Buchan Elizabeth Zemsta kobiety w średnim wieku.pdf

Elizabeth Buchan

Zemsta kobiety w średnim

wieku

(Revenge of the Middle-Aged Woman)

Tłumaczyła Iza Kowalczyk

Dla Lindy

Informacje dotyczące plemienia Yanomami zaczerpnęłam z czasopisma „The

Times”, natomiast dotyczące Rzymu – z przewodnika The National Geographic

Traveller. Chciałabym podziękować za informacje paniom z Janet Buck (one

najlepiej będą wiedział)’, kogo mam na myśli), Bernadettę Forcey za jej dowcip i

Pameli Norris za nieustające wsparcie. Proszę także o przyjęcie podziękowań

następujące osoby: mojego wspaniałego wydawcę, Louise’a Moore’a, cały zespół

w wydawnictwie Penguin, Clare Ledingham, mojego agenta, Marka Lucasa i – jak

zawsze – Hazela Orme’a, Keith Taylor oraz Stevena Ryana. Nie zapominam

oczywiście o mojej rodzinie i przyjaciołach.

Rozdział 1

– Trzymaj – powiedziała Minty, moja zastępczyni, i zaśmiała się w typowy dla

siebie sposób, wydmuchując jednocześnie powietrze. – Właśnie przysłali recenzję.

Jest dowcipnie mściwa. – I popchnęła w moją stronę książkę z zatkniętą weń

opinią.

Przeczytałam: Hal Thorne, Tysiąc drzew oliwnych, i nieoczekiwanie dla samej

siebie wzięłam ją do ręki. Zwykle jak ognia unikałam wszystkiego, co miało

związek z Halem, teraz jednak pomyślałam, że pewne sprawy nie mają już

znaczenia. Byłam przecież zupełnie inna – ustatkowana, zajęta – a ważną decyzję

podjęłam wiele lat temu.

Gdy wcześniej dyskutowaliśmy na temat mojej pracy w wydawnictwie, Nathan

twierdził, że jeśli kiedykolwiek uda mi się zaspokoić własne ambicje i zostanę

recenzentką książek, skończę jako osoba, która ich nienawidzi. Z poufałości rodzi

się pogarda. Ale ja przyznawałam rację Markowi Twainowi, który twierdził, że z

poufałości rodzi się więcej dzieci niż pogardy. Czy Nathan nie mówił raczej o

swoich własnych odczuciach na temat pracy?

– To nonsens. Czy kiedykolwiek byłem szczęśliwszy? – odpowiadał na to. –

Poczekaj, a sama się przekonasz – dodawał.

Ostatniemu zdaniu towarzyszył ironiczny uśmiech mężczyzny który-zawsze-

wie-lepiej, uśmiech, który zawsze bardzo lubiłam. Jak dotychczas jednak Nathan

nie miał racji.

Książki pozostały dla mnie pełne obietnic. To dzięki nim wszystko jeszcze

mogło się wydarzyć. W burzliwych czasach młodości zastępowały mi doradców i

mistrzów. Gdy byłam młodsza, szukałam w nich uzasadnienia swoich decyzji. Po

latach pracy z nimi moją drugą naturą stało się ocenianie książek za pomocą

zmysłów. Przydawał się zwłaszcza dotyk. Grubość i szorstkość taniego papieru

wskazywała zwykle na popularne powieści. Poezje wydawały się pozbawione

ciężaru, a zdobiły je szerokie białe marginesy. Biografie były ciężkie od fotografii i

sekretów życia bohatera.

Książka Tysiąc drzew oliwnych była cienka i poręczna – typowo podróżnicza.

Zdjęcie na okładce przedstawiało niezwykle niebieskie niebo z wąskim paskiem

skalistego wybrzeża poniżej. Wyglądało na to, że jest tam sucho i gorąco. To takie

miejsce, gdzie stopy osuwają się na nierównym terenie, a pomiędzy palcami w

sandałach pojawiają się wciąż nowe otarcia.

Minty obserwowała moją reakcję. Miała zwyczaj wpatrywania się swoimi

ciemnymi, lekko skośnymi oczami w konkretną osobę, bez mrugania powiekami.

Sprawiało to wrażenie nagłego przyjaznego zwrócenia uwagi na kogoś, co budziło

fascynację i – jak sądzę – dawało poczucie komfortu psychicznego. Te ciemne,

intensywnie wlepione we mnie oczy z pewnością wielokrotnie poprawiały moje

samopoczucie w ciągu trzech lat spędzonych wspólnie w pracy.

– „Ten człowiek to oszust” – cytowała recenzję. – „A jego książka jest

gorsza...”

– Jak myślisz, co zrobił, żeby zasłużyć sobie na taką krytykę? – mruknęłam.

– Sprzedał zbyt wiele egzemplarzy – podchwyciła Minty.

Wręczyłam jej Tysiąc drzew oliwnych.

– Wiesz, co robić. Zadzwoń do Dana Thomasa i spytaj, czy nie mógłby tego

szybko załatwić.

– Nie masz na to sama ochoty, Rose? – Mówiła wolno i z rozmysłem, ale i

także z pewnym akcentem, którego intencje nie całkiem rozpoznawałam. – Czy nie

sądzisz, że tym razem to powinnaś być ty?

Uśmiechnęłam się. Lubiłam przypominać sobie, że Minty stała się moją

przyjaciółką, a ponieważ zawsze mówiła to, co myśli, ufałam jej.

– Nie, to nie jest test. Po prostu nie chcę mieć do czynienia z książkami Hala

Thorne’a.

– OK. – Minty obeszła wokół paczki z książkami, którymi zasłana była cała

podłoga, i usiadła. – Jak mówiłaś, wiem, co robić.

Nie byłam jednak pewna, czy to zaakceptowała. Podobnie zresztą jak ja.

Zignorowanie książki, i to w dodatku książki o takim nakładzie, z całą pewnością

nie świadczyło o profesjonalizmie.

Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek telefonu. Dzwonił Steven z produkcji.

– Rose, bardzo mi przykro, ale musimy wyciąć jedną stronę z działu książek.

– Steven!

– Przykro mi, Rose. Czy możesz przygotować zmiany jeszcze dziś po

południu?

– To będzie drugie podejście, Steve! Czy ktoś inny nie mógłby być kozłem

ofiarnym? Może dział porad kucharskich albo książek podróżniczych?

– Nie.

Steven był uparty i niecierpliwy. W naszej pracy – przygotowywaniu wydania

do druku – wszystkie decyzje i działania były podyktowane terminami. Dlatego od

pewnego momentu naszą drugą naturą stało się mówienie do siebie skrótami.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: