Agatha Christie - Kot wśród gołębi.pdf - julia05101996

A GATHA C HRISTIE

K OT WŚRÓD GOŁĘBI

T YTUŁ ORYGINAŁU : C AT AMONG THE PIGEONS

T ŁUMACZYŁA K RYSTYNA B OCKENHEIM

P ROLOG

L ETNI TRYMESTR

Byt to dzień rozpoczęcia letniego trymestru w szkole w Meadowbank. Późne

popołudniowe słońce oświetlało szeroki, Ŝwirowy podjazd przed domem. Frontowe drzwi

były gościnnie otwarte i właśnie w nich stała panna Vansittart, znakomicie pasująca do

georgiańskich proporcji budynku, nienagannie uczesana i ubrana w świetnie skrojony

kostium.

Niektórzy nie znający jej dobrze rodzice brali ją za samą pannę Bulstrode, nie wiedząc, Ŝe

dyrektorka miała zwyczaj wycofywania się do swego sanktuarium, do którego wprowadzano

tylko uprzywilejowanych.

U boku panny Vansittart, nieco w głębi, działała panna Chadwick, spokojna, kompetentna i

tak bardzo wrośnięta w szkole, Ŝe nic sposób było wyobrazić sobie Meadowbank bez niej.

Zresztą była tu zawsze. Panna Bulstrode i panna Chadwiek wspólnie zakładały te szkole.

Przygarbiona, w binoklach, ubrana bez gustu, sympatyczna i roztargniona, była znakomitą

matematyczką.

Powitalne słowa i zdania, wypowiadane uprzejmie przez, pannę Vansillart, szybowały w

powietrzu.

— Witam panią, pani Arnold. No, Lidio, jak się udał twój rejs po greckich wyspach? Co za

wspaniała okazja! Zrobiłaś dobre zdjęcia?

— Tak, lady Garncu, panna Bulstrode otrzymała pani list w sprawie kursu malarstwa i

wszystko zostało załatwione.

— Jak się pani miewa, pani Bird?… Dobrze? Wątpię Ŝeby panna Bulstrode miała czas

omówić tę sprawę właśnie dzisiaj. Jest tu gdzieś panna Rowan, moŜe chciałaby pani z mu

porozmawiać?

— Przenieśliśmy twoją sypialnię, Pamelo. Jesteś w dalszym skrzydle, koło jabłoni…

— Rzeczywiście, lady Violett, pogoda tego lata była okropna. To pani najmłodszy synek?

Jak mu na imię? Hector? Jaki śliczny samolot masz, Hektorze!

— Très heureuse de vous voir, madame. Ah, je regrette, ce ne serait pas possible, cet

après–midi. Mademoiselle Bulstrode est tellement occupée. *

— Dzień dobry, profesorze. Wykopał pan jeszcze więcej ciekawych rzeczy?

W małym pokoju na pierwszym piętrze Ann Shaplandl, sekretarka panny Bulstrode, pisała

szybko i wprawnie na maszynie. Ann była przystojną trzydziestopięcioletnią kobietą z

włosami przypominającymi czarną, atłasową czapeczkę. Kiedy chciała, potrafiła być

pociągająca, ale Ŝycie nauczyło ją, Ŝe sprawność i kompetencja często opłacają się bardziej i

oszczędzają bolesnych komplikacji. W tej chwili starała się być idealną sekretarką dyrektorki

słynnej szkoły dla dziewcząt.

Od czasu do czasu, umieszczając nową kartkę w maszynie, spoglądała przez okno i

zwracała uwagę na przybywających.

fr. Miło mi, Ŝe panią widzę. śałuję, Ŝe panna Bulstrode nie będzie mogła pani przyjąć.

— Na litość boską! — powiedziała do siebie ze zgrozą. — Nie wiedziałam, Ŝe w Anglii

jest jeszcze tylu szoferów!

Uśmiechnęła się mimowolnie, kiedy majestatyczny rolls–royce odjechał, ustępując miejsca

bardzo małemu i sfatygowanemu austinowi. Z samochodu wyłonił się zdenerwowany ojciec z

córką wyglądającą znacznie spokojniej.

MęŜczyzna zatrzymał się niepewnie, lecz panna Vansittart wyłoniła się z domu i zajęła

przybyłymi.

— Major Hargaves? A to Alison? Proszę wejść. Chciałabym, Ŝeby osobiście zobaczył pan

pokój Alison. Ja…

Ann uśmiechnęła się, wracając do pisania.

— Zacna, stara Vansittart, dublerka doskonała — powiedziała do siebie. — Kopiuje

wszystkie triki panny Bulstrode. Co prawda, jest świetna!

Ogromny i szalenie luksusowy cadillac, błyszczący malinowym i lazurowym lakierem,

wpłynął (nie bez trudności z powodu swoich rozmiarów) na podjazd i stanął za antycznym

austinem majora Hargravesa.

Szofer wyskoczył, otworzył drzwi i z samochodu wysiadł ciemnoskóry męŜczyzna z

wielką brodą, następnie wyłoniła się wierna kopia modelu z paryskiego Ŝurnala, a za nimi

szczupła, ciemnowłosa dziewczyna.

— To pewnie sama księŜniczka Jakaśtam — pomyślała Ann. — Nic potrafię wyobrazić

sobie jej w szkolnym mundurku, ale zapewne jutro nastąpi cud.

Na powitanie pojawiły się zarówno panna Vansittart, jak i panna Chadwick.

— Zostaną zaprowadzeni przed Oblicze — zdecydowała Ann.

Potem pomyślała, Ŝe, dziwna rzecz, nikt nie lubi stroić Ŝartów z panny Bulstrode. Panna

Bulstrode to był KTOŚ.

— Więc lepiej pilnuj swego nosa, dziewczyno — po wiedziała do siebie — i skończ te

listy nie robiąc błędów.

Co prawda Ann nie miała zwyczaju robić błędów. Mogła przebierać w ofertach dla

sekretarek. Była asystentką prezesa towarzystwa naftowego, prywatna, sekretarka, sir

Mervyna Todhuntera, słynnego z erudycji, draŜliwości i nieczytelnego pisma. Mogła teŜ

wymienić wśród swoich pracodawców dwóch ministrów i waŜnego urzędnika państwowego.

Na ogół pracowała z męŜczyznami. Ciekawiło ją, jak zniesie to pogrąŜenie się w morzu

kobiecości. No cóŜ — to był eksperyment! l zawsze był jeszcze Dennis! Wierny Dennis,

wracający z Malajów, z Birmy, z róŜnych zakątków świata, zawsze ten sam, oddany,

proponujący małŜeństwo. Kochany Dennis! Byłoby jednak nudne wyjść za mąŜ za Dennisa.

W najbliŜszym czasie miała być pozbawiona męskiego towarzystwa. Same zdziwaczałe

nauczycielki — nie ma tu Ŝadnego męŜczyzny, z wyjątkiem ogrodnika pod osiemdziesiątkę.

Tu jednak czekała Ann niespodzianka. Zobaczyła przez okno człowieka przycinającego

Ŝywopłot za podjazdem — wyraźnie był to ogrodnik, ale do osiemdziesiątki brakowało mu

bardzo duŜo. Młody, ciemnowłosy, przystojny. Zaciekawił Ann; ostatnio była mowa o

wzięciu dodatkowego pracownika, ale to nie był prostak. No cóŜ, ludzie dzisiaj chwytają się

kaŜdej pracy. Niektórzy młodzi ludzie próbują zbierać fundusze na realizację jakichś planów

albo po prostu ledwie mogą wyŜyć z wynagrodzenia, jakie otrzymują od pracodawców. Ale

przycinał Ŝywopłot bardzo fachowo. Przypuszczalnie był jednak ogrodnikiem!

— Ten człowiek mógłby być zabawny… — powiedziała Ann do siebie.

Jeszcze tylko jeden list, zauwaŜyła z zadowoleniem, i będzie mogła przejść się po

ogrodzie.

III

Na górze panna Johnson, opiekunka internatu, przydzielała pokoje, witała nowicjuszki i

dawne uczennice.

Była rada, Ŝe rozpoczyna się nauka. Nigdy nie wiedziała, co począć ze sobą podczas

wakacji. Miała dwie zamęŜne siostry, które odwiedzała kolejno, ale były one bardziej

zaabsorbowane własnymi sprawami i rodziną niŜ szkolą w Meadowbank. Pannę Johnson,

choć naturalnie lubiła swoje siostry, interesowała wyłącznie szkoła.

Tak, to przyjemne, Ŝe zaczął się trymestr.

— Panno Johnson?

— Słucham, Pamelo.

— Wydaje mi się, Ŝe coś się rozbiło w mojej walizce. Rozlało się na rzeczy. Chyba olejek

cło włosów.

— Ojej — powiedziała panna Johnson, śpiesząc z pomocą.

Mademoiselle Blanche, nowa nauczycielka francuskiego, spacerowała po trawniku

rozciągającym się za podjazdem. Oszacowała wzrokiem krzepkiego, młodego człowieka,

strzygącego Ŝywopłot.

— Assez bien * — pomyślała.

Mademoiselle Blanche była szczupła, trochę podobna do myszy i niezbyt wpadająca w

oczy, natomiast sama zauwaŜała wszystko.

Przeniosła wzrok na procesję samochodów podjeŜdŜających pod frontowe drzwi.

Otaksowała je pod kątem cen. Na pewno Meadowbank była formidable! * Oceniła w myśli

zyski panny Bulstrode! Formidable!

Panna Rich, ucząca angielskiego i geografii, zbliŜająca się do domu szybkimi krokami,

zawahała się, gdyŜ jak zwykle zapomniała, dokąd idzie. Jej włosy, takŜe jak zwykle,

wysunęły się z koka. Miała brzydką, ale pełną entuzjazmu twarz. Mówiła do siebie:

— Wrócić (utaj! Być tu znowu… Wydaje się, Ŝe to juŜ lata… — potknęła się o grabie i

młody ogrodnik wyciągnął rękę mówiąc:

— OstroŜnie, proszę pani.

Eilcen Rich odparła „dziękuję”, nie patrząc na niego.

Panna Rowan i panna Blake, dwie najmłodsze nauczycielki, wędrowały w kierunku

pawilonu sportowego. Panna Rowan była szczupła, ciemna i Ŝywa, panna Blake pulchna i

jasna. Omawiały z oŜywieniem niedawne przygody we Florencji: oglądane obrazy, rzeźby,

kwitnące drzewa owocowe i zaloty dwóch włoskich dŜentelmenów (mających zapewne złe

zamiary).

— Oczywiście wiadomo, jacy są Włosi — rzekła panna Blake.

* fr. Nieźle.

fr. Wspaniale!

— Spontaniczni — dorzuciła panna Rowan, która studiowała psychologię, jak równieŜ

ekonomię. — Zupełnie nieskomplikowani, to widać. śadnych zahamowań.

— Jednak Giuseppe był pod wraŜeniem, kiedy dowiedział się, Ŝe uczę w Meadowbank —

rzekła panna Blake. — Zaraz nabrał szacunku. On ma kuzynkę, która chce tu przyjechać, ale

panna Bulstrode nie była pewna, czy znajdzie miejsce.

— Meadowbank jest szkolą, która się naprawdę liczy — oświadczyła panna Rowan z

zadowoleniem. — Nowy pawilon sportowy robi wraŜenie. Nie sądziłam, Ŝe będzie gotowy na

czas.

— Panna Bulstrode powiedziała, Ŝe będzie — oświadczyła panna Blake z przekonaniem.

— Och! — wykrzyknęła nagle, zaskoczona. Drzwi pawilonu sportowego otwarty się

gwałtownie i ukazała się w nich koścista młoda kobieta z rudymi włosami. Spojrzała na nie

nieprzyjaźnie i oddaliła się szybko.

— To musi być nowa gimnastyczka — powiedziała panna Blake. — Jaka nieokrzesana!

— Niezbyt przyjemny nabytek w zespole. Panna Jones była taka Ŝyczliwa i towarzyska.

— Dosłownie spiorunowała nas wzrokiem — dodała panna Blake uraŜenia.

Obie poczuły się dotknięte.

VII

Gabinet panny Bulstrode miał okna wychodzące w dwóch róŜnych kierunkach: jedno na

podjazd i leŜący za nim trawnik, drugie na rząd rododendronów za domem. Pokój był

imponujący, a sama panna Bulstrode była kobietą bardziej niŜ imponującą. Wysoka,

wyglądająca godnie, świetnie uczesana, miała spoglądające z humorem szare oczy i twardy

zarys ust. Sukces szkoły (Meadowbank stała się jedną z najpopularniejszych w Anglii)

wynikał niewątpliwie z osobowości jej dyrektorki. Była to bardzo droga szkoła, ale to nie

miało znaczenia: płaciłeś słono, ale dostawałeś w zamian coś, co było tego warte.

Twoja córka uczyła się tego, co chciałeś i tego, czego Ŝyczyła sobie panna Bulstrode, a

rezultat połączenia tych dwóch intencji był satysfakcjonujący. Dzięki wysokim opłatom

dyrektorka mogła zatrudniać liczny personel. W szkole nie było nic z masowej produkcji, ale

mimo indywidualnego podejścia do uczennic panował tam równieŜ pewien rygor. Dyscyplina

bez reŜimu, to była dewiza panny Bulstrode. UwaŜała, Ŝe trzymanie w ryzach uspokaja

młodzieŜ i daje jej poczucie bezpieczeństwa, natomiast reŜim draŜni. Wychowanki stanowiły

bardzo zróŜnicowaną grupę. Było wśród nich kilka cudzoziemek z dobrych, często

królewskich rodzin. Były teŜ angielskie dziewczęta, bogate lub z odpowiednich familii,

pragnące studiować rozmaite dziedziny sztuki, zdobyć towarzyską ogładę i ogólną wiedzę,

dzięki czemu stałyby się miłe, eleganckie i zdolne do prowadzenia inteligentnej rozmowy na

kaŜdy temat. Ale nie brakowało dziewczyn, które zamierzały pracować rzetelnie, zdać

egzaminy wstępne na wyŜszą uczelnię i zdobyć stopień naukowy; te potrzebowały jedynie

dobrego nauczania i szczególnej uwagi. Niektóre reagowały negatywnie na szkołę typu

konwencjonalnego. Panna Bulstrode posiadała jednak swoje zasady; nie tolerowała uczennic

słabo rozwiniętych umysłowo ani młodocianych przestępczyń, wolała teŜ przyjmować

dziewczyny, których rodzice podobali się jej, i takie, u których dostrzegała moŜliwości

rozwoju. Wiek uczennic był bardzo zróŜnicowany. Jedne uznano by w dawnych czasach za

dorosłe, inne za trochę więcej niŜ dzieci. Rodzice niektórych przebywali za granicą i dla tych

przełoŜona planowała interesujące wakacje. Ostatnią instancją w kwestii przyjęcia była

aprobata samej panny Bulstrode.

Stała teraz obok kominka, słuchając jękliwego głosu pani Gerald Hope, której bardzo

przewidująco nic zaproponowała, by usiadła.

Agatha Christie - Kot wśród gołębi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: