Miođ i choroba.pdf

Miłość, która prowadzi do choroby,

miłość, która prowadzi do zdrowia

Dwa poruszenia w jednej duszy

Często w duszy jednego człowieka jednocześnie biegną dwa rodzaje ruchu. Pierwszy to chęć

bycia zdrowym. To często widać na powierzchni. Drugim poruszeniem jest pragnienie śmierci.

I to często jest schowane głęboko.

Często patrzę na osoby, które mówią o swojej chorobie, i widzę lekki uśmieszek na ich

twarzach. Widać, że tam dzieje się co innego – one chcą umrzeć. Dlaczego? Bo kogoś

kochają... Każdy z nas odczuwa takie lekkie, sprzeczne, poruszenia we własnej duszy.

Wykluczeni wracają poprzez choroby.

W wielkiej duszy nikogo nie można wykluczyć, a wykluczeni wracają poprzez czyjeś choroby.

Choroba patrzy na wykluczoną osobę. I choroba wtedy zmusza nas, abyśmy także spojrzeli na

nią. Jeśli chcemy pozbyć się choroby, to kogo chcemy się wtedy pozbyć? Tak naprawdę

chcemy się pozbyć wykluczonej osoby. A więc jest to działanie przeciwko miłości, miłości do

osoby wykluczonej. Ale jeżeli włączymy tę odrzuconą osobę, choroba już spełniła swoje

zadanie. Wtedy bardzo często osoba wraca do zdrowia lub jej stan się znacząco poprawia.

Lepiej umrzeć

Częste podłoże chorób – zwłaszcza nieuleczalnych – jest takie, że chory woli umrzeć niż

spojrzeć na wykluczoną osobę. Śmierć wtedy wydaje się łatwiejsza.

Wszyscy mamy głęboką tęsknotę za równowagą, zwłaszcza tą dotyczącą dawania i brania.

Jeśli otrzymamy coś od danej osoby, chcemy jej coś oddać. Jeżeli coś oddamy, przynosi to

nam ulgę. To dobra dynamika, bo umożliwia wymianę i jest podstawą każdego dobrego

związku.

Ta sama dynamika ma zastosowanie w innych okolicznościach. Bardzo często, jeśli kobieta

usunęła dziecko, chce to wyrównać poprzez swoją śmierć. Jeśli ktoś kogoś zranił, chce to

wyrównać poprzez zranienie siebie. Jeśli ktoś zabrał coś komuś, będzie zabierał sobie. Jeżeli

ktoś, tego nie zrobi, to któreś z jego dzieci zrobi to za niego. Bo dzieci mają tą samą

dynamikę. Nazywamy to wyrównaniem, odpokutowaniem. Jeśli ktoś chce umrzeć, albo niszczy

siebie z tego powodu, czuje ulgę. Dusza rodziny dąży w ten sposób do równowagi.

I na kogo wtedy patrzą te osoby? Czy na osobę, którą zranili? Nie. Patrzą na siebie, chcą ulgi

tylko dla siebie.

A jaka jest miłość, która uzdrawia? Ta, która spogląda na wykluczonych.

wybór i opracowanie: Marta Goszcz

Stopka | Kontakt