Agatha Christie - Kurtyna.pdf - julia05101996

AGATHA CHRISTIE

K URTYNA

( PRZEŁOśYŁA A NNA S ZERYŃSKA )

SCAN- DAL

ROZDZIAŁ I

Czy istnieje na świecie człowiek, który nigdy nie doznał nagłego ostrego wraŜenia, Ŝe

przeŜywa coś powtórnie, Ŝe raz jeszcze ogarnia go znajome uczucie?

JuŜ kiedyś tak było...

Dlaczego te słowa zawsze tak głęboko nas wzruszają?

Zadawałem sobie to pytanie, siedząc w pociągu i spoglądając przez okno na płaski

krajobraz hrabstwa Essex.

Ile to lat temu odbywałem identyczną podróŜ? Sądziłem wówczas - jakie to śmieszne -

Ŝe mam juŜ za sobą najlepszą część Ŝycia! Ranny na wojnie, która dla mnie pozostanie zawsze

tą wojną - choć teraz zatarła ją inna, o wiele bardziej zaciekła.

W 1916 roku młodemu Arturowi Hastingsowi wydawało się, Ŝe jest starym i

doświadczonym człowiekiem. Absolutnie nie uświadamiałem sobie, Ŝe dopiero zaczynam Ŝyć.

Jechałem wówczas, nic jeszcze o tym nie wiedząc, aby u celu podróŜy zetknąć się z

człowiekiem, którego wpływ miał ukształtować całą moją przyszłość. Zamierzałem po prostu

zamieszkać u dawnego przyjaciela, Johna Cavendisha, w Styles, wiejskiej posiadłości jego

matki, która niedawno wyszła po raz drugi za mąŜ. Spodziewałem się, Ŝe w miły sposób

odnowię dawne znajomości i nic poza tym, nie przeczuwając, Ŝe wkrótce pochłonie mnie

ponura zagadka tajemniczego morderstwa.

W Styles właśnie spotkałem zabawnego małego Belga, z którym juŜ raz w jego

ojczyźnie skrzyŜowały się moje drogi.

Świetnie pamiętam swoje zdumienie na widok utykającego męŜczyzny z ogromnymi

wąsiskami, który nadchodził ulicą wioski.

Herkules Poirot! Od tamtych dni nie przestał być moim najdroŜszym przyjacielem,

zawsze wywierał na mnie przemoŜny wpływ. To właśnie w jego towarzystwie, podczas pogoni

za innym mordercą, poznałem moją Ŝonę, najwierniejszą i najsłodszą towarzyszkę, z jaką moŜe

spędzić Ŝycie męŜczyzna.

Spoczywała teraz w ziemi argentyńskiej; umarła tak, jak chciała, uniknąwszy długich,

wyniszczających cierpień i starczego zniedołęŜnienia. Ale pozostawiła tu mnie, bardzo

samotnego i bardzo nieszczęśliwego. Ach, gdybym mógł to cofnąć i przeŜyć ponownie...

Gdyby znowu był ów dzień w 1916 roku, kiedy pierwszy raz jechałem do Styles... Ile się od

tego czasu zmieniło! Ile wyrw pośród znajomych twarzy! Styles teŜ zostało sprzedane. John

Cayendish umarł, a jego Ŝona Mary (wtedy tak fascynująca i zagadkowa) Ŝyje jeszcze i mieszka

w Devonshire. Laurence z Ŝoną i dziećmi przebywa w Południowej Afryce. Zmiany, wszędzie

zmiany...

Pod jednym względem nic się nie zmieniło. Dziś teŜ jechałem do Styles na spotkanie z

Herkulesem Poirot.

Osłupiałem wręcz, otrzymawszy od niego list wysłany ze Styles w Styles St Mary,

Essex...

Nie widziałem mego przyjaciela prawie rok. Ostatnia wizyta u niego wstrząsnęła mną i

głęboko mnie zasmuciła. Był teraz bardzo stary i prawie unieruchomiony artretyzmem. Odbył

podróŜ do Egiptu w nadziei, Ŝe będzie się potem miał lepiej, ale sądząc z listu - wrócił w stanie

jeszcze gorszym. Niemniej pisał wesoło:

... i czy nie zaintrygował Cię, przyjacielu, adres w nagłówku mojego listu? Przywołuje

zamierzchłe wspomnienia, prawda? Tak, jestem tutaj, w Styles. Wyobraź sobie, Ŝe jest tu teraz

tak zwany pensjonat. Prowadzi go jeden z tych waszych nadzwyczaj brytyjskich emerytowanych

pułkowników - co to „my ze starej szkoły” i „dŜentelmen w kaŜdym calu”. To jego Ŝona bien

entendu zarabia na Ŝycie. Dobra z niej gospodyni, ale język ma, jakby napiła się octu, i biedny

pułkownik cierpi z tego powodu, a jakŜe. Ja na jego miejscu dawno bym się zbuntował!

Zobaczyłem w gazecie ogłoszenie i wzięła mnie chętka, Ŝeby jeszcze raz znaleźć się w

miejscu, które było moim pierwszym domem w tym kraju. W moim wieku człowiek lubi oŜywiać

przyszłość.

I wyobraź sobie tylko, po przyjeździe poznaję tu pewnego pana, baroneta, który jest

przyjacielem pracodawcy Twojej córki (to zdanie brzmi trochę jak francuskie ćwiczenie z

gramatyki, n’est-ce pas? ). Natychmiast układam plan. Mój znajomy zamierza skłonić

Franklinów, Ŝeby przyjechali tutaj na lato. Ja ze swej strony namówię Ciebie i będziemy

wszyscy razem en famille . Przyjemna perspektywa, prawda? A więc, mój drogi, dépêchez-vous ,

przybywaj jak najspieszniej. Zamówiłem dla ciebie pokój z łazienką (unowocześnili, rozumiesz,

drogie stare Styles) i targowałem się z panią pułkownikową Luttrell, aŜ ustaliliśmy cenę très

bon marché .

Franklinowie i Twoja urocza Judith są tu juŜ od paru dni. Wszystko załatwione, nie zrób

mi więc zawodu

à bientôt

zawsze Twój Herkules Poirot

Perspektywa istotnie była nęcąca i bez wahania uległem Ŝyczeniu starego przyjaciela.

Nie miałem Ŝadnych obowiązków ani stałego miejsca zamieszkania. Jeden z moich synów

słuŜył w marynarce, drugi, Ŝonaty, miał rancho w Argentynie. Córka Grace wyszła za oficera i

mieszkała obecnie w Indiach. Najmłodszą, Judith, zawsze w głębi serca kochałem najbardziej

ze wszystkich dzieci, choć nigdy, ani przez jedną chwilę, jej nie rozumiałem. Dziwne,

ciemnowłose, małomówne dziecko, zawzięcie skrywające swe myśli, co czasem obraŜało mnie

i doprowadzało do rozpaczy. Moja Ŝona była bardzo wyrozumiała. Zapewniała mnie, Ŝe nie jest

to u Judith świadectwem braku zaufania czy niechęci, ale nieodpartą koniecznością. Lecz tak

samo jak ja, często martwiła się naszą córką. UwaŜała, Ŝe Judith jest zbyt napięta, zbyt

skupiona, a odruchowa rezerwa pozbawia ją klapy bezpieczeństwa. Miewała dziwne napady

milczącej zadumy i potrafiła trwać przy swoim z gwałtownym zacietrzewieniem. Z całej

rodziny ona była najzdolniejsza i zgodziliśmy się chętnie, kiedy wyraziła chęć pójścia na uni-

wersytet. Przed rokiem zrobiła magisterium z nauk przyrodniczych i przyjęła posadę sekretarki

u lekarza, prowadzącego badania naukowe w związku z jakąś chorobą tropikalną. śona doktora

Franklina jest bardzo wątła i stale niedomaga.

Od czasu do czasu ogarniał mnie niepokój, czy przejęcie się pracą i przywiązanie do

szefa nie świadczy, Ŝe Judith jest zakochana, ale uspokajał mnie czysto urzędowy charakter ich

stosunków.

Wierzyłem, Ŝe Judith darzy mnie uczuciem, ale przy jej wrodzonej powściągliwości

często draŜniły ją i odstręczały moje - jak to nazywała - sentymentalne i staroświeckie poglądy.

Prawdę mówiąc, moja córka trochę mnie onieśmielała!

Na tym urwałem rozwaŜania, gdyŜ pociąg wjechał na stację w Styles St Mary. To

miejsce, w kaŜdym razie, czas zdawał się omijać. Budynek stacyjny wznosił się jak dawniej

samotnie wśród pól bez widocznej racji istnienia.

PrzejeŜdŜając taksówką przez wioskę uświadomiłem sobie jednak, jak wiele lat

upłynęło. Styles St Mary zmieniło się nie do poznania. Stacje benzynowe, dwie nowe gospody

i rzędy niedawno postawionych domków jednorodzinnych.

Wreszcie skręciliśmy w bramę Styles. Tu znów odniosłem wraŜenie, Ŝe cofam się w

przeszłość. Park pozostał mniej więcej taki, jakim go zapamiętałem, tylko aleja wjazdowa była

źle utrzymana i zarośnięta zielskiem, przebijającym się przez Ŝwir. Minęliśmy zakręt i oczom

naszym ukazał się dwór. Z zewnątrz wyglądał tak samo jak dawniej i bardzo potrzebował

świeŜej farby.

Teraz teŜ, jak wtedy, przed wielu laty, nad jednym z klombów pochylała się kobieca

postać. Poczułem skurcz w sercu. Kobieta wyprostowała się, podeszła bliŜej i roześmiałem się

z siebie samego. Trudno byłoby o jaskrawszy kontrast z krzepką Evelyn Howard.

Stała przede mną drobna starsza pani z gęstwą wijących się siwych włosów, o róŜowych

policzkach i zimnych, bladoniebieskich oczach, których wyraz kontrastował z jej swobodnym,

jowialnym sposobem bycia, prawdę mówiąc, nieco zbyt wylewnym jak na mój gust.

- Pan kapitan Hastings, prawda? No proszę! A ja tu stoję z usmolonymi łapami i nawet

nie mogę przywitać się jak naleŜy. Tak się cieszymy, Ŝe pan do nas przyjechał - czegośmy się o

panu nie nasłuchali! Muszę się przedstawić. Nazywam się Luttrell. Kupiliśmy z męŜem tę

posiadłość w przystępie szaleństwa i próbujemy na niej się dorobić. Nigdy nie myślałam, Ŝe

pewnego dnia zostanę właścicielką hotelu! Lecz ostrzegam pana, kapitanie, jestem bardzo

praktyczną kobietą, biorę dopłaty za wszystko, co się da.

Roześmieliśmy się oboje jak ze znakomitego dowcipu, ale przyszło mi do głowy, Ŝe

najprawdopodobniej zapowiedź pani Luttrell naleŜy potraktować dosłownie. Pod cienką

warstwą manier czarującej starszej pani dostrzegałem twardą bezwzględność.

Pani Luttrell wpadała czasem w irlandzki akcent, choć nie pochodziła z Irlandii. Taką

przybierała pozę.

Zapytałem o swego przyjaciela.

- Ach, biedny mały pan Poirot! Jak on na pana czekał. Kamień by się wzruszył.

Okropnie mi Ŝal, Ŝe tak cierpi, biedaczek!

Szliśmy w stronę domu i pani Luttrell powoli ściągała ogrodowe rękawice.

- I pańska śliczna córka teŜ. CóŜ to za urocza dziewczyna! Wszyscy tu szalenie ją

podziwiamy! Ale ja jestem staroświecka, rozumie pan, i dla mnie to skandal wołający o pomstę

do nieba, Ŝe taka panienka, która powinna biegać na zabawy i tańczyć z młodymi ludźmi,

spędza czas na krajaniu królików i ślęczy cały boŜy dzień nad mikroskopem. Ja bym zostawiła

takie zajęcie brzydulom.

- Gdzie jest Judith? - spytałem. - Czy gdzieś w pobliŜu?

Pani Luttrell zmarszczyła wymownie brwi.

- Ach, to biedne dziecko. Jest zamknięta w tej niby pracowni na tyłach ogrodu. Doktor

Franklin wynajął ją ode mnie i odpowiednio wyposaŜył. Trzyma w niej klatki z morskimi

świnkami i myszy, i króliki, nieszczęsne stworzenia. Ja tam chyba wcale nie lubię tej całej

nauki, panie kapitanie. O proszę, oto mój mąŜ.

Pułkownik Luttrell akurat wyszedł zza naroŜnika domu. Był to bardzo wysoki, kościsty

męŜczyzna z mizerną twarzą, łagodnymi błękitnymi oczami, skubiący niepewnie krótki siwy

wąsik. Miał niezdecydowany, nerwowy sposób bycia.

- George, to jest kapitan Hastings.

Agatha Christie - Kurtyna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: