Binchy Maeve - Srebrne gody.pdf - Binchy Maeve - hildahasz

MAEVE BINCHY

Srebrne gody

Z angielskiego przełożyła Teresa Lechowska

Świat Książki

Skan i korekta Roman Walisiak

Tytuł oryginału SILVER WEDDING

Projekt okładki i stron tytułowych Maciej Sadowski

Redakcja Anna Bolecka

Redakcja techniczna Alicja Jabłońska

Korekta: Marianna Filipkowska, Jolanta Rososińska

Świat Książki, Warszawa 1997

Skład KOLONEL.

Druk i oprawa OZGraf. Olsztyn

ISBN 83-7129-547-2

Nr 1767

Gordonowi Snellowi, memu najdroższemu i najlepszemu przyjacielowi.

Rozdział Pierwszy.

Anna.

Anna wiedziała, że stara się sprawiać wrażenie zainteresowanego. Tak

dobrze umiała czytać z jego twarzy. To była ta sama mina, jaką u niego

widywała, kiedy w klubie przysiadali się do nich starsi aktorzy i

opowiadali historyjki o dawno zmarłych ludziach. Joe wtedy też usiłował

okazać zainteresowanie, przybierał wyraz serdeczności, uprzejmości,

powagi - licząc, że zostanie to poczytane za prawdziwe zainteresowanie, i

w nadziei, że konwersacja nie potrwa zbyt długo.

- Przepraszam, trochę się rozgadałam - usprawiedliwiała się Anna.

Pociesznie się wykrzywiła. Siedziała po drugiej stronie łóżka ubrana

jedynie w jedną z jego koszul. Oddzielały ich niedzielne gazety i taca ze

śniadaniem.

Joe uśmiechnął się w odpowiedzi i tym razem był to uśmiech prawdziwy.

- Ależ nie, to miłe, że tak się tym przejmujesz, bo dobrze jest troszczyć się

o rodzinę.

Myślał tak rzeczywiście, to wiedziała, ponieważ w głębi serca wierzył, że

troszczenie się o rodzinę to dobra rzecz, podobnie jak ściąganie kociaków

z drzew i piękne zachody słońca, i duże psy collie. Zasadniczo Joe

popierał dbałość o rodzinę, ale o swoją nie dbał zupełnie. Nie miał pojęcia,

od ilu lat są małżeństwem jego rodzice. Nie wiedział prawdopodobnie, jak

długo sam jest żonaty. Czymś takim jak dwudziestopięciolecie ślubu Joe

Ashe nie zawracałby sobie głowy.

Anna patrzyła na niego ze znanym sobie uczuciem

czułości i lęku. Czule i opiekuńczo. Wyglądał tak słodko, gdy leżał oparty

o wielkie poduchy, z opadającymi mu na twarz jasnymi włosami, z tak

spokojnymi, opalonymi, szczupłymi rękami. Pełna lęku - na myśl o tym,

że miałaby go utracić, że mógłby zniknąć z jej życia równie cicho i bez

wysiłku, jak się w nim pojawił.

Joe Ashe nigdy z nikim nie walczył, jak wyznał Annie, uśmiechając się

szeroko, po chłopięcemu, życie jest zbyt krótkie, żeby walczyć. I to była

prawda.

Kiedy nie dano mu jakiejś roli, dostał złą recenzję, kwitował to

wzruszeniem ramion. - No cóż, mogło być inaczej, ale nie róbmy z tego

sprawy.

Podobnie jak jego małżeństwo z Janet. - Skończyło się, po co więc

udawać, że nadal trwa? - Spakował manatki do torby i odszedł.

Anna obawiała się, że pewnego dnia w tymże pokoju Joe spakuje torbę i

znowu odejdzie. Ona będzie pomstować i błagać jak Janet, i nic to nie da.

Ta ją nawet odwiedziła, proponując pieniądze, żeby tylko wyjechała.

Opowiadała z płaczem, jaka była z nim szczęśliwa. Pokazywała zdjęcia

dwu małych synków. Wszystko będzie znowu dobrze, jeśli tylko Anna

wyjedzie.

- Ale on nie odszedł od pani z mojego powodu. Mieszkał sam od roku,

zanim jeszcze się poznaliśmy - tłumaczyła Anna.

- Tak, i przez cały ten czas myślałam, że wróci. Anna nie miała ochoty

wspominać zalanej łzami Janet

ani tego, jak robiła dla niej herbatę, a jeszcze bardziej rozmyślać o tym, że

jej własna twarz też będzie mokra od łez pewnego dnia, i na dodatek

równie niespodziewanie, jak się to przydarzyło Janet. Przebiegł ją lekki

dreszcz, gdy spojrzała na przystojnego chłopca w swoim łóżku. Mimo

dwudziestu ośmiu lat Joe to wciąż chłopiec. Delikatny, okrutny chłopiec.

- O czym myślisz? - spytał.

Nie powiedziała. Nigdy mu nie mówiła, jak wiele o nim myśli i jak bardzo

obawia się dnia, w którym od niej odejdzie.

- Pomyślałam, że już czas zrobić następną filmową wersję Romea i Julii.

Jesteś taki przystojny, że byłoby nie w porządku wobec świata, gdyby nie

dano mu szansy oglądania ciebie - oznajmiła ze śmiechem.

Przechylił się i odstawił tacę na podłogę. Niedzielne gazety zsunęły się w

ślad za nią.

- Chodź tu do mnie - rzekł. - Moje myśli biegną tym samym torem,

całkiem tym samym, jak to mówicie wy, Irlandczycy.

- Co za znakomite naśladownictwo - powiedziała Anna z poważną miną,

ale przytuliła się do niego. - Nic dziwnego, że jesteś najlepszym aktorem

na świecie i słyniesz na całej kuli ziemskiej ze swoich wielkich

umiejętności naśladowania najrozmaitszych akcentów.

Leżała w jego ramionach i nie przyznawała się, jak martwi się o te srebrne

gody. Wyczytała z twarzy Joego, że już zbyt długo na ten temat

deliberowała.

Joe nigdy nie zrozumiałby, co to znaczy w ich rodzinie.

Dwudziestopięciolecie ślubu rodziców. W domu Doyle'ów celebruje się

wszystko. Mają tam albumy ze zdjęciami, pudła z dokumentacją

minionych uroczystych obchodów. W salonie na ścianie zrobiono galerię

Głównych Uroczystości. Sam Dzień Ślubu, trzy Chrzty. Sześćdziesiąte

urodziny babci O'Hagan, wizyta dziadka Doyle'a w Londynie, kiedy to

wraz z nimi wszystkimi stoi obok strażnika przed pałacem Buckingham.

Poważny młody strażnik w futrzanej czapie wygląda tak, jakby zdawał

sobie sprawę z doniosłości wizyty dziadka Doyle'a.

Są tam też trzy Pierwsze Komunie, trzy Bierzmowania, jest mała sekcja

sportowa, drużyna szkolna w tym roku, gdy Brendan chodził do ostatniej

klasy. A nawet jeszcze mniejsza sekcja akademicka -jej portret zrobiony

podczas promocji. Upozowana i sztywna, dzierży w ręce dyplom tak,

jakby ważył tonę.

Matka i ojciec zawsze żartowali na temat tej ściany, mówiąc, że to

najcenniejsza kolekcja na świecie. Co by im przyszło ze starych mistrzów i

słynnych obrazów, gdyby nie mieli czegoś o wiele od nich cenniejszego -

tej jakże

wymownej ściany oznajmiającej światu, o co im chodziło w życiu.

Anna zawsze się wzdrygała, gdy mówili to komuś, kto przyszedł w

odwiedziny. Wzdrygnęła się i teraz, leżąc w ramionach Joego.

- Czy to ja cię przyprawiam o drżenie, czy to namiętność? - zapytał.

- Rozpasana namiętność - odparła, zastanawiając się, czy to normalne,

żeby leżeć obok najatrakcyjniejszego mężczyzny w Londynie i myśleć nie

o nim, lecz o ścianie w salonie rodzinnego domu.

Rodzinny dom trzeba będzie udekorować na srebrne gody. Zawieszą

mnóstwo dzwonków z tektury i srebrnych wstążek. I kwiaty popstrykane

sreberkiem. Do magnetofonu włożą taśmę z Walcem Rocznicowym. Na

parapetach piętrzyć się będzie stos kartek z życzeniami, może ich być

nawet tak dużo, że rozwieszą je nad kominkiem jak życzenia na Boże

Narodzenie. Pojawi się udekorowany w sposób tradycyjny tort, a

zaproszenia będą mieć srebrne brzegi. Zaproszenia na co? Właśnie ta

sprawa zaprzątała umysł Anny. Jako dzieci powinni zorganizować coś

Binchy Maeve - Srebrne gody.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: