Winstead Jones Linda-Raintree 2-Nawiedzony.pdf

L INDA

W INSTEAD J ONES

G IDEON

Nazywam się Raintree. To więcej niż nazwisko, więcej niż miejsce na

drzewie genealogicznym. To anomalia w moim DNA.

Piętno przeznaczenia.

Mówiąc krótko, magia istnieje. Otacza nas, ale większość ludzi nie potrafi

jej dostrzec. Ja zawsze byłem wyczulony na jej przejawy. Mam magię we

krwi.

Moich przodków nazywano czarodziejami, magami i wróżbitami.

Nazywano ich

także demonami i diabłami. I jak tu się dziwić, że wieki temu postanowili

ukrywać swoje talenty przed światem. Ukrywać, powiedziałem, a nie je

pogrzebać. To wielka różnica. Nie można się wyrzec swojej mocy, uciec od

odpowiedzialności tylko po to, by nam się łatwiej żyło.

Każdy członek rodu ma unikalny dar. Niektóre z nich są potężne, inne

słabe; są też mniej i bardziej użyteczne. Ale wszystkie są nadprzyrodzone.

Mój

dar jest związany z energią elektryczną. Mogę okiełznać wszelką

elektryczność,

która nas otacza. Jestem gromowładny. Często przepalam komputery i

żarówki,

ale nauczyłem się nad tym panować.

Rozmawiam też z duchami, które są po prostu niepojętą dla nas formą

energii elektrycznej. To umiejętność przydatna w mojej obecnej profesji.

Ja, Gideon Raintree, jestem w chwili obecnej jedynym policyjnym

detektywem w mieście Wilmington w Karolinie Północnej, który

specjalizuje

się w wykrywaniu sprawców morderstw.

-1-

NAWIEDZONY

PROLOG

Niedziela - pó ł noc

Poziom adrenaliny podskoczył jej tak szybko, że Tabby nie była w stanie

ustać w miejscu. Szybka wspinaczka po schodach na drugie piętro była

wysiłkiem niewartym wzmianki. Skrzywiła się na widok zielonych drzwi, z

których płatami odchodziła farba, a numer mieszkania był przekrzywiony.

Jaki

szanujący się Raintree może mieszkać w takiej norze?

Tabby od dawna na to czekała. Czasem wydawało jej się, że od zawsze.

Nie należała do osób cierpliwych, ale wstrzymywała się, czekając na

właściwy

moment. Wielokrotnie słyszała, że zadanie musi być wykonane w ściśle

określonym terminie. I oto wreszcie może zrobić coś, do czego się tak

długo

przygotowywała. Z pudełkiem pizzy w dłoni zapukała do drzwi, mocno i

szybko. Planowała wszystko od roku. Nadszedł czas.

- Kto tam? - spytał niecierpliwie kobiecy głos.

- Pizza - odparła.

Osoba po drugiej stronie zdjęła łańcuch, odsunęła zasuwę i drzwi

otworzyły się ze skrzypieniem.

Tabby jednym rzutem oka oszacowała stojącą przed nią dziewczynę.

Dwadzieścia dwa lata, metr sześćdziesiąt wzrostu, zielone oczy, włosy

ufar-

bowane na różowo. Ona.

- Myślę, że to pomyłka - zaczęła kobieta, ale nie miała szansy dokończyć

zdania.

Nowo przybyła wepchnęła ją do środka. Odrzuciła puste pudełko po pizzy

i pokazała nóż, który trzymała w lewej ręce.

- Jedno słowo, a zginiesz - zagroziła, zanim Echo zdążyła wydać z siebie

głos.

-2-

Oczy dziewczyny zrobiły się okrągłe. Dziwne, ale nie było w nich

niczego szczególnego. Jej tęczówki były całkiem przeciętne, szarozielone.

tyle słyszała o charakterystycznych zielonych oczach rodu Raintree.

Jeden cios i zadanie zostanie wykonane. Tabby nie chciała się spieszyć,

rozkoszowała się każdą minutą. Była empatką, ale zamiast odczytywać

uczucia i

myśli innych ludzi, karmiła się ich strachem. Nienawiść i przerażenie miały

słodki odurzający smak. Wzmacniały ją. W tej chwili spijała każdą kroplę

śmiertelnej zgrozy, jaka emanowała z dziewczyny, i czuła się wspaniale.

Czuła

się potężna, fizycznie i psychicznie. Aż kręciło jej się w głowie.

- Nie mam pieniędzy - jęknęła żałośnie Echo, coraz bardziej

przestraszona. - Dam ci wszystko, czego chcesz.

- Wszystko, czego chcę - powtórzyła Tabby, popychając Echo, aż ta

uderzyła plecami o ścianę.

Tak się stanie. To, czego naprawdę chciała, kryje się w głowie

dziewczyny. Jej dar przewidywania przyszłości. Jeśli naprawdę jest tak

potężny,

prorokini nie robiła z niego dobrego użytku, sądząc po tym obskurnym

mieszkaniu. Jaka szkoda, że zupełnie wyjątkowy talent marnuje się w

takiej

roztrzęsionej nieudacznicy.

Tabby czasem śniła o tym, że wchłania w siebie wszystkie talenty swoich

ofiar. Teoretycznie było to możliwe, powinno jej się kiedyś udać. Na razie

nie

potrafiła urzeczywistnić swoich snów. Ale nadejdzie taki dzień, kiedy

znajdzie

zaklęcia czarnej magii, które przeniosą ą na kolejny etap osobniczej

ewolucji.

Byłoby dobrze, gdyby dar profetyczny przeniósł się z duszy małej

prorokini do jej własnej. Ta myśl ją podnieciła. Tabby przesunęła

koniuszkiem

noża po smukłej białej szyi. Na skórze pojawiła się krew. Dziewczyna

wydała z

siebie jakiś zdławiony odgłos, a strach, który wypełnił pomieszczenie, był

mocny i aromatyczny.

Mogłaby się zabawiać z Echo Raintree przez całą noc, ale Cael kazał

zabić ją szybko i sprawnie. Podkreślił to parę razy. To nie czas na zabawę.

-3-

Jesteś żołnierzem. Wojowniczką. Trzeba odłożyć na bok prywatne

upodobania.

Zdecydowanie nie chciała narazić się Caelowi.

Uśmiechnęła się i cofnęła rękę z nożem. Echo nabrała nadziei, a Tabby

pozwoliła jej na złudzenie, że to zwykły napad rabunkowy, który zaraz się

skończy.

A to był dopiero początek.

-4-

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Poniedzia ł ek - 3.37 rano

Telefon dzwoniący w środku nocy oznaczał tylko jedno - czyjąś śmierć.

- Gideon Raintree - powiedział zaspanym głosem.

- Przepraszam, że cię budzę.

Zdziwiony, że słyszy głos Dantego, z miejsca oprzytomniał.

- Co się stało?

- W kasynie wybuchł pożar. Mogło być gorzej, ale i tak jest wystarczająco

źle. Nie chciałem, żebyś zobaczył to w porannych dziennikach

telewizyjnych i

niepokoił się o mnie. Zadzwoń za parę godzin do Mercy, daj jej znać, że

nic mi

się nie stało. W najbliższych dniach będę miał tu urwanie głowy.

Gideon usiadł, całkowicie obudzony.

- Jeśli mnie potrzebujesz, jestem do twojej dyspozycji.

- Dziękuję, ale nie trzeba. Nie powinieneś latać samolotami w tym

tygodniu, poza tym wszystko jest w porządku. Chciałem ci dać znać, zanim

wpadnę w taki wir rozmów z policją, inspektorami i agentami

ubezpieczeniowymi, że nie będę miał ani chwili na telefon.

Gideon przeczesał palcami włosy. Za oknem fale Atlantyku rozbijały się o

brzeg i cofały. Ponowił propozycję przyjazdu do Reno. Mógłby wziąć

samochód. Ale Dante tylko powtórzył, że ze wszystkim sobie poradzi, i

zakończył rozmowę. Gideon nastawił budzik na piątą trzydzieści. Rano

zadzwo-

ni do Mercy. To musiał być ogromny pożar, skoro Dante oczekuje, że

wzmianka

o nim trafi do ogólnokrajowych wiadomości.

Opadł na łóżko. Może jeszcze zdoła zasnąć? Wsłuchał się w monotonny

szum fal. Za tydzień będzie letnie przesilenie; energię elektryczną, która go

przepełniała, było coraz trudniej opanować. Jej niespodziewane erupcje

oznaczały najczęściej obecność jakiegoś ducha w pobliżu, ale w

najbliższych

-5-

dniach nawet bez duchów Gideon będzie stanowił śmiertelne zagrożenie

dla

wszelkich elektronicznych urządzeń. Może powinien wziąć parę wolnych

dni i

trzymać się z dala od komendy?

Przymknął oczy i zasnął.

Pojawiła się bez ostrzeżenia, unosiła się nad brzegiem łóżka i uśmiechała

do niego. Miała prostą białą sukienkę i rozpuszczone ciemne włosy.

Emma, tak się przedstawiła, bo takie imię będzie nosiła pewnego dnia,

pojawiała się zawsze pod postacią dziecka. Nie przypominała innych

duchów,

które go nawiedzały. Przychodziła tylko we śnie i była nietknięta trudami

ziemskiego bytowania. Nie domagała się sprawiedliwości, nie dręczyło jej

po-

czucie, że zostawiła jakieś niezałatwione sprawy, nie miała złamanego

serca.

Zamiast tego przynosiła ze sobą światło, miłość i pokój. Upierała się, by go

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: