Bahdaj Adam - Tańczący słoń SIEDMIORÓG 1996r.pdf - BAHDAJ ADAM - hermes50

ADAM BAHDAJ

TAŃCZĄCY SŁOŃ

SIEDMIORÓG

1996

KTO NA OCHOTNIKA?

Zulejka stanęła na pomoście przystani, oparła się plecami o poręcz, spojrzała wyzywająco na

siedzących na ławce.

- Kto z was popłynie na wyspę i zdobędzie totem tych tchórzliwych kojotów?

- Zulejka, zlituj się - odezwał się cieniutkim sopranem najmniejszy ze szczepu Arapachów,

Kieł Kuguara.

- Jak ty się odzywasz do swego wodza, Gradowej Chmury! - skarciła go dziewczyna.

- Bo... bo... - trąc zarumieniony policzek wydusił z trudem chłopiec.

- Co bo? Nie ma żadnego „bo” ani „ale”. Ktoś z nas musi popłynąć na wyspę i wykonać to

zadanie.

Wysoki, szczupły chłopiec z kędziorami opadającymi na czoło podniósł rękę.

- Brawo! - zawołała uradowana. - Znalazł się jeden odważny.

- Nie o to chodzi... - zająknął się.

- A o co, Milcząca Skało?

- Nie widzisz, że deszcz pada i jest cholernie zimno? Dziękuję za taką zabawę.

Gradowa Chmura tak na niego spojrzała, jak gdyby za chwilę z jej oczu miały trysnąć

błyskawice.

- To nie zabawa, a jeśli tak sądzisz, możesz odejść na pustynną prerię i tam zdechnąć z głodu, a

potem stać się żerem sępów.

Milcząca Skała nie przejął się zbytnio groźbą wodza.

- Nie wygłupiaj się, Zulejka, bo nikt w taką pogodę nie popłynie ci na wyspę. Nasza zabawa

dobra jest... Chciał powiedzieć, że jest dobra na słoneczną pogodę, lecz Gradowa Chmura przerwała

mu:

- Milcząca Skało - powiedziała z ironią - do tej pory myślałam, że jesteś najodważniejszym

wojownikiem naszego szczepu. Lecz teraz...

- Teraz chodźmy do „Goplany” na gofry - wpadł w słowo rudawy chłopiec o zielonych kocich

oczach.

Za ten pomysł chłopcy nagrodzili go burzliwą owacją, a kiedy ucichli, spojrzeli w stronę

wodza. Gradowa Chmura, uniósłszy hardo głowę, obdarzyła ich wzgardliwym uśmiechem.

- Widzę, że to wy, a nie Apacze, jesteście bojaźliwymi kojotami. Gardzę wami. Nie jesteście

godni zawiązać sznurowadła u mego mokasyna. Strach was obleciał. - Uniosła wysoko rękę i pełnym

powagi głosem zakończyła: - A teraz słuchajcie: wasz wódz pokaże wam, jak należy postępować! -

To powiedziawszy, zbiegła truchtem po schodkach na plażę. Potem zrzuciła z siebie wierzchnie

odzienie - tak że została tylko w kostiumie kąpielowym - i weszła do wody, a dotarłszy do głębiny,

rzuciła się w toń.

Chłopcy stanęli przy poręczy. Miny mieli nietęgie. Długo milczeli we wstydliwym

zakłopotaniu. Zulejka tymczasem, rozgarniając ramionami wodę, skierowała się ku wyspie.

- Ale dała nam po nosie - powiedział w zamyśleniu Milcząca Skała, w metryce Bartek

Dziwisz.

TOTEM WODZA APACZÓW

Zulejka była już blisko wyspy, zwanej przez naszych Indian Wyspą Rybitwy, gdyż na jej brzegu

gnieździło się wiele tych ptaków. Spojrzała przed siebie. Do brzegu miała jeszcze około stu metrów.

Zmieniła więc kierunek, by nie dotrzeć do brzegu w miejscu, gdzie Apacze zostawili kajaki.

Przyspieszyła. Wkrótce znalazła się wśród przybrzeżnych trzcin. Drobny deszcz ciął z ukosa, wysokie

sitowie gięło się pod uderzeniami wiatru, a stare olchy rozmawiały z jeziorem szelestem listowia.

Gdy stanęła, zapadła się po kolana w mule. Z trudom przedarła się przez gęste zarośla, a gdy

wyczuła pod stopami twardy grunt, wybiegła z wody. Płynąc do wyspy rozgrzała się, lecz teraz, gdy

krople deszczu cięły ją tysiącem lodowatych szpilek, poczuła chłód. Wzdrygnęła się. Wnet jednak

zapomniała o wszystkim, a jej myśli zajęło jedno jedyne pytanie: gdzie znajduje się totem wrogiego

szczepu Apaczów?

Wspięła się na piaszczystą skarpę. Kryjąc się za pękatymi pniami, zdążała ostrożnie ku

środkowi wyspy, gdzie zwykle rozbijali namioty. Przeprawa była ciężka. Zulejka z trudem

przedzierała się przez las podszyty kolczastą ostrężyną i gęstymi kępami paproci. Kolce raniły jej

nogi, ręce i ramiona, a w mokrych włosach miała pełno pajęczyny i igieł sosnowych. Nie zważając

na to, z uporem parła ku polanie. Nagle zatrzymała się. W prześwicie między omszałymi pniami

ujrzała wielki totem. Była to dwumetrowej długości deska powycinana i pomalowana w nieregularny

deseń przedstawiający głowy wilka, sępa i jelenia. Arcydzieło to wyszło spod dłuta i pędzla Benka

Downara - organizatora i zarazem wodza szczepu Apaczów.

Widok wspaniałego totemu olśnił ją, a potem zachęcił do działania. Ukryła się za potężnym

pniem sosny. W skupieniu śledziła roztaczający się przed nią teren. Do niedawna cała wyspa

należała do jej szczepu, lecz dwa dni temu Apacze podstępem zabrali ją pod swe panowanie.

Jedynym sposobem zmycia hańby było wykradzenie totemu.

Nasłuchiwała chwilę. Docierał do niej monotonny plusk deszczu i płaczliwy głos szybujących

nad wyspą rybitw. Polana była pusta, tylko na jej środku między zbudowanymi z gałęzi tipi tkwił

dumnie barwny i tajemniczy totem, magiczny symbol szczepu.

Apaczów nie było widać. Zulejka zatarła z radości dłonie. Teraz albo nigdy - pomyślała i jęła

się czołgać. Gdy dotarła do skraju polany, jeszcze raz oceniła sytuację. Dziwiło ją, że wojownicy

Apaczów zostawili totem bez straży. Widocznie lekceważyli swych wrogów. - Będziecie się mieli z

pyszna - szeptała - kiedy wrócicie do obozu i zastaniecie zamiast swego totemu figę z makiem.

Zbliżała się już do totemu, gdy nagle usłyszała bojowy okrzyk, a za chwilę ujrzała

wybiegającego z szałasu Apacza. Zawahała się - uciekać czy stoczyć z nim walkę. Wnet jednak honor

wodza kazał jej się bronić, zwłaszcza że Apacz, mimo pomalowanej czerwoną szminką twarzy i

wspaniałego pióropusza z gęsich piór, nie przedstawiał się okazale: był niski, chuderlawy i nie

przejawiał zbytniej chęci walki, tylko krzyczał wniebogłosy, jakby go przypalali na wolnym ogniu.

Dla dodania sobie odwagi wywijał w powietrzu toporkiem.

Zula podniosła z ziemi grubą gałąź. Odparowała mizerne ciosy wroga, a gdy zyskała nad nim

przewagę, jednym skokiem znalazła się przy totemie. Wyrwawszy go z ziemi, biegiem wycofała się

do lasu. Za sobą usłyszała wołanie:

- Alarm! Alarm! Wojownicy, do broni!

Roześmiała się. Głos wołającego o pomoc Apacza brzmiał jak kwik zarzynanego prosiaka. Po

chwili jednak usłyszała z boku nawoływania. Zrozumiała, że wnet ruszy za nią pościg. Chciała

przyspieszyć, lecz nasiąknięta wodą deska ciążyła i utrudniała jej ucieczkę. Upuściła ją na ziemię i

wlokła za sobą przez zasieki z kolczastych jeżyn. Po stu metrach tej szarpaniny była tak wycieńczona,

że zaplątała się w wiotkie pręty. Upadła.

Zanim się podniosła, usłyszała wokół siebie bojowe okrzyki wrogów. Rzuciła więc deskę, a

sama starała się przedrzeć do brzegu. Dysząc ciężko, parła do przodu, lecz czuła, że słabnie, a wokół

siebie coraz wyraźniej słyszała okrzyki Apaczów. Wreszcie gdy była już blisko skarpy, między

pniami ujrzała czerwone twarze i pióropusze. Zawróciła. Po kilku krokach dwóch wojowników

złapało ją za ramiona i obaliło na ziemię.

- Związać ją - usłyszała za sobą znajomy głos wodza Apaczów.

- Zawiązać jej oczy! - wołał ktoś z boku.

- Gdzie nasz totem?

- Nie cackać się z wrogiem! - Wokół niej zbierało się coraz więcej barwnych pióropuszy. Ci

dwaj, którzy powalili Gradową Chmurę, podnieśli ją z ziemi, a gdy otworzyła oczy, ujrzała przed

sobą wodza Apaczów - Szarego Niedźwiedzia, w cywilu Benka Downara. Na tle potężnych pni i

spokojnej tafli jeziora wyglądał groźnie. Miał na sobie kaftan i spodnie z jeleniej skóry, mokasyny z

frędzlami, pas wybijany mosiężnymi cekinami, za pasem piękny tomahawk, a w dłoni dzierżył

myśliwską strzelbę. Wszystko było w pierwszym gatunku i super, a biedną Zulę sparaliżowałoby ze

strachu, gdyby nie wiedziała, że ten strój przysłał Benkowi z Włoch jego stryj.

Szary Niedźwiedź zmarszczył groźnie brwi.

- Gdzie nasz totem? - zapytał przez zaciśnięte zęby.

Zulejka wyprężyła się, zadarła głowę i bez strachu odparła:

- Na twoim miejscu, Szary Niedźwiedziu, spaliłabym się ze wstydu. Przegraliście, bo mamy

wasz totem. Teraz Wielki Duch Puszczy przestanie opiekować się wami. Wyginiecie jak stado

parszywych królików

- Milcz! - żachnął się wódz Apaczów. - Jeżeli nie powiesz, gdzie schowałaś totem naszego

szczepu, będziemy cię przypiekać na wolnym ogniu.

Dziewczyna zaśmiała się kpiąco.

- Teraz możecie drzeć ze mnie pasy, a nie powiem. Wnet przypłyną tu moi wojownicy i

zatrutymi strzałami zrobią z was sito.

Waleczny Niedźwiedź nie zląkł się jednak tej groźby. Skinął na wojowników, a gdy tamci

zbliżyli się do niej, rozkazał:

- Związać ją i zaprowadzić do obozu.

KTO CIĘ TAK URZĄDZIŁ, DZIEWCZYNO?

Dygotała z zimna, szczękała zębami. Cienka linka namiotowa, którą przywiązali ją do pnia

sosny, wrzynała się boleśnie w ciało, a knebel ze starego ręcznika, wepchnięty głęboko w usta,

Bahdaj Adam - Tańczący słoń SIEDMIORÓG 1996r.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: