King Stephen - Bunt.pdf - King, Stephen - nazgull

BunT KaInA

www.StephenKing.one.pl

PrzełoŜył: Rafał Wilkoński

Garrish schronił się przed ostrym blaskiem majowego słońca w chłód hallu akademika.

Minęło kilka dobrych chwil, zanim jego oczy przywykły do panującego wewnątrz budynku

półmroku, dlatego tez na samym początku Harry, którego przezywano Bobrem, objawił mu się

jako bezcielesny głos dobiegający z cienia.

- Ale nam zadali bobu, sam powiedz - gorączkował się Bóbr. - To prawdziwe cholerstwo, no

nie?

- Aha - potwierdził Garrish. - Było cięŜko.

Teraz dopiero zdołał dostrzec Bobra. Chłopak tarł dłonią usiane pryszczami czoło, a pot

perlił mu się nawet pod oczami. Na nogach miał sandały, a ubrany był w sportową koszulkę z

krótkim rękawem i numerem 69. Do koszuli miał przypięty okrągły znaczek z napisem, który

głosił, Ŝe niejaki Pipściński to szuja i gnojek. Olbrzymie wystające siekacze Bobra jaśniały w

ponurym mroku westybulu.

- A miałem zamiar dać sobie z tym spokój jeszcze w styczniu, zamienić na cokolwiek innego -

zwierzał się Bóbr. - WciąŜ mówiłem sobie: zdecyduj się, póki jest jeszcze czas. I wtedy termin

na zamianę minął, no i musiałem albo zdawać to dziadostwo, albo mieć tyły. Myślę, Ŝe

oblałem, Curt. Jak Boga kocham.

Kierowniczka akademika stała na rogu, przy przegródkach na pocztę. Była to niezwykle

wysoka kobieta, z urody przypominająca nieco Rudolfa Valentino. Jedną dłoń trzymała

właśnie w krótkim rękawie sukienki, usiłując wsunąć na miejsce ramiączko halki, które jej się

zsunęło, drugą zaś w tym samym czasie przytwierdzała do tablicy ogłoszeń kartkę z

ostateczną datę opuszczenia akademika.

- Tak, cięŜko było - powtórzył Garrish.

- Chciałem ściągnąć trochę od ciebie, ale zabrakło mi odwagi, jak Boga kocham. Ten facet

ma sokoli wzrok. Myślisz, Ŝe zdałeś na piątkę?

- Być moŜe nawet oblałem - powiedział Garrish.

Bobrowi opadła szczęka.

- Naprawdę myślisz, Ŝe mogłeś oblać? Ty? Naprawdę myślisz, Ŝe...

- Teraz idę wziąć prysznic, dobra?

- Jasne, Curt. No pewnie, idź. Czy to był twój ostatni egzamin?

- Aha - potwierdził Garrish. - To był mój ostatni egzamin.

Garish przeciął holl i pchnął drzwi prowadzące na klatkę schodową. Klatka pachniała jak

bokserski ochraniacz najądra po wyjątkowo zajadłej walce. Który to juŜ raz szedł tymi starymi

schodami? Jego pokój znajdował się na piątym piętrze.

Quinn i jeszcze jeden idiota z trzeciego o obficie owłosionych goleniach stali po

przeciwległych stronach klatki jak kolumny, przerzucając się piłką do softballu. Jakiś niski

facecik patrząc błędnym wzrokiem przez szkła okularów w rogowej oprawie, połyskujące nad

wojowniczą kozią bródką,

z tablicami logarytmicznymi przyciśniętymi do piersi jak Biblia, minął go pomiędzy czwartym a

piątym, nieprzerwanie poruszając wargami i mamrocząc pod nosem litanie wzorów. Oczy miał

puste jak wytarte tablice.

Garrish zatrzymał się, by spojrzeć za nim, myśląc sobie, czy dla chłopaka nie byłoby lepiej,

gdyby nie Ŝył, ale po małym gościu pozostał juŜ tylko chyboczący i malejący cień na ścianie.

Cień zachybotał się raz jeszcze i zniknął zupełnie. Garrish wspiął się na piąte piętro i ruszał

korytarzem w stronę swojego pokoju. Prosiak wyjechał juŜ dwa dni temu. Cztery końcowe

egzaminy w trzy dni systemem zakuć-zdać-zapomnieć, trzaska-prask i do chaty. Prosiak

umiał się urządzić. Pozostało po nim jedynie kilka rozebranych babek przypiętych do ściany,

dwie brudne skarpetki frote', kaŜda z innej pary, i fajansowa karykatura Rodinowskiego

"Myśliciela" siedzącego w zadumie na klozecie.

Garrish włoŜył klucze do dziurki i przekręcił.

- Curt! Hej, Curt!

Rollins, ten skretyniały gospodarz piętra, przez którego Jimmy Brody znalazł sie na

dywaniku u dziekana za pijaństwo, zbliŜał się właśnie korytarzem, machając do Garrisha ręką.

BunT KaInA

Wysoki, dobrze zbudowany, krótko ostrzyŜony, symetryczny. Sprawiał wraŜenie

wypolerowanego na wysoki połysk.

- Zdałeś juŜ wszystko? - zapytał Rollins.

- Aha.

- Nie zapomnij zamieść podłogi w pokoju i wypełnij protokół jego zdania, dobrze?

- Aha.

- Wsunąłem ci formularz pod drzwi w zeszły czwartek, prawda?

- Aha.

- Jeśli nie będzie mnie w pokoju, to wsuń wypełniony protokół pod moje drzwi razem z

kluczem.

- Dobra.

Rollins uścisnął mu dłoń i energicznie nią potrząsnął. Dłoń Rollins była sucha, pokryta

szorstką skórą. Ściskając ją, moŜna było odnieść wraŜenie, Ŝe nabrało się pełną garść soli.

- śyczę ci miłych wakacji.

- Dzięki.

- Tylko się nie przepracowywuj.

- Nie ma obaw.

- PouŜywaj sobie, ale nie naduŜywaj.

- Z chęcią i broń BoŜe.

Przez chwilę Rollins stał zmieszany, nic nie rozumiejąc, ale zaraz potem wybuchnął

śmiechem.

- No, to trzymaj się. - Poklepał Garrisha po ramieniu, a następnie odszedł korytarzem,

zatrzymując się tylko raz, aby upomnieć Rona Frane,a, by ściszyć magnetofon. Garrish był w

stanie wyobrazić sobie Rollinsa martwego w przydroŜnym rowie z larwami much wyŜerającymi

mu oczy. Albo my poŜremy świat, albo świat poŜre nas. NiezaleŜnie

od tego, kto kogo, wszystko jest w najlepszym porzadku.

Garrish stał zamyślony, patrząc w ślady za Rollinsem, dopóki ten nie zniknął z pola

widzenia, a następnie wszedł do swojego pokoju.

Teraz, kiedy wszystkie klamoty Prosiaka- na ogół rozwłóczone w straszliwym nieładzie jak

po przejściu tornadozniknąłe wraz ze swoim właścicielem, pokój wydawał się ogołocony i

sterylny. Na łóŜku współlokatora po skołtunionym barłogu ze zmiętej i pokręconej pościeli

pozostał jedynie goły i czysty materac, jeśli nie liczyć kilku plam po nocnych polucjach. Nad

łóŜkiem dwa kociaki na rozkładówkach z "Playboya" spoglądały zalotnie, unieruchomione w

kuszących dwuwymiarowych pozach.

W części pokuj naleŜący do Garrisha, zazwyczaj bijącej w oczy koszarowym porządkiem,

nie widać było większych zmian. Gdyby spuścić ćwierćdolarową monetę na równiutko

naciągnięty koc przykrywający porządnie zasłanie łóŜko, z pewnością odbiłaby się jak od

gimnastycznej batut. Całą ta schludność nieźle działała Prosiakowi na nerwy. Nazywał

Garrisha pedancikiem. Jedyną rzeczą zajmującą ścianę

nad łóŜkiem Garrisha było olbrzymie zdjęcie Humphreya Bogarta, które kupił w

uniwersyteckiej księgarni. Bogie miał spodnie na szelkach i w kaŜdej z dłoni trzymał pistolet

automatyczny. Prosiak twierdził, Ŝe zarówno pistolety, jak i szelki to symbol impotencji.

Garrish wątpił, Ŝeby Bogart był impotentem, aczkolwiek nigdy nic o nim nie czytał.

Podszedł do szafy, włoŜył kluczyk w drzwi i otworzył je, po czym wyjął ze środka wielki

sztucer magnum, kalibru .325 z orzechową kolbą, który jego ojciec, kapłan kościoła

metodystów, sprezentował mu na gwiazdkę. W marcu sam dokupił do niego celownik

teleskopowy.

Trzymanie broni w pokoju było surowo zabronione, dotyczyło to takŜe strzelb myśliwskich,

ale nie było z tym większych problemów. Odebrał sztucer z uniwersyteckiej przechowalni na

podstawie sfałszowanej obiegówki. Schował go do nieprzemakalnego skórzanego pokrowca i

ukrył w lasku za boiskiem do futbolu. Tej nocy, o trzeciej nad ranem wyszedł z akademika i

wniósł go na piętro przez uśpione korytarze.

Usiadł na łóŜku z bronią na kolanach i przez chwilę popłakał. „Myśliciel” przypatrywał mu się

ze swojego sedesu. Garrish ułoŜył sztucer na łóŜku, przeszedł przez pokój i zwalił figurkę ze

stolika Prosiaka na podłogę, gdzie roztrzaskała się na drobne kawałeczki. Wtedy usłyszał

pukanie do drzwi.

Szybkim ruchem wsunął strzelbę pod łóŜko.

- Proszę.

W drzwiach stanął Bailey ubrany w śmieszną jednoczęściową pidŜamę zapinaną z przodu

na guziki. Oczywiście był porozpinany, a z pępka wystawał mu kłębek waty. Bailey nie miał

przed sobą Ŝadnej przyszłości. Na pewno oŜeni się z głupią gęsią i będzie miał głupie dzieci.

Później umrze na raka lub niewydolność nerek.

- Jak tam końcowy z chemy, Curt?

- W porząsiu.

- Mógłbyś mi poŜyczyć swoich notatek. Podchodzę jutro.

- Spaliłem je dziś rano ze wszystkimi śmieciami.

- Aha. O Jezu! Czy prosiak sam to zrobił?- Wskazał palcem na resztki po „Myślicielu”.

- Chyba tak.

- Ciekawe, co mu odbiło? Podobał mi się ta figurka. Chciałem ja od niego odkupić. – Baily

miał ostre, szczurze rysy. Jego pidŜama była cała w strzępach i miała mocno wypchane

siedzenie. Garrish mógł go sobie wyobrazić umierającego na rozedmę płuc lub inne

choróbsko w namiocie tlenowym. Niemal widział jego poŜółkłą twarz. Mógłbym ci pomóc,

pomyślał Garrish.

- Myślisz, Ŝe miałby coś przeciwko temu, Ŝebym przyjął te laski?

- Chyba nie.

- To fajnie.- Baily przeszedł przez pokój, ostroŜnie stawiając na podłodze gołe stopy, aby

nie wdepnąć w ceramiczne okruchy, odczepił rozkładówki.

- Ten plakat Bogarta teŜ jest ekstra. Niby nie ma tu Ŝadnych cycków, ale mimo to klasa, co

nie?- Bailey spojrzał na Garrisha, czekając, czy się roześmieje. Nie doczekawszy się,

ciągnął dalej: - Mam nadzieję, Ŝe nie planujesz wyrzucić go do śmieci?

- Nie. Planuję właśnie wziąć prysznic.

- Jasne, jasne. No to miłych wakacji, jeśli się juŜ nie zobaczymy.

- Dzięki.

Bailey ruszył z powrotem do drzwi, obracając ku Garrishowi obwisłe siedzenie swojej

jednoczęściowej piŜamy. W drzwiach zatrzymał się.

- Znów średnia powyŜej czterech w tym semestrze?

- Co najmniej.

- Nieźle. No to do następnego roku.

Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Garrish siedział przez chwilę na skraju łóŜka, potem

wyciągnął spod niego broń, wyjął z pokrowca, rozłoŜył i wyczyścił. Po chwili uniósł wylot lufy na

wysokość oka i spojrzał na malutki krąŜek światła po jej drugiej stronie. Lufa była czyściutka.

Z powrotem złoŜył sztucer.

W trzeciej szufladzie jego biurka znajdowały się trzy cięŜkie pudełka amunicji do

winchestera. UłoŜył je na parapecie. Zamknął drzwi pokoju na klucz i wrócił do okna. Podniósł

Ŝaluzje.

Po zalanym słońcem i obrośniętym soczystą zielenią deptaku przechadzały się tłumy

studentów. Quinn wraz ze swym matołkowatym przyjacielem markowali na trawie coś w

rodzaju dwuosobowego softballu. Biegali bezładnie tam i z powrotem jak pokiereszowane

mrówki umykające z zawalonego korytarza mrowiska.

- Powiem ci coś – Garrish zwrócił się do Bogiego. – Bóg wściekł się na

Kaina, poniewaŜ Kainowi wydawało się, Ŝe Bóg jest wegetarianinem. Jego brat był lepiej

zorientowany. Bóg stworzył świat na swój obraz i podobieństwo, więc jeśli ty nie jesz świata,

świat je ciebie. Więc Kain zapytał brata: „Czemuś mi nic nie powiedział?”. A na to braciszek:

„Czemuś nie słuchał?”. Wtedy Kain rzekł: „Dobra, teraz posłucham”. Po czym załatwił swego

braciszka i mówi: „Hej, BoŜe? Chcesz mięska! To masz, częstuj się! Wolisz gulasz czy

Ŝeberka, a moŜe abelburgery?”. A wtedy Bóg powiedział mu, Ŝeby spadał. Wiec... co o tym

myślisz ?

Ze strony Bogiego nie padła Ŝadna odpowiedź.

Garrish otworzył podnoszone do góry okno i ułoŜył łokcie na parapecie, nie pozwalając, aby

lufa jego trzystapięćdziesiątkidwójki wysunęła się na światło dzienne. Spojrzał w celownik.

Mierzył w Ŝeński akademik znajdujący się po drugiej stronie deptaka. Akademik ten znano

powszechnie pod nazwą „psiarnia”. Na przecięciu linii celownika znalazł się duŜy ford kombi.

Jakaś blondyneczka wbita w dŜinsy i niebieską bluzeczkę na ramiączkach rozmawiała ze

swoją mamą, podczas gdy ojczulek, łysiejący męŜczyzna cały czerwony na twarzy, ładował

walizki do tylnej części samochodu.

Ktoś zapukał do drzwi.

Garrish odczekał w ciszy.

Pukanie powtórzyło się.

- Curt? Dam ci pół brudasa za ten poster z Bogartem.

Bailey.

Garrish nie odpowiedział. Dziewczyna i jej matka z czegoś się radośnie śmiały, nie zdając

sobie sprawy, Ŝe w ich jelitach krąŜą mikroby, odŜywiające się, dzielące, rozmnaŜające.

Ojciec studentki podszedł do nich i tak stali razem w słońcu, tworząc sielankowy rodzinny

portret w okrągłych ramach celownika. PrzełoŜył: ZBIGNIEW A. KRÓLICKI

- Do diabła!- zaklął Bailey. Odgłos jego kroków zaczął oddalać się korytarzem.

Garrish nacisnął spust.

Poczuł silne uderzenie w ramię- przyjemne, gwałtowne szarpniecie, jakie zawsze czuje

strzelec, gdy precyzyjne ułoŜy kolbę broni we właściwym miejscu. Roześmiana twarz

blondynki zniknęła, jakby nagle coś obcięło jej głowę.

Jej mama śmiała się jeszcze przez moment, lecz po chwili jej dłoń powędrował do ust.

Przez palce przesączył się okropny krzyk przeraŜenia. Garrish strzelił w miejsce, skąd się

wydobywał. Dłoń i głowa zniknęły w czerwonym rozbryzgu. MęŜczyzna, który ładował bagaŜe,

rzucił się do niezdarnej, panicznej ucieczki.

Garrish przez chwilę wodził za nim lufą, po czy strzelił mu w plecy. Następnie uniósł głowę i

rozejrzał się ponad celownik. Quinn ściskał w ręce piłkę do softballu, wpatrując się w mózg w

mózg blondynki rozchlapany na znaku zakazu parkowania, wymalowanym na betonie za jej

rozciągniętym horyzontalnie ciałem, leŜącym twarzą do ziemi. Quinn nie był w stanie się

poruszyć. Wszyscy ludzie na deptaku zamarli, niczym dzieci bawiące się w „pomnik”.

Ktoś załomotał do drzwi, a następnie zaczął opętańczo szarpać za klamkę.

- Curt? Nic ci się nie stało, Curt? Chyba ktoś...

- Jest napitek, jest mięsiwo! Dobry BoŜe, jedz, a Ŝywo!- zawołał Garrish

na cały głos i wymierzył w Quinna. Szarpnął za spust, zamiast go powoli przycisnąć i pocisk

chybił celu. Quinn rzucił się do ucieczki. Co za problem. Drugi strzał trafił Quinna w kark z

taką siłą, Ŝe chłopak przeleciał z sześć metrów, zanim upadł na ziemię.

- Curt Garrish strzela do siebie!- wrzeszczał Bailey. – Rollins! Rollins!

Chodź tu prędko!

Ponownie tupot jego stóp ucichł w głębi korytarza.

Teraz juŜ wszyscy rozbiegli się w panice. Garrish słyszał ich przeraŜone krzyki. Słyszał

gorączkowe tupanie w alejkach.

Spojrzał na Bogiego. Bogie trzymał w dłoniach swoje pistolety i patrzył gdzieś ponad nim.

Garrish spojrzał na pokruszone resztki „Myśliciela”, który naleŜał do Prosiaka, i zastanawiał

się, co teŜ jego współlokator moŜe robić w tej chwil, czy jeszcze odsypia sesję, czy ogląda coś

w telewizji, czy teŜ zafundował sobie jakieś wspaniałe Ŝarcie. Jedz świat, Prosiaku, pomyślał

w duchu Garrish. Łykaj go wielkimi kęsam.

- Garrish!- tym razem był to Rollins, walący pięściami w drzwi. – Otwieraj, Garrish!

- Zamknięte na klucz- dyszał Bailey. – Wyglądał dziś okropnie, zabił się

jak nic, jestem tego pewny.

Garrish znów wysunął lufę przez okno. Jakiś chłopak w madrasowej koszuli przykucnął za

krzakiem, rozbieganymi oczami z desperacją omiatając okna akademiku. Garrish wiedział, Ŝe

tamten ma ochotę uciekać stamtąd jak najdalej, ale nogi odmawiały mu posłuszeństwa.

- Dobra BoŜe, jedz, a Ŝywo- wymruczał Garrish i ponownie nacisnął spust.

Przepisywał: PAVEL

King Stephen - Bunt.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: