OWCZAREK FRANCUSKI BEAUCERON.pdf

Wzorzec FCI nr 44

OWCZAREK FRANCUSKI BEAUCERON

(Berger de Beauce - Beauceron)

Kraj pochodzenia: Francja

Data publikacji obowiązującego wzorca: 29.11.2001

Użytkowanie: Pies pasterski i stróżujący.

Klasyfikacja FCI:

RYS HISTORYCZNY:

„Owczarek z Beauce”, „Beauceron” lub „Czerwona Pończocha” - takimi

nazwami określano w końcu XIX wieku starodawnego pochodzenia psy,

występujące na nizinach, charakteryzujące się krótką, gładką sierścią na

głowie i także krótką, twardszą na tułowiu. Z reguły przycinano im uszy.

Maść miały czarną z podpalaniem, rozmieszczonym tak, że tworzyło

skarpetki na kończynach, ale zdarzały się też psy szare, czarne i płowe,

bez podpalania.

WYGLĄD OGÓLNY:

Owczarek z Beauce jest duży, masywny, silny, dobrze zbudowany

i umięśniony, odporny, ale nie ociężały.

WAŻNE PROPORCJE:

Beauceron jest psem wyważonym i wolnym od jakiegokolwiek prze-

rysowania. Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego

jest nieco większa, niż wysokość psa w kłębie.

Głowa jest długa, jej długość wynosi 2/5 wysokości w kłębie, a jej sze-

rokość i głębokość stanowią nieco mniej, niż połowę długości.

Mózgoczaszka i kufa jednakowej długości.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Bezpośredni i pewny siebie. Wyraz łagodny, nigdy nie wystraszony ani

smutny. Temperament beaucerona ma być łagodny i nieustraszony.

GŁOWA:

Dobrze wyrzeźbiona, o harmonijnych liniach. Przy oglądaniu z profilu

górna linia mózgoczaszki i kufy są równoległe.

Mózgoczaszka:

Czaszka: płaska lub lekko zaokrąglona, bruzda tylko nieznacznie zazna-

czona, guz potyliczny daje się zauważyć.

Przełom czołowo-nosowy (stop) : tylko nieznacznie zaznaczony, dzieli

głowę na dwie jednakowo długie części.

Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.

Sekcja 1 - Psy pasterskie.

Próby pracy wymagane.

Trzewioczaszka:

Nos: proporcjonalny do wielkości kufy, dobrze wykształcony, zawsze

czarny i nierozłupany.

Kufa: nie może być wąska ani spiczasta.

Wargi: przylegające i zawsze dobrze pigmentowane. Górna warga

przykrywa dolną, nie obwisając. Na spojeniu tworzą lekki

załomek, który nie może być luźny.

Uzębienie: zęby mocne, zgryz nożycowy.

Oczy: lekko owalne, osadzone na linii prostej. Tęczówka ciemno-

brązowa, a w każdym razie nawet przy jaśniejszym podpalaniu co

najmniej orzechowa. U odmiany arlekin dopuszczalne oczy por-

celanowe.

Uszy: wysoko osadzone. Jeśli przycięte, noszone prosto, z czubkami

skierowanymi do przodu, ani zbieżnie, ani rozbieżnie. Dobrze

noszone ucho to takie, przez którego czubek można przeprowa-

dzić linię, przechodzącą pionowo przy boku szyi. Uszy niecięte są

albo częściowo załamane, albo wiszące, ale nie mogą wisieć

płasko przy policzkach. Są płaskie i raczej krótkie. Długość

nieciętego ucha wynosi połowę długości głowy.

SZYJA:

Dobrze umięśniona, odpowiednio długa, płynnie przechodząca w łopat-

ki.

TUŁÓW:

Linia górna: Grzbiet prosty, lędźwie krótkie, szerokie i dobrze

umięśnione. Zad tylko nieznacznie opadający.

Kłąb: dość wyraźny.

Klatka piersiowa: Obwód klatki piersiowej o 1/5 przewyższa wysokość

w kłębie. Klatka piersiowa sięga łokci, jest długa, szeroka i głę-

boka.

OGON:

W całości noszony nisko, sięga co najmniej do stawu skokowego, prosty,

na końcu tworzący lekką fajkę, kształtu litery „J”. W ruchu może być

noszony wyżej, na przedłużeniu linii grzbietu.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie: oglądane z przodu i z boku proste.

Łopatki: średnio długie, skośnie ustawione.

Przedramiona: umięśnione.

Łapy: duże, okrągłe i zwarte. Pazury zawsze czarne, opuszki mocne, ale

sprężyste.

Kończyny tylne: pionowe i równoległe.

Uda: szerokie i dobrze umięśnione.

Stawy skokowe: niezbyt blisko podłoża, pięta na wysokości mniej więcej

1/4 wysokości w kłębie, tworzy kąt mocno rozwarty z podudziem.

Śródstopia: pionowe, ustawione nieco dalej, niż przechodzi pionowa

linia od guza siedzeniowego.

Łapy: duże, okrągłe i zwarte.

Wilcze pazury: Tradycyjnie, owczarze uważają podwójne wilcze pazury

za ważną cechę swoich psów. Powinny mieć one kształt dwóch

oddzielnych palców, każdy zakończony pazurem, i znajdować się

możliwie blisko łapy.

CHODY:

Swobodne i wydajne; kończyny poruszają się w jednych płaszczyznach.

Owczarek z Beauce porusza się wyciągniętym kłusem o długim, wydaj-

nym kroku.

OKRYWA WŁOSOWA:

Sierść: Na głowie krótka i gładka, na tułowiu krótka, gęsta, sztywna

i przylegająca, długości 3-4 cm. Musi tworzyć niewielkie, ale

wyraźne portki i szczotkę na ogonie. Podszerstek krótki, gęsty

i delikatny, najlepiej mysioszary, nie prześwieca przez włos okry-

wowy.

Umaszczenie:

a) Czarne z podpalanymi znaczeniami („Czerwona skarpeta”).

Czerń powinna być czysto czarna, a podpalanie w kolorze

wiewiórczym. Znaczenia rozmieszczone, jak podano poniżej:

- Plamki nad oczami.

- Na bokach kufy, zmniejszają się stopniowo ku policzkom, i nigdy

nie zachodzą aż do wysokości uszu.

- Na klatce piersiowej, najlepiej dwie plamy.

- Na spodzie szyi.

- Pod ogonem.

- Na nogach, zacierając się stopniowo ku górze. Nie mogą zajmo-

wać więcej, niż 1/3 długości; po wewnętrznej stronie sięgają nieco

wyżej.

b) Arlekin (szare w czarne plamy i z podpalaniem). Maść szara

i czarna powinny być równomiernie rozłożone, możliwa przewa-

ga czerni. Znaczenia podpalane takie same, jak u psów czarnych.

Dopuszczalna niewielka biała plamka na piersi.

WZROST:

Wysokość w kłębie:

psy 65 do 70 cm,

suki 61 do 68 cm.

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być trak-

towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

Agresja lub wyraźna lękliwość.

Wielkość poza ramami wzorca.

Zbyt lekki kościec.

Oczy zbyt jasne, lub porcelanowe u psów innych, niż arlekiny.

Nos rozłupany, barwy innej, niż czarna, nie w pełni pigmentowany.

Przodozgryz lub tyłozgryz z utratą kontaktu siekaczy, brak 3 lub więcej

zębów, nie licząc P1.

Uszy niecięte naturalnie stojące.

Tylne łapy bardzo wyraźnie odstawione na zewnątrz.

Ogon skrócony lub zakręcony nad grzbietem.

Szata: Maść i rodzaj sierści inne, niż podaje wzorzec. Zupełny brak pod-

palanych znaczeń. Sierść kosmata. Wyraźna, dobrze widoczna biała

plama na piersi. U odmiany arlekin: przewaga maści szarej nad czarną,

maść czarna na jednym, a szara na drugim boku, głowa szara, bez

czarnych plam.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie

umieszczone w worku mosznowym.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: