Coulter Catherine - Zaloty.pdf - Coulter Catherine - agatakoziol

CATHERINE COULTER

ZALOTY

Londyn 1811, 14 maja, tuż przed północą

Lord Beecham znieruchomiał, po czym obrócił się tak szybko, że omal nie wpadł na

wielką palmę w glinianej donicy.

Nie mógł w to uwierzyć. Musiał się przesłyszeć. Przecież nie mogła tego powiedzieć.

Rozejrzał się dokoła, szukając kobiety, której słowa tak go zdumiały.

Rozchylił gałęzie palmy i zajrzał do biblioteki Sanderlinga, długiego, wąskiego pokoju

przylegającego do sali balowej. Biblioteka tonęła w półmroku, rozpraszanym jedynie przez

płomyki kilku świec, podczas gdy sala balowa wypełniona była blaskiem setek świeczników,

wspaniałymi roślinami i co najmniej dwiema setkami gości, roześmianych, tańczących i

popijających mocny poncz z szampana.

Kobieta, którą słyszał przed chwilą, znów się odezwała. Lord Beecham zbliżył się o

krok do zaciemnionej biblioteki. Głos był zmysłowy, kuszący; pobrzmiewał w nim śmiech.

- Przyznaj, Aleksandro - mówiła - czy sama myśl o dyscyplinie, sam dźwięk tego

słowa, kiedy powtarzasz je powoli, tak by pieściło twój język, nie wywołuje w twej

wyobraźni ekscytujących scen dominacji? Nie widzisz tego? Jesteś zdana na łaskę i niełaskę

drugiej osoby, nie możesz nic na to poradzić. Wiesz, że coś się stanie, spodziewasz się tego,

serce bije ci mocno, boisz się, tak bardzo się boisz, ale ten strach jest wręcz rozkoszny. W

głębi duszy pragniesz tego, co się wydarzy. Nie możesz się tego doczekać, ale na razie

możesz to sobie tylko wyobrażać. O tak, przechodzą cię dreszcze podniecenia, kiedy o tym

myślisz.

W bibliotece zapadła cisza. A cóż to? Czyżby słyszał czyjś głośny, nierówny oddech?

Wyobraźnia lorda Beechama pracowała już na pełnych obrotach. Oczami duszy

widział, jak stoi nad piękną kobietą, uśmiecha się do niej, przywiązując jednocześnie jej ręce i

rozsunięte nogi do poręczy łóżka, wiedząc, że za chwilę zdejmie z niej ubranie, powoli,

bardzo powoli...

- O mój Boże, Helen, nie mogę się chyba uspokoić. Brak mi tchu. Potrafisz naprawdę

barwnie opowiadać. To, o czym mówiłaś, brzmi... strasznie i cudownie. Robi mi się słabo na

samą myśl o podobnych podnietach. Ale wydaje mi się też, że to wymaga wysiłku i

starannego planowania.

- O tak, ale to część rytuału. Rzeczywiście, należy to wcześniej dokładnie zaplanować.

Ty jesteś częścią rytuału, najważniejszą częścią, jeśli to ty masz kontrolę nad drugą osobą. Ta

gra wymaga od ciebie ogromnej pomysłowości, nie możesz powtarzać wciąż tych samych

kar. Pamiętaj, oczekiwanie czegoś nowego i nieznanego to bardzo ekscytująca rzecz. By

przynosić efekty, kary muszą się nieustannie zmieniać i czasami przybierać na sile. W wielu

przypadkach warto robić to przy świadkach, dzięki czemu osoba karcona, dyscyplinowana,

jest jeszcze bardziej przerażona, jej zmysły bardziej wyostrzone, umysł bardziej skupiony. To

naprawdę niezwykły proces. Musisz tego spróbować. Raz po jednej, a raz po drugiej stronie.

Znów głęboka cisza.

Spróbować tego? Chciał wbiec do biblioteki i natychmiast spróbować wszystkiego, co

mógł sobie wyobrazić i wymarzyć. Trzymał już dłoń na fularze, gotów natychmiast zerwać go

z szyi i spętać nadgarstki tej kobiety nad jej głową. Chciał, by patrzyła nań szeroko otwartymi

oczami, przerażona i podekscytowana, z ustami lekko rozchylonymi... Do diabła, miał tylko

jeden fular. Potrzebował co najmniej dwóch. Zadrżał, wyobraziwszy sobie gładką skórę jej

rąk, kiedy owija wokół nich fular, zaciąga węzeł, unosi je ponad jej głowę...

Usłyszał głębokie westchnienie.

- Wszystko to brzmi bardzo pięknie, moja droga Helen, ale ja chciałabym poznać

konkretne kary. Potrzebuję całej listy, od łagodnych do najbardziej surowych.

Uświadomił sobie nagle, że zna ten głos. Dobry Boże, to Aleksandra Sherbrooke. Nie

mógł w to uwierzyć. Przypomniał sobie Douglasa Sherbrooke'a, tego wielkiego, silnego

mężczyznę, który od ośmiu lat żył w udanym małżeństwie z Aleksandrą. A teraz ona chciała

dowiedzieć się czegoś o dyscyplinie i wypróbować to na swoim mężu? Co za cudownie

grzeszna myśl.

Ciekawe, kto to jest ta Helen?

- Z drugiej strony - zapytała po chwili Aleksandra - chciałabym wiedzieć, skąd tak

dobrze znasz ten temat?

- Przeczytałam każdą książkę, każdy artykuł, każdą pracę naukową na ten temat, jakie

tylko się ukazały. Widziałam wszystkie obrazy i rysunki miłosnych tortur, jakie powstały na

całym świecie i we wszystkich epokach. Na przykład dyscyplina w Chinach - to jest dopiero

coś niesamowitego. Sądząc po rysunkach, Chińczycy są niezwykle sprawni.

Znów chwila ciszy. Potem ponownie odezwała się Aleksandra, tym razem ciszej,

jakby nachyliła się do swej przyjaciółki i mówiła jej coś w tajemnicy. Lord Beecham jednak

nadal słyszał każde słowo.

- Helen, proszę, nie śmiej się ze mnie. Wiem, że dla ciebie jestem ignorantką. Spróbuj

jednak dostosować się do mojego poziomu. Mówiłaś mi już, jak dyscyplinujesz swoich

służących. Opowiedziałaś o rytuale, o tym, jak budować napięcie, jak połączyć strach z

ekscytacją, by osiągnąć zamierzony efekt. Teraz jednak chciałabym dowiedzieć się czegoś

więcej o samej przyjemności, chciałabym poznać szczegóły. Chodzi mi o przyjemność

fizyczną, Helen. Powiedz mi, co mam robić, by doprowadzić mężczyznę do szaleństwa.

Skoro przeczytałaś wszystko, co napisano do tej pory na ten temat, z pewnością możesz mi

pomóc.

Lord Beecham nie ruszyłby się stąd, nawet gdyby jakaś piękna kobieta rozebrała się

przed nim do naga i zaczęła go całować. To dopiero było coś. Aleksandra Sherbrooke chciała

wiedzieć, jak doprowadzić Douglasa do szaleństwa? To nie miało sensu. By tego dokonać,

Aleksandra wcale nie musiała się wysilać. Potrzebowałaby może dziesięciu sekund, nie

więcej. Oczywiście, nie chodziło tu tylko o Douglasa, ale o każdego normalnego mężczyznę.

Na przykład o niego.

Nagle uświadomił sobie cały absurd tej sytuacji. Na miłość boską, podsłuchiwał damy

rozprawiające o dyscyplinie. Chował się za palmą, łowił każde ich słowo, spocony, bliski

zerwania z szyi fularu. Nie, tego było już za wiele. Lord Beecham nie mógł się powstrzymać.

Roześmiał się - nie czynił tego często, bo był przecież człowiekiem światowym; lekkie

skinienie głową czy pogardliwy uśmieszek bardziej pasowały do jego statusu. A tu proszę - z

jego ust wyrwał się głośny, zdrowy, serdeczny śmiech.

Natychmiast zrozumiał, że damy mogą go słyszeć. Nie mógł się przecież

zdemaskować. Tak mocno próbował powstrzymać śmiech, że nabawił się czkawki. Zakrył

więc usta dłonią i szybko umknął za sąsiednią palmę. W samą porę.

- Helen, wydaje mi się, że kogoś słyszałam. Ktoś się śmiał, jakiś mężczyzna. O Boże,

chyba nie myślisz, że to był Douglas, co? Na pewno nie, Douglas przyszedłby tutaj i

roześmiał nam się prosto w twarz. Potem spojrzałby na mnie z uśmiechem w oczach i

powiedział, że nawet nie powinnam myśleć o takich rzeczach, że to on zawsze ma nade mną

kontrolę. Już mnie to nuży, Helen. Osiem lat to szmat czasu. Chociaż raz to ja chciałabym

panować nad nim i doprowadzić go do szaleństwa.

- Cóż, to nie będzie chyba zbyt trudne. Po prostu nie daj mu się skupić, kiedy będzie

czytał „Gazette”. Pocałuj go w ucho, w kark, ugryź. Dlaczego nie robiłaś tego do tej pory?

Martwa cisza.

- O Boże, Aleksandro, jesteś cała czerwona.

- Ja go gryzę, Helen, naprawdę. Tyle że w innych okolicznościach. Nie przy czytaniu

gazety.

- W okolicznościach, które stwarza Douglas?

- Tak. Wiesz, wystarczy, że Douglas na mnie spojrzy, dotknie mnie lekko dłonią czy

ustami, a ja zapominam o całym świecie, po prostu oddaję mu się cała. To się wcale nie

zmienia. Helen, pomóż mi. O Boże, a jeśli on tam stoi i słucha, to już wie, jaką ma nade mną

władzę.

- Jestem pewna, że wie o tym od dawna. Ale masz rację, oczywiście. Gdyby to był on,

stałby tu już przed nami i śmiał się do rozpuku. Ale być może jeszcze tej nocy pozwoliłby,

byś go karciła - oczywiście, jeśli sam nie zechciałby tego zrobić pierwszy.

Aleksandra westchnęła.

- Mój Boże, Aleksandro, mówisz poważnie? Douglas nigdy nie pozwala, byś to ty

panowała nad sytuacją? Osiem lat jednostronnego pożycia? Z tego, co czytałam na ten temat,

wynika jednoznacznie, że nie jest to dobry układ. Włosi, na przykład, podkreślają zawsze, że

w sprawach miłosnych powinna panować równowaga. Musisz wziąć się w garść, Aleksandro.

- Być może, ale tak trudno mi nad sobą zapanować, kiedy Douglas się mną zajmuje.

Ciekawa jestem, co powiedzieliby o tym Włosi.

- Pożyczę ci traktat na ten temat. Nie możesz pozwolić, by tylko Douglas stosował

dyscyplinę. To ty musisz mieć nad nim kontrolę.

Aleksandra zadrżała.

- Douglas nigdy o tym nie wspominał. Jestem pewna, że nigdy tego nie robił.

Helen ze śmiechem poklepała ją po policzku.

- Ja jestem pewna, że Douglas już od dawna stosuje miłosne tortury, a ty nawet nie

zdajesz sobie z tego sprawy. Po prostu dobrze się bawisz.

- Naprawdę tak myślisz? Ciekawe, które z praktyk Douglasa można by nazwać torturą.

Może powinnam go o to zapytać?

- Raczej nie, przynajmniej jeszcze nie teraz.

- Tak czy inaczej, rzeczywiście czasami zupełnie się przy nim zapominam, nie potrafię

w ogóle myśleć - wyznała Aleksandra. - Ale to już inny problem, który wcześniej czy później

także będę musiała rozwiązać. - Uniosła lekko ramiona, jeszcze mocniej wypychając do

przodu swój imponujący biust. - Przede wszystkim chcę się nauczyć, jak zachować kontrolę

nad sobą, by potem zapanować nad Douglasem. Będę musiała wytyczyć sobie jakiś konkretny

cel i drogę postępowania, którą będę dążyć. W końcu to ja przejmę kontrolę nad nim,

doprowadzę go do szaleństwa. Ty musisz mi tylko powiedzieć, co mam robić, by to osiągnąć.

Helen milczała. Wiedziała, że powinna trzymać język za zębami, nie mogła się jednak

powstrzymać. Westchnęła ciężko, starając się odepchnąć od siebie wspomnienia sprzed lat,

po czym przemówiła, świadoma, że za moment Aleksandra będzie na nią wściekła:

- Miałam ledwie piętnaście lat, kiedy ujrzałam Douglasa po raz pierwszy i od razu się

w nim zakochałam. Wiedziałam, że wyrośnie na wspaniałego mężczyznę. Wiedziałam, że

Coulter Catherine - Zaloty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: