Putney Mary Jo- Księżycowa narzeczona.pdf

Mary Jo Putney

KSIĘŻYCOWA

NARZECZONA

Przełożył Artur Gerard

Prolog

Charlton Abbey, wiosna 1812

zwarty hrabia Cromarty został pochowany z całą pompą i

honorami należnymi jego społecznej pozycji. Uroczysty dźwięk

dzwonu wiejskiego kościółka towarzyszył pogrzebowej ceremonii już od

pierwszej chwili, cała męska służba, jak jeden mąż ubrana na czarno, z

właściwą dla takiego momentu powagą i szacunkiem odprowadzała

swego pana na ostatni spoczynek. Zmarły hrabia cieszył się opinią

człowieka sprawiedliwego, z natury pogodnego i dobrego. Był też

okazałym mężczyzną, silnym i niewątpliwie przystojnym, co dla jego

ludzi również stanowiło powód do dumy.

Wśród osób żegnających zmarłego, zarówno na samym pogrzebie,

jak i później, podczas rodzinnego spotkania w Charlton Abbey, główna

rola z natury rzeczy przypadła jego córce, lady Jocelyn Kendal. Nie

można było nie dostrzec, że z wszystkich tych smutnych obowiązków

młoda lady wywiązywała się wręcz perfekcyjnie, choć jej pobladła, ale

nadal pełna wdzięku twarz o nieskazitelnych rysach, przysłonięta czarną

żałobną woalką, chwilami przypominała posągowe oblicze

marmurowego anioła. Była jedynym dzieckiem hrabiego i bardzo

kochała swego ojca, który do końca odpłacał jej tym samym.

Był to jej ostatni występ w roli pani tej posiadłości, ponieważ

Charlton Abbey przechodziło teraz w ręce stryja Willoughby. Jednakże

jeśli nawet bolała ją świadomość, że odtąd może już czuć się jedynie

gościem w domu swego dzieciństwa, nie pokazywała tego po sobie.

Starsze damy z jej otoczenia często skłonne były uważać ją za

nadmiernie samodzielną, w stopniu, który raczej nie przystoi dobrze

urodzonej młodej osobie. Natomiast panom nigdy to nie przeszkadzało.

Być może dlatego, że w wieku dwudziestu jeden lat jej uroda i naturalny

wdzięk rozkwitły w sposób rzeczywiście zniewalający. Stąd też nawet

na tej tak smutnej przecież uroczystości niejednemu z obecnych zdarzyło

się obejrzeć za nią i zamyślić dłużej, niż w takiej chwili wypadało.

Ostatnim, rytualnym punktem programu tego bardzo długiego dnia

było odczytanie testamentu. Rodzinny prawnik, pan Crandall,

przyjechał w tym celu ze swego biura w Londynie. Czytanie zajęło mu

sporo czasu, ponieważ testament był długi i szczegółowy, z licznymi

zapisami dla wiernej służby i różnych instytucji dobroczynnych.

Lady Jocelyn pozostawała niezwykle spokojna w stłoczonej wokół

niej rozemocjonowanej grupie zainteresowanych. Wiedziała doskonale,

że jako córka- zaledwie córka! - nie może liczyć na odziedziczenie

ojcowskiego tytułu. Mogła jednak być pewna, że przypadająca na nią w

zapisie większa część ojcowskiej fortuny uczyni z niej jedną z

najzamożniejszych młodych osób w Anglii. A także jedną z lepszych

partii, gdyby kiedyś zdecydowała się na zamążpójście - o czym jednak

na razie nawet nie chciała myśleć.

Brat jej ojca i nowy dziedzic hrabiowskiego tytułu, stryj Willoughby,

siedział z uroczystą miną i w skupieniu słuchał całego tekstu

odczytywanego testamentu. Z pewnością można byłoby w jego rysach

doszukać się pewnego rodzinnego podobieństwa, ale stryj nie miał w

sobie nawet jednej dziesiątej części wigoru i temperamentu brata. Przez

wiele lat wszyscy byli przekonani, że to raczej ojciec Jocelyn ożeni się

ponownie i pomyśli o spłodzeniu także i męskiego potomka.

Najwyraźniej jednak gorzkie doświadczenie pierwszego małżeństwa w

końcu przeważyło. Czwarty hrabia Cromarty poprzestał na jedynej

córce, a najlepiej na tym wszystkim wyszedł właśnie Willoughby. Choć

śmierć swego brata opłakiwał serdecznie i szczerze, nie byłby

człowiekiem, gdyby w głębi duszy nie cieszył się z niespodziewanie

odziedziczonego tytułu.

Treść testamentu właściwie nie była dla nikogo zaskoczeniem.

Wszystko przebiegało zgodnie z oczekiwaniami niemal do samego

końca - to znaczy do momentu, gdy pan Crandall jeszcze raz odkaszlnął

i przeszedł do ostatniego punktu:

-A mojej ukochanej córce Jocelyn zapisuję i polecam, co następuje...

Głos prawnika zabrzmiał szczególnie uroczyście, przykuwając u

wagę zebranych. Kiedy skończył, na moment zapadła cisza. Potem kłoś

głęboko wciągnął powietrze, tu i ówdzie rozległy się głosy pełne

nieukrywanego zaskoczenia, a wszystkie głowy obróciły się w stronę

Luly Jocelyn.

Sala wciąż pozostawała nieruchoma przez długą chwilę, która

wszystkim obecnym zdawała się niemal wiecznością. Potem nagle

zerwała się na równe nogi i gwałtownie odrzuciła welon, odsłaniając

daleką od dotychczasowego posągowego spokoju twarz z ogromnymi

orzechowymi oczami, z których biły iskry prawdziwej wściekłości.

-Co takiego?! - wykrzyknęła ze szczerym oburzeniem.

Rozdział 1

Londyn, czerwiec 1815

o był sen, w którym major David Lancaster znów pędził przez

aragońskie wzgórza na swym wiernym koniu o imieniu Aquilo,

co po hiszpańsku znaczy „orzeł”. Koń mknął wręcz cudownie,

naprawdę szybkim orlim lotem. David wyczuwał udami wspaniałą siłę

jego mięśni, posłusznych najdrobniejszemu naciskowi nóg jeźdźca.

Pęd powietrza rozwiewał mu włosy, koń niósł go prosto w niebo, i

David śmiał się głośno, pełen radości i wiary, że ten wspaniały galop

może trwać bez końca - podobnie jak uskrzydlające poczucie zdrowia,

młodości i siły.

Czyjś rozpaczliwy krzyk za ścianą nagle zbudził go ze snu. Ktoś

krzyczał z bólu, tuż obok. David chciał się zerwać na równe nogi i

chwycić za broń - lata wojny nauczyły go odruchu natychmiastowej

gotowości do walki - ale tym razem tak nawykłe do nagłego podrywania

się ciało odmówiło posłuszeństwo. Od pasa w dół było bezwładne

wskutek odniesionych ran, a jedynym rezultatem próby gwałtownego

podniesienia się ze szpitalnego łóżka był przeszywający ból w okolicach

kręgosłupa. Nie mógł się ruszyć, nogi ciężkie jak kamienie przykuwały

go do pościeli niczym okrętowe kotwice.

Otworzył oczy i wrócił do ponurej realności londyńskiego szpitala,

do którego został przywieziony po zwycięskiej dla Anglików bitwie pod

Waterloo. W tym ostatnim starciu z wojskami napoleońskimi jego koń

Aquilo został zabity, a na dobrą sprawę to samo spotkało również i

jeźdźca - tyle tylko, że jego okaleczone, w połowie pozbawione już

czucia ciało wciąż z uporem usiłowało czepiać się nawet ostatniej

gasnącej iskierki życia.

Żołnierskie szczęście, które zawsze towarzyszyło Davidowi przez

tyle lat kolejnych kampanii, najwyraźniej go opuściło. To, co go spotkało,

było gorsze niż śmierć. Celne trafienie francuskiej kuli z pewnością

zabiłoby go szybciej i przyjemniej, niż ta trwająca już tyle dni agonia na

szpitalnym łóżku.

Na szczęście niewiele już mu tego pozostało, wiedział o tym na

pewno.

Oddzielny pokój, do którego miał prawo jako oficer, był

zapuszczony i obskurny, ale przynajmniej gwarantował odrobinę

prywatności, pozwalającej łatwiej znosić cierpienie. Zacisnął zęby,

oczekując na moment, w którym przeszywający ból straci w końcu swą

morderczą ostrość i wróci do poziomu, który jakoś dawał się znieść.

Obok siebie znów usłyszał ten sam cichy, nieco metaliczny stuk - to

jego siostra Sally robiła na drutach. Obrócił głowę i spojrzał w stronę

siedzącej z drugiej strony łóżka młodej kobiety, której sylwetka jeszcze

dość wyraźnie rysowała się na ciemniejącym tle jedynego okna.

Popatrzył na nią z czułością. Dzielna Sally, która od chwili, gdy go

przywieziono do Londynu, przychodziła tu codziennie, żeby być przy

nim... aż do końca. Starała się tak ułożyć swoje zajęcia, by mogła jak

najwięcej czasu spędzać przy umierającym bracie. Dla niej musiało to

być jeszcze trudniejsze niż dla niego. On sam właściwie nie czuł już lęku,

ze stoicyzmem pogodził się z tym, co było nieuchronne. Wiedział, że

śmierć przynajmniej wyzwoli go od cierpień. Natomiast dla Sally śmierć

brata oznaczała jeszcze większą samotność i żałośnie niepewną

egzystencję ubogiej guwernantki, bez jakiejkolwiek rodziny, na której

mogłaby się oprzeć.

Sally dostrzegała każdy jego ruch, nawet najdrobniejszy. Teraz też

obróciła twarz ku bratu i przysunęła taboret bliżej łóżka.

-Nic jesteś głodny, Davidzie? Przyniosłam ci trochę pysznego

wołowego rosołu od Launcestone’ow.

Wiedział, że powinien coś zjeść, choćby tylko ze względu na Sally,

ale na samą myśl o przełknięciu choćby łyżeczki jakiegoś pokarmu

robiło mu się niedobrze. Jego żołądek odmawiał przyjmowania

czegokolwiek, jak gdyby utracił już wszelką chęć do życia, podobnie jak

jego nogi.

-Nie, dziękuję ci, Sally. Może później - spojrzał w stronę okna i

chyba powinnaś już iść, zaraz zrobi się ciemno.

Sally wzruszyła ramionami. Ubrana w prostą szarą sukienkę bez

ozdób, wyglądała rzeczywiście jak modelowo skromna guwernantka. I

David posmutniał na myśl o tym, że gdy on odejdzie, nikt już nie będzie

pamiętał, jaka naprawdę potrafiła być jego siostra. Jaki był z niej urwis,

kiedy jako dziecko, bosa i roześmiana, ścigała się z nim na swym

ukochanym kucyku po zielonych pagórkach Herefordu. Wtedy była

szczęśliwa- oboje byli wtedy szczęśliwi. Ale to było całe wieki temu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: