mistrz_ksiag.pdf

Mistrz Ksiąg

(Powietrzny Okręt IV)

„Mistrz Ksiąg” jest czwartą pieśnią z cyklu „Powietrzny Okręt”. Opowiadam w niej o

wielkim wydarzeniu – rozszyfrowaniu jednego z manuskryptów Ithiliona. Owa historia daje

nam wgląd w istotę samej Barsawii poprzez poznanie tajników przedmiotu jej wzorca. Przez

lepsze zaś zrozumienie naszej krainy doskonalimy zrozumienie wszystkich Dawców Imion

zamieszkujących Barsawię.

Owa opowieść przypomina nam także, iż choć skończył się Pogrom, na Ziemi wciąż

grasują Horrory i ich słudzy. Dopóki nie wygnamy tych astralnych potworów z naszego

świata, dopóty zawsze będą pozostawały o krok przed nami w walce o byt. Nie należy więć ich

lekceważyć, lecz, zgodnie z duchem owej opowieści, twardo stanąć do walki w obronie naszej

ziemi.

- T’saanas V’shala

Trubadurka Domu V’strimon

Wstęp

Niniejszym oddaję w wasze ręce czwartą część kampanii – tym razem kryminał z elementami

wartkiej akcji. Jest ona dość mocno powiązana z „Gniazdem Dormadraala”. Wiedząc jednak,

iż nie wszyscy podążacie za tokiem kampanii (MiM09(81)/2000, 04(88)/2001, 05(89)/2001 i

07-08(91-92)/2001) przygotowałem specjalnie wprowadzenie dla graczy chcących włączyć

się w historię w tym punkcie. Jak łatwo się domyślić, w „Mistrzu Ksiąg” pozwolimy

rozwiązać bohaterom tajemnicę manuskryptu Ithiliona oraz tajemniczej księgi „Ohm”.

Wprowadzenie dla graczy posiadających manuskrypt

W poprzedniej części przeznaczenie oddało w ręce bohaterów magiczny manuskrypt,

który według legend zawiera wszelkie informacje potrzebne do pokonania zaciekłego wroga

drużyny – Hurgasha Dormadraala. Niestety, możliwe jest odczytanie tylko kilku pierwszych

wersów; resztę napisano tak zwanym Tęczowym Alfabetem. Tylko mędrzec wielkiej wiedzy

jest w stanie odcyfrować to magiczne, ciągle zmieniające się pismo. Oczywistym więc

zadaniem bohaterów jest odnalezienie Dawcy Imion, który będzie umiał im pomóc. Wskazać

go może shivalahala domu V’strimon. Ona to, utrzymując bliskie kontakty z Throalem,

poznała swego czasu Hirura A’Tameka, krasnoludzkiego mistrza ksiąg, który opuścił po

Pogromie Wielką Bibliotekę Throalu, by zbierać wiedzę rozsianą po całej Barsawii. Teraz

mędrzec ów osiadł w ustronnym miasteczku Meart’Duo’Rifer, gdzie – w swej wieży – oddaje

się studiom nad zgromadzonymi tomami wiedzy.

A gdzie znajduje się punkt docelowy wyprawy bohaterów graczy? Jak łatwo się

domyślić, całkiem niedaleko Throalu, na wschód od Wielkiego Targu – w widłach rzeki

Aliadar i jej dopływu – co wynika z samej nazwy miejscowości.

„Mistrz Ksiąg” jako przygoda niezależna

Jakkolwiek przygoda może wiele stracić ze względu na brak informacji zawartych w

poprzednich częściach, można ją poprowadzić jako opowieść zupełnie niezależną.

Optymalnym rozwiązaniem (którego ja użyłem podczas testowania owego scenariusza) jest

zastosowanie wyjścia pośredniego – połączenie bohaterów graczy, którzy uczestniczyli w

„Gnieździe Dormadraala”, z zupełnie nowymi.

Maciej Szaleniec

Strona 1

Mistrz Ksiąg

Jak więc wprowadzimy nowych bohaterów do naszej opowieści? Otóż należy

przedstawić im zdarzenia, które miały miejsce kilka miesięcy wcześniej, w rodzinnym kaerze

jednego z bohaterów (lub nawet wszystkich, jeżeli pochodzą z tego samego miejsca

Barsawii). Otóż na kaer napadli therańscy łowcy niewolników. Najwyraźniej posiadali

pochodzącą sprzed Pogromu informację o dokładnej lokalizacji schronienia; przybyli z

zaskoczenia na powietrznych okrętach i zaatakowali osiedle. Nie mieli jednak tyle szczęścia

co zwykle – kaer został już otwarty, a mieszkańcy byli wystarczająco zorientowani w sytuacji

politycznej, by nie oddać się bez walki w ręce łowców. Co ciekawe, therańskich legionistów

wspierały silne oddziały elfickie. Nie byli to jednak kolczaści poddani królowej Alachii. Elfy

– wytatuowane od stóp do głów w dziwne, meandryczne wzory – w czasie bitwy o kaer

wykazały się niespotykaną odwagą i okrucieństwem.

Mimo bohaterskiej obrony wielu spośród mieszkańców kaeru zostało pojmanych w

niewolę i zabranych podniebnym galeonem. Byli wśród nich bliscy przyjaciele jednego z

bohaterów. Ocaleli wśród zgliszcz i ruin adepci poprzysięgli odnaleźć porwanych i uwolnić

ich. Wśród składających ową przysięgę, popartą magią krwi, znajdowali się oczywiście

bohaterowie.

Był jeszcze jeden szczegół, który przykuł uwagę bohaterów. Po pierwsze, zabite elfy

po śmierci bardzo szybko się rozkładały. Po drugie, wśród ekwipunku pewnego

znaczniejszego elfickiego adepta, którego pokonał jeden z bohaterów, znaleziono przedziwną

księgę. W niej zapisano po elficku jakieś dziwne ksenomantyczne rytuały, które ponoć miały

otwierać drogę do Potęgi i Nieśmiertelności. Niestety, bohater księgę nieopatrznie zamknął i

nikt nie potrafił jej na powrót otworzyć. Mistrz magii kaeru potrafił stwierdzić tyle tylko, iż

księga ma Imię – po elficku nazywa się „Demailikon”, a po krasnoludzku „Ohm”, i że jest

oprawiona w ludzką skórę.

Jak łatwo się domyślić, związani przysięgą bohaterowie wyruszyli na poszukiwanie

porwanych. Tajemnicza księga „Ohm” mogła okazać się cenną wskazówką. W czasie swych

podróży dotarli na dwór domu V’strimon – do samej shivalahala , potężnej Mistrzyni

Żywiołów. Jednak nawet ona odmówiła otwarcia księgi, choć twierdziła, iż jest w stanie to

zrobić. Wyraźnie obawiała się tego, co może być w środku. Poleciła jednak bohaterom udanie

się do Meart’Duo’Rifer, gdzie ma swą wieżę krasnoludzki Mistrz Ksiąg – Hirur A’Tamek .

Połączyć drużynę

Tak więc dostarczam ci, Drogi Mistrzu, dogodnego sposobu wplecenia w opowieść

nowych graczy i połączenia ich z uczestniczącymi w poprzednich przygodach bohaterami.

Jeśli zaś wszystkie postaci kontynuują historię, zawsze (jeżeli masz ochotę) możesz

wykorzystać powyżej opisaną historię jako szkic praquelowej przygódki.

Niezależnie od tego, jak postąpisz, proponuję, aby do spotkania bohaterów doszło

właśnie w Trzcinowym Mieście. To tam właśnie naczelny kartograf domu V’strimon pokaże

drogę, jaką bohaterowie powinni udać się do Meart.

Preludia

Skoro mamy za sobą wprowadzenia dla graczy, czas rozpocząć opowieść. Proponuję,

abyś opowiedział „Mistrza Ksiąg” podobnie do pierwszej części owej kampanii. Obsadź

graczy w podwójnej roli – bohaterów oraz zwykłych mieszkańców Barsawii, którzy przybyli

do karczmy, wiele lat po opisywanych wydarzeniach, by posłuchać snutej przez słynnego

barda (tak, to ty) opowieści.

A było to tego roku, kiedy nad Barsawię nadciągnęły wielkie deszcze. Wężowa Rzeka

nigdy jeszcze za pamięci najstarszych lahala nie toczyła tyle wody swym korytem. Góry

Throalskie i Kaukaskie spłynęły wodami, pogrążając liczne ziemie Barsawii w odmęty. Tego

Maciej Szaleniec

Strona 2

Mistrz Ksiąg

roku zatopionych zostało wiele pól i łąk, zerwały się liczne promy i mosty na mniejszych

dopływach Węża. Był to również czas, którym odnaleziono manuskrypt Ithiliona.

Bohaterowie, w których ręce przeznaczenie oddało ów niesamowity i potężny zwój, zostali

wielce wyróżnieni i otrzymali szansę na wieczne wpisanie swego wzorca w Wielki Wzór

Barsawii. Nie wiedzieli jednak, że ich przeciwnik zawczasu przewidział ich posunięcia...

Teraz proponuję przejście do warstwy akcji i przedstawienie graczom dwóch

preludiów :

Preludium I

Ciemno bura ciecz wrzała w wielkim kotle. Nagle w polu widzenia znalazła się starcza

dłoń, która cisnęła w gotującą się kipiel garść ziół. Maź zmieniła barwę, przyjmując wygląd

ciężkiego metalicznego lustra. Przez chwilkę jeszcze powierzchnia cieczy bulgotała, lecz

pomarszczona dłoń wykonała kilka tajemnych gestów – to zginając, to znów prostując

szponiaste palce. Powierzchnia natychmiast wygładziła się, a z głębi zaczął się formować

obraz. Przedstawiał on grupkę bohaterów, którzy wędrowali na północny zachód.

[szersze ujęcie] Stara wiedźma Katani oderwała wzrok od kotła i spojrzała na

stojącego w kącie chaty elfa o skórze pokrytej tatuażami. Podeszła do niego i cicho

wyszeptała mu do uch kilka słów.

Preludium II

Północne Serwos. Ciemna noc rozświetlana tylko światłem gwiazd. Nagle ciszę –

zakłócaną jedynie leniwym dźwiękiem cykad – przerywa tętent. Z lasu wypada siedem

czarnych rumaków dosiadanych przez postaci spowite w czarne płaszcze, które złowrogo

powiewają na wietrze. Konni kierują się na północ.

Tymczasem gdzieś dalej na południe, w okolicach siedziby K’tenshinów, na rzekę

wypływa mały stateczek żaglowy. Z dziką chyżością mknie po wodach rzeki. Niesie go wiatr

wypełniający czarny żagiel i magia spowijająca cieniutką aurą deski pokładu. Dzierżący

rumpel sternik wciąż tylko w myślach powtarza niczym zaklęcie :”Szybciej, szybciej, na

północ!”.

Z pewnością, drogi MG, domyślasz się znaczenia owych scenek. Dormadraal po raz

kolejny wykorzystał jasnowidzące zdolności Zebichy, katańskiej wiedźmy, by ustalić

położenie bohaterów. Wysłał za nimi swoje elfy oraz statek o czarnych żaglach, na pokładzie

którego podróżuje (o czym gracze jeszcze nie wiedzą) jedna z zaufanych elfickich

arcykapłanek, która przyjęła służbę u Horrora z własnej woli, lecz nadal jest istotą żyjącą.

W czasie gdy bohaterowie podróżują w górę rzeki w domenę domu Sytris

(najprawdopodobniej wynajętym parowozem), ich wrogowie już szykują im dogodne

powitanie. Tymczasem czas wrócić do bajarza i przeskoczyć nudną część podróży – do

ciekawszych wydarzeń...

Prerie Barsawii

Stary bajarz poprawił się w siedzisku. Magia legend spowiła słuchaczy. Starzec

przymknął oczy, wziął głębszy oddech o podjął opowieść:

- Ta k w ięc bohaterowie wyruszyli na spotkanie swego Losu. Najpierw czcigodne swe stopy

postawili na deskach „Ognistej strzały”, świetnego parowca domu V’strimon, który płynął

do twierdzy Sytris. Podróż mijała im w miłej atmosferze, wśród śpiewów, śmiechów załogi

i snucia wieczorami opowieści. Gdy jednak dotarli do Aliadar, pożegnali się z przyjazną

załogą – dalej musieli podróżować lądem. Dosiedli więc podarowanych przez władczynię

Maciej Szaleniec

Strona 3

Mistrz Ksiąg

V’strimon wiatronogów i ruszyli na północ. Otaczały ich łagodne wzgórza, pokryte

falującym morzem traw. Wciąż jeszcze pogoda była wspaniała, niebo błękitne, a słońce

prażyło. Nikt nie spodziewał się, iż nadciąga burza oraz deszcze jakich nie pamiętano od

czasu Pogromu. Nikt też się nie spodziewał, iż na bohaterów zastawiono pułapkę...

Czas skończyć z przydługimi wstępami i rzucić bohaterów prosto w akcję. Zanim to

jednak nastąpi, muszę cię zaznajomić z motywami adwersarzy bohaterów, którzy czyhają na

ich życie. Otóż za wszystkim stoją oczywiście słudzy Dormadraala. To oni byli owymi

tajemniczymi jeźdźcami, którzy opuszczali Serwos. Postanowili uprzedzić bohaterów i

odebrać im manuskrypt Ithiliona. Horror doskonale zdaje sobie sprawę, iż nie jest w stanie

zniszczyć potężnego przedmiotu. Może go jednak bohaterom odebrać i ukryć w swoim leżu,

zanim zdołają – z pomocą Mistrza Ksiąg – odczytać zawarte w nim sekrety. Wysłał więc swe

sługi, by odebrały bohaterom dzieło.

Elfy dotarły do Meart’Duo’Rifer wcześniej i postanowiły najpierw wybadać, jaką siłą

dysponują herosi. Dlatego udały się do jednego z koczowniczych plemion orków i przekonały

ich wodza, że bohaterowie są współpracownikami K’tenshinów i Theran. Opowiedzieli im, iż

jako therańscy agenci podróżują po całej Barsawii i wyszukują wciąż zamknięte kaery, by –

dawszy znać swym zwierzchnikom – ściągać powietrzne flotylle łowców niewolników.

Oczywiście orki poprzysięgły odnaleźć bohaterów i zgotować im odpowiednie przyjęcie.

Teraz niewielkie oddziałki patrolują prerię wokół miasteczka.

Dodatkowo elfy przekupiły wielu orkowych nomadów, czyniąc z nich swych

bezpośrednich informatorów. Szpiedzy mają za zadanie – w razie gdyby bohaterowie odparli

atak kawalerzystów (w co akurat elfy nie wątpią) – wycofać się z walki i donieść o wszystkim

elfom.

Oczywiście, słudzy Horrora liczyli się również z faktem, iż ich przepłaceni szpiedzy

nie zdołają wrócić. Dlatego każdy z nich dostał na znak umowy mneorytowy żeton,

zagrzebany w sakiewce stanowiącego zapłatę złota. Ów żeton – wykonany z czarnej

substancji, będącej odpowiednikiem orichalku, tyle że zbrukanego magią Horrorów –

pozwala dostrzegać otaczającą rzeczywistość bestii, jeżeli tylko pragnie spoglądać w dany

rejon Barsawii. A możesz być pewien, iż w tym momencie cały astralny zmysł Dormadraala

podąża za herosami.

Tak więc gdy bohaterowie mkną na grzbietach chyżych wiatronogów przez trawiastą,

lekko pofałdowaną, pagórkowatą nizinę, w ich stronę zbliża się galopem sześciu (lub tylu,

aby stanowić odpowiednie wyzwanie dla twej drużyny) orkowych nomadów. Gdy jeźdźcy

wychyną galopem zza najbliższego

pagórka, rozwiną szyk w półksiężyc

i z dzikim wyciem rzucą się na

bohaterów.

Nomad Orkowski

Cechy:

Zręczność: 6/1k10

Siła fizyczna: 7/1k12

Żywotność: 7/1k12

Percepcja: 6/1k10

Siła woli: 5/1k8

Charyzma: 5/1k8

Szybkość pełna: 65

W walce: 33

Próg życia: 56 (54)

Próg ran: 12

Próg przytomności: 45

(43)

Testy zdrowienia: 3

Kostki zdrowienia: k12

Inicjatywa: k10

Umiejętności:

Broń biała: 9 (k8+k6)

Wa l k a

Obrona fizyczna: 8

Obrona magiczna: 6

Obrona społeczna: 4

Pancerz fizyczny: 4

Pancerz duchowy: 0

Ekwipunek:

lekka zbroja

ubranie podróżne

włócznia

Walka

Nomadzi z wyciem dopadną

bohaterów, wykrzykując „Śmierć

therańskim szpiegom!”, „Zdrajcy

Barsawii” i tym podobne obelgi.

Raczej nie będą skłonni negocjować

– ich wódz wydał rozkaz, a

wycofanie się oznaczałoby

tchórzostwo. A tego nie uczyni

żaden ork! Przedstaw walkę jak

najbardziej dynamicznie. Orki będą

chwilę krążyć wokół bohaterów, po

(obrażenia

1k10+1k8)

szabla (1k10+1k8)

PL:80

Maciej Szaleniec

Strona 4

Mistrz Ksiąg

czym na rozkaz wodza, wielkiego orka w hełmie z rogami, ruszą w centrum koła. Będą

przejeżdżać koło bohaterów zadając im ciosy i starać się natychmiast oderwać (patrz rozdział

Walka, PZ , taktyka kawalerzystów).

Niech walka będzie krwawa. Orki nie wycofają się, nawet gdyby bohaterowie mieli

ich posiekać na plasterki. Oczywiście przekupiony szpieg jest tu wyjątkiem – gdy tylko

zorientuje się on w potędze bohaterów, zacznie uciekać. Możesz pozwolić im go zabić (tak by

mieli okazję przeszukać jego sakiewkę) lub też sprawić, że cios tudzież strzała odetną mu pas,

przy którym wisi sakwa.

W każdym razie należy dostarczyć bohaterom śladu, iż atak orków nie był

przypadkowy. Jeżeli uda im się któregoś z adwersarzy wziąć żywcem, wtedy umiejętne

przesłuchanie może wykazać, iż tajemniczy elfi wysłannik rozmawiał z wodzem i że to on

powiadomił orkową starszyznę o therańskich agentach. W ten sposób pokażemy graczom, jak

sprytni są ich przeciwnicy.

Oczywiście schwytany ork nie będzie mógł znieść takiej hańby. Gdy tylko

bohaterowie pozwolą mu się napić, rozwiązując ręce, wyszarpnie ukryte w ubraniu bądź

bucie ostrze i zatopi je sobie w sercu – odchodząc jak na wojownika przystało...

Deszcz

Gdy bohaterowie skończą walkę i tak dalej (mam na myśli znalezienie czarnego

mneorytowego żetonu), zacznie siąpić drobny deszcze. Bohaterowie nawet się nie spostrzegli,

kiedy niebo zasnuły ciężkie chmury. Po mniej więcej pół godzinie deszczyk przejdzie w

ulewę, a ta – w oberwanie chmury. Z nieba zaczną spadać tony wody, a preria zamieni się w

grzęzawisko.

Bohaterowie z pewnością tym chętniej popędzą wiatronogi w kierunku Meart, by

skryć się przed niekorzystną aurą. Rzęsisty deszcz zapewni im przynajmniej osłonę przed

czujnymi oczami poszukujących ich orkowych nomadów. Pozwól im w miarę szybko dotrzeć

do miasteczka położonego w widłach rzeki. Gdy tylko wychyną zza pagórka, przez szum

deszczu dotrze do nich zgłuszony głos krzyczącego człowieka. W oddali na rzece ostatni

przewoźnik walczy o utrzymanie promu. Widząc zaś galopujących w kierunku miasta

bohaterów, krzyczy: „Szyyybciej! Szyyybciej! Ostatni prom do Meart!!!”.

Przeprawa

Rzeką rwie istna nawałnica wody. Niesie głazy, drzewa, fragmenty zerwanych

mostów. W górach padało już od dłuższego czasu, a rzeki wylały podtapiając miasto.

Meart’Duo’Rifer ma bardzo dogodne położenie. Z dwóch stron otoczone wodami rzeki,

posiada fortyfikacje tylko od gór. Ponieważ okolice Wielkiego Targu nie są

najbezpieczniejszymi rejonami Barsawii, miast zrezygnowało z budowy mostów. Połączenie z

otaczającym światem zapewniają liczne promy. Teraz jednak to bezpieczne rozwiązanie

okazało się zgubne. Wielka powódź podmyła słupy promowe i zerwała liny. Bohaterowie

akurat zdążą na ostatni kurs do miasta.

Przewoźnik – widząc nadjeżdżających – wymachuje rękami i krzyczy, starając

przedrzeć się przez szum ulewnego deszczu. Jego dwóch pomocników z trudem utrzymuje

zbity z bali prom na powierzchni wody. Jeżeli bohaterowie chcą dostać się do miast, powinni

działać szybko. Muszą co skok wiatronoga pędzić w kierunku rzecznej doliny i bez

zatrzymywania się wskoczyć na pokład (być może jest to odpowiedni moment na kilka

wrednych testów). Moim zdaniem powinieneś pozwolić im na teatralne wejście na prom,

pośród skrzeków wierzchowców, przerażonych krzyków pomocników oraz fontann spienionej

wody wytryskującej spomiędzy bali rozchybotanego promu.

Maciej Szaleniec

Strona 5

Mistrz Ksiąg

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: