Opublikowane: 18.12.2009   Autor: Dorota Kriger

Czas pracy w 2010 roku

Zgodnie z art. 130 § 1 Kodeksu pracy, aby ustalić liczbę godzin pracy w miesiącu kalendarzowym, należy pomnożyć 40 godzin przez liczbę tygodni przypadających do przepracowania w danym miesiącu. Następnie do otrzymanej liczby godzin należy dodać iloczyn 8 godzin i liczby dni pozostałych do końca miesiąca, ale przypadających od poniedziałku do piątku (tzw. dni wystające poza pełne tygodnie). Od otrzymanej w ten sposób sumy należy odjąć iloczyn 8 godzin i świąt przypadających w inne dni niż niedziela.

Powstały wynik to godzinowy wymiar czasu pracy w danym miesiącu, po podzieleniu go przez 8 godzin otrzymamy liczbę dni roboczych. Ilość dni wolnych poznamy odejmując liczbę dni roboczych od liczby wszystkich dni w danym miesiącu.

Czas pracy dla poszczególnych okresów rozliczeniowych w roku 2010 będzie kształtował się następująco:

W sześciomiesięcznym okresie rozliczeniowym w pierwszym półroczu 2010 r. czas pracy wyniesie 124 dni / 992 godziny, a w drugim półroczu 129 dni / 1032 godziny.

W firmach, które wprowadziły pakiet antykryzysowy i w związku z nim stosują dwunastomiesięczny okres rozliczeniowy, czas pracy wyniesie odpowiednio 253 dni i 2024 godziny.

W roku 2010 będziemy więc pracować tyle samo czasu, co w odchodzącym roku. Czas pracy wyniesie bowiem odpowiednio 253 dni i 2024 godziny (253 dni pomnożone razy 8 godzin / dzień).

Powyższe dane dotyczą zatrudnienia na pełen etat. Dla osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy należy czas pracy zmniejszyć proporcjonalnie do ich wymiaru etatu.

Obliczając wymiar czasu pracy dla osób, których norma czasu pracy nie wynosi 8 godzin, należy zastosować odpowiednio niższe normy (np. 7 godzin w przypadku pracowników z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności).

Jak można zauważyć, powyżej podano różne okresy rozliczeniowe, ich długość jest zależna od specyfiki pracodawcy i zapisów w regulaminach zakładowych, nie może jednak przekraczać maksymalnych okresów, określonych w przepisach dotyczących czasu pracy.

Ustalając plan pracy w roku 2010, należy w grafikach uwzględnić zapisy ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy.

 Zgodnie z tą ustawą dniami wolnymi od pracy w roku 2010 są:

·                      1 stycznia – Nowy Rok (piątek),

·                      4 kwietnia – pierwszy dzień Wielkiej Nocy (niedziela),

·                      5 kwietnia – drugi dzień Wielkiej Nocy (poniedziałek),

·                      1 maja – Święto Pracy (sobota),

·                      3 maja – Święto Konstytucji 3 Maja (poniedziałek),

·                      23 maja – pierwszy dzień Zielonych Świątek (niedziela),

·                      3 czerwca – Boże Ciało (czwartek),

·                      15 sierpnia – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (niedziela),

·                      1 listopada – Wszystkich Świętych (poniedziałek),

·                      11 listopada – Narodowe Święto Niepodległości (czwartek),

·                      25 grudnia – pierwszy dzień Bożego Narodzenia (sobota),

·                      26 grudnia – drugi dzień Bożego Narodzenia (niedziela).

Planując czas pracy, należy pamiętać o tym, że za każde święto przypadające w innym dniu niż niedziela wymiar czasu pracy powinien być obniżony o osiem godzin. Ponadto, jeśli święto przypada w dniu wolnym dla pracowników z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy, pracodawca zobowiązany jest udzielić pracownikowi innego dnia wolnego. W większości firm dniem tym jest sobota, należy więc zwrócić szczególną uwagę na święta, które przypadają właśnie w sobotę (tzn. 1 maja i 25 grudnia).

W roku 2010 nie będzie wielu okazji do dłuższego świętowania. Szanse na długie weekendy wystąpią w maju, czerwcu, listopadzie i grudniu. Będzie można wydłużyć wypoczynek w tych miesiącach przy wykorzystaniu części dni z puli urlopowej lub dni wolnych udzielanych w zamian za święto przypadające w dniu wolnym z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy.

Przed nami kolejny rok i większość pracowników zacznie go od razu od nieco dłuższego wypoczynku, do pracy wracając dopiero 4 stycznia 2010 r.

Opublikowane: 14.10.2009

Świadczenia przysługujące w okresie czasowej niezdolności do pracy

Artykuł omawia zasady wypłacania świadczeń przysługujących osobom, które z powodu choroby, bądź z innych przyczyn, czasowo utraciły zdolność do wykonywania pracy.

 Zagadnienia omawiane w tym artykule zostały uregulowane w Kodeksie pracy, w szczególności w art. 92 § 1-5.

 Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, czasowa niezdolność do pracy może powstać w wyniku:

·   choroby (także w czasie ciąży) lub

·   odosobnienia w związku chorobą zakaźną,

·   wypadku w drodze do pracy bądź z pracy, a także

·   w przypadku konieczności poddania się niezbędnym badaniom lekarskim, przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów.

 Czasowa niezdolność do pracy jest więc, w większości przypadków, zdarzeniem losowym, na które pracownik nie ma wpływu i w niewielkim stopniu może mu zapobiec. Ustawodawca, uwzględniając te okoliczności, zagwarantował pracownikom świadczenia, które im przysługują na określonych przepisami Kodeksu pracy warunkach. I tak, zgodnie z art. 92 § 1 Kodeksu pracy:

1. pracownik niezdolny do pracy otrzyma wynagrodzenie w wysokości nie niższej niż 80% wynagrodzenia, jeśli niezdolność wywołana została chorobą lub odosobnieniem w związku z chorobą zakaźną,

2. jeśli do powstania niezdolności doszło w związku z wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy lub niezdolność jest skutkiem choroby przypadającej w okresie ciąży – pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia,

3. sytuacją szczególną jest konieczność poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów – ze względu na wyjątkowość tego typu zdarzeń pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia.

 Wymienione rozróżnienie wynagrodzeń przysługuje pracownikowi przez czas określony w Kodeksie pracy. Od 1 lutego 2009 roku okres pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy został uzależniony od wieku pracownika:

·   pracownik w wieku poniżej 50 roku życia ma prawo do wymienionego świadczenia przez okres łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego,

·   pracownik, który ukończył 50 rok życia – w przypadku powstania niezdolności do pracy przypadającej po roku kalendarzowym, w którym pracownik osiągnął wskazany wiek (art. 92 § 5 K.p.) – ma prawo do świadczenia przez okres trwający łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego.

 W przypadku, kiedy w ciągu danego roku dochodzi do przekroczenia okresów, podczas których pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, za pozostały czas choroby pracownik otrzymuje zasiłek chorobowy. Zasady przysługiwania, ustalania podstawy wymiaru i wysokości zasiłku chorobowego omówione zostały w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa – Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267, z późn. zm. (dalej zwanej w skrócie „ustawą”).

Według tych samych zasad, które obowiązują przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego (art. 36-47 ustawy), obliczana jest także podstawa wymiaru wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zgodnie z art. 92 § 2 K.p.   

Oznacza to, że podstawę wymiaru wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy albo z faktycznego okresu zatrudnienia za pełne kalendarzowe miesiące, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem tego okresu. Do ustalenia podstawy wymiaru wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy przyjmuje się przychód, stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia społeczne.

 Wynagrodzenie jest wypłacane za każdy dzień niezdolności do pracy, włącznie z dniami wolnymi od pracy, zaś podstawę jego wymiaru za jeden dzień stanowi 1/30 część wynagrodzenia, stanowiącego podstawę wymiaru tego świadczenia.

 Wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy nie przysługuje w przypadkach, w których pracownik nie ma prawa do zasiłku chorobowego (art. 92 § 3 K.p.). W szczególności do takich przypadków należy zaliczyć tzw. „okres wyczekiwania”, z którym mamy do czynienia wtedy, kiedy brak jest okresu ubezpieczenia chorobowego, trwającego nieprzerwanie co najmniej 30 dni.

...