WCZESNA INTERWENCJA.pdf

ISBN 83−905283−8−x

Zarząd Główny Polskiego Stowarzyszenia

na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym

02−639 Warszawa, ul. Głogowa 2b

tel.: 022 848 82 60, 022 646 03 14

fax.: 0 22 848 61 62

mail: zg@psouu.org.pl

www.psouu.org.pl

Tekst:

Monika Kastory−Bronowska, Zofia Pakuła

Fotografie:

archiwum Ośrodka Wczesnej Interwencji Zarządu Głównego PSOUU

Redakcja:

Barbara Abramowska

Skład i druk:

Daniel Jakoniuk, DG−GRAF Warszawa

Im młodsze dziecko, tym większe szanse na rozwój

Relacja matki o Jasiu i nie tylko

Rodzice Jasia, którzy mieli już 8−letnią Karolinę z utęsknieniem czekali

na syna. Mówi mama Jasia − Pani Iza:

Od razu po narodzinach czułam, że coś jest nie tak, mimo że synek dostał

10 punktów Apgar. Nie chciał jeść, płakał przy próbie przystawienia go do

piersi. W drugiej dobie życia dostał drgawek. USG głowy wykazało liczne

krwawienia w mózgu. Jego stan był bardzo ciężki, nie wiadomo było czy

przeżyje kolejną godzinę. Przewieziono nas do Centrum Zdrowia Dziecka,

gdzie Jasio spędził kolejne 8 tygodni. Intensywnie leczony, karmiony sondą,

po kilku dniach stawał się coraz silniejszy. Gdy zagrożenie życia minęło,

powoli zaczęłam sobie uświadamiać, jak bardzo słabiutkie jest moje dziecko.

Był jak szmaciana lalka, taki wiotki, że nawet główki nie potrafił przekręcić.

Zaczęła przychodzić do niego rehabilitantka. Pokazywała jak go podnosić,

jak trzymać na rękach, jak układać do zmiany pieluszki. To, co było dla

mnie proste przed laty w opiece nad córeczką, teraz stało się wyzwaniem:

czy ja to dobrze robię, czy nie zaszkodzę mojemu synkowi. Czułam się bez−

radna i …winna. Z perspektywy, wiem, że to było irracjonalne uczucie. Bo

przecież dbałam o siebie w ciąży, byłam zdrowa, a w rodzinie nie było

takich chorób. Nieznana była przyczyna stanu Jasia. A jednak pojawiały się

pytania: co źle zrobiłam? dlaczego ja?

Przyszedł czas wypisu ze szpitala. Od Pani doktor dowiedziałam się, że

Jasio będzie wymagał teraz dużo troski i nie wiadomo czy będzie kiedyś

mówił i chodził. Mimo, że gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że po tym co

przeszedł nie można mieć stuprocentowej pewności co do dalszego rozwoju,

to słowa te zabrzmiały jak wyrok. I znowu ta bezradność, poczucie winy i strach:

jak ja sobie poradzę.

Dobrze, że w dzisiejszych czasach nie ma w szpitalach ograniczenia

odwiedzin, są telefony komórkowe i można mieć stały kontakt z rodziną. W

tamtym okresie ogromnym wsparciem był dla mnie mąż. To on mnie pocieszał:

„nie trzeba płakać tylko działać”, i że: „trzeba się cieszyć każdym sukcesem”

np. takim, że Jaś ma już siłę ssać mleko z piersi. Te słowa zostaną takim

moim zaklęciem na resztę życia.

Im młodsze dziecko, tym większe szanse na rozwój

Relacja matki o Jasiu i nie tylko

Pierwsza wizyta w Ośrodku Wczesnej Interwencji miała miejsce 2 tygodnie

po wypisie ze szpitala. Jaś miał wtedy 2 miesiące. O Ośrodku dowiedzieliśmy

się od siostry męża, która jest rehabilitantką. Mieszka teraz w USA i właśnie

stamtąd, telefonicznie zarezerwowała dla nas wizytę jak jeszcze byliśmy w

szpitalu. Syn był zbadany w tym samym dniu przez neurologa, psychologa,

logopedę a potem jeszcze przez rehabilitanta. Oprócz potwierdzenia „tych

złych” wiadomości − że Jaś ma bardzo obniżone napięcie mięśni, co z kolei

blokuje jego rozwój ruchowy − dowiedziałam się wtedy, że Jaś ma dobry

kontakt wzrokowy, że prawidłowo reaguje na twarz drugiej osoby, na jej

miny. To był dla mnie taki promyczek nadziei. Poczułam się dumna, chyba

po raz pierwszy dumna z dziecka, ale też troszkę z siebie. Pani psycholog

pytała mnie co moje dziecko najbardziej lubi, jak sygnalizuje swoje potrzeby,

jak go najłatwiej uspokoić, czy dobrze śpi, czy sprawia jakieś trudności. W

trakcie tej rozmowy uświadomiłam sobie, że czuję się kompetentna a specja−

lista respektuje moją matczyną wiedzę. W trakcie tego spotkania pani psy−

cholog wyjaśniła mi, że wszystko to co do tej pory robiłam jest bardzo

dobre dla Jasia. Powiedziała, że „potrafię dopasować się do dziecka” i to,

że nazywam przedmioty, na które dziecko patrzy i powody dla, których płacze,

jest dla niego bardzo ważne. Przyznam, że do tej pory nie przychodziło mi

to do głowy. Dowiedziałam się wtedy, że dziecko przychodzi na świat gotowe

do zapisywania różnych informacji, zwłaszcza tych pochodzących od matki

i że w ten sposób zaczyna się uczyć. To było dla mnie odkryciem − mój syn

już się uczy i to właśnie najwięcej ode mnie.

Pokazano mi jeszcze wtedy jak w trakcie zabawy z Jasiem robić krótkie

ćwiczenia. Okazało się, że masaż buzi, wzmacniający mięśnie potrzebne w

czasie mówienia należy robić gdy dziecko leży lub jest trzymane na rękach

w „odpowiedniej pozycji”. Masażu nauczyła mnie logopedka a układania

dziecka, podnoszenia i trzymania w taki sposób aby wzmacniać jego

mięśnie − rehabilitantka. Pani psycholog pokazała też na ile różnych spo−

sobów można dostarczać dziecku wrażeń dotykowych, wzrokowych i tych

związanych z czuciem własnego ciała w przestrzeni. Okazało się, że i w tym

wypadku ważne były te „pozycje”, ponieważ w wielu sytuacjach mój wiotki

Jaś po prostu bardzo szybko męczył się, płakał lub miał trudności z utrzy−

Im młodsze dziecko, tym większe szanse na rozwój

Relacja matki o Jasiu i nie tylko

maniem wzroku. Panie terapeutki odkryły też, że Jaś jest nadwrażliwy na

dotyk i również z tego powodu często płacze w trakcie ćwiczeń a nawet pod−

czas brania na ręce. Pokazano mi jak Jasia „odwrażliwiać”. Do tego celu

używaliśmy nawet tkaniny o różnych fakturach. Przed wyjściem z Ośrodka

poproszono mnie jeszcze, abym postarała się zaobserwować w domu, które

sytuacje są dla dziecka miłe, które przykre lub ewentualnie wywołują

strach. Okazało się, ze Jaś boi się nagłych lub głośnych dźwięków i że

raczej lękowo reaguje na nagłe zmiany pozycji ciała. To była dla nas –

rodziców i terapeutów cenna obserwacja.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: