobiologowie co i rusz odkrywali jakieś

nowe formy inteligencji o niespotykanych zdolnościach, które niejednokrotnie okazywały się

doskonałym; pomocnikami ludzi.

Sporo włóczyłem się po Drodze Mlecznej, ale przyznaję, że nie podejrzewałem istnienia co

najmniej jednej trzeciej delegatów.

Już na pierwszy rzut oka Zgromadzenie zrobiło na mnie wielkie wrażenie swoim majestatem.

Na środku sali, na purpurowym podwyższeniu stał Prezydent Kampl. Spojrzał w moją stronę i

poczułem ssanie w dołku tak, jak przed egzaminem. Stałem na baczność czując, że z wrażenia

pot spływa ze mnie strugami.

- Szanowni delegaci - przemówił Prezydent - przedstawiam wam kapitana Setni. Wybraliśmy

go spośród tysięcy za radą Wielkich Mózgów. Stwierdzono, że on najlepiej się nadaje dla

pomyślnego wypełnienia delikatnej misji, o której wam za chwilę powiem.

Kampl zakaszlał i szybko zajrzał do leżących przed nim dokumentów.

- Nasza Galaktyka jest olbrzymia. Nikt nie jest w stanie poznać jej wszystkich planet.

Nasze statki badawcze co tydzień odkrywają nowe systemy gwiezdne. Za każdym razem

postępujemy według sprawdzonego sposobu nawiązania kontaktu. Najpierw katalogujemy

grupę spektralną gwiazdy. Następnie sterylne sondy lądują na planetach jej systemu, żeby

stwierdzić obecność istot żywych lub jej brak. Jeżeli trafimy na cywilizację w

zaawansowanym stadium rozwoju, to sondy badają ją pod każdym względem i gromadzą

dokumentację audiowizualną. Na końcu dopiero, jeżeli nie ma żadnych przeciwwskazań -

lądują nasi kosmonauci, w cel nawiązania bezpośredniego kontaktu z tubylcami. Po okresie

próbnym przyjmujemy ich jako pełnoprawnych członków naszej Konfederacji.

Prezydent przerwał, żeby przepłukać gardło wodą ze stojącej na podium szklanki. Po chwili

kontynuował swoje wystąpienie. Zgromadzenie słuchało go w absolutnej ciszy.

- Miesiąc temu otrzymałem raport aspiranta Alpinosa dowodzącego lekkim statkiem

rozpoznawczym w konstelacji Hydry. Oficer ten odkrył nowy system planetarny posiadający

tylko jedną planetę nadającą się do zamieszkania. Ku jego olbrzymiemu zdziwieniu wysłane

przezeń sondy natknęły się na coś w rodzaju nieprzenikalnej bariery i nie były w stanie

dostarczyć nam żadnych informacji.

Wiadomość ta wywołała wielkie poruszenie wśród delegatów, którzy nie zważając na nic

zaczęli żywo dyskutować między sobą na ten temat. Sam również byłem tym mocno

poruszony. Nasze sondy rozpoznawcze są wyjątkowo nowoczesne. Posiadają urządzenia

pozwalające na praktyczną niewykrywalność i są przystosowane do pracy w skrajnych

warunkach. Musiały więc trafić na barierę wymyśloną przez piekielnie inteligentne istoty, a to

już jest niepokojące samo w sobie.

Kampl szybko uciszył zebranych i kontynuował.

- Oczywiście natychmiast po otrzymaniu tej wiadomości obudziliśmy Wielkie Mózgi.

Równocześnie wysłaliśmy drugą ekspedycję. Tym razem sondy pracowały normalnie.

Przekazały nam informacje, że na planecie nie istnieje żadna forma życia. Cała jej

powierzchnia jest jedną wielką pustynią.

Jednocześnie z przemówieniem Prezydenta na głównym ekranie sali obrad pojawił się film

wykonany przez tę ekspedycję...

- Mimo że planeta spełniała wszelkie warunki do pojawienia się na niej życia, nasze

sondy nie wykryły niczego. A więc w jaki sposób wytłumaczyć istnienie bariery? Czyżby jej

gospodarze opuścili swoją planetę po naszej pierwszej wizycie? Alpinos, dowodzący również

drugą wyprawą, postanowił upewnić się osobiście. Za pomocą promu wylądował na

powierzchni tej planety. Potwierdził jedynie raporty wysłane przez sondy. Żadnych śladów

życia.

Wielkie Mózgi poleciły zbadać gruntownie maszyny użyte w czasie tej wyprawy oraz samego

Alpinosa. Okazało się, że niektóre elementy naszych sond nie pracowały tak, jak powinny.

Alpinos po przebadaniu za pomocą psychosond okazał się jeszcze ciekawszym źródłem

informacji. Niektóre obrazy pobrane z jego podświadomości zupełnie nie pasowały do

raportu, który nam przedłożył. Nie można było niestety z całą pewnością stwierdzić, czy ktoś

manipulował jego pamięcią. Jeżeli miało to rzeczywiście miejsce, to ten ktoś zrobił to prawie

doskonale.

Tak więc Wielkie Mózgi nie zebrały dostatecznej ilości danych do podjęcia decyzji.

Rozważano możliwość wystania Floty. Projekt ten odrzucono, ponieważ niewidzialni

mieszkańcy tej planety posiadali najwyraźniej wielką przewagę technologiczną nad

Federacją. Nikt zresztą, nawet Wielkie Mózgi, nie mógł zdobyć się na podjęcie tak poważnej

decyzji na podstawie tak niepewnych informacji. Postanowiono więc wysłać w największej

tajemnicy następną ekspedycję.

Najważniejszym problemem stało się przezwyciężenie owej hipotetycznej bariery, która

uniemożliwiała naszym agentom zapamiętanie prawdziwych obrazów z planety. Alpinos

posiadał bardzo niski wskaźnik odporności na hipnozę. Nasze komputery przejrzały więc

karty osobowe wszystkich żołnierzy i wybrały tych, którzy są najbardziej odporni na hipnozę.

Następnie wybrano najsilniejszych i posiadających najlepsze opinie z dotychczasowej służby.

Kapitan Setni, którego tu widzicie obok mnie, został uznany za najlepiej nadającego się do

wypełnienia tej misji.

Wiadomość ta bynajmniej mnie nie ucieszyła. Najzupełniej mogłem się obejść bez tych

wszystkich honorów. Z całego wystąpienia Prezydenta wynikało niezbicie, że nikt niczego nie

wie na temat tej planety. Była najprawdopodobniej zamieszkana przez nieznane istoty -

potężne i bez wątpienia niebezpieczne, które nie będą z pewnością nastawione przychylnie do

mojej skromnej osoby. Tylko że nie miałem wyboru. Gdybym odmówił, to żegnajcie wszelkie

sny o awansie.

Westchnąłem więc tylko i dalej słuchałem gadaniny Prezydenta, która przerwały na moment

oklaski na moją cześć.

- Oczywiście kapitan Setni zostanie wyposażony w najnowsze zdobycze techniki i

odbędzie przed odlotem dodatkowe przeszkolenie. Psychologowie rozwiną do maksimum

jego odporność na sugestie hipnotyczne. Jestem przekonany, że po jego powrocie otrzymamy

wreszcie niezbędne informacje i będziemy mogli podjąć jakąś sensowną decyzję. Kapitan

Setni nie raz już udowodnił, że można na nim polegać.

No właśnie - pomyślałem - idzie jak burza. Sam przeciwko całej planecie. Zamieszkanej

przez mnóstwo istot, o których nie mamy zielonego pojęcia, jeśli nie liczyć mało istotnego

faktu, że potrafią zmylić nasze najlepsze sondy i że prawie zrobiły wariata z takiego oficera

jak ten Alpinos.

Kampl zwrócił się w moją stronę i wydawał się oczekiwać aprobaty z mojej strony. Musiałem

coś powiedzieć.

- Panie Prezydencie - wybąkałem - jestem niezmiernie zaszczycony tym wyróżnieniem.

Mimo że zdaję sobie sprawę z trudności, proszę mieć pewność, że zrobię wszystko, żeby nie

zawieść pańskiego zaufania.

Znów dostałem oklaski, potem pozwolono mi odejść. Tylko za drzwi, gdzie strażnicy

poprosili mnie żebym zaczekał. Po wypaleniu trzech papierosów poproszono mnie do

gabinetu Prezydenta. Za biurkiem wydawał się jakby mniejszy niż na trybunie. Tylko wzrok

miał tak samo przenikliwy.

- Drogi przyjacielu - zwrócił się do mnie - cieszę się, że zgodził się pan wykonać to

zadanie.

Całkiem nieźle - pomyślałem - kto by przypuszczał, że wielki Kampl nazwie mnie kiedyś

drogim przyjacielem. Komputery musiały odkryć we mnie nie byle jakie zdolności.

- ...Chciałem się z panem spotkać osobiście, ponieważ nie o wszystkim mówiłem z

trybuny. Prawdę mówiąc może pan spotkać wszystko na swojej drodze. Być może nawet

istoty z zupełnie nieznanej Galaktyki. W rzeczywistości Alpinos wcale nie odkrył nowego

systemu. Posiadamy mapy sprzed wielu lat, które różnią się jedną planetą od dzisiejszego

wyglądu tego zakątka. Nagle pojawiła się tam nowa planeta. Czy zdaje pan sobie sprawę z

poziomu technologii potrzebnej do zrealizowania podobnego wyczynu?

- Jasne. Nie mamy żadnych szans, żeby im dorównać. Czy jest to zjawisko lokalne?

- Jak dotąd nasi astronomowie gdzie indziej niczego podobnego nie odkryli. Na razie

jest to przypadek pojedynczy.

- I psychosondy absolutnie niczego nie mogły wycisnąć z Alpinosa?

- Niczego konkretnego. Wygląda na to, że widział istoty bardzo do nas podobne, ale

mogą to być obrazy pozostałe z jego poprzednich wypraw. Jeżeli ktoś naprawdę wymazał mu

część pamięci, to zrobił to w sposób, który nas przerasta o kilkanaście klas.

- Ciągle zastanawiam się, dlaczego wybrano mnie? Pamiętam, że w czasie egzaminów

do Szkoły Pilotów psychologowie wydawali się być zaskoczeni moją odpornością na hipnozę,

ale przecież to jeszcze o niczym nie świadczy...

- A jednak. Żaden inny pilot nie jest w stanie panu dorównać. Tam, gdzie wszyscy będą

całkowicie zasugerowani, pan zachowa dalej zdolność podejmowania samodzielnych decyzji.

Nasi specjaliści spodziewają się, że nawet jeżeli ktoś będzie panu podsuwał fałszywe obrazy,

to choć może nie zdoła ich pan całkiem odrzucić, mimo wszystko będzie się pan starał je

zanalizować. Oczywiście przeprowadzimy nowe testy. Zostanie pan zaszczepiony i

uodporniony na wszystkie znane choroby i większość trucizn. Egzobiologowie nauczą pana

rozpoznawać wszystkie znane rasy żyjące w naszej Galaktyce. Technicy obiecali wyposażyć

pana w najnowsze urządzenia komandosów zminiaturyzowane do maksimum. Nawet nasze

komando nie posiada jeszcze takiego wyposażenia. Dostanie pan wszystko czym

dysponujemy, żeby tylko zdołał pan wrócić z informacjami. Proszę nie zapominać, że być

może jesteśmy świadkami próby inwazji na Drogę Mleczną.

- Oczywiście, że rozumiem... i proszę być pewnym, że zrobię wszystko żeby wrócić i

zdać raport. Czy mogę jeszcze zadać kilka pytań?

- Proszę bardzo...

- Ile czasu potrwa mój trening?

- Najwyżej dziesięć dni. Nie mamy czasu do stracenia.

- Z trybuny mówił pan o dyskrecji. W jaki sposób dostanę się na tę planetę?

- Moi astronomowie znaleźli doskonały sposób.

- Dziękuję panu...

- Nie odwracajmy ról, mój drogi - Kampl wstał z fotela i poklepał mnie po ramieniu. -

Wszystko zależy od pana. Będę czekał z niepokojem na pana powrót.

Uścisnął mi rękę na pożegnanie i odprowadził do drzwi. Za nimi czekał na mnie jakiś oficer.

Pierre Barbet - O czym marzą psyborgi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: