pierwszy_wzmacniaczII.pdf

Zestawy startowe

2163

Mój pierwszy wzmacniacz

część II

Przedstawiamy drugą część artykułu przeznaczonego dla osób, które chcą dopiero zacząć

swą przygodę z elektroniką.

W poprzednim numerze przedstawiony był schemat ideowy i wiele informacji o zasadach

rysowania schematów.

Dziś opis montażu i zasady identyfikowania elementów.

Opis układu

Głównym podzespołem jest scalony

wzmacniacz mocy – element oznaczony

U1. Jest to znana już czytelnikom EdW

kostka TDA7056. Dla początkującego

elektronika szczegóły nie są ważne, powi−

nieneś tylko wiedzieć, że kostka ta jest wy−

jątkowo łatwa do wykorzystania, i pozwala

uzyskać moc wyjściową do 3W, a w pew−

nych warunkach nawet więcej.

Wyjściem kostki są nóżki 6 i 8 – do pun−

któw oznaczonych J, K podłączysz głośnik.

W zestawie AVT−2163B celowo nie prze−

widziano głośnika – przecież w każdym

domu znajdzie się jakiś głośnik od starego

radia czy telewizora.

Do wzmacniacza możesz też podłączyć

kolumnę (tak potocznie nazywamy zesta−

wy głośnikowe do lepszego sprzętu audio).

Podłączenie kolumny wcale nie jest przesa−

dą, bowiem wzmacniacz ma w sumie bar−

dzo dobre parametry, i jakość dźwięku za−

leży nie od wzmacniacza, tylko od dołączo−

nego głośnika. Dlatego dobrze jest podłą−

czyć głośnik o możliwie dobrych paramet−

rach, możliwie duży, o mocy nie mniejszej

niż 1,5W i oporności 8W lub większej.

Krajowe głośniki oznaczane są następu−

jąco: oto przykład GD12/10 16W to Głoś−

nik Dynamiczny o średnicy membrany

12cm, o mocy 10W i oporności 16W. Z ko−

lei GD5/0,2 8W to Głośnik Dynamiczny

o średnicy 5cm, mocy 0,2W i oporności

8W – taki mały głośniczek nie nadaje się

do naszego wzmacniacza.

Każdy wzmacniacz wzmacnia sygnały

elektryczne. Kostka TDA7056 ma wzmoc−

nienie ustalone przez producenta wynoszą−

ce 40dB czyli 100 razy. Stukrotne wzmoc−

nienie, to dość dużo, jak na wzmacniacz

mocy (w innych wzmacniaczach wzmoc−

nienie wynosi zazwyczaj 20...40 razy).

Aby uzyskać na głośniku odpowiednio

duży sygnał, na wejście kostki TDA7056

(nóżka nr 3) trzeba podać sygnał o amplitu−

dzie rzędu 40...150 miliwoltów

(0,04...015V). Umożliwia to bezpośrednią

współpracę z różnymi źródłami sygnału, na

przykład z wyjściem magnetofonu DECK,

odtwarzacza kompaktowego, radia czy wal−

kmana. Dla takiego celu przewidziano we−

jścia z punktami oznaczonymi C, D i O2.

Dwa wejścia (C i D) są na wypadek, gdyby

na wzmacniacz podawany był sygnał ste−

reofoniczny – sygnały z obu kanałów stereo

zostaną zsumowane. Do regulacji głośności

tego toru służy potencjometr P2.

Czułość wzmacniacza mocy TDA7056

jest jednak za mała dla bezpośredniej

współpracy z mikrofonem. Dlatego został

dodany prosty wzmacniacz z tranzystorem

T1. Dla początkujących szczegóły budowy

tego wzmacniacza nie są ważne. Wystarczy

wiedzieć, iż wzmocnienie tego stopnia jest

wyznaczone stosunkiem rezystancji poten−

cjometru P1 i rezystora R6.

Wzmocnienie stopnia = P1 / R6

Przy podanych wartościach (10k

cza wynosi około 20 razy, co w zupeł−

ności wystarcza do współpracy zarówno

z popularnymi mikrofonami elektreto−

wymi, jak i z mikrofonami dynamiczny−

mi. Na rysunku 1 pokazano sposoby

podłączenia różnych mikrofonów. We−

jściem mikrofonowym jest punkt ozna−

czony B. Punkt A jest potrzebny tylko

przy współpracy z mikrofonem elektre−

towym trzykońcówkowym.

Kondensator C5 filtruje obwód zasilania

i zapobiega samowzbudzeniu się wzmac−

niacza. Elementy R9 i C4 tworzą dodatko−

wy filtr zasilania dla przedwzmacniacza

z tranzystorem T1.

Dioda świecąca D1 i rezystor ogranicza−

jący prąd stanowią tylko wskaźnik włącze−

nia zasilania.

Ω

Schemat montażowy

Ogromną większość układów elektro−

nicznych wykonujemy z użyciem płytek

drukowanych. Końcówki elementów

umieszczone są w otworach płytki i następ−

nie przylutowane do punktów lutowni−

czych (ścieżek).

Początkujący elektronicy często próbują

zmontować układ lub zaprojektować płytkę

drukowaną tak, by rozmieszczeniem ele−

mentów przypominał schemat ideowy. Mo−

że to być uzasadnione tylko w przypadku

bardzo prostych układów. Ale ogólnie bio−

rąc jest to przyzwyczajenie wręcz szkodli−

we. Najczęściej wykonany układ rozmiesz−

i 470

Ω

) wzmocnienie przedwzmacnia−

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 9/97

Pierwszy krok

czeniem elementów niewiele przypomina

schemat ideowy.

Podobnie jest z płytką przeznaczoną do

zmontowania naszego układu. Schemat

montażowy znajdziesz na rysunku 7 . O ile

symbole elementów na schematach ideo−

wych są ściśle określone przepisami za−

wartymi w normie, o tyle przy rysowaniu

schematów montażowych i projektowaniu

płytek występuje duża dowolność. Ja mam

po prostu w swoim komputerze zaprojekto−

wane przez siebie rysunki obudów po−

szczególnych elementów. Inni mają własne

sposoby oznaczania elementów na płyt−

kach drukowanych.

się nim do czasu nauczenia się kodu kolo−

rów na pamięć. Szczegóły dotyczące ozna−

czania rezystorów podane są w EdW 2/96

str. 56, 57 (archiwalne numery są jeszcze

do nabycia drogą przedpłaty).

Praktycznym problemem przy identyfi−

kacji rezystorów jest ustalenie, który pasek

oznacza pierwszą cyfrę, a który ostatnią.

W zasadzie pierwszy pasek powinien być

umieszczony blisko końca rezystora. Róż−

nie to bywa w praktyce. Na pewno pasek

srebrny lub złoty jest ostatni – oznacza to−

lerancję.

Pomocą w identyfikacji jest fakt, że

dwie pierwsze cyfry znaczące wartości

muszą pochodzić z tak zwanego sze−

regu E24, czyli muszą to być cyf−

ry:10, 11, 12, 13, 15, 16, 18, 20, 22,

24, 27, 30, 33, 36, 39, 43, 47, 51, 56,

62, 68, 75, 82 albo 91. W skrajnie

trudnym przypadku rezystor trzeba

po prostu zmierzyć omomierzem.

Kondensatory elektrolityczne

(zwane potocznie elektrolitami)

można zidentyfikować bez trudu, ba

zawsze mają one napis zawierający

pojemność (w mikrofaradach) i na−

pięcie pracy (np. 22/25 oznacza

22µF 25V; 47/100 – 47µF 100V; 100/6V3

– 100µF 6,3V). Zdecydowanie najpopular−

niejsze są „elektrolity stojące”. Dawniej

często stosowano też „elektrolity leżące”

czyli z wyprowadzeniami osiowymi.

W przypadku „elektrolitów” należy zwró−

cić uwagę na właściwą biegunowość – od−

wrotne włączenie może spowodować wy−

buch i rozerwanie kondensatora. W „elek−

trolitach stojących” dłuższa końcówka za−

wsze jest elektrodą dodatnią. Biegunowość

jest też zawsze wyraźnie zaznaczona na

obudowie.

Dotyczy to także kondensatorów elek−

trolitycznych tantalowych.

Kondensatory foliowe też nie sprawią

kłopotów, bowiem mają zawsze podaną na

obudowie pojemność, a dodatkowo litera−

mi kodowane są tolerancja i dopuszczalne

napięcie pracy. Przykładowo napis na kon−

densatorze 4n7Jc oznacza: 4,7nF (litera

n pełni rolę przecinka), tolerancja J = ±5%,

napięcie c = 160V. 22nMb oznacza 22nF,

tolerancja M=±20%, napięcie b=100V.

1µKa lub 1uK63 lub 1µ0K63 oznacza 1µF,

tolerancja K=±10%, napięcie 63V.

Inne przykłady oznaczeń to: u1 250 co

odpowiada 0,1µF=100nF 250V. Z kolei na−

pis 0,22 400 oznacza 0,22µF 400V

Kondensatory ceramiczne i niektóre

zagraniczne foliowe miewają oznaczenia

zawierające tylko trzy cyfry, np. 103,

222, 471, 105, 330. Sprawa jest bardzo

prosta: pojemność podana jest w pikofa−

radach; dwie pierwsze cyfry są znaczące,

trzecia oznacza ilość zer. Uwzględniając,

że 1000pF = 1nF i 1000nF = 1µF otrzy−

mujemy:

103 daje 10 000pF = 10nF

222 daje 22 00pF = 2,2nF

471 daje 47 0pF = 470pF

105 daje 10 00000pF = 1 000 000pF = 1µF

330 daje 33pF

Szczegóły dotyczące oznaczania kon−

densatorów podane są w EdW 5/96 na str.

54, 55.

Diody. W przypadku ogromnej więk−

szości diod mniejszej mocy, pasek (lub

paski) umieszczone na plastikowej lub

szklanej obudowie wskazuje elektrodę

ujemną, czyli katodę. Dotyczy to zarówno

zwykłych, jak i szybkich diod prostowni−

czych, warikapów (czyli diod pojemnoś−

ciowych), diod Schottky ego (szotkiego),

jak i diod Zenera. Szczegóły podane są na

rysunku 8 .

Uwaga! W diodach produkcji byłego

ZSRR pasek zwykle wskazywał anodę.

Diody LED (świecące). Rysunek 9 po−

zwoli zidentyfikować wyprowadzenia

większości diod świecących. Z reguły

dłuższa końcówka to anoda, czyli elektro−

da dodatnia.

Tranzystory. W starych tranzystorach

małej mocy w metalowej obudowie np.

BC107, BC147, BC527 języczek umiesz−

czony był obok wyprowadzenia emitera

(może zauważyłeś, że na moich płytkach

drukowanych zaznaczony jest taki języ−

czek – jest to moje przyzwyczajenie sprzed

lat). Dziś niemal wszystkie tranzystory ma−

łej mocy mają obudowy plastikowe typu

TO−92. Układ wyprowadzeń jest taki sam

dla tranzystorów NPN jak i PNP. Na ry−

sunku 10a i b zobaczysz ich układ wypro−

wadzeń. Tranzystory średniej mocy w obu−

Rys. 7. Schemat montażowy

Choć na schemacie montażowym wy−

stępują inne symbole, układ połączeń musi

zgadzać się ze schematem ideowym.

Identyfikacja elementów

W zestawach do samodzielnego monta−

żu, spotykanych w handlu, wszystkie ele−

menty są pakowane do jednej torebki lub

pudełka – krótko mówiąc są pomieszane.

Poważnym problemem, jaki napotykają

początkujący przy próbie złożenia układu

elektronicznego, jest trafne zidentyfikowa−

nie wszystkich elementów. Każda pomyłka

może oznaczać niewłaściwą pracę układu,

a nawet może spowodować nieodwracalne

uszkodzenia elementów.

Poniższe wskazówki pozwolą uniknąć

wielu stresów.

Rezystory zazwyczaj oznaczane są za

pomocą barwnego kodu paskowego. Zna−

komitą pomocą w identyfikacji rezystorów

jest prosty przyrząd opisany w rubryce

Drobne rady MacGyvera w EdW 4/97.

Każdy początkujący elektronik powinien

wykonać sobie taki przyrząd i posługiwać

Rys. 8. Diody

Rys. 9. Diody LED

Rys. 10. Tranzystory

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 9/97

Pierwszy krok

dowach TO−126 standardowo mają układ

wyprowadzeń jak na rysunku 10c . Z kolei

popularne tranzystory dużej mocy w obu−

dowach TO−220 zawsze mają rozkład wy−

prowadzeń, jak na rysunku 10d . Tranzys−

tory MOSFET z kanałem N i P mają za−

wsze wyprowadzenia jak na rysunku 11 .

Układy scalone. W przypadku wszys−

tkich układów scalonych w typowych

obudowach dwurzędowych (tak zwa−

nych DIP), numeracja końcówek jest

standardowa. Obudowa zawsze ma wy−

cięcie lub wgłębienie. Zasady numeracji

takich układów podane są na rysunku

12 i dotyczą wszelkich układów w obu−

dowach DIP o dowolnej liczbie nóżek

(taka sama zasada dotyczy miniaturo−

wych układów scalonych do montażu

powierzchniowego).

Inne układy scalone, w tym wzmacnia−

cze mocy, mają różne obudowy. Choć licz−

ba wyprowadzeń bywa różna, wszystkie

wyprowadzenia znajdują się z jednej stro−

ny obudowy, a generalna zasada jest

wspólna: jeśli patrzy się na układ od strony

napisu, a nóżki zwrócone są w dół, wtedy

nóżki należy liczyć od strony lewej do pra−

wej. Pokazuje to rysunek 13 . Dotyczy to

także naszego układu TDA7056.

Cewki i dławiki. W przypadku cewek

zwłaszcza w obudowie ekranującej podaje

się typ, a nie parametry. Parametry należy

odczytać z odpowiedniego katalogu.

Proste jest tylko odczytanie wartości

(indukcyjności) dławików. Oznaczane są

one kodem barwnym, podobnie jak rezys−

tory: dwie cyfry znaczące oraz liczba zer.

Odczytana wartość wyrażona jest w mikro−

henrach. Ponieważ dławiki takie produko−

wane są zazwyczaj z tolerancją ±20%,

w oznaczeniu występują tylko trzy paski

(kropki). Nietrudno też zorientować się,

które dwie kropki przedstawiają cyfry zna−

czące – w 20−procentowym szeregu E6

mogą występować jedynie wartości mające

pierwsze cyfry równe 10, 15, 22, 33, 47 al−

bo 68. Uwzględniając, że 1000µH = 1mH

(1000mH = 1H) otrzymujemy:

czerwony−czerwony−brązowy to 221 czyli

22 0µH = 220µH

żółty−fioletowy−czerwony to 472 czyli

47 00µH = 4700µH = 4,7mH

brązowy−czarny−czarny to 100 czyli 10µH

wlutowaniem. Jednak układy scalone

(zwłaszcza wykonane w technologii

CMOS) warto lutować na samym końcu,

ze względu na możliwość ich uszkodzenia.

Dobrym przyzwyczajeniem jest lutowanie

najpierw końcówek zasilania, a potem po−

zostałych nóżek układów scalonych.

W wielu zestawach dla amatorów układów

scalonych się nie lutuje, bowiem stosowa−

ne są pod nie podstawki. Układy scalone

należy wkładać do podstawek po zmonto−

waniu wszystkich innych elementów.

Po zmontowaniu całości należy dokład−

nie skontrolować poprawność montażu.

Ponieważ błąd może słono kosztować,

warto zawsze przed pierwszym włącze−

niem zasilania dać komuś układ do spraw−

dzenia poprawności montażu – inna osoba

może znaleźć błędy, które my przegapimy,

bo czymś się zasugerujemy. Innym dobrym

sposobem jest odłożenie układu na jeden

dzień i sprawdzenie go „świeżym okiem”.

Często wychodzą wtedy na jaw ewidentne

pomyłki.

Do lutowania potrzebna jest lutownica

o mocy 15...40W. Przy małej mocy lutow−

nicy nie spiesz się z lutowaniem, bo lutując

szybko kolejne końcówki możesz dopro−

wadzić do zbytniego wychłodzenia grota

i do powstania lutów słabej jakości. Tem−

peratura grota powinna być rzędu 300°C.

Zaopatrz się we właściwy lut. To co po−

tocznie nazywamy cyną jest w rzeczywis−

tości stopem cyny z ołowiem, a zawiera

dodatkowo tak zwany topnik. Ze względu

na zawartość trującego ołowiu, jak naj−

mniej miej do czynienia z lutem (dawniej

zawodowe lutowaczki pracowały w ręka−

wiczkach właśnie ze względu na ołów).

Choć tak zwana cyna ma w środku top−

nik, zaopatrz się w kawałek kalafoni−

i – ten topnik znakomicie pomoże ci pobie−

lić cyną końcówki przewodów. Nie wdy−

chaj oparów kalafonii podczas lutowania –

działają zdecydowanie drażniąco na drogi

oddechowe.

Oprócz kalafoni używa się w elektroni−

ce różnych aktywniejszych topników. Jeśli

miałbyś kłopoty z pobieleniem jakiegoś za−

śniedziałego przewodu miedzianego lub

końcówki drutu nawojowego, wykorzystaj

znany nie tylko wśród amatorów bardzo

aktywny topnik w postaci... tabletki aspiry−

ny. Nie wdychaj tylko powstających opa−

rów.

Do lutowania nie używaj grubej cyny.

Nie chodzi tu tylko o średnicę, ale i fakt, że

często gruba cyna jest przeznaczona do

„nieelektronicznych” zastosowań i nie za−

wiera topnika, albo zawiera niewłaściwy

topnik.

Odżałuj parę złotych i zaopatrz się

w „elektroniczną” cynę o średnicy

0,5...1mm.

Przy lutowaniu płytka powinna leżeć

elementami do dołu. Zapamiętaj raz na za−

Rys. 11. Tranzystory MOSFET

Rys. 12. Układy scalone w obudowie

DIP

Rys. 13. Układy scalone mocy

Praktyka wykazuje, że początkujący

najczęściej odwrotnie wlutowują diody,

kondensatory elektrolityczne, układy

scalone i tranzystory mocy w obudowie

TO−220.

Wiele elementów dwukońcówkowych

można montować dowolnie. Kierunek włą−

czenia nie gra wtedy żadnej roli. Do takich

niebiegunowych elementów należą między

innymi:

rezystory (oporniki), kondensatory sta−

łe, dławiki, rezonatory kwarcowe, bez−

pieczniki, warystory

Montaż i uruchomienie

Po zidentyfikowaniu i przygotowaniu

elementów należy zmontować je na płytce

drukowanej. Niektórzy wkładają wszystkie

elementy w otwory płytki, a następnie po

kolei lutują wszelkie wyprowadzenia do

punktów lutowniczych i ścieżek. Sam częs−

to stosuję ten sposób.

Ale początkującym należy raczej pole−

cić stopniowe lutowanie kolejnych elemen−

tów. Na pewno na początek na płytce trze−

ba wykonać zwory, czyli połączenia prze−

wodem (o ile takie zwory występują). Na−

stępnie można lutować kolejne elementy,

zaczynając od najniższych, czyli leżących

rezystorów. Rozpoczęcie montażu od ele−

mentów najniższych daje pewność, że nie

wysuną się one z otworów płytki przez

Biegunowość

Przy montowaniu elementów w ukła−

dzie należy mieć na uwadze, że niektóre

muszą być odpowiednio spolaryzowane.

Nie można ich montować odwrotnie, a za−

wsze zgodnie z oznaczeniami na schema−

tach ideowym i montażowym.

Do takich elementów należą:

wszelkie diody, kondensatory elektroli−

tyczne (zwykłe i tantalowe), tranzystory,

tyrystory, triaki, baterie, akumulatory oraz

układy scalone.

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 9/97

Pierwszy krok

wsze, że należy grzać lutownicą nie ścież−

ki, nie cynę, tylko końcówkę lutowanego

elementu. Po jej rozgrzaniu (czyli po 1...2

sekundach grzania nóżki) należy dotknąć

końcówki elementu lutem cynowym – ka−

wałek lutu stopi się i spłynie po końcówce

na punkt lutowniczy, tworząc pewne połą−

czenie. Pokazuje to fotografia.

Każdy układ elektroniczny musi być za−

silany. Twój wzmacniacz będzie zasilany

z baterii, akumulatorów lub zasilacza sie−

ciowego. Źródło zasilania dołączysz do

punktów oznaczonych O, P

Musisz bardzo uważać przy podłącza−

niu źródła zasilania – plus baterii (zasila−

cza) dołączysz do punktu oznaczonego P.

Jeśli się pomylisz, a źródło

zasilania będzie mieć dużą

wydajność prądową,

wzmacniacz scalony U1

może ulec uszkodzeniu.

Do punktów J, K dołącz

przewodami głośnik. Prze−

wody powinny być jak naj−

dłuższe – kilka metrów, że−

byś potem mógł umieścić

głośnik w innym pomiesz−

czeniu i nie miał kłopotów

z samowzbudzeniem.

Jeśli zakupisz zestaw

AVT−2163, otrzymasz w nim

dwukońcówkowy mikrofon elektretowy. Wy−

konaj na płytce zworę X−Y i dołącz mikrofon

do punktów B i O1. Końcówka połączona

z metalową obudową mikrofonu powinna być

dołączona do punktu O1.

Dołącz przewodami potencjometry.

Przy pokręcaniu pokrętłem potencjometru

w prawo głośność powinna wzrastać. Jeśli

jest odwrotnie zamień skrajne przewody.

Układ nie wymaga uruchomiania, od ra−

zu powinien pracować. Przy pierwszym

włączeniu (jeszcze bez głośnika), między

dodatni biegun baterii, a punkt P. możesz

włączyć amperomierz – pobór prądu nie

powinien przekraczać 10mA – typowo wy−

nosi on 6mA. Jeśli coś byłoby nie w po−

rządku, możesz sprawdzić napięcia stałe

(DC – Direct Current) podane na rysunku

1 i szukać błędu „w okolicach” gdzie na−

pięcie jest niewłaściwe.

Wzmacniacz możesz wykorzystać

w dowolny sposób – zarówno przy wyko−

rzystaniu mikrofonu jak i do współpracy

z walkmanem, radiem czy magnetofonem.

Proponuję ci przeprowadzenie kilku

eksperymentów z różnymi przetwornikami

– zamiast mikrofonu włącz (drugi) głośnik

i sprawdź, jak zachowa się on w roli mik−

rofonu. Jeśli masz pod ręką, podłącz do

wejścia (punkty B, O1) słuchawkę telefo−

niczną, wkładkę gramofonowa, membranę

piezo, cewkę i sprawdź, jak zachowują się

one w roli mikrofonu lub czujnika.

Wykaz elementów

Rezystory

R1: 2,2

Ω

R4, R5: 100k

Ω

R6: 470

Ω

P1, P2: 10k

Ω

Kondensatory:

C1, C2, C3: 220nF

C4: 100µF/16V

C5: 470µF/16V

C6: 10µF/16V

Półprzewodniki:

D1: LED ziel. 3mm

T1: dowolny pnp np. BC 558

U1: TDA 7056

Pozostałe:

M1 – mikrofon elektretowy

Niedopuszczalne jest lutowanie przez

roztapianie cyny na grocie i przenoszenie tej

płynnej cyny na miejsce połączenia. Prze−

cież ty nie lutujesz rynien, tylko delikatne

elementy elektroniczne. Właśnie w taki spo−

sób powstają tak zwane „zimne luty”, czyli

miejsca niepewnego kontaktu, które z cza−

sem powodują przerwy w pracy urządzenia.

Dużym błędem jest także lutowanie po−

legające na grzaniu lutownicą cyny w miej−

scu połączenia.

Jeszcze raz ci powtarzam – masz grzać

końcówkę elementu, po nagrzaniu dotknąć

końcówki cyną i stopić tyle lutu, żeby po−

wstało połączenie o wklęsłych ściankach.

Właściwe i niewłaściwe luty zobaczysz na

rysunku 14 .

Zwróć uwagę, żeby raczej nie wyko−

rzystywać starej, przegrzanej cyny, odzys−

kanej z odsysacza. Taka przegrzana cyna

zwykle nie zawiera już topnika i nie gwa−

rantuje mocnego połączenia.

Postaraj się też o rodzaj odpornej gąbki do

czyszczenia grota lutownicy (gąbka powinna

być stale wilgotna). Często taką gąbkę można

dostać w sklepach gospodarstwa domowego.

Z czasem wykonasz lub kupisz sobie

wygodną podstawkę pod lutownicę.

Nie bój się panicznie przegrzania elemen−

tów. Jeśli wykonanie jednego lutu będzie

trwało 2...4 sekund, niczego nie przegrzejesz.

Podane wskazówki pozwolą ci popra−

wnie zmontować płytkę.

Zestaw startowy

Ponieważ w naszym pięknym kraju na−

leżałoby wiele osób „zarazić elektroniką”,

dział handlowy AVT przygotował zestaw

startowy dla elektroników hobbystów

(AVT−700).

Skład zestawu AVT−700

Miernik cyfrowy (z osprzętem)

Lutownica amatorska 40W/220V

Odsysacz cyny+zapasowa końcówka

odsysacza

Cążki boczne

Fiolka cyny

Srebrzanka około 1m

Przewód montażowy około 1m

Cena zakupu zestawu około 49,50 PLN

Blankiet wydrukowany na stronie 89

umożliwi łatwe zamówienie zestawu star−

towego i (lub) kompletu elementów

wzmacniacza dla siebie albo w formie

miłego prezentu dla przyjaciół.

Piotr Górecki

Konkurs

Ogłaszam też konkurs – do czego wyko−

rzystam (wykorzystałem) wzmacniacz

AVT−2163

Przez dwa miesiące czasu po ukazaniu

się tego numeru EdW możesz przysłać do

redakcji pomysł ciekawego i praktyczne−

go wykorzystania wzmacniacza. List

o objętości co najwyżej jednej strony po−

winien być skierowany na adres: Redak−

cja EdW skr. poczt. 134 Warszawa. Na ko−

percie koniecznie powinien znaleźć się

dopisek „Mój pierwszy wzmacniacz”.

Najciekawsze pomysły zostaną nagrodzo−

ne interesującymi książkami.

Konkurs

Rys. 14. Prawidłowe i nieprawidłowe luty

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 9/97

Ω

R2, R3, R7, R8, R10, R11: 10k

R9: 1k

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: