Legut Lucyna - Szyfon na ślubną suknię.pdf - legut - guercino

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

LUCYNA LEGUT

SZYFON NA ŚLUBNĄ SUKNIĘ

WYDAWNICTWO TOWER PRESS

GDAŃSK 2001

Pućka jest śmieszna. Już samo pojawienie się jej na scenie wywołuje szmerek na

sali. Bywalcy teatru znają ją od lat i wiedzą, że ich ubawi, tak jak w każdej sztuce.

– Ona właściwie nic nie robi, a jest taka śmieszna – dzieli się spostrzeżeniami

starszy pan z panią siedzącą obok i wyłuskującą właśnie czekoladkę z barwnego

opakowania.

– Właśnie – zgadza się pani – bardzo jest zabawna. Jej mąż chyba zawsze bywa

w dobrym nastroju. Nie sposób martwić się czymkolwiek, kiedy się ma u boku tak

zabawną postać.

– Aktorzy w ogóle mają łatwe życie – dodaje starszy pan. – Człowiek się musi

użerać z tysiącem problemów, a oni?... Wchodzą sobie po prostu na scenę i

odstawiają te swoje kawałki.

– Co ona ma w ręce? Marchewkę? – zapytuje pani, wyciągając głowę do przodu,

żeby lepiej obejrzeć przedmiot, który Pućka obskrobuje nożykiem, zwisającym z

długiego łańcuszka zawieszonego na szyi.

Starszy pan podaje pani lornetkę, przez którą przed chwilą obserwował aktorkę.

Siedzą w drugim rzędzie, ale i z tej odległości niektóre przedmioty mogą się

wydawać czymś innym, niż są.

– Och! To jest czerwona rybka! – Wykrzykuje pani. – Skrobać małą czerwoną

rybkę nożem zawieszonym na łańcuszku i to jeszcze będąc w białych

rękawiczkach?!... Doprawdy, co za pomysły!... I zobacz, co ona ma na głowie!

Pędzelek! Ciekawa jestem, jak ja bym wyglądała, gdybym sobie włosy ścisnęła w

taki pędzelek? Na samym czubku głowy!

– Moja droga, już ja wolę mieć w domu zwyczajną żonę, bez pędzelka i

czerwonej rybki. Lubię się pośmiać od czasu do czasu. W końcu życie nie składa

się z samych żartów.

Starsi państwo w ciągu dwóch godzin przedstawienia raczyli się uwagami,

przekazując sobie lornetkę. Wyszli zadowoleni, iż nie zmarnowali pieniędzy

wydanych na bilet do teatru; przedstawienie było interesujące, no i ta Pućka, taka

śmieszna! Rano zapomnieli o wszystkim, wchodząc w swoje życie, które nie miało

nic wspólnego z teatrem. Tego samego rana aktorzy również zaczynali nowy dzień.

Pućkę zbudził budzik (nakręcony aż do oporu sprężyny). Kładła się spać dosyć

późno, kiedy już wszystkie światła w pobliskich domach były wygaszone. Jedno

okno naprzeciw zawsze wypełniała różowość. Prawdopodobnie ktoś tam, przy

różowym abażurze, albo spał z zapalonym światłem, albo miał zwyczaj czytać do

rana. Być może było to światło w pokoju osoby, która właśnie w nocy wykonywała

pracę, niekoniecznie związaną z podejrzanym zawodem. W każdym razie dwa

przeciwległe okna jakby czuwały każdej nocy. Światło w oknie Pućki towarzyszyło

jej ślęczeniu nad rolą, wczytywaniu się w tekst i rozmyślaniom, co z tego tekstu

można zrobić żeby był zabawny... Sam tekst dla siebie był niczym. Trzeba mu było

stworzyć sytuacje, w których zabrzmiałby zabawnie. Zanim wpadła na pomysł

skrobania rybki nożem zawieszonym na łańcuszku, próbowała różnych sposobów.

Mówienie tego samego tekstu np. z mokrą ścierką w ręku (maczało się ją w

wiadrze z wodą i klęcząc wycierało się podłogę) było mało zabawne i

zniekształcało wypowiadane kwestie (przez pochylanie głowy i mówienie z dołu).

Oczywiście można było powiedzieć tekst, nie robiąc nic. Tekst Pućki w tym

wypadku nie miał wielkiego znaczenia; ważna była rola, którą grała druga aktorka,

Pućka była tylko osobą potrzebną, aby tamta mogła powiedzieć własny tekst. Ale

przecież gra aktora jest poza tekstem. Pućka, siedząc przy stole z papierosem w

zębach, wpatrywała się w słowa wypisane w egzemplarzu sztuki. Między tymi

słowami próbowała zobaczyć siebie w różnych sytuacjach. Czasem wstawała od

stołu, próbując zagrać siebie, taką jaką wymyśliła. Wyobrażając sobie rekwizyt w

ręce, wykonywała nim jakąś czynność. W pustce obok widziała partnerkę, do której

zwracała się słowami sztuki. Chociaż pokój był tylko pokojem, w danym wypadku

stawał się sceną, zapełnioną dekoracjami i aktorami.

„To jest do chrzanu” – krzywiła się Pućka, rzucając wyimaginowaną ścierkę.

„Nic w tym zabawnego”. Zapalała nowego papierosa. „Z tą szmatą cały tekst jest

jakiś szmaciany. Jeżeli tekst ma zabrzmieć śmiesznie, muszę znaleźć kontrastową

sytuację”. Nie mogąc nic wymyślić, Pućka wzięła się do temperowania nożem

czerwonego ołówka, którym miała zamiar podkreślić swoje kwestie w

egzemplarzu. Tekst podkreślony lepiej wchodzi do głowy. Czerwony ołówek

osiągnął już prawie idealną ostrość. Pućka ostatni raz skrobnęła nożykiem i... „A

jakby tak sytuacja z takim nożykiem? Tekst mówiony zwyczajnie, monotonnym

głosem, i szybkie poruszenia nożykiem... Co można robić nożykiem? Można nim

coś skrobać. Co?! Kartofel... Kartofel nie, zbyt codzienny... To powinno być coś...

coś... coś zaskakującego. Mam! Malutka rybka! Najlepiej czerwona! Kto skrobie

czerwoną rybkę?! Oczywiście! Będę skrobać małą czerwoną rybkę! Niby domowe

zajęcie, ale jednak niezwyczajne. Abstrakcyjne zajęcie z abstrakcyjną rybą. W tym

momencie jest podkład muzyczny. Należy skrobać rybkę zgodnie z rytmem

muzyki”. Pućka uradowana odkryciem skrobała w dalszym ciągu ołówek, w tym

wypadku czerwoną rybkę, równocześnie mówiąc tekst. Była to jedna, mała

sytuacja, która w przedstawieniu zabierała minutę czasu. Podobnych sytuacji trzeba

było wymyślić wiele. Jednak skrobanie nożykiem czerwonej rybki było już

kluczem do postaci. Wszystkie sytuacje, chociaż inne, powinny mieć ten sam

smaczek i klimat. Każde poruszenie się na scenie to nie był już krok Pućki z

normalnego życia, były to krótkie, szybkie, przemykające się jakby ukradkiem

kroczki. Zastyganie w bezruchu, potem jeden gwałtowny gest, który wyrażał to co

trzeba i podkreślał znaczenie słowa. Ponieważ w trakcie sztuki miała się zmieniać

osobowość postaci, czyli Pućki, najpierw zdecydowała (jako postać niechlujna i

brutalna) wystąpić z dwoma wielkimi nożami. Jeden znaczący gest to było

ostrzenie noża o nóż, potem już te noże „nie grały”. Trzymała je w ręku i nic

więcej. Podczas kiedy aktorka grająca główną rolę wykonywała swoje sceniczne

zadania, Pućka siedziała na krześle, tyłem odwrócona do widowni z tymi dwoma

nożami w rękach. W czasie długiego monologu tamtej Pućka była nieporuszona,

jakby zastygła w oczekiwaniu. Podczas kiedy partnerka robiła pauzę na wzięcie

większego oddechu, Pućka pozwoliła sobie na wykonanie tylko jednego ruchu:

skrobnięcie się w łopatkę jednym z wielkich noży. Zawsze rozlegał się śmiech na

widowni. I znów bezruch i tekst partnerki.

Pućka znaczyła sobie „ptaszkami” w egzemplarzu miejsca, w których miała już

obmyślone sposoby na zagranie roli. Podczas każdej próby reżyser wymagał, aby

aktorzy wnosili coś nowego do sztuki. To należało do pracy nad rolą w domu. Na

próbach zgłaszało się swoje propozycje, które b zaakceptowane lub nie. Każdy

aktor ma własny sposób na opracowanie roli, ale faktem jest, że określenie

„opracować rolę” zawiera w sobie wiele godzin myślenia i zmagań ze sobą i ze

swoim ciałem. To co publiczność w przyszłości określi mianem dobrego

przedstawienia, jest wynikiem nie przespanych nocy aktorów i reżysera, a potem

kilku miesięcy prób w teatrze, kiedy to i reżyser, i aktor wzajemnie próbują

podpowiedzieć sobie, jak widzą daną postać. Czasem odbywa się walka między

aktorem i reżyserem; reżyser inaczej widzi postać, aktor inaczej. Jeżeli się nie

dogadają, ktoś musi ustąpić. W nieszczęśliwych przypadkach dobry aktor ustępuje

złemu reżyserowi. Wówczas mówi się, że aktorowi „nie wyszła rola”, że „źle się w

niej czuje”.

Kiedy Pućka zmieniając miasta i teatry trafiła z kolei do nowego teatru, nie

można powiedzieć, aby wstąpiła na teren „Ziemi Obiecanej” czy też „Raju”.

Zmieniając teatr wierzy się zawsze, że w tym następnym będzie lepiej. W wypadku

Pućki zaczęło się gorzej, niż mogła sobie nawet wyobrażać. Każdy liczy się z

drobnymi przykrościami na początku, jako że wstępuje się w zupełnie nowe

środowisko, które trzeba dopiero poznać, aby poczuć się w nim dobrze. Nie musi

człowiek natomiast przewidywać, że od razu ktoś go kopnie w głowę. Głowa Pućki

była dosyć mocna, scementowana po poprzednich kopnięciach, więc może dzięki

temu bardziej odporna, toteż zniosła (bez obawy rozlecenia się) jeszcze jedno

kopnięcie. Wręczając jej angaż w nowym teatrze powiadomiono Pućkę, iż będzie

grała dosyć dużą rolę amantki we współczesnej komedii. Dostała egzemplarz

sztuki, przejrzała rolę, ucieszyła się, że jak na początek to zupełnie niezłe, i w

dobrym nastroju udała się na pierwszą próbę. Tu jednak nastąpił nieoczekiwany

moment, czyli kopnięcie. Reżyser oświadczył, że powierza tę rolę innej aktorce,

którą zna i wie, że mu dobrze zagra, natomiast Pućka jest dla niego osobą

absolutnie nie znaną, a on nie ma ochoty na żadne eksperymenty. Z dużym

niezadowoleniem zdecydował się na pozostawienie Pućki w sztuce, z tym że skoro

dyrekcja narzuca mu aktorkę i on musi ją zatrudnić, jedyną rolą, w której może

podjąć ryzyko wypróbowania nieznanej mu osoby, jest bardzo mały epizod

sekretarki. Mówiąc otwarcie nie był to nawet epizod, a raczej statystowanie.

Sekretarka jako jedyne zadanie sceniczne miała siedzenie przy maszynie do pisania

i wypowiedzenie jednego zdania: „Tak, panie dyrektorze”. Materiał jak na

wykazanie się swymi umiejętnościami aktorskimi raczej skąpy. Była to scena, w

której dyrektor jakiegoś tam przedsiębiorstwa wygłaszał kilkuminutową mowę,

której to treść sekretarka miała zapisywać, posługując się maszyną do pisania.

W czasie prób czytanych Pućka nie miała nic do robienia. Siedziała przy stoliku,

czekając na wypowiedzenie swojej jedynej kwestii: „Tak, panie dyrektorze”.

Reżyser, który od pierwszej chwili nie lubił Pućki, prawdopodobnie z tej

przyczyny, iż została mu narzucona, roztargniony i zajęty swoimi problemami

usiadł niechcący przy tym samym stoliku, gdzie z drugiej strony, czyli naprzeciw,

siedziała Pućka. Mógł oczywiście wstać i przenieść się do innego stolika, ale chyba

w masochistycznej rozkoszy zadawania sobie bólu, zdecydował się na pozostanie

na miejscu. Od czasu do czasu rzucał na Pućkę spojrzenia pełne obrzydzenia i nie

Legut Lucyna - Szyfon na ślubną suknię.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: