MacLean Alistair - Jedynym wyjściem jest śmierć.pdf - M - TAKAJAQ

ALISTAIR MACLEAN

JEDYNYM WYJŚCIEM JEST

ŚMIERĆ

Zakład Nagrań i Wydawnictw Związku Niewidomych

Warszawa 1996

Przełożył Robert Ginalski

Tłoczono pismem punktowym dla niewidomych w Drukarni Zakładu

Nagrań i Wydawnictw Zn,

Warszawa, ul. Konwiktorska 9.

Przedruk z wydawnictwa

„Krajowa Agencja Wydawnicza”, Szczecin 1988

Pisała K. Kruk

Korekty dokonali: K. Markiewicz i St. Makowski

ROZDZIAŁ 1

Harlow siedział na poboczu toru wyścigowego. Długie włosy, powiewające na lekkim

wietrze ożywiającym ten upalny, bezchmurny dzień, przesłaniały mu twarz, a jego dłonie,

ściskające złoty kask, jak gdyby próbowały go zmiażdżyć, drżały nieopanowanie. Całym

ciałem kierowcy co chwila wstrząsały gwałtowne dreszcze. Samochód, z którego Harlow

cudem jakimś wyleciał bez większych obrażeń tuż przed wywrotką, przedziwnym

zrządzeniem losu wylądował na dachu we własnym boksie Coronado. Koła wozu obracały się

jeszcze leniwie, a z silnika, spowitego w pianę z gaśnic, wydobywały się smugi dymu - widać

było, że niebezpieczeństwo wybuchu zbiorników paliwa zostało zażegnane. Alexis Dunnet,

który pierwszy dopadł Harlowa, stwierdził, że ten nie patrzy na swój bolid, lecz niczym w

transie wpatruje się w oddalony o jakieś dwieście metrów punkt na torze, gdzie martwy już

człowiek nazwiskiem Isaac Jethou dopalał się w białych płomieniach stosu pogrzebowego,

będącego niegdyś jego samochodem wyścigowym Formuły I. Z płonącego wraka ulatywało

dziwnie mało dymu, prawdopodobnie na skutek olbrzymich ilości ciepła wydzielanego przez

rozżarzone felgi ze stopu magnezu. Od czasu do czasu, kiedy porywy wiatru rozsuwały

niebotyczną zasłonę płomieni, można było dostrzec Jethou, siedzącego sztywno w fotelu,

który na pierwszy rzut oka był jedyną ocalałą częścią pozostałą ze zmiażdżonej, bezkształtnej

masy pogiętej stali. A ściślej mówiąc, Dunnet zdawał sobie sprawę, że to Jethou, chociaż

widział jedynie sczerniałe, straszliwie zwęglone szczątki czegoś, co kiedyś było człowiekiem.

Tysiące widzów siedzących na trybunach i po obu stronach toru zamarły, z niedowierzaniem i

przerażeniem wpatrując się w płonący samochód. Dziewięć pojazdów zatrzymało się już w

pobliżu boksów - niektórzy kierowcy wysiedli i stali obok swoich maszyn - a silniki

pozostałych zgasły, kiedy komisarze toru przerwali wyścig, rozpaczliwie wymachując

flagami. Zamilkły megafony, ucichł też zawodzący jęk syreny karetki pogotowia, która z

piskiem opon wyhamowała w bezpiecznej odległości od samochodu Jethou. Migające światła

karetki zapadły się w nicość na tle oślepiającego blasku. Ratownicy w azbestowych

kombinezonach ochronnych, obsługujący gigantyczne gaśnice na kółkach lub uzbrojeni w

łomy i siekiery, z powodów wymykających się wszelkiej logice desperacko usiłowali

przedostać się w pobliże samochodu, by wydobyć zwęglone ciało, lecz niesłabnąca

intensywność płomieni kpiła sobie z ich desperacji. Wysiłki ratowników były równie

bezowocne, co obecność karetki zbędna. Dla Jethou nie było już na tym świecie pomocy ni

nadziei. Dunnet odwrócił wzrok i spojrzał w dół, na siedzącą obok niego postać w

kombinezonie. Ręce ściskające złoty kask nadal drżały, oczy zaś, nadal wpatrzone w słup

płomieni całkowicie zasłaniających już samochód Isaaka Jethou, przypominały oczy orła,

który stracił wzrok. Dunnet wyciągnął rękę i łagodnie potrząsnął Harlowa za ramię, lecz ten

nie zareagował. Dunnet spytał go, czy nie jest ranny, ponieważ twarz i roztrzęsione ręce

kierowcy były zalane krwią: katapultując w ostatniej chwili, nim jego wóz stanął na dachu i

zatrzymał się we własnym boksie Coronado, przekoziołkował przynajmniej z sześć razy.

Harlow drgnął i spojrzał na Dunneta, mrugając niczym człowiek otrząsający się z sennych

majaków, po czym potrząsnął głową. Dwaj sanitariusze z noszami wyskoczyli z karetki i

puścili się biegiem w ich kierunku, lecz Harlow o własnych siłach, jeśli nie liczyć Dunneta,

który trzymał go pod ramię, wstał chwiejnie i odprawił ich ruchem ręki. Nie protestował

jednak przeciwko skromnej pomocy ze strony Dunneta i obaj ruszyli powoli ku boksom

Coronado - wciąż oszołomiony i otępiały Harlow oraz Dunnet: wysoki i szczupły, z

ciemnymi włosami z przedziałkiem, cienkim jak kreska czarnym wąsem i w okularach bez

oprawek; wyglądał jak uosobienie księgowego, choć w paszporcie miał wpisany zawód -

dziennikarz. U wejścia do boksów powitał ich Macalpine. Ubrany w poplamiony garnitur z

gabardyny, trzymał w ręku gaśnicę. James Macalpine, właściciel i menadżer stajni

wyścigowej Coronado, był nieco po pięćdziesiątce. Potężnie zbudowany, o wydatnych

szczękach, miał pooraną głębokimi zmarszczkami twarz pod imponującą grzywą

szpakowatych włosów. Za jego plecami Jacobson - główny mechanik - wraz z dwoma

pomocnikami - rudymi bliźniakami Rafferty, których wszyscy nie wiadomo czemu nazywali

zawsze Tweedledum i Tweedledee - nadal krzątali się wokół dymiącego coronado, a jeszcze

dalej dwaj inni ludzie, odziani w białe fartuchy sanitariuszy, zajmowali się ważniejszymi

sprawami: na ziemi, wciąż ściskając notes i ołówek do zapisywania międzyczasów, leżała

Mary Macalpine - czarnowłosa, dwudziestodwuletnia córka właściciela zespołu. Sanitariusze

pochylali się nad jej lewą nogą i rozcinali nogawkę czerwonych jak wino spodni, które

jeszcze przed chwilą były białe. Macalpine ujął Harlowa pod ramię, specjalnie zasłaniając mu

swoją córkę, i poprowadził go do niewielkiej budki w głębi boksów. Jak przystało na

milionera, Macalpine był nadzwyczaj zdolny, fachowy i twardy, a przy tym - co wychodziło

na jaw w takich właśnie sytuacjach - w głębi duszy wrażliwy i subtelny, choć nikt by go o to

nie podejrzewał. W głębi budki stała nieduża drewniana skrzynia, służąca za przenośny barek.

Większą jej część zajmowała lodówka, zawierająca kilka butelek piwa i masę napojów

orzeźwiających, przeznaczonych głównie dla mechaników, wiecznie spragnionych przy pracy

pod tym palącym słońcem. Mroziły się w niej także dwie butelki szampana, gdyż - na zdrowy

rozum - należało oczekiwać, iż człowiek, który dokonał prawie niemożliwej sztuki,

zdobywając pięć kolejnych Grand Prix, wygra po raz szósty. Harlow uniósł wieko skrzyni,

zignorował lodówkę, wyciągnął butelkę brandy i nalał sobie pół szklanki. Szyjka butelki

uderzała gwałtownie o szkło - więcej trunku wylało się na ziemię, niż trafiło do naczynia.

Harlow potrzebował dwóch rąk, by podnieść szklankę do ust, a jej brzeg, niczym kastaniety,

wybijał o jego zęby jeszcze bardziej nierówny rytm niż przedtem butelka o szkło. Udało mu

się przełknąć nieco alkoholu, jednak większa część zawartości szklanki wyciekła mu

kącikami ust, spływając po zakrwawionych policzkach i plamiąc jego biały kombinezon na

dokładnie ten sam kolor, co barwa spodni rannej dziewczyny na zewnątrz budki. Harlow

spojrzał zamroczonym wzrokiem na pustą szklankę, opadł na ławę i znów sięgnął po butelkę.

Macalpine zerknął na Dunneta z kamienną twarzą. W swojej karierze Harlow miał trzy

poważne wypadki, przy czym w ostatnim, przed dwoma laty, omal nie zginął. A jednak,

pomimo nieopisanego bólu, uśmiechał się, gdy ładowano go na noszach do samolotu

ratunkowego, którym miał wrócić do Londynu, podczas gdy jego lewa ręka z zadartym w

górę kciukiem - prawą miał złamaną w dwóch miejscach - była nieruchoma niczym

wyrzeźbiona z marmuru. Ale znacznie większy niepokój budził fakt, że poza tradycyjnym

łykiem szampana po zwycięstwie Harlow nie brał alkoholu do ust. Oni wszyscy tak kończą,

twierdził zawsze Macalpine, prędzej czy później tak kończą wszyscy. Rozsądek, odwaga czy

talent nie odgrywały tu żadnej roli - tak kończyli wszyscy, a ich lodowaty spokój i

opanowanie były tym bardziej kruche, im bardziej stalowe. Macalpine nie stronił od pozornie

paradoksalnych stwierdzeń, mimo iż garstka - lecz tylko garstka - wybitnych kierowców

Grand Prix wycofała się u szczytu psychicznej i fizycznej formy, co w tym wypadku

całkowicie wystarczało do obalenia jego tezy. Z drugiej strony było tajemnicą poliszynela, że

niektórzy czołowi kierowcy na skutek wypadków lub krańcowego wyczerpania nerwowego i

psychicznego, są jak puste skorupy, że pośród obecnych dwudziestu czterech kierowców

Formuły I jest czterech czy pięciu, którzy nigdy więcej nie wygrają żadnego wyścigu,

ponieważ nie mają nawet zamiaru próbować, którzy ścigają się wyłącznie po to, by

podbudować fasadę swej pustej już dumy. Pewnych rzeczy nie praktykuje się jednak w

światku Formuły I, a zwłaszcza nie skreśla się człowieka z listy kierowców tylko dlatego, że

wysiadły mu nerwy. Tak czy inaczej, widok roztrzęsionej, zgarbionej postaci na ławie był

smutnym świadectwem tego, że Macalpine zazwyczaj miał rację. Jeżeli kiedykolwiek ktoś

wspiął się na sam szczyt kariery, osiągnął i przekroczył granice ludzkiej wytrzymałości, nim

stoczył się w otchłań samozagłady i przygnębiającej świadomości ostatecznej porażki, to

właśnie Johnny Harlow, złoty chłopak torów wyścigowych, jeszcze do tego popołudnia bez

wątpienia najwybitniejszy kierowca swoich czasów i - jak coraz częściej sugerowano -

wszechczasów. Wyglądało jednak na to, że po łatwym zdobyciu mistrzostwa w zeszłym roku

i mając, na dobrą sprawę, niemal zapewniony tytuł tegoroczny - chociaż sezon wyścigowy był

dopiero na półmetku - wola i nerwy Harlowa rozpadły się na dobre. Macalpine i Dunnet nie

mieli wątpliwości, że zwęglona postać, która niegdyś była Isaakiem Jethou, będzie go

prześladować po kres jego dni. Choć z drugiej strony, już wcześniej zapowiadały ten kryzys

pewne oznaki, wyraźne dla tych, którzy mieli oczy wystarczająco otwarte - a więc dla

większości kierowców i mechaników Formuły I. Począwszy od drugiego w tym sezonie

wyścigu Grand Prix, który wygrał łatwo i przekonywająco, nieświadom faktu, że jego

utalentowany młodszy brat wyleciał z toru i skrócił swój samochód do jednej trzeciej,

uderzając w pień sosny z prędkością około dwustu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, te

oznaki były wyraźne. Harlow, zawsze niezbyt towarzyski, teraz stał się jeszcze bardziej

zamknięty, jeszcze bardziej małomówny, a jeśli już się uśmiechał, co zdarzało się rzadko, był

to pusty uśmiech człowieka, który nie widzi w życiu powodów do radości. Dotychczas to on

wykazywał największą rozwagę, wręcz przesadną dbałość o bezpieczeństwo, lecz od tej pory

zniknął nieskazitelny styl jego jazdy, a właściwa mu obsesja na punkcie bezpieczeństwa

przerażająco zmalała, jednocześnie zaś, powodowany chyba przekorą, konsekwentnie zaczął

bić rekordy torów w całej Europie. Tyle tylko, że kontynuował to bicie rekordów, zdobywając

jedno Grand Prix za drugim, coraz większym kosztem siebie i swoich rywali. Zaczął jeździć

brawurowo, coraz bardziej niebezpiecznie, aż wystraszył pozostałych kierowców, którzy -

choć również twardzi i zahartowani w bojach - zamiast walczyć z nim, jak dotąd o każdy

wiraż, nabrali zwyczaju zjeżdżania na bok, widząc we wstecznym lusterku, że dogania ich

jasnozielone coronado. Inna sprawa, że zdarzało się to raczej rzadko, ponieważ Harlow miał

nadzwyczaj prostą formułę na wygrywanie wyścigów: wyjść na czoło i tak trzymać. Od

pewnego czasu coraz częściej słychać było głosy, że jego samobójcze zachowanie na torach

to nie walka z rywalami, lecz ze samym sobą. Coraz bardziej oczywisty, ostatnio wręcz

tragicznie oczywisty, stawał się fakt, że tej wojny Harlow nie wygra, że ta walka na śmierć i

życie z zawodzącymi nerwami może mieć tylko jeden koniec, że pewnego dnia szczęście go

opuści. I opuściło go, tak jak opuściło Isaaka Jethou, a Johnny Harlow, na oczach całego

świata, przegrał swą ostatnią bitwę na torach wyścigowych Europy i Ameryki. Nie można

było wykluczyć, że stanie jeszcze na torach, że zacznie jeszcze walczyć. Z pewnością jednak

on sam najlepiej zdawał sobie sprawę, że dni jego walki już minęły. Po raz trzeci Harlow

sięgnął po brandy, jeszcze bardziej roztrzęsionymi rękami. Pełna przed chwilą butelka była

już w jednej trzeciej pusta, lecz tylko znikoma część jej zawartości trafiła do gardła Harlowa,

tak niezborne były jego ruchy. Macalpine popatrzył grobowo na Dunneta, wzruszył

barczystymi ramionami ni to w geście rezygnacji, ni zrozumienia, i wyjrzał z boksów.

MacLean Alistair - Jedynym wyjściem jest śmierć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: