1976 - Alistair MacLean - Zlote wrota.pdf - Alistair MacLean - chomiki-chomikuj

A LISTAIR

M AC L EAN

Z ŁOTE W ROTA

Alistair MacLain

Złote wrota

ROZDZIAŁ I

Akcja wymagała iście saperskiej precyzji. Musiała dorównać, jeśli nie skalą, to

dbałością o najdrobniejszy szczegół, operacji lądowania aliantów podczas wojny w

Europie. Tak właśnie się stało. Wszystko należało przygotować w pełnej konspira-

cji i tajemnicy. Dopilnowano tego. Niezbędne było skoordynowanie działań do

ułamka sekundy. I to osiągnięto. Wszystkich ludzi należało wielokrotnie wypróbo-

wać i szkolić tak długo, dopóki nie grali swych ról bezbłędnie i automatycznie. Tak

właśnie ich przeszkolono. Trzeba było uwzględnić każdą ewentualność, każde moż-

liwe odchylenie od planu. Zadbano i o to. Wiara w powodzenie akcji, niezależnie

od trudności i nieoczekiwanych zdarzeń, musiała być absolutna. I była.

Szef grupy, Peter Branson, wprost emanował pewnością siebie. Miał trzydzieści

osiem lat, metr osiemdziesiąt wzrostu, był dobrze zbudowanym brunetem o miłej

powierzchowności, z grymasem wiecznego uśmiechu na ustach i jasnoniebieskimi

oczami, które od lat już nie potrafiły się śmiać. Miał na sobie mundur policyjny, ale

policjantem nie był. Podobnie jak żaden z jedenastu mężczyzn, zebranych w opusz-

czonynm garażu dla ciężarówek niedaleko brzegów jeziora Merced, w pół drogi

między Daly City na południu a San Francisco na północy, chociaż trzech z nich

nosiło takie same mundury jak Branson.

Jedyny stojący tam pojazd sprawiał smętne wrażenie, jakby znajdował się nie

na swoim miejscu w tej bądź co bądź zwykłej, pozbawionej wrót szopie. Był to au-

tobus, choć zgodnie z ogólnie przyjętymi kryteriami trudno by go określić tym mia-

nem. Górną część bogato lśniącego kolosa, jeśli nie liczyć skrzyżowanych wsporni-

ków z nierdzewnej stali, zbudowano w całości z lekko przyciemnionego szkła. Po-

jazd nie miał normalnych siedzeń. Znajdowało się w nim około trzydziestu foteli

obrotowych, przytwierdzonych do podłogi, ale porozstawianych z pozoru bezładnie.

W ich szerokich bocznych oparciach umieszczono wysuwane blaty, jakie służą

do podawania posiłków w samolotach. Z tyłu pojazdu była toaleta i doskonale za-

Alistair MacLain

opatrzony barek. Za barkiem znajdował się pomost obserwacyjny, którego podłogę

chwilowo usunięto, odsłaniając przepastny bagażnik. Był wypełniony niemal w ca-

łości, ale nie bagażem. Ogromne wnętrze, szerokie na ponad dwa metry i tak samo

długie, mieściło między innymi: dwie prądnice elektryczne na benzynę, dwa reflek-

tory dwudziestocalowe i wiele mniejszych, dwie sztuki bardzo dziwnie wyglądają-

cej broni w kształcie pocisku na trójnogu, pistolety maszynowe, dużą nie oznako-

waną drewnianą skrzynię, cztery mniejsze skrzynki, także z drewna, ale impregno-

wanego, oraz rozmaite inne przedmioty, spośród których szczególnie rzucały się w

oczy duże zwoje lin. Ludzie Bransona wciąż jeszcze ładowali.

Autobus, jeden z sześciu w ogóle wyprodukowanych, kosztował Bransona

dziewięćdziesiąt tysięcy dolarów, ale biorąc pod uwagę cel, do którego zamierzał

go wykorzystać, uważał to za drobną inwestycję. Firmie w Detroit oznajmił, że ku-

puje pojazd na życzenie milionera, który pragnie uniknąć rozgłosu, a przy tym jest

ekscentrykiem i chce mieć autobus pomalowany na żółto. Rzeczywiście, kiedy go

dostarczono, był żółty. Teraz lśnił nieskazitelną bielą. Dwa z pozostałych pięciu au-

tobusów zakupili najprawdziwsi ekstrawertyczni milionerzy, którzy zamierzali je

wykorzystywać podczas swych luksusowych wakacyjnych wojaży. Oba pojazdy

miały tylne rampy, gdzie mieściły się mini_samochody. Oba, najprawdopodobniej,

pozostawać będą przez jakieś pięćdziesiąt tygodni w roku w specjalnie zbudowa-

nych garażach. Dalsze trzy autobusy zakupił rząd. Jeszcze nie świtało.

Trzy białe autobusy stały w garażu w śródmieściu San Francisco. Duże przesu-

wane drzwi były zamknięte i zaryglowane. Na leżaku w rogu spał spokojnie męż-

czyzna w cywilu, bezwładnymi dłońmi przytrzymując na kolanach karabin z odcię-

tą lufą. Drzemał, kiedy zjawiło się dwóch intruzów i teraz trwał w błogiej nieświa-

domości, że oto zapadł w jeszcze głębszy sen, wdychając bezwiednie gaz z rozpyla-

cza. Obudzi się za godzinę, równie nieświadomy tego, co się wydarzyło, i z całą

pewnością nie przyzna się zwierzchnikom, że jego czujność została nieco uśpiona.

Złote wrota

Wszystkie trzy autobusy, przynajmniej zewnętrznie, nie różniły się od zakupio-

nego przez Bransona, chociaż środkowy miał dwie szczególne cechy, z których jed-

na tylko była widoczna. Ważył o dwie tony więcej niż pozostałe, bo szkło kulood-

porne jest o wiele cięższe niż zwykłe, a w owych autobusach z szybami panora-

micznymi stosowano ogromne szklane tafle. Przy tym jego wnętrze stanowiło zaiste

ilustrację marzenia sybaryty. Czegóż zresztą innego można się spodziewać w po-

jeździe przeznaczonym do osobistego użytku głowy państwa?

Autobus prezydenta wyposażono w dwie duże, stojące naprzeciw siebie sofy,

tak głębokie, miękkie i wygodne, że człowiek z nadwagą, któremu nie brakowało

przezorności, powinien był pomyśleć dwa razy, nim zagłębił się w jednej z nich, bo

powrót do pozycji pionowej musiał wymagać ogromnej siły woli albo użycia dźwi-

gu. Znajdowały się tam też cztery fotele o podobnej, zdradliwie kuszącej konstruk-

cji. I to było wszystko, jeśli chodzi o miejsca do siedzenia. Były tam również prze-

myślnie ukryte kurki z lodowato zimną wodą, parę porozstawianych miedzianych

stolików do kawy i lśnice, pozłacane wazony, które czekały na codzienną dostawę

świeżych kwiatów. Dalej znajdowała się toaleta i bar, którego pojemne chłodziarki

w tych szczególnych i niezwykłych okolicznościach wypełniono głównie sokami

owocowymi i napojami bezalkoholowymi, co stanowiło ukłon w stronę honoro-

wych gości prezydenta, którzy byli Arabami i muzułmanami.

Jeszcze dalej, w oszklonej kabinie zajmującej całą szerokość autobusu, mieściło

się centrum łączności - labirynt zminiaturyzowanych systemów elektronicznych,

stale obsługiwane, gdy tylko prezydent był na miejscu. Podobno instalacja ta kosz-

towała więcej niż sam pojazd. Oprócz systemu radiotelefonów, za pomocą których

można było skontaktować się z dowolnym miejscem na Ziemi, znajdował się tam

rząd różnokolorowych guzików w szklanej obudowie, dającej się otworzyć tylko za

pomocą specjalnego klucza. Guzików tych było pięć. Naciskając pierwszy uzyski-

wało się natychmiastowe połączenie z Białym Domem w Waszyngtonie. Drugi łą-

czył z Pentagonem, trzeci - z dowództwem strategicznych sił powietrznych, czwarty

z Moskwą, a piąty z Londynem. Prezydent nie tylko musiał być w stałym kontakcie

1976 - Alistair MacLean - Zlote wrota.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: