Meyer Kai - Lodowy ogień.pdf - hania12345

Kai Meyer

Lodowy ogień

tytuł oryginału niemieckiego: Frostfeuer

the Polish translation by Anna Wziątek 2009

Większość ludzi uważa, że wielkie płatki śniegu są najpiękniejsze; są na

tyle duże, że gołym okiem możemy dostrzec coś z ich ornamentyki.

Tymczasem najczęściej daleko im do doskonałości. Najbardziej

oszałamiające są najmniejsze kryształki lodu.

Wilson A. Bentley, fotograf lodu, 1925

PROLOG

Gdzie kończą się noc i północ, ponad mgłami góruje twierdza Królowej

Śniegu.

Nikt nigdy nie zmierzył jej olbrzymiego królestwa. Nikt go nie odwiedza

bez ważnego powodu. I mało kto wierzy, że jej pałac jeszcze dziś tam stoi,

na ostatniej i najwyższej ze wszystkich skał, gdzie kamień i lód stapiają się

ze sobą na wieczność.

Królowa Śniegu jest stara, ale nikt nie wie, kiedy po raz pierwszy pojawiła

się na lodowatych pustkowiach. Z wiatru, mrozu i czarów wzniosła swój pałac

i dziś jeszcze burze skomlą o litość, kiedy zabłądzą w jego nieskończenie

długich korytarzach i holach. Śnieg przewala się w pełnych zakamarków

komnatach, nigdy nie widząc nieba. I nawet światło gwiazd z Początków

Świata jest tutaj zamknięte, w wieżach z lodowego kryształu i w śmiertelnych

oczach Królowej.

Przed laty, które dziś wydają się odległe, lecz tak naprawdę w życiu

pałacu były zaledwie mgnieniem oka, śnieżny orzeł mknął przez labirynt

komnat i rozpadlin.

Nie był to zwyczajny orzeł, ale o tym wiedzieli tylko on sam i ta, której

nienawistne spojrzenie uważnie go śledziło. Skradł to, co było jej najdroższe.

W swoich pokrytych lśniącą szadzią szponach niósł sopel lodowy - sopel z

serca Królowej Śniegu.

Kto jest tak stary, zimny i przebiegły jak władczyni Krainy Północy, ten nie

ma w piersi serca. Serce potrafi ogrzać najczarniejsze dusze - nieraz, kiedy

nawet najgorsi się z tym nie liczą - również serce Królowej mogłoby czasami

odczuwać radość albo w rzadkich chwilach szczęścia zabić szybciej.

Ale temu wszystkiemu Królowa zapobiegła. Zawsze panoszyło się w niej

tylko zimno. Już bardzo dawno temu wyjęła swoje serce z piersi i od tamtej

pory przechowywała je w jednej z pałacowych komnat, z dala od wszelkich

ludzkich czy magicznych emocji.

Nigdy nikomu nie udało się go zobaczyć - aż do tego dnia, w którym orzeł

śnieżny przedostał się do twierdzy przez szczelinę w lodzie, sfrunął na serce

i odłamał od niego sopel. Ból wywołany tą kradzieżą szybko minął. Jednak w

tej samej chwili, w której sopel oderwał się od serca, Królowa utraciła

większą część władzy. Nawet takie istoty jak ona mają słabe punkty i w jej

przypadku było to - jak się teraz zorientowała - lodowate serce.

Natychmiast rozkazała swoim okrutnym sługom, aby schwytali orła i

przynieśli z powrotem sopel. Ale nawet oni nie byli w stanie doścignąć ptaka.

Z rozpostartymi skrzydłami mknął przez hole i kręte przejścia. Czasami,

na widok swojego odbicia w gładkim lodzie albo gdy korytarzami pędziły

śnieżne lawiny, wyciągając po niego lodowe szpony, chwytał go strach.

W końcu odnalazł jednak szczelinę, przez którą prześlizgnął się do skarbu

Królowej, a wraz z nim na pustkowie Krainy Północy wydostały się uwięzione

wichry i burze.

Mgła spowijała stromą, lodową ścianę, która u dołu stapiała się z

krawędzią skały. Ale jeszcze głębiej nie był w stanie dotrzeć nawet jego orli

wzrok: cokolwiek po tamtej stronie nocy uderzało w skałę, na pewno nie było

morzem.

Niewykluczone, że był to koniec świata; albo pozostałości po tym, czym

kiedyś był; albo wręcz to, co jeszcze nadejdzie, gdy wszystkie dni dobiegną

swojego kresu.

Orzeł śnieżny zatoczył łuk i poszybował w głąb lądu, niesiony przez

rozhukane wiatry, które radując się wolnością, niosły go ponad białą pustynią

szybciej niż jakiegokolwiek ptaka wcześniej.

Pozostawiał za sobą zaśnieżone dachy miasta, wczepionego kurczowo w

skały twierdzy, zgarbionego i spłaszczonego w pokorze i strachu przed

władczynią.

Orzeł wiedział, że z dołu obserwują go ukryte w cieniu grubych,

futrzanych kapturów oczy ludzi, którzy wiedzieli, co zrobił, i byli mu za to

wdzięczni.

Niczym strzała mknął nad zamarzniętym pustkowiem. Raz wydawało mu

się, że słyszy za sobą przeraźliwy krzyk, niemal oszalały z gniewu i

pragnienia zemsty. Ale nie oglądał się za siebie w stronę pałacu, ponieważ

bał się ujrzeć ponad blankami i wieżami twierdzy twarz Królowej uformowaną

z zamieci śnieżnej i czarności nocy na skraju świata.

Sopel jej serca trzymał mocno w szponach, machał skrzydłami najszybciej,

jak potrafił, szybując daleko, daleko w głąb lądu, na południe, w stronę

imperium carów, tam gdzie będzie mógł odpocząć i ukryć się wraz z soplem

w bezpiecznym miejscu.

Po drodze orzeł zamienił się z powrotem w niebieskowłosą kobietę, która

odtąd podróżowała saniami. Obok niej stały kufer i parasol. Wciąż jeszcze nie

oglądała się za siebie. Spodziewała się, że ruszył za nią pościg.

Daleka droga.

Dziwna kobieta.

I początek przepięknej historii.

ROZDZIAŁ, W KTÓRYM PRAWDZIWA BOHATERKA TEJ OPOWIEŚCI JESZCZE NIE

WYSTĘPUJE

Sankt Petersburg, stolica Imperium Rosyjskiego, 1893 r.

Przed Pałacem Zimowym na ławce siedział starzec i karmił płatki śniegu.

Obok niego leżał nieduży skórzany mieszek, z którego raz po raz wyjmował

garść srebrzystego pyłu i rozrzucał go w powietrzu, śmiejąc się przy tym

cicho i radośnie. Miękkie płatki, sypiące z szarego nieba nieprzerwanie od

kilku dni, zlatywały się natychmiast zewsząd i kłębiły wokół lśniącej chmury.

Kiedy opadały na ziemię, pyłu nie było już widać.

Zjadały go płatki.

Mężczyzna, mimo podeszłego wieku, był zwalistej postury. Nikt nie

odważyłby się zająć obok niego wolnego miejsca na ławce. Jego pooranej

pogodą twarzy prawie nie było widać, ponieważ skrywała ją gęsta broda, tak

jasna jak śnieg w pół9 nocnej tajdze. Okolone głębokimi zmarszczkami oczy

lśniły kryształowym błękitem.

Ubrany był w płaszcz z niedźwiedziego futra i przypudrowaną śniegiem

czapkę, jednak nie przykładał wagi ani do jednego, ani do drugiego: płaszcz

miał rozpięty, a nakrycie głowy niedbale przekrzywione. Nic sobie nie robił z

zimna.

- Dzień dobry, Dziadku Mrozie.

Mężczyzna podniósł wzrok. Na chwilę przestał się uśmiechać, ponieważ

ktoś odważył się przeszkadzać mu podczas karmienia płatków. Zaraz jednak

rozpoznał intruza, który go zagadnął. Uśmiech powrócił na jego twarz.

- Lady Spellwell? - upewnił się. - Tamsin Spellwell?

Z zadymki śnieżnej wyszła kobieta wyglądająca jak pstrokata zjawa.

Cynobrowy płaszcz sięgał aż do ziemi. Buty, które spod niego wystawały,

miały szpice jak kły i fioletowy kolor. Na jej głowie tkwił o wiele za duży,

filcowy cylinder, zsunięty jak harmonijka, zupełnie jakby ktoś wcześniej na

nim usiadł. Wokół szyi miała opleciony pstrokaty szal. Był na tyle długi, że

jego końce ciągnęły się po ziemi.

Złożona parasolka, którą trzymała w jednej ręce, była w kolorach tęczy. W

drugiej niosła zniszczoną skórzaną walizkę.

Zatrzymała się przed ławką i wskazała wolne miejsce.

- Mogę?

Dziadek Mróz zawiązał mieszek i schował go za pazuchę.

- Już dawno nikt nie odważył się usiąść obok mnie. Tamsin zajęła miejsce,

wsunęła parasol przez rączkę walizki i postawiła swój bagaż obok, w zaspie

śnieżnej. Następnie położyła na kolanach ręce w grubych rękawicach z

jednym palcem. Spod pogniecionego kapelusza wystawało kilka fiołkowych

loczków, wyglądały jak piórka egzotycznego ptaka.

- Czy ludzie wiedzą, kim jesteś? - Wskazała na nielicznych przechodniów,

którzy przy tej pogodzie przemykali przez pałacowy plac ze skulonymi

głowami. Za śnieżną zasłoną sunęły sanie zaprzężone w konie. Nikt nie

zauważał dziwnej pary siedzącej na ławce.

Niedźwiedziowaty starzec, zniechęcony, pokręcił głową.

- Czują, co trzyma ich ode mnie z daleka. Ale prawda do nich nie dociera.

Kiedyś było inaczej.

Tamsin wydało się, że poczuła w jego oddechu zapach wódki. „Kiepskie

czasy - pomyślała - skoro nawet władca rosyjskiej zimy tęskni za

przeszłością".

- Dziękuję, że wysłuchałeś mojego wezwania - powiedziała.

- Twój ojciec był moim przyjacielem. - Dziadek Mróz zawahał się przez

chwilę. - Przykro mi z powodu tego, co się wydarzyło.

Nie chciała rozmawiać o smutnym końcu swojego ojca. Od śmierci Master

Spellwella nie minęło jeszcze zbyt wiele czasu.

- Jak długo już tak mocno śnieży? Dziadek Mróz spojrzał w niebo.

- Od kilku dni. I uprzedzając twoje pytanie: nie, nie mam z tym nic

wspólnego. I nie potrafię tego zmienić.

Kobieta zaklęła cicho. Przyszedł jej na myśl tylko jeden powód, dla którego

Sankt Petersburg nawiedziły tak obfite opady śniegu.

Meyer Kai - Lodowy ogień.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: