46. Adams Alicia - Wyspy Szczęścia - Księżyc i róże.pdf - Wyspy szczęścia - lid7op.pl

Alicia Adams

Księżyc i róże

Przełożył Jakub Kowalski

Rozdział 1

Starszy mężczyzna siedzący na wózku inwalidzkim

kartkował z roztargnieniem oprawiony w skórę, cienki

wolumin, który zdawał się mieć dla tego człowieka

niezwykłą wartość. Tak naprawdę nie spoglądał jednak na

książkę. Uśmiechał się ciepło do szczupłej, jasnowłosej

dziewczyny siedzącej tuż obok na blacie stołu z

książkami. Pochylił się i uścisnął mocno jej rękę.

– Jestem z ciebie bardzo dumny, Gaylo – powiedział

cicho. – I oczywiście, niezwykle ci wdzięczny. Tak

niewielka firma jak nasza czuje się zaszczycona, że jesteś

członkiem naszego zespołu. Życie cię ostatnio nie

oszczędzało, ale potrafiłaś to jakoś znieść. Mimo tego

wszystkiego, co przeszłaś, umiesz się wciąż uśmiechać.

Trzeba naprawdę dużo siły, aby zachować pogodę ducha,

moja droga.

Gayla Townsend odgarnęła z oczu gęsty kosmyk

miękkich, złotych włosów. Chciała się odezwać, ale

niemal natychmiast poczuła bolesne ukłucie w sercu.

Podniosła jego dłoń do twarzy i pogładziła się delikatnie

po policzku. Jej spojrzenie padło na wózek, „nogi”

Jonathana Cortelli.

– Jon, nie chcę się rozwodzić nad tym wszystkim, co

sam przeszedłeś, ale przecież ty zawsze się uśmiechasz i

starasz się umilić życie innym.

– Wydaje mi się, że już ostatecznie pogodziłem się z

losem. Czy cię to dziwi? Jedynym, co miało znaczenie,

była szansa, jaka zdarza się raz na całe życie. A teraz

staram się pokazać naszemu dobremu Panu, że jestem mu

wdzięczny, z nogami czy bez nich. Ale, Gaylo, czasem

myślę, że łatwiej jest samemu stawić czoło tragedii, niż

patrzeć, jak dotyka ona kogoś innego. – Na jego porytej

bruzdami twarzy pojawił się uśmiech. – Jestem pewny, że

filozof mógłby się rozwodzić nad tym godzinami, lecz

wystarczy powiedzieć – ja już przez swoje przeszedłem.

Umiałem się ze wszystkim uporać i serce bije mi żywiej,

kiedy widzę, że także sobie radzisz. Nigdy nie spotkałem

twojej ciotki, a wuja widziałem tylko raz, ale mam

uczucie, że bez nich świat będzie uboższy.

Gayla odetchnęła głęboko. Zacisnęła mocno powieki,

kiedy przypomniał jej się telefon doktora Trenta,

zawiadamiającego ją, że ciotka Mart i wujek Joe zginęli w

wypadku samochodowym. Jon miał rację. Świat będzie

uboższy; dla Gayli przestał nawet istnieć na kilka dni,

dopóki nie przywykła do tej przerażającej myśli, że oto

straciła tych drogich i cudownych ludzi, którzy się nią

opiekowali, kiedy umarli jej rodzice. Nie będzie już więcej

wspaniałych pierników cioci Mart ani maleńkich figurek

zwierząt, które wycinał z drewna wujek Joe. Będzie za to

pustka. Gayla zastanawiała się, czy uda się ją

kiedykolwiek zapełnić. Czy zdoła ukończyć studia i

„zawojować cały świat”, jak przepowiadał wujek Joe.

Podniosła oczy, gdy zdała sobie sprawę, że Jon zaczął

znów coś mówić. Jego głowa była nachylona ku Gayli, a

kochające oczy wypełniało współczucie.

– Więc co zamierzasz teraz robić, prócz pomagania mi

w księgarni? Twój wuj nie był, dzięki Bogu, biedakiem,

więc nie powinnaś się zbytnio martwić o pieniądze. –

Zmarszczył brwi. – A może... ?

– Jeśli miałby czas na zmianę testamentu, to

rzeczywiście nie, ale z tego, jak sprawy się mają obecnie,

wszystko przypada mojemu kuzynowi Bradowi. Och, Jon,

cóż mogę powiedzieć? Brad ma żonę i trzech małych

synów, będzie dbał o stary dom i sam wycinał im z

drewna figurki zwierząt.

– W takim razie – twarz Joego przybrała wyraz jeszcze

większego niezadowolenia – muszę wrócić raz jeszcze do

kwestii finansowej. Jak stoisz z pieniędzmi?

Gayla ześliznęła się z blatu i zaczęła odkurzać długi

rząd książek, który utrzymywał księgarnię przy życiu –

skrypty, z których korzystali studenci z college’u leżącego

na wzgórzu.

– Naprawdę nie wiem – odrzekła w końcu. – Dam sobie

oczywiście radę w tym semestrze, ale co potem? Pewnie

będę musiała zatrudnić się na pełny etat i wrócić na

studia, jak tylko zdobędę odpowiednio dużo pieniędzy.

Nie widzę innego wyjścia z tej sytuacji, Jon. Dwa lata

antropologii nie wystarczą. Dzisiaj trzeba mieć co

najmniej tytuł magistra, aby cokolwiek zdziałać.

Jonathan obrócił się zręcznie na wózku.

– Ale zostaniesz na studiach tak czy inaczej? –

Zablokował przejście sprawiając, że musiała na niego

patrzeć.

– Owszem, zostanę na uczelni, i z pewnością będzie to

„tak czy inaczej”.

Oboje odwrócili głowy, kiedy rozległ się ostrzegawczy

sygnał małego dzwoneczka. Wysoki, wyprostowany

mężczyzna został niemalże wmieciony przez potężny

wiatr prosto do sklepu. Zdjął kapelusz i ruszył dużymi

krokami na tył księgarni, kierując się ku wózkowi

Jonathana.

– Dzień dobry, Jon. – Głos nie brzmiał serdecznie, ale

Jon nie dał po sobie nic poznać. – Nie mam za wiele czasu

– rzekł pośpiesznie mężczyzna. – Czy mogę odebrać

mojego Addisona i Steele’a?

– Gayla – Jonathan obrócił się lekko i zawołał

ponownie – Gayla! Sprawdź, czy nadeszły już dwa

egzemplarze Addisona i Steele’a.

Gayla pośpiesznie przeglądnęła kartoteki na biurku, ale

nic w nich nie znalazła. Weszła na rampę, która służyła

Jonathanowi do wjazdu na piętro i uśmiechnęła się do

nieznajomego. Kiedy ich oczy się spotkały, oddał jej

uśmiech. Jego silna pociągająca twarz, gęste rude włosy i

ogniste oczy zrobiły na niej wrażenie. „Za dużo czasu

poświęcam książkom”, pomyślała. To, co ujrzała, zdawało

się być obliczem młodego Lancelota.

– No i... ? – Uniósł nieco brwi. – Dostanę swoje

książki, czy też na darmo urządziłem sobie przechadzkę w

tę okropną pogodę?

– Ja... Ja... – zaczęła Gayla. – Myślę, że jednak na

46. Adams Alicia - Wyspy Szczęścia - Księżyc i róże.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: