Winters_Rebecca_Zaproszenie_do_raju.pdf

Rebecca Winters

Zaproszenie do raju

Rozdział 1

– Nie zaprosisz mnie do środka?

Matt Watkins był przystojnym rozwodnikiem, od niedawna mieszkającym w

Lead, w Dakocie Południowej, gdzie prowadził stację obsługi samochodów.

Wprawdzie była to ich pierwsza randka, ale Terri Jeppson wiedziała już, że nic

z tego nie wyjdzie. Matt najwyraźniej szukał żony, uznała więc, że najlepiej będzie,

jeśli od razu pozbawi go złudzeń.

– Przykro mi, Matt. Zaczynam pracę wcześnie rano i...

– Nadal kochasz byłego męża – przerwał jej, zanim zdążyła dokończyć zdanie,

a ton jego głosu świadczył o tym, że czuje się bardziej zraniony niż wściekły.

Terri chciała powiedzieć, że jej miłość do Richarda należy już do przeszłości,

podobnie jak ich trwające sześć lat małżeństwo, ale w ostatniej chwili ugryzła się w

język.

– Może masz rację. Może musiałam umówić się z kimś innym, aby to sobie

uzmysłowić – odparła. – Wybacz mi, jeśli potrafisz. Naprawdę doskonale się dziś

bawiłam. Dziękuję za kino i kolację.

– Cóż, kiedy już uznasz, że tamtą historię masz definitywnie za sobą, daj mi

znać.

Terri skinęła głową i zniknęła za drzwiami swojego mieszkania.

Była zastępcą prezesa izby handlowej. Lato było najbardziej gorącym okresem

w pracy. W lipcu tłumy turystów zjeżdżały do Black Hills na wakacje, a to

oznaczało życie w nieustannym pogotowiu. Wydzwaniało do niej wiele osób, także

do domu.

Pierwsze dwie wiadomości, jakie znalazła na automatycznej sekretarce,

pochodziły od matki i siostry Beth, która mieszkała z mężem w Lead. Niestety,

Beth odkryła, że Terri wyszła na randkę i nie będzie zadowolona, kiedy dowie się,

że było to ostatnie spotkanie siostry z Mattem.

Trzecia wiadomość zaskoczyła Terri.

– Pani Jeppson? Nazywam się Martha Shaw. Dzwonię z biura pana Herricka w

Houston, w stanie Teksas. Pani mąż, Richard, uległ wypadkowi w pracy.

Oczekujemy, że przyjedzie pani najszybciej, jak się da. Wiza dla pani jest już

przygotowana.

Wiza?

– Ponieważ nie będzie pani przebywać w dżungli, szczepienia nie są

wymagane. Koszty podróży i zakwaterowania pokryje firma. Proszę skontaktować

się ze mną, żebym mogła zarezerwować lot i hotel.

Terri była zszokowana.

Rozwiodła się z Richardem niemal rok temu, a przedtem sześć miesięcy żyli w

separacji. Od czasu rozwodu nie utrzymywali ze sobą kontaktów i sądziła, że ten

rozdział swojego życia ma definitywnie za sobą.

Sprawa wyglądała tajemniczo, ale skoro jej były mąż powiedział, że nadal są

małżeństwem, musiał znajdować się naprawdę w ciężkim stanie. W przeciwnym

razie jego firma nie zadałaby sobie tyle trudu, by ją odnaleźć.

Spisała podany numer telefonu i zadzwoniła.

– Martha Shaw, w czym mogę pomóc?

– Halo? Pani Shaw? Tu Terri Jeppson.

– Och, cieszę się, że odebrała pani moją wiadomość.

– Dziękuję za telefon. Czy stan Richarda jest poważny?

– Przykro mi, ale nie znam szczegółów. Jeden z pracowników naszej filii w

Ekwadorze zadzwonił do nas i powiadomił nas o wypadku.

Ekwador?

– Nasi ludzie pracują wiele mil od centrum miasta, więc zanim wiadomość trafi

do nas, przekazuje ją sobie mnóstwo osób. Gdy tylko dotrze pani do Guayaquil,

proszę zadzwonić do naszego biura, tam, na miejscu. Z pewnością będą mieli już

jakieś dokładniejsze informacje. Najważniejsze, żeby jak najszybciej dotarła pani

do szpitala, w którym znajduje się mąż.

Po rozmowie z panią Shaw, Terri zadzwoniła do szefa i poinformowała go, że

musi wyjechać w pilnej sprawie.

Ray Gladstone, prezes izby handlowej, nie robił żadnych problemów.

Powiedział, że sam zajmie się wszystkim podczas nieobecności Terri i życzył jej

szczęśliwego powrotu.

Należało jeszcze powiadomić o wszystkim matkę. Choć rodzina Terri nie

darzyła Richarda sympatią, współczucie dla chorego i osamotnionego człowieka

tym razem przeważyło. Matka obiecała, że zaopiekują się z Beth jej mieszkaniem.

Richarda wychowywała ciotka i wuj, który był szklarzem. To on nauczył

bratanka fachu. Po ich śmierci Richard otworzył warsztat szklarski w Lead i tu

poznał Terri. Wkrótce się pobrali.

Jednak z upływem czasu Terri zaczęła odkrywać mroczne strony natury męża.

Nieustannie zmieniał miejsce pobytu, przenosząc się ze stanu do stanu w

poszukiwaniu lepszej pracy. Zawsze chciał czegoś więcej. Terri podejrzewała, że

po drodze były inne kobiety. Richard miał też problem z alkoholem, co starał się

przed nią ukryć.

Długie rozstania, częste zmiany miejsca pobytu, dwa poronienia, kiedy

Richarda naturalnie nie było przy niej, złożyły się na to, że ich małżeństwo nie

przetrwało. Gdzieś po drodze jej miłość ulotniła się, znikła.

Teraz jednak nie miało to żadnego znaczenia. Richard był daleko i nie miał przy

sobie nikogo, kto mógłby go pocieszyć.

Osiemnaście godzin później wyczerpana Terri dotarła do Guayaquil. Była

zaskoczona klimatem, który, choć gorący, wcale nie był wilgotny, przez co niemal

nie odczuwało się upału.

Zgłosiła się od „Ecuador Inn", gdzie miała zarezerwowany pokój i natychmiast

zadzwoniła pod numer, który otrzymała od Marthy Shaw. Po rozmowach z kilkoma

osobami udało się jej ustalić, że Richard znajduje się w szpitalu San Lorenzo. Była

to jedyna konkretna informacja, jaką zdobyła.

Wzięła prysznic i przebrała się w czyste ubranie. Wymieniła czeki podróżne na

lokalną walutę, po czym wsiadła do jednej z hotelowych taksówek.

Bywała już w różnych miejscach na ziemi, ale ruch, jaki tu panował i

kompletny brak przepisów, wprawiły ją w zdziwienie. Uznała, że tylko za sprawą

cudu dotarli cało do szpitala. Tu po długich poszukiwaniach udało się jej odnaleźć

doktora Dominigueza, który zajmował się Richardem.

Starszy mężczyzna zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów, jak typowy samiec.

– Pani mąż będzie uszczęśliwiony – powiedział poprawną angielszczyzną, choć

z silnym obcym akcentem.

– Zanim stracił przytomność, wciąż powtarzał pani imię. Nie miał przy sobie

żadnych dokumentów i władzom zajęło trochę czasu, nim ustalono, że pracował dla

Heniek Company.

– Chce pan powiedzieć, że Richard nadal nie odzyskał przytomności? – spytała

Terri, nie wyprowadzając lekarza z błędu co do formalnego stanu ich związku.

– Nie, nie. Jest przytomny. Mamy nadzieję, że teraz, kiedy pani przyjechała,

trochę się uspokoi.

– Proszę mi powiedzieć dokładnie, co mu jest.

– Nic groźnego. Kilka ciętych ran na twarzy, powierzchowne poparzenia dłoni i

zwichnięty bark. Najgorzej jest z gardłem. Podejrzewam, że morska woda, której

się nałykał, była zanieczyszczona czymś toksycznym i stąd te poparzenia.

– Och, to okropne.

– Niech się pani nie martwi. Wszystko goi się dobrze, choć na razie pani mąż

nie może mówić. Ale jeszcze kilka dni i opuchlizna zejdzie, a wtedy opowie nam,

co się wydarzyło. Rany na twarzy nie są głębokie, a ponadto na szczęście znajdują

się głównie na podbródku i skórze czoła. Nie zostaną więc po nich szpecące blizny.

Nie jestem nawet pewien, czy będzie potrzebna operacja plastyczna.

– Mogę go zobaczyć?

– Naturalnie. Tylko proszę nie zapalać górnego światła. Musi dużo

wypoczywać.

Terri skinęła głową.

– Siostra Angelica zaprowadzi panią. – Lekarz odwrócił się i powiedział coś po

hiszpańsku do pielęgniarki.

Kobieta zaprowadziła Terri do pokoju Richarda.

Na widok owiniętego bandażami mężczyzny, Terri mimowolnie wydała z siebie

zduszony okrzyk. Zawstydzona, skinęła siostrze głową i podeszła do łóżka.

Prawe ramię Richarda było unieruchomione, na twarzy miał maskę z tlenem, a

w żyłach na obu przedramionach tkwiły wenflony. Terri poczuła ucisk w gardle.

– Richard? – odezwała się cicho. – To ja, Terri. Przyleciałam, jak tylko

dowiedziałam się o wypadku.

Richard wydał z siebie jakiś niezrozumiały dźwięk.

– Nie próbuj nic mówić. Musisz oszczędzać gardło. Zostanę tak długo, jak

długo będziesz mnie potrzebował.

Przysunęła krzesło do łóżka i usiadła.

Richard był silnym, dobrze zbudowanym mężczyzną, a w tych bandażach

sprawiał wrażenie jeszcze większego. Jedynym fragmentem jego ciała, którego nie

zakrywał opatrunek, było lewe ramię, spalone od słońca.

Richard wydał z siebie kolejny dźwięk i uniósł rękę. Terri widziała, że cierpi.

Pochyliła się i lekko dotknęła jego nogi.

– Lekarz mówi, że wszystko będzie dobrze. Rany świetnie się goją i może

nawet obejdzie się bez operacji plastycznej.

Poczuła, jak jego noga porusza się pod jej palcami. Najwyraźniej bardzo go

bolało.

Nie mieszkali ze sobą już od ponad półtora roku, a to, że zobaczyła go w takim

stanie, czyniło ich spotkanie jeszcze trudniejszym. Czuła się tak, jakby rozmawiała

z zupełnie obcym człowiekiem.

– Lekarz powiedział, że zanim straciłeś przytomność, powtarzałeś moje imię.

Dziwi mnie jednak, że w dokumentach nadal figuruję jako twoja żona. Nie wiem,

dlaczego tak zrobiłeś, bo pamiętam, jak bardzo chciałeś tego rozwodu, ale nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: