Sanders_Glenda_Ten_prawdziwy_mezczyzna.pdf

GLENDA SANDERS

Ten

prawdziwy

mężczyzna

Harlequin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

TEN PRAWDZIWY MĘŻCZYZNA

ROZDZIAŁ 1

– Nareszcie koniec – westchnęła Cassaundra. – Bogu dzięki.

Naprzeciw niej w limuzynie siedział Sloan Garrick, człowiek,

który przed trzydziestoma laty był protegowanym jej dziadka.

– Dobrze się dziś spisałaś, Cassaundro – powiedział, kładąc

rękę na jej dłoni. – Mowa żałobna była świetna: doskonałe

połączenie podziwu i wzruszenia.

Kiwnęła głową, przyjmując ten komplement, ale żadne z nich

już się nie odezwało. Szofer wiózł ich przez labirynt ulic

Manhattanu. Zahamował przed, wejściem wiodącym do dwóch

bliźniaczych wieżowców.

Sloan objął Cassaundrę pokrzepiającym gestem, gdy jechali

cichobieżną windą do apartamentów na szczycie.

– Chcesz się czegoś napić? Wina, sherry? – zapytał troskliwie,

gdy weszli do środka.

– Później. Teraz przebiorę się w coś wygodniejszego. Barek

jest pełny. Poczęstuj się. Zdejmij marynarkę i krawat, jeżeli

chcesz.

– Nie martw się o mnie – uspokoił ją Sloan.

Umrze w marynarce i krawacie, pomyślała Cassaundra idąc

do sypialni. Natychmiast pożałowała tej niesympatycznej myśli.

Sloan był wytworem swej epoki. Mężczyźni z jego środowiska

nosili garnitury i krawaty. To niewielkie przewinienie jak na

człowieka, który okazał się niezawodnym przyjacielem w

niezwykle ciężkim dla niej okresie. Gdy zaczęła pracować w

wydawnictwie dziadka, wprowadzał ją we wszystkie tajniki,

Strona nr 3

Glenda Sanders

pomagał zachować realizm i rozsądek. Nie zastąpił jej ojca, ale

stał się kochającą, aprobującą osobą, w przeciwieństwie do

tamtego.

W drzwiach sypialni pojawiła się Aggie.

– Czy pani czegoś potrzebuje?

– Przebiorę się. Nie mogę już znieść tego kostiumu.

– Weźmie pani kąpiel?

– Raczej prysznic. Nie będzie mi potrzebna pomoc.

– Tak, Proszę Pani.

Cassaundra patrzyła na młodą, dyplomatycznie obojętną twarz

Aggie i zastanawiała się, czy rani uczucia dziewczyny, chcąc

samodzielnie odkręcić kurek w łazience.

– Chyba nałożę batikowe kimono w maki. Gdybyś mogła je

wyjąć...

– Oczywiście, proszę Pani.

– To wszystko.

– Tak, proszę pani.

Cassaundra weszła do łazienki i odgrodziła się drzwiami od

reszty świata. Cudownie być samą! Warstwa po warstwie

zdejmowała ubranie, które nagle zaczęło ją dusić – filcowy

kapelusz przybrany piórami, ciemnoniebieski żakiet i spódnicę,

dobraną kolorystycznie jedwabną bluzkę z wiązanym kołnierzem.

Demonstracyjnie wybrała niebieski, nie zaś wymaganą

pogrzebową czerń. Gdyby tylko na to pozwoliła, związani z jej

ojcem specjaliści od reklamy wyreżyserowaliby pompatyczny

pogrzeb. Ale po raz pierwszy w życiu Cassaundra sama podjęła

decyzję i wymogła jej wykonanie. Nalegała, by pogrzeb odbył się

jedynie w obecności rodziny, a w miesiąc po nim ogólnodostępna

msza żałobna. Stamtąd właśnie wracała.

W kabinie prysznicowej puściła gorącą wodę, jakby mogło to

zmyć z niej smutek i paraliżujące odrętwienie, jakie czuła po

stracie ojca.

Kilka minut później, już bez makijażu, zawinęła się w miękki

ręcznik, zdjęła czepek i rozpuściła włosy – naturalne blond,

fachowo rozjaśnione, miękkimi fetami opadły na plecy.

Strona nr 4

TEN PRAWDZIWY MĘŻCZYZNA

Usiadła przy toaletce i posmarowała błyszczkiem usta. Potem

spojrzała na kobietę w lustrze – wystraszone oczy, wychudzone

policzki. Ukryła twarz w dłoniach i westchnęła przygnębiona.

Pozwoliła sobie na kilka zaledwie minut cichego żalu nad

sobą. Odrzuciła głowę, wzięła głęboki oddech i zmusiła się do

ubrania. Sloan czekał na dole, by pocieszyć ją w potrzebie.

Potrzeba, pomyślała czując, że zaczyna wpadać w histerię. Czy

wiesz, Sloan, czego potrzebuję? Bo ja z pewnością nie.

Sloan wstał i pozdrowił ją automatycznym, acz szczerym

uśmiechem.

– Widzę, że odświeżyłaś się, kochanie. Piję czystą szkocką.

Co ci podać?

– Białe wino – odparła Cassaundra.

Sloan podszedł do barku, nalał wina, wręczył Cassaundrze

kieliszek, po czym znowu usiadł.

– Twój ojciec byłby dziś z ciebie dumny – powiedział.

– Wątpię.

Cassaundra wielokrotnie zastanawiała się, czy ojciec w ogóle

przejmował się tym, co mówiła bądź robiła – oczywiście z

wyjątkiem przypadku, gdy nie dostała się do szkoły muzycznej

Juilliarda. Nigdy nie miała dość odwagi, by powiedzieć sławnemu

Williamowi Snowowi, iż poczuła ulgę na wieść, że nie została

przyjęta. Zawsze chciała studiować literaturę, ale on sądził, że

podjęła tę decyzję z braku czegoś lepszego.

– Rozmawiałem z nim kiedyś podczas przerwy w rozprawie –

odezwał się Sloan. – Zapytał mnie, czy widziałem, jak weszłaś na

salę rozpraw z głową do góry, całkowicie ignorując reporterów?

A potem stwierdził, że stałaś się damą. Był dumny, Cassaundro.

Widziałem dumę w jego oczach.

– Dziękuję, że mi to powiedziałeś – rzekła wzruszona. – I

poczekałeś, aż mi to będzie rozpaczliwie potrzebne.

– Dziś też byłaś dzielna – rzekł Sloan. – Wiem, co musiałaś

przezwyciężyć, by po tym wszystkim, co się stało, wstać i

wygłosić mowę na jego cześć.

Strona nr 5

Glenda Sanders

– Społeczeństwo miesiącami grzebało w życiu Snowa –

powiedziała Cassaundra. – Najwyższy czas, by usłyszeli o

szlachetniejszych cechach mego ojca. Nie był z pewnością ani

świętym, ani wzorowym ojcem, ale był utalentowany i oddany

muzyce.

Dopiła jednym łykiem resztę wina. Przez kilka minut w

milczeniu wpatrywała się w pusty kieliszek.

– Nawet po tylu miesiącach ciągle zastanawiam się, dlaczego

to wszystko musiało się wydarzyć. Tak bez sensu, tak tragicznie

bez sensu.

– Nie wolno ci stale tego rozgrzebywać, Cassaundro. Nie

znajdziesz odpowiedzi.

– Nie znajdę odpowiedzi – zgodziła się. – Jedynie same

„gdyby”. Gdyby tylko nie wstydzili się przyznać, że z ich

małżeństwa nic nie wyszło, i mieli odwagę się rozstać. Gdyby nie

byli tacy wybuchowi i ambitni. Gdyby w tej szufladzie nie było

rewolweru. Skąd nabity rewolwer w szufladzie? – zapytała

retorycznie, zwracając się do Sloana. – Nigdy nawet z niego nie

strzelał. Dlaczego rewolwer akurat musiał tam leżeć, nabity i

gotów do strzału?

Sloan położył rękę na jej dłoni.

– Zwariujesz, jeśli będziesz to rozpamiętywać.

Cassaundra przymknęła oczy i westchnęła.

– Wiem, Sloan. Ale to wszystko było takie bezsensowne.

Brianna nigdy nie była dla mnie matką – Nie była nawet

przyjaciółką. Ale nie chciałam, żeby umarła. Zwłaszcza...

Głos jej się załamał, ale w myśli dodała: nie z pięknych,

utalentowanych rąk mego ojca. Nikt nie powinien umierać z ręki

człowieka zdolnego wyczarować z wielkiej orkiestry tak

wspaniałą muzykę.

– Nie możesz zmienić tego, co się stało – powiedział Sloan. –

Możesz jedynie zaakceptować to i żyć dalej.

Tak, zaakceptować. Nie miała wyboru. Brianna, piękna,

samolubna, kapryśna primadonna, umarła na podłodze sypialni,

którą dzieliła z ojcem Cassaundry. A Williama Snowa,

Strona nr 6

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: