Jonathan Nasaw - Dziewczyny, których pożądał.pdf - Książki - moeckinijay

Jonathan Nasaw

DZIEWCZYNY,

KTÓRYCH POŻĄDAŁ

Tłumaczył Maksymilian Tumidajewicz

Tytuł oryginałuThe Girls He Adored

Dla Susan

- Zaoszczędzę pani zachodu - powiedział więzień w

pomarańczowym kombinezonie, kiedy wprowadzano go do

pomieszczenia. Ręce miał przykute do pasa, a między nogami

dyndał mu łańcuch. Chmurny funkcjonariusz policji nie

odstępował go na krok. - Jestem świadomy czasu, miejsca i osoby,

moje myśli są klarowne, a zrozumienie swojego położenia - pełne.

- Widzę, że wie pan, co i jak - odparła psychiatra, szczupła

blondynka ledwo po czterdziestce. Spoglądała na więźnia zza

metalowego biurka, zupełnie pustego, nie licząc dyktafonu,

notatnika i beżowej teczki na akta. - Proszę usiąść.

- Dałoby się może to zdjąć? - Więzień wymownie potrząsnął

kajdanami. Był smukły, nieco niższy od przeciętnej i wyglądał na

dwadzieścia kilka lat.

Psychiatra spojrzała na policjanta. Ten pokręcił głową.

- Nic z tego, jeśli chce pani zostać z nim sam na sam -

powiedział.

- Poproszę. Przynajmniej na razie - odparła. - Później może

trzeba będzie go rozkuć, żeby mógł napisać parę testów.

- Muszę być przy tym obecny. Zadzwoni pani po mnie.

Na ścianie za psychiatrą wisiał czarny telefon. Obok

znajdował się niepozorny przycisk alarmowy; identyczny ukryto

pod biurkiem po jej stronie.

- A pan, siadaj - dodał policjant.

Więzień wzruszył ramionami i siadł okrakiem na

drewnianym krześle, trzymając skute dłonie na podołku, jakby

dosiadał konia. Twarz osadzonego miała kształt serca i przy

pewnej dozie dobrej woli mogła być nazwana piękną. Miał długie

rzęsy i usta godne anioła Botticellego. Loczek orzechowych

włosów uroczo opadał na oczy, co wydawało się mu przeszkadzać.

Kiedy tylko strażnik opuścił pomieszczenie, psychiatra pochyliła

się nad biurkiem i odsunęła niesforny kędzior na bok.

- Dziękuję - powiedział więzień, patrząc na nią spod

wpółprzymkniętych powiek. Błysk psotnego, pewnego siebie

rozbawienia zniknął z jego brązowych, nakrapianych złotem oczu,

ale tylko na moment. - Doceniam to. Jest pani kurwą adwokata

czy może kurwą prokuratora?

- Żadną z nich - zignorowała obelgę. Sprawdza, jak się

zachowam, pomyślała. Próbuje przejąć kontrolę nad rozmową,

prowokując agresywną odpowiedź.

- No bez jaj, niech pani powie. Albo mój prawnik wynajął

panią, by dowieść choroby psychicznej, albo prokurator, by

dowieść jej braku. A może skierował tu panią sąd, by stwierdziła,

czy nadaję się do wzięcia udziału w rozprawie? Jeśli tak, to spieszę

poinformować, że jestem całkowicie zdolny do zrozumienia

zarzutów oraz perfekcyjnie przygotowany do asystowania w swej

obronie. Takie są kryteria, prawda?

- Mniej więcej.

- Nadal nie odpowiedziała pani na moje pytanie. Zadam je

inaczej, jeśli pani woli. Wynajęła panią obrona, oskarżenie, czy

sąd?

- Czy to wpłynie na pańskie odpowiedzi na moje pytania?

Zachowanie więźnia przeszło dramatyczną zmianę. Opuścił

ramiona, wygiął szyję i przekrzywił głowę na bok. Następne słowa

wypowiedział z pietyzmem, niemal afektacją, samymi wargami,

leciutko sepleniąc:

- Cy to fpłyńje na pańskje otpofieci na moje pytańja?

Psychiatra zdała sobie sprawę, że to nadzwyczaj celna

imitacja jej własnego zachowania i sposobu mówienia. Przyparł ją

do muru i obnażył dawne problemy z wysławianiem się, jej

tragiczną mowę Kaczora Duffy’ego, której przezwyciężenie

kosztowało lata terapii. Jednak parodia odegrana została raczej

dobrodusznie niż drwiąco, jakby był jej starym przyjacielem.

- Oczywiście, że wpłynie - kontynuował już własnym głosem.

- Niech pani nie będzie obłudna.

- Chyba ma pan rację.

Poprawiła się na krześle, próbując zachować profesjonalizm,

choć czuła gorący rumieniec, który spowił jej policzki.

- Tak na marginesie, to było świetnie odegrane.

- Dziękuję! - Mimo kajdan, surowych murów i niewesołych

okoliczności, uśmiech więźnia rozjaśnił całe pomieszczenie.

- Chce pani zobaczyć mojego Jacka Nicholsona?

- Może innym razem - odparła, ku swojej irytacji, z

identyczną afektacją, jaką wcześniej odegrał jej rozmówca.

Jonathan Nasaw - Dziewczyny, których pożądał.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: