2. Kuzynki.pdf

ROZDZIAŁ 1

Ariel Weatherly spojrzała w lustro i przećwiczyła jesz

cze raz mowę, którą miała wygłosić przed matką:

- Mam dwadzieścia cztery lata i sama wybiorę sobie męża.

Nie, pomyślała, niedobrze.

- Wybrałam już mężczyznę, za którego chcę wyjść, i zrobię

N igdy nie wyjdę za Davida Tredwella!

to.

Tak lepiej. Dużo lepiej.

Pod wpływem nagłego impulsu Ariel potargała sobie włosy.

Podobało jej się to, co zobaczyła.

Ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę - powiedziała.

- Twoja matka prosi cię na dół.

Pokojówka rzuciła spojrzenie przez ramię, by upewnić się, że

pani Weatherly nie było w pobliżu.

- Fajna fryzura - rzuciła i zamknęła drzwi.

Ariel złapała szczotkę, wygładziła włosy i uśmiechnęła się.

Nie była jeszcze pewna, ale chyba miała pomysł, jak wywinąć

się od małżeństwa z Davidem, wyjść za mężczyznę, którego

naprawdę kocha, i nie zostać wydziedziczoną. Z uśmiechem na

ustach wyszła z pokoju i ruszyła na dół schodami. Żeby tylko

Sara się zgodziła. Jeżeli się nie zgodzi...

Ale Ariel nie mogła teraz o tym myśleć. Wiedziała, że zrobi

wszystko, co w jej mocy, żeby kuzynka przystała na ten plan.

ROZDZIAŁ 2

nym oczom. Jak zawsze, list był napisany wiecznym

piórem które - Sara była pewna - kosztowało połowę jej rocznej

pensji. Ale to nie ekstrawagancja ją zaszokowała, do tego była

przyzwyczajona.

Ariel chciała zamienić się z Sarą miejscami.

- Ona chce być mną? - wyszeptała z niedowierzaniem Sara,

kładąc list na kolanie. Czyż nie byłoby cudownie całymi dniami

siedzieć bezczynnie i wymyślać przebiegłe intrygi? Albo

w ogóle wymyślać cokolwiek. Czas, żeby robić coś innego, niż

tylko wypełniać zadania, które co chwila wymyśla twój szef

z ego wielkości kuli ziemskiej? Sara bardzo przywiązała się do

swej kuzynki przez te wszystkie lata, ale to nie oznaczało, że

przestała być zazdrosna.

Siedząc w swoim maleńkim, nowojorskim mieszkaniu, z no

gami do góry, wyczerpana po kolejnym dniu biegania na każde

zawołanie szefa, Sara wyjrzała przez okno na ceglany mur po

drugiej stronie ulicy. Stać ją było na lepsze mieszkanie, ale

przez całe życie ledwo wiązała koniec z końcem i teraz wolała

mieć pieniądze w banku, niż je wydawać. Poza tym bez przerwy

mówiła szefowi, że odchodzi. Jeżeli zrezygnuje z pracy, ile

czasu upłynie, zanim znajdzie nową posadę? Ale to, że prowa

dziła życie tak, jakby jutro miała wszystko stracić, wcale nie

zmieniało faktu, że zazdrościła kuzynce wielkiego domu ze

służbą i wycieczek na zakupy do Nowego Jorku. Jakbym się

czuła, gdyby ktoś uszył sukienkę specjalnie dla mnie? - za

stanawiała się Sara.

Spojrzała ponownie na list.

Jude Deveraux

Kuzynki

S ara przeczytała list Ariel dwukrotnie. Nie wierzyła włas

„Tylko na chwilę", napisała Ariel. „Na jakiś czas".

Sara uśmiechnęła się, czytając te słowa. Biedna Ariel, taka

zepsuta, wszystko zawsze dostawała na tacy. Nie miała pojęcia,

jak wygląda praca dla kogoś takiego jak R.J. Brompton.

Oczywiście cały ten pomysł był niedorzeczny, ale miło po

marzyć. Tak naprawdę list Ariel otworzył Sarze oczy na praw

dę, którą trzymała w tajemnicy nawet przed samą sobą: bardzo

chciała zobaczyć Arundel w Karolinie Północnej. Nie zwiedzić,

jak turysta, ale poznać od środka. Chciała sama wyrobić sobie

zdanie o tym mieście. Jej ojciec mówił, że Arundel to „środek

piekła", ale Ariel nie mogła się nachwalić zalet rodzinnego

miasta.

Sara wiedziała, że ma tam krewnych, ale nigdy ich nie

poznała. Była pewna, że - z uwagi na dawne spory - gdyby

pojawiła się u nich jako Sara Jane Johnson, nie zostałaby ciepło

przyjęta. Ale jeżeli pozna ich jako Ariel i pokaże im, że nie jest

taka jak rodzina ojca? Pokochają ją czy znienawidzą?

Poznawanie ludzi w Arundel brzmiało dobrze w teorii, ale tak

naprawdę Sara bała się tego miejsca.

Przez siedemnaście lat to „co nam zrobili" było ulubionym

tematem rozmów jej ojca - jeśli niekończące się monologi

można uznać za rozmowę. Sara wielokrotnie słuchała, jak jej

matka dorastała, będąc „częścią rodziny" w Arundel, mieście,

które - zdaniem jej ojca - było centrum snobizmu na ziemi.

- Właśnie tam powstaje snobizm i emanuje na cały świat

- powiedział.

- Jak promienie ze słońca? - spytała, gdy była jeszcze mała

i wciąż sądziła, że ojciec mówi do niej.

- Nie, raczej jak rozprzestrzeniająca się choroba - odparł.

Powiedział Sarze, że jej matka miała błękitną krew, należała

do elity, do Czterystu*, ale zakochała się w nim i to był jej

* Czterystu angielskich purytanów, z których wywodzili się pasażerowie

statku Mayflower (przyp. tłum.).

Jude Deveraux

Kuzynki

koniec. Jego rodzina była biedna jak mysz kościelna, jak

dzierżawcy w dawnych czasach, mówił, chcąc dodać swym

przodkom szlachetności.

- Ale rodzina twojej matki nie mogła znieść ludzi, którzy

zarabiali na życie pracą własnych rąk.

Dziadek Sary wydziedziczył córkę po tym, jak uciekła z uko

chanym. Matka zginęła w wypadku samochodowym, gdy Sara

miała trzy lata, a ojcu udało się wreszcie zapić na śmierć, gdy

miała siedemnaście.

Spojrzała znowu na list.

Kiedy poznała Ariel, kończyła pierwszy rok college'u. Sie

działa wtedy w czytelni po całej nocy zakuwania do egzami

nów. Nie kąpała się od trzech dni, a jej włosy zwieszały się

w tłustych strąkach wokół twarzy. Ubrana była w dresowe

spodnie i poplamiony podkoszulek, stopy wbiła w znoszone

trampki. Nie znaczyło to, że Sara kiedykolwiek biegała albo

wykonywała inne ćwiczenia.

Wyczuła obecność Ariel, zanim ją zobaczyła. Gdy podniosła

wzrok znad książki, w czytelni zapadła cisza, a wszyscy wpat

rywali się w dziewczynę, która stanęła w drzwiach. Wyglądała

ślicznie w swej prostej sukience, która - Sara gotowa była się

założyć - kosztowała więcej, niż ona wydała na wszystkie

swoje ubrania. Ku zdumieniu Sary podeszła prosto do niej.

- Możemy porozmawiać? - spytała.

Czując się jak brudna niezdara, Sara wykrztusiła:

- Oczywiście. - I wyszła za elegancką nieznajomą na ze

wnątrz. Zastanawiała się, czy nie chce zlecić jej koszenia traw

nika. Często kosiła trawniki i przycinała żywopłoty, opiekowała

się też dziećmi sąsiadów.

Młoda kobieta usiadła ostrożnie na kamiennej ławce pod

kwitnącym dereniem. Patrzyła przez chwilę na Sarę, po czym

oznajmiła jej, że są kuzynkami.

- Powiedziano mi, że jesteśmy do siebie podobne - dodała

Ariel.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: