Winston Anne Marie - Ogloszenie matrymonialne.pdf - syzia10

Anne Marie Winston

Ogłoszenie matrymonialne

(Tall, Dark & Western )

SCAN

dalous

SCAN

dalous

PROLOG

List, zaadresowany nieznaną kobiecą ręką, Marty Stryker wyciągnął ze

swojej skrzynki pocztowej w Kadoce, w stanie Dakota Południowa, z

wyraźnym obrzydzeniem. Zachowywał się tak, jakby przesyłka była trująca.

Zatrzymał się przy koszu na śmieci i wrzucił do niego ulotki oraz reklamy.

Przez chwilę ważył zagadkowy list na dłoni.

Czy powinien go przeczytać? Ostatnie były tak głupie, że nawet nie

chciało mu się na nie odpowiadać. Jednym ruchem rozdarł kopertę i rzucił

okiem na zapisaną kartkę papieru.

„Drogi Kowboju, De musiałabym wiedzieć o dzieciach, żebyś się ze mną

ożenił? Mam osiemnaście lat. Może ci się wydam trochę za młoda, ale...”

Marty prychnął. Kolejny list wylądował w koszu.

Zniechęcony pchnął ciężkie drzwi i wyszedł prosto w objęcia mroźnego,

zimowego popołudnia. Zaparkował kilka kroków od Main Street. Szybko

tam dotarł. Wcisnął do auta swoje potężne ciało, zapalił silnik i czekał przez

chwilę, żeby zrobiło się trochę cieplej. Zdjął kapelusz i rzucił go na

siedzenie pasażera. Przeczesał dłonią kędzierzawe, jaśniejsze na końcach

włosy.

Ogarnęło go zniechęcenie. Niemal rok temu zamieścił w kilku gazetach

w Rapid City ogłoszenie o poszukiwaniu żony. Kto by pomyślał, że tak

trudno jest znaleźć właściwą partnerkę?

Oderwał się od swoich myśli. Wyjechał z miasteczka na południe,

kierując się w stronę Lucky Stryke, rancza, na którym pracował razem ze

swoim bratem, Deckiem. Marty pragnął jedynie miłej, pracowitej kobiety,

która pomogłaby mu w wychowaniu córeczki i prowadzeniu rancza.

Potrzebował kogoś, kto nie stroniłby też od łóżkowych igraszek, kilka razy

w tygodniu. Nie oczekiwał deklaracji wielkiej miłości; właściwie nie brał

pod uwagę możliwości poślubienia kobiety, która by go pokochała.

Już kiedyś kochał. I strata Lory była nie do zniesienia. Teraz chciał tylko

partnerki, kogoś, kogo polubiłby na tyle, żeby móc spędzić razem z nią

życie. Nie chciał mieć więcej dzieci, więc jego nowa żona nie mogła o tym

myśleć. Ale poza tym nie miał specjalnych wymagań.

A może i miał. Pomyślał o tych kilku ostatnich miesiącach, w czasie

których doszło do paru katastrofalnych spotkań. Pijane kobiety, zarozumiałe,

które mówiły, że mają trzydzieści lat, podczas gdy było widać, że bliżej im

do sześćdziesiątki... A ta, którą w końcu wybrał, powiedziała, że nigdy nie

zamieszka w takim zapomnianym przez Boga miejscu, jak Kadoka.

A Marty kochał to miasteczko, dom dla jakichś siedmiuset osób. Kochał

szeroką, płaską prerię i łagodne wzgórza, długie zimy i skwarne lata, kochał

głupie bydło oraz zapierającą dech w piersiach potęgę burz przewalających

się przez te tereny od północy. Spojrzał przez okno na zniszczone przez

erozję wzgórza Badlands, które rozciągały się od zachodu, surowe i dziwnie

piękne w jego oczach.

Wbrew sobie wrócił myślami do innej wyprawy tą samą drogą. Było to

ponad dwa lata temu, jechał w przeciwnym kierunku dużo, dużo szybciej, bo

wiózł swoją rodzącą żonę do szpitala w Rapid City.

Zacisnął dłonie na kierownicy tak mocno, że zbielały mu kostki. Przegrał

wtedy pojedynek z czasem, stracił Lorę i synka, którego nosiła pod sercem.

Została mu samotność i smutek. Powtórny ożenek nie był mu w smak, ale

musiał myśleć o swojej córce. Śliczna, niesforna Cheyenne potrzebowała

matki. Jego też męczyło już spanie w pojedynkę, troska o przygotowanie

posiłków i robienie prania pomiędzy karmieniem, znakowaniem i

odbieraniem nowo narodzonych cieląt. I nie chciał dłużej patrzeć, jak z

braku kobiecej ręki jego dom popada stopniowo w ruinę.

Dlatego mimo wszystko postanowił ciągnąć dalej swe poszukiwania. Nie

dbał o to, że brat i przyjaciele uważali to za poroniony pomysł.

Gdzieś musi przecież być odpowiednia kobieta.

Juliette Duchenay wrzuciła kopertę do skrzynki pocztowej w holu poczty

w Rapid City.

Minęła minuta, a ona wciąż stała przed skrzynką. Co ją napadło, żeby

odpowiadać na to ogłoszenie? Facet szuka żony! Musiała chyba postradać

rozum!

Skrzyżowała ramiona na piersi i zapatrzyła się w skrzynkę. Była

niewielka Może gdyby zdjęła zimowy płaszcz, zdołałaby wsunąć rękę do

otworu i wyłowić kopertę. To było niezgodne z prawem, ale...

Poważnie się nad tym zastanawiała gdy do pocztowego holu wszedł

kolejny spóźniony klient. A potem następny. Najwyraźniej nie czekał jej los

przestępczyni.

Wolnym ruchem podniosła nosidełko, w którym spał jej

jedenastotygodniowy syn, Bobby. No, dobrze. Zresztą pewnie ten facet i tak

nie odpowie. Może już kogoś znalazł.

Gazeta, w której znalazła jego ogłoszenie, należała do specyficznego

typu „znajdź partnera”. Wzięła ją dla zabawy. Chciała się czymś zając

podczas niedawnego lotu do Kalifornii. Czytając ogłoszenia, uświadomiła

sobie, że gdyby wyszła za mąż, jej teściowa zmuszona byłaby zaprzestać

stosowania zabiegów mających na celu ściągnięcie jej z powrotem do

Kalifornii i zamieszkanie pod jednym dachem.

Wyjść za mąż. To się wydawało dość drastycznym posunięciem, ale jej

teściowa była niebezpieczną osobą. Odkąd Juliette owdowiała, z coraz

większym trudem przychodziło jej samodzielne podejmowanie decyzji,

dotyczących codziennych spraw. Zdążyła się trochę do tego przyzwyczaić w

czasie kilku miesięcy, jakie minęły od śmierci Roba, ale teraz nie była już w

ciąży, nie rozpaczała i nie była nieustannie zmęczona. Niestety, kiedy

spróbowała przejąć z powrotem kontrolę nad swoim życiem, Millicent

Duchenay ruszyła za nią i podnajęła mieszkanie, które Juliette znalazła.

Zniszczyła resztkę zaufania, jakie je łączyło. Teściowa cały czas wyjaśniała,

że dla dobra Bobby’ego powinny mieszkać razem, tworzyć rodzinę...

Tego było za wiele dla Juliette. Przeprowadzka do Rapid City wydawała

się wtedy zdecydowanym posunięciem. Teraz jednak miała wątpliwości, czy

dość zdecydowanym. Millicent miała mnóstwo pieniędzy, a pieniędzmi

można załatwić wszystko. Zdołała omamić nimi właścicieli sklepu, gdzie

Juliette znalazła pracę. Została zwolniona z dwutygodniowym

wypowiedzeniem i ciepłą uwagą, żeby następnym razem nie mówiła

teściowej, gdzie pracuje. Znalazła inną pracę, zastosowała się do rady

poprzedniego pracodawcy. Jednak coraz wyraźniej zdawała sobie sprawę z

tego, jak silne jest pragnienie kontrolowania sytuacji przez jej teściową.

Bobby nie będzie dorastał tłamszony przez rodzinę, tak jak dorastał jego

ojciec. Kochała Roba. Spotkali się na studiach. Niedługo po ślubie przenieśli

się do jego rodzinnego miasta, gdzie wciąż mieszkała jego matka. Czy wy

szłaby za Roba, gdyby zdawała sobie sprawę z tego, jakiego rodzaju więzi

łączą go z matką? Nie chciała się nad tym głowić. Kochała Roba.

Oczywiście, że i tak by za niego wyszła.

Millicent była toksyczną teściową. Nigdy się nie pokłóciły, głównie

dlatego, że Juliette w kontaktach ze starszą panią przywoływała na pomoc

cały swój takt i powściągliwość. Kiedy Rob zmarł, stopniowo zaczęło do

niej docierać, że Millicent weźmie jej życie w swoje ręce, jeśli tylko na to

pozwoli.

Więc nie pozwoliła.

Ruszyła szybszym krokiem do samochodu. Przypięła Bobby’ego do

fotelika na tylnym siedzeniu. Wskoczyła za kierownicę. Jej oko przykuło

ogłoszenie, od którego się to wszystko zaczęło:

„Samotny trzydziestokilkulatek. Właściciel dobrze prosperującego

rancza szuka pracowitej kobiety. Cel: małżeństwo, prowadzenie domu,

opieka nad dzieckiem. Oferuje bezpieczeństwo, wierność i wygodne życie”.

Ogłoszenie wyróżniało się spośród innych między innymi rym, że było

napisane wprost. Ten mężczyzna nie opisywał siebie jako romantyka

gotowego skąpać kobietę w szampanie i miłości. Nie pisał o rozmiarze

stanika u kandydatek, nie wspominał o wieku. Nie obchodziło go, czy lubią

przechadzki w świetle księżyca, czerwone róże, wielkie bale i kolacje przy

świecach. I, co najważniejsze, musi mieć dzieci, skoro o tym pisał. Wiec

pewnie nie przeszkadzałoby mu jedno więcej.

Jednak nie wspomniała o Bobbym w swoim liście. Instynkt podpowiadał

jej, żeby z tym poczekać.

Marty Stryker rozdarł kopertę i przeczytał napisaną ręcznie notatkę,

która czekała na niego na poczcie w Kadoce.

26 listopada „Drogi Panie, Piszę w odpowiedzi na Pana ogłoszenie. Jeśli

to wciąż aktualne, zgłaszam swoją kandydaturę. Mam dwadzieścia cztery

lata, byłam zamężna, owdowiałam. Umiem gotować, sprzątać, prowadzić

dom. Lubię dzieci i chętnie się zatroszczę o Pana pociechy. Jeśli chciałby się

Pan spotkać, mieszkam i pracuję w Rapid City.

Czekam na odpowiedź.

Z poważaniem, Juliette Duchenay”.

5 grudnia „Droga Pani Duchenay, Dziękuję za Ust. Mam czteroletnią

córeczkę i potrzebuję kogoś, kto by się nią zajął. Przydałaby mi się również

pomoc w domu, bo pracuję na ranczu, więc często mnie nie ma. Chciałbym

się z Panią spotkać w Rapid. Najlepiej w sobotę lub niedzielę po południu.

Z poważaniem, Todd Martyn Stryker, Jr. „

Winston Anne Marie - Ogloszenie matrymonialne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: