Znaki Czasu 2006.06.pdf

Spis treści

Bilans musi wyjść na zero . . . . . . . . . . . . . . 2

Finał finałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4

Sport nieodparcie przypomina religię. Tak jak ona ma swych

wyznawców, kapłanów, świątynie, nabożeństwa, a nawet boga.

Przeklęte dzieciństwo . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

Dnia Dziecka nie obchodzi ponad sto milionów nieletnich zamieszkują-

cych ulice światowych metropolii. Nie świętuje też milion innych dzieci,

które co roku padają ofiarą handlu żywym towarem. O tym dniu nie

słyszały setki tysięcy zmobilizowanych dzieciaków, które walczą

obecnie na kilku kontynentach, ani te sprzedane do niewolniczej pracy.

Ich dzieciństwo to ból, strach i samotność. A ten koszmar nie kończy

się wraz z osiągnięciem dojrzałości.

Znaleźć dom. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8

Rodzin zainteresowanych adopcją są w Polsce tysiące, ale nowy dom

zyskuje rocznie niespełna dwa i pół tysiąca dzieci.

Prawo o adopcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10

Jakie rodzaje adopcji występują w polskim prawie i jakimi zasadami

kierował się ustawodawca, regulując tę kwestię?

Adopcja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11

Z adopcją wiąże się wiele obiegowych opinii i stereotypów. Zwłaszcza

rodzice adopcyjni mają obawy przed podjęciem takiej decyzji.

Czy słusznie? Przegląd argumentów za i przeciw adopcji dziecka.

Nasze cudze dzieci . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12

Mają dwoje własnych i dwoje adoptowanych dzieci. On jest pastorem,

ona dba, żeby rodzinie niczego nie brakowało. Zenon i Krystyna

Korosteńscy opowiadają o trudnych decyzjach, radościach

i problemach wychowywania, ryzyku i nadziei.

Z królewskiej rodziny . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

Chrześcijanin dosłownie znaczy — z rodziny Chrystusa.

To niesamowite, że Bóg zdecydował się nas zaadoptować!

Ale czy my naprawdę chcemy być w tej rodzinie?

Strategie rodzicielskiego sukcesu . . . . . . . . 16

Dzieci potrzebują miłości najbardziej wtedy, kiedy wydaje się,

że najmniej na nią zasługują. Wiedza o tym, dlaczego dzieci źle się

zachowują i co z tym zrobić, wymaga sporo dociekliwości ze strony

rodziców, ale jest kluczem do wychowawczego sukcesu.

Los sierot . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

Bóg nakazał Izraelitom szczególną troskę o wdowy, sieroty i obcych

przybyszów. Ujął się za tymi, którzy byli pozbawieni opieki rodziny.

Szczególnie los osieroconych dzieci nie może być obojętny chrześcija-

nom.

Wiarygodność Nowego Testamentu . . . . . 20

Nie ma takiego archeologicznego odkrycia, które zaprzeczyłoby choć

jednemu zdaniu z Biblii — napisał prof. Nelson Glueck, zapewne

największy izraelski archeolog. Dzięki wykopaliskom znamy miliony

szczegółów. Samych tylko miejsc wspomnianych w Biblii odkryto już

około 30 tysięcy!

Serwis AAI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22

Krytycy ewangelii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22

Gdyby zebrać najbardziej skrajne teorie, to otrzymalibyśmy obraz

Jezusa, który nie tylko miał żonę, ale w ogóle nie był Bogiem, nie umarł

na krzyżu i nie zmartwychwstał, nie czynił żadnych cudów. Nadmierny

sceptycyzm krytyków ewangelii bierze się często z nieznajomości

starożytnych konwencji pisarskich i stosowania wobec Biblii współcze-

snych standardów historiograficznych.

Znaki i fakty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24

Cukrzyca insulinoniezależna . . . . . . . . . . . 26

Dr Calvin L. Trush opisuje swoje sukcesy w leczeniu chorych

na cukrzycę II typu. Stosowane przez niego leki to głodówka,

dieta wegetariańska i aktywność fizyczna!

Ludzie listy piszą.... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28

Jak korzystać z Biblii? . . . . . . . . . . . . . . . 29

Truskawkowe gofry . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31

Bilans

acznę trochę rozrywkowo,

a zarazem ekonomicznie,

refrenem jednej z piose-

nek Kabaretu Elita: „Pero,

pero, bilans musi wyjść na zero”. Tym

refrenem panowie z Wrocławia chyba

na stałe zaszczepili w umysłach ludzi,

którzy na co dzień z ekonomią nie mają

nic wspólnego (nie licząc analizy zawar-

tości własnego portfela), tę podstawową

dla rachunkowości zasadę równowagi

bilansowej. Według niej, suma aktywów,

czyli majątek firmy, musi się równać su-

mie pasywów, czyli wszystkim źródłom

pochodzenia tego majątku. Równowa-

ga musi być. Jeśli będziemy mieli jakiś

majątek, ale nie będziemy w stanie wy-

kazać, skąd go mamy, pierwszym, który

się tym zainteresuje, będzie urząd skar-

bowy, a to już nie przelewki.

Równowaga występuje też w przy-

rodzie, i to zarówno tej nieożywionej,

jak i ożywionej. Ocean odbiera wodę

z rzek i deszczy, by następnie oddać

tyle samo poprzez parowanie. Zauwa-

żył to już biblijny prorok, który pisał:

„Wszystkie rzeki płyną ku morzu,

a jednak morze nie wzbiera” 1 . Wszyst-

kie czynniki się wzajemnie równoważą,

nawet najwyższe szczyty górskie z nie-

dosięgłymi głębiami na dnie mórz. Gdy

jakiś organizm coś zyskuje inny traci.

Dzieje się tak dlatego, że żywe organi-

zmy nie są w stanie samoistnie wytwa-

rzać ani niszczyć materii oraz energii —

wszystko, co wezmą ze środowiska,

i tak w końcu oddadzą dokładnie

w tej samej ilości.

2 • ZNAKI czasu • CZERWIEC 2006

Równowaga

to stan powszechny.

Występuje wszędzie

— od kosmosu

poczynając, na jed-

nostce kończąc.

Jeśli czasem jest

zachwiana, domaga

się przywrócenia.

musi wyjść

Punkt widzenia

na zero

Przykładów równowagi dostarcza

też życie społeczeństw i jednostek. Spo-

łeczeństwa, które pozwalają, by rządzili

nimi dyktatorzy, w końcu poniosą tego

konsekwencje. Zło, które się toleruje,

wróci — w innej postaci, ale zawsze

wróci. Dobro zresztą też. Bo równowa-

ga musi być. Bardzo wysokich jest mniej

więcej tyle samo, co bardzo niskich.

Podobnie z mądrymi i głupimi.

akt przywrócenia emocjonalnej równo-

wagi tym, którzy pragną kochać, choć

nie mają kogo, i tym, którzy pragną

być kochani.

Wychowanie też potrzebuje równo-

wagi (zob. „Strategie rodzicielskiego

sukcesu”). Chodzi tu zwłaszcza o rów-

nowagę pomiędzy miłością i dyscypliną.

Dziecko wbrew pozorom potrzebuje

wyraźnie określonych granic tego, co mu

wolno, a czego nie wolno, i konsekwen-

cji ze strony rodziców. Chodzi też

o równowagę między miłością i zain-

teresowaniem. Nie wystarczy bowiem

zapewniać dziecko, że się je kocha, jeśli

jednocześnie nie poświęca się mu czasu.

po Biblii nie będzie już śladu, a tym-

czasem dom, w którym kiedyś miesz-

kał, już w 1804 roku stał się siedzibą

towarzystwa biblijnego zajmującego się

upowszechnianiem Pisma Świętego.

Nastąpiła reakcja równa akcji. Równo-

waga została przywrócona. Prorok Iza-

jasz miał rację: „Trawa usycha, kwiat

więdnie, ale słowo Boga naszego trwa

na wieki” 3 . Trwa, bo to nie jest zwykłe

słowo, ale Boże. Tym słowem uczynio-

ne zostały niebiosa. „On rzekł i stało

się, rozkazał i stanęło” 4 . Ono trwa, bo

musi trwać, bo jest fundamentem wszel-

kiej równowagi — od tej kosmicznej

poczynając, przez przyrodniczą, na spo-

łecznej i indywidualnej kończąc. Bóg

bowiem nie tylko stworzył słowem

wszechświat, ale również „podtrzymuje

wszystko słowem swej mocy” 5 . Gdyby

miało zniknąć Słowo Boga, zostaliby-

śmy pozbawieni fundamentu, podstawy

naszego bytu, źródła naszej wiedzy

o Bogu i zbawieniu. Zginęlibyśmy. Jak

ci, którzy w obcym terenie gubią mapę,

którym w ciemności gaśnie lampa.

Kiedy patrzę dziś na ludzi próbują-

cych podważyć wiarygodność Słowa Bo-

żego, wydają mi się podobni do tych,

którzy wysoko na drzewie ochoczo pod-

cinają gałąź, na której siedzą. No cóż,

czasem równowaga musi zostać przy-

wrócona przez czyjś upadek, i to tym

większy i boleśniejszy, im bardziej ma

przez to zostać wywyższone Słowo Boga.

O równowadze mówi też artykuł

„Finał finałów”. Naruszona grzechem

równowaga i harmonia wszechświata

zostanie w końcu przywrócona. Każdy

otrzyma to, na co zasłużył 6 . Zło znik-

nie, a z nim ci, którzy je z upodoba-

niem czynili. Dobro zostanie nagrodzo-

ne. Bo równowaga musi być.

Równowaga miłości

Ale co to ma wspólnego z dziećmi,

którym w dużej mierze poświęcamy

czerwcowy numer „Znaków Czasu”?

Z rozległej problematyki dziecięcej

wybraliśmy dwa tematy — adopcję i wy-

chowanie. W obu można dostrzec ist-

nienie równowagi, bądź taką potrzebę.

Na przykład adopcja. Czy to nie

jest interesujące, że są tacy, którzy choć

chcą, nie mogą z powodów zdrowot-

nych mieć dzieci, oraz tacy, którzy je

mają, choć ich nie chcą, a nawet jeśli

chcą, to nie są w stanie ich wychować?

Nie znam dokładnych statystyk, ale po-

nieważ w przyrodzie równowaga jest

zasadą, to obie te grupy są sobie raczej

równe. Często jedni i drudzy przekli-

nają swój los. Ale może tak ma być

— żeby ci, którzy mają, mogli

obdarzyć dzieckiem, tym najcen-

niejszym darem, tych, którzy nie

mają; aby ci ostatni mogli zapew-

nić dziecku to, czego ci pierwsi nie

chcieli lub nie mogli.

To tak jak z bogactwem i biedą.

Jezus powiedział, że biednych zawsze

będziemy mieć wokół siebie 2 . Dlacze-

go? Może dlatego, by bogaci, pomaga-

jąc im, mogli się przy tej okazji uczyć

współczucia i radości dawania, a bied-

ni — wdzięczności i zaufania do Bo-

żej opieki?

Nie należy się bać adopcji. To dar

miłości kierowany do tych, którzy tej

miłości byli dotychczas pozbawieni. To

Atak i obrona

Warto też wspomnieć o potrzebie

równowagi w kolejnej poruszanej przez

nas tematyce — wiarygodności Pisma

Świętego i jej podważania (zob. „Wiary-

godność Nowego Testamentu”, „Kry-

tycy ewangelii”). Na razie za spra-

wą olbrzymiej medialnej ofensy-

wy związanej z reklamą najpierw

książki, a potem filmu „Kod Le-

onarda da Vinci”, wydaje się, że

równowaga została naruszona,

że powaga i zaufanie do Biblii

zostało u wielu ludzi poważnie

nadszarpnięte. Możliwości i zasięg

wpływu obrońców Słowa Bożego wy-

dają się na razie dość mizerne. Parę

książek, trochę artykułów w różnych

periodykach kościelnych, strona inter-

netowa odkoduj.pl to jeszcze za mało,

by zrównoważyć negatywny wpływ

„Kodu”. Ale nie ma się czego oba-

wiać. Równowaga, nawet mocno

naruszona, prędzej czy później

powróci. To nie pierwszy raz, gdy Bi-

blia jest atakowana, gdy próbuje się

rzucić ją pokonaną na kolana. A jed-

nak ona ciągle się podnosi i trwa. Fran-

cuski filozof oświeceniowy Wolter po-

nad 200 lat temu wołał, że za 100 lat

Redaktor naczelny

1 Koh 1,7. 2 Zob. J 12,8. 3 Iz 40,8. 4 Ps 33,6.9.

5 Hbr 1,3. 6 Zob. Rz 2,6.

ZNAKI czasu • CZERWIEC 2006 • 3

Fina≥

finałów

9 czerwca do 9 lipca 32 narodowe drużyny będą

walczyły o laur zwycięzców i puchar świata.

Wśród nich również nasze orły Janasa.

Jak im pójdzie? Nawet nie staram się przewidywać. Prawdo-

podobnie w chwili, kiedy czerwcowy numer tego miesięczni-

ka dotrze do rąk większości czytelników, będzie już po pierw-

szych meczach naszej reprezentacji, a może nawet będzie już

wiadomo, czy przeszliśmy do następnej rundy rozgrywek.

Biorąc pod uwagę miejsce polskiej drużyny w światowych

rankingach, już wyjście z grupy byłoby sukcesem. Okaże się

też, czy rezygnacja z Dutka w bramce, Kłosa w obronie

i Frankowskiego w ataku, co jeszcze w maju tak emocjono-

wało wszystkich kibiców, była słuszna, czy nie.

Sam finał finałów — bo przecież całe mistrzostwa w Niem-

czech są swego rodzaju finałem, poprzedzonym trwającymi

ponad rok eliminacjami z udziałem 54 drużyn — odbędzie się

9 lipca w Berlinie. Na trybunach stadionu Hertha BSC zasią-

dzie ok. 60 tysięcy kibiców, którzy już wiele miesięcy wcześniej

wykupili bilety. Na całym świecie mecz obserwować będzie

z wypiekami na twarzy pewnie z miliard telewidzów.

Kto zostanie zwycięzcą? Nie wiadomo. Wiadomo nato-

miast, że w kraju zwycięskiej drużyny ludzie wylegną na uli-

ce i oszaleją z radości, a zabawy będą trwały do białego

rana albo i dłużej. Wiadomo też, że poza pierwszym miej-

scem na pudle, pucharem i złotymi medalami zwycięzcy

dosłownie zostaną ozłoceni — posypią się premie, nagrody,

kontrakty. Bohaterowie stadionów będą noszeni przez swo-

ich fanów na rękach. Ich nazwiska miesiącami nie będą

schodzić z pierwszych stron gazet. Młodzi chłopcy, marzący

o piłkarskiej karierze, będą zbierać prasowe wycinki i ukła-

dać je w albumach, a ściany swoich pokojów wykleją plaka-

tami z podobiznami piłkarskich bożyszczy. Po mistrzostwach

sekcje piłkarskie pękać będą w szwach — jak kluby taneczne

po „Tańcu z gwiazdami” — od chętnych sięgnięcia w przy-

szłości po piłkarskie trofea.

Trudno pisać o czymś, co dopiero

przed nami. Ale tak czasem

bywa, że trzeba wybiec myślą

w przód i napisać o tym, o czym

na pewno będzie się dużo mówić.

A w czerwcu — o ile Polski nie

nawiedzi jakaś powódź, trzęsienie

ziemi czy tornado — tematem numer

jeden wszystkich mediów będą

mistrzostwa świata w piłce nożnej,

czyli Mundial 2006 w Niemczech.

„niepraktykujący” — nie uprawiają żadnego sportu, za to

pilnie śledzą w telewizji wszelkie rozgrywki. Niektórzy są

praktykujący, co może oznaczać czy to amatorskie uprawia-

nie jakiejś dyscypliny, czy też wierne jeżdżenie za swoją

drużyną i osobiste kibicowanie jej na stadionach. Właśnie

te wyjazdy, najczęściej grupowe, specjalnymi autokarami,

pociągami, samolotami, są jak pielgrzymki do świętych miejsc.

Jak w każdej religii wierni dzielą się na zwykłych i na gor-

liwców, fanatyków ziejących nienawiścią do wszystkiego „co

nie nasze”. Sport też ma takich fanatyków, zwanych kibolami,

gotowych zabić za noszenie szalika innej drużyny.

Stadiony i hale sportowe to oczywiście świątynie. I znów,

na podobieństwo prawdziwych kościołów, w „zwykłe nie-

dziele” tłok jest tam raczej umiarkowany, ale za to w „świę-

ta” (te sportowe rzecz jasna, jak na przykład mistrzostwa) aż

trudno się dostać do środka.

Sportowcy są jak kapłani. I tak jak oni są różni —

niektórzy prowincjonalni, skromni, a inni światowi, znani,

podziwiani i bardzo bogaci. Dla swoich wiernych (fanów) są

niedoścignionym wzorem i autorytetem. Niektórzy z nich

już za życia uważani są za świętych. Nie przyjeżdżają tak

po prostu do swego rodzinnego kraju czy miasta — oni je

nawiedzają w towarzystwie wiwatujących tłumów. Dzienni-

karze śledzą każdy ich krok i spijają każde słowo z ich ust, by

potem godzinami rozważać ich znaczenie.

Niby-religia

Skalę zainteresowania mundialem można porównać —

przynajmniej w Polsce — do zainteresowania papieskimi piel-

grzymkami. Setki tysięcy uczestników spotkań (meczy), dzie-

siątki tysięcy w obsłudze i ochronie, tysiące kamer i dzienni-

karzy. I wszyscy tylko: mundial, mundial, mundial. Porówna-

nie do papieskich pielgrzymek znalazło się tu nie bez powodu.

Gdyby się bowiem przyjrzeć temu wszystkiemu z boku, to

można by dostrzec pewne analogie między sportem a religią.

Współcześni kibice są jak wyznawcy „swojej religii”, czyli

ulubionej dyscypliny sportu. Są „wierzący”, ale w większości

4 • ZNAKI czasu • CZERWIEC 2006

O tym się mówi

Mecze to oczywiście nabożeństwa. Przeważnie oglądane

są na siedząco, ale są podczas nich takie momenty, że aż trzeba

wstać, a nawet poderwać się z rękami wzniesionymi w górę

w geście niewysłowionej radości i uwielbienia. Są i takie

momenty, które rzucają kibiców na kolana, przywodzą do pła-

czu i głośnego wyrażania żalu. Gdy zaś mecz mają rozstrzy-

gnąć karne, wielu autentycznie modli się, i to tak żarliwie jak

nigdy, nawet podczas prawdziwego nabożeństwa.

Trenerzy, działacze i sędziowie są jak uczeni teologo-

wie. Oni zawsze wszystko wiedzą najlepiej, choć przeważnie

nikt ich nie rozumie i dlatego nie są tak popularni jak spor-

towcy-kapłani.

Na koniec tych porównań został nam jeszcze bóg. Kto

w tej współczesnej sportowej religii jest bogiem — kimś,

do kogo wszystko się sprowadza, komu wszystko to służy,

wokół kogo wszystko się kręci, kto jest w centrum, jest samą

istotą tej religii? Czy już wiemy? To pieniądz! To on kręci całym

tym interesem — te wszystkie milionowe transfery, wpływy

z biletów, reklam, transmisji telewizyjnych. To miliardy prze-

pływających dolarów do podziału przez tych, którzy najlepiej

rozumieją, o co tak naprawdę w tej „religii” chodzi.

Naszym prawdziwym kapłanem jest Jezus Chrystus,

jedyny pośrednik między Bogiem a ludźmi 3 . On „usiadł

po prawicy tronu Majestatu w niebie, jako sługa świątyni

i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie czło-

wiek. (…) wszedł do (…) samego nieba, aby się wstawiać

teraz za nami przed obliczem Boga; i nie dlatego, żeby

wielekroć ofiarować samego siebie (…) gdyż w takim razie

musiałby cierpieć wiele razy (…) Chrystus, raz ofiarowany,

aby zgładzić grzechy wielu, drugi raz ukaże się nie z powodu

grzechu, lecz ku zbawieniu tym, którzy go oczekują” 4 . Ma-

jąc takiego arcykapłana, współczującego doświadczonego

we wszystkim, podobnie do nas, z wyjątkiem grzechu, wzy-

wani jesteśmy do przystąpienia „z ufną odwagą do tronu

łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku po-

mocy w stosownej porze” 5 .

Prawdziwa pobożność to nie jedynie obecność co jakiś czas

w kościele, to nie bezmyślne odprawianie rytuałów czy bezkry-

tyczny podziw dla religijnych autorytetów. To miłowanie Boga

i drugiego człowieka całym sercem, myślą i z całej siły 6 . „Umi-

łowani, miłujmy się nawzajem, gdyż miłość jest z Boga, i każ-

dy, kto miłuje, z Boga się narodził i zna Boga. Kto nie miłuje,

nie zna Boga, gdyż Bóg jest miłością. (…) Jeśli kto mówi: Miłuję

Boga, a nienawidzi brata swego, kłamcą jest; albowiem kto nie

miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga,

którego nie widzi” 7 . To odrzucenie gniewu, porywczości, zło-

ści, nieprzyzwoitych słów i kłamstwa; odrzucenie haniebnego

dzielenia ludzi na lepszych gorszych, godnych i niegodnych,

Żydów, Szwabów, Ruskich 8 .

W końcu prawdziwy finał. Niby wszyscy chrześcijanie się

o niego modlą — by już wreszcie nastąpił, by już „przyszło

królestwo Twoje” — ale ilu zapatrzonych w to mizerne „tu

i teraz” chce tego tak naprawdę? Ilu wygląda znaków powro-

tu Chrystusa? Ilu wie, jak będzie ono przebiegać? Jak się

na ten powrót przygotować? I po co w ogóle Chrystus ma

powrócić? Każde z tych pytań to temat na osobny artykuł.

Chrystus wzywa i obie-

cuje: „Niechaj się nie

trwoży serce wasze;

wierzcie w Boga i we

mnie wierzcie! W do-

mu Ojca mego wiele

jest mieszkań; gdyby

było inaczej, byłbym

wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce. A jeśli pój-

dę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was

do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli” 9 . Jego powrót

będzie początkiem końca — zbawieni zostaną wtedy zabrani

do nieba, by królować z Chrystusem tysiąc lat, a po tym

okresie nastąpi prawdziwy finał finałów, ostateczna faza sądu

Bożego, podczas którego wszelkie zło zostanie na wieki

pokonane i zniszczone 10 . W wielkim boju między dobrem

a złem ostatecznym zwycięzcą okaże się Chrystus, a z Nim

ci, którzy Mu w tym życiu zaufali.

Prawdziwy finał

i prawdziwy zwycięzca

Ktoś powie, że niepotrzebnie mieszam religię ze spor-

tem, że to sfery odrębne, jak sacrum i profanum — rzeczy

święte i świeckie. Trudno jednak tego nie robić, skoro profa-

num zastąpiło ludziom sacrum , a prawdziwe sacrum gdzieś

zginęło. Kogo dziś interesuje prawdziwy Bóg, prawdziwa

religia, prawdziwy kapłan, prawdziwa pobożność? Kto zdaje

sobie sprawę, że już niedługo dojdzie do prawdziwego finału

finałów — nie jakichś tam mistrzostw świata, ale wszechświa-

ta; i nie w piłce nożnej, a w odwiecznych zmaganiach mię-

dzy dobrem a złem?

Ktoś powie, że niepotrzebnie mieszam religię ze sportem,

że to sfery odrębne, jak sacrum i profanum — rzeczy święte

i świeckie. Trudno jednak tego nie robić, skoro profanum

zastąpiło ludziom sacrum, a prawdziwe sacrum gdzieś zginęło.

Prawdziwy Bóg nie jest bogiem z obrazów i rzeźb. Jest

niewidzialny, wszechobecny, wszystkowiedzący, wieczny,

a jednak niezmienny. Jest niewysłowienie wielki, a przy tym

bliski nawet najmniejszemu człowiekowi, gotowy przebaczyć

zło każdemu, kto o to poprosi.

Prawdziwa religia to religia prowadząca ludzi do poznania

Boga takim, jakim jest naprawdę, jakim objawia Go Pismo Święte,

a przez to prowadząca ludzi do zbawienia, ostatecznego ratun-

ku. „A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdzi-

wego Boga i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś” 1 . „Pisma święte

(…) mogą obdarzyć mądrością ku zbawieniu przez wiarę

w Jezusa Chrystusa. Całe Pismo przez Boga jest natchnione

i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do popra-

wy, do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Boży

był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany” 2 .

Andrzej Siciński

1 J 17,3. 2 II Tm 3,15-17. 3 Zob. I Tm 2,5. 4 Hbr 8,1-2; 9,24-25.26.28.

5 Hbr 4,14-16. 6 Zob. Mt 22,36-40. 7 I J 4,7-8.20. 8 Zob. Kol 3,8-9.11.

9 J 14,1-3. 10 Zob. I Kor 15,22-26.51-54; I Tes 4,14-17; Ap 20,4-9.11-15.

ZNAKI czasu • CZERWIEC 2006 • 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: