Teatr grecki.doc

Dionizos – bóg wszystkiego co żyje, spał zimą budził się wiosna, od niego pochodzi śmiech, wydobył z ziemi winna latorośl.
Dionizje- to święta na cześć boga wina, winogrono zbierano dwa razy w roku.
Dytyramby – pieśni biesiadne śpiewane ku czci Djonizosa, z czasem zmieniły charakter na poważny.
Dramat satyrowy à tragedia
Koryfeusz – przewodnik chóru . 1 aktor – Tespis, 534, 2 aktor – Ajschylos, 3 aktor – Sofokles.
Tragos- kozioł, Ode – pieśń, Galee – łasica, Tragoida- pieśń kozła, Galene – cisza.
Zasada trzech jedności:
- czasu: cała akcja utworu zamykała się w 24 godzinach przeważnie od wschodu do zachodu
- miejsca: wszystkie wydarzenia rozgrywają się w tym samym miejscu na przykład przed pałacem królewskim a o zdarzeniach które rozegrały się gdzieindziej informują posłańcy
- akcji: jeden główny watek, brak wątków pobocznych i epizodów które nie rozwijają akcji.
Zasada Decorum (stosowności) – zobowiązuje twórców dramatu antycznego do pisania tragedii wyłącznie stylem wysokim, a komedii średnim i wysokim.
Zasada wynikająca z decorum: nie można było pokazywać na scenie ludzkiej śmierci, scen dramatycznych, pojedynków, okaleczeń itp.

Zasada jedności – w tragedii nie można było przedstawiać scen komicznych , a w komedii scen dramatycznych.
Tytułowanie utworu – tytuł nadawano od imienia głównego bohatera np. Antygona, Król Edyp, Prometeusz.
Brak scen zbiorowych – na scenie mogą przebywać jednocześnie i prowadzić dialog maksymalnie trzy osoby.
Charakterystyczna konstrukcja utworu: czyli podział na sceny dialogowe (epejsodia) i pieśni chóru (stasima).
W budowie teatru stosuje się te same zasady co w budowie świątyni.
Chór – informuje o wydarzeniach które dzieją się poza sceną i je komentuje.
Bohaterem tragedii – jest bohater tragiczny, osoba wplątana w konflikt tragiczny uwikłany w sytuację z której nie ma wyjścia.
Konflikt tragiczny – jest to konflikt miedzy dwiema wartościami, które są jednakowo ważne, jest nierozwiązywalny często prowadzi do katastrofy, konflikt z którego nie ma wyjścia każda decyzja prowadzi do katastrofy.
Tragizm – sytuacja tragiczna w której znalazł się bohater prowadzi go zawsze do katastrofy.
Wina tragiczna (wina niezawiniona) – polegająca na błędnym rozpoznaniu i fałszywej ocenie własnej sytuacji
Budowa Tragedii antycznej: Prolog – rozpoczyna się dialogiem lub monologiem informuj e o temacie,
Parados – pieśń na wejście chóru, Epejsodion – dialogi bohaterów, Epilog – kończy tragedie.
Orchestra – scena, Parados – trybuny, Skene- przebieralnia.

Dionizos – bóg wszystkiego co żyje, spał zimą budził się wiosna, od niego pochodzi śmiech, wydobył z ziemi winna latorośl.
Dionizje- to święta na cześć boga wina, winogrono zbierano dwa razy w roku.
Dytyramby – pieśni biesiadne śpiewane ku czci Djonizosa, z czasem zmieniły charakter na poważny.
Dramat satyrowy à tragedia
Koryfeusz – przewodnik chóru . 1 aktor – Tespis, 534, 2 aktor – Ajschylos, 3 aktor – Sofokles.
Tragos- kozioł, Ode – pieśń, Galee – łasica, Tragoida- pieśń kozła, Galene – cisza.
Zasada trzech jedności:
- czasu: cała akcja utworu zamykała się w 24 godzinach przeważnie od wschodu do zachodu
- miejsca: wszystkie wydarzenia rozgrywają się w tym samym miejscu na przykład przed pałacem królewskim a o zdarzeniach które rozegrały się gdzieindziej informują posłańcy
- akcji: jeden główny watek, brak wątków pobocznych i epizodów które nie rozwijają akcji.
Zasada Decorum (stosowności) – zobowiązuje twórców dramatu antycznego do pisania tragedii wyłącznie stylem wysokim, a komedii średnim i wysokim.
Zasada wynikająca z decorum: nie można było pokazywać na scenie ludzkiej śmierci, scen dramatycznych, pojedynków, okaleczeń itp.

Zasada jedności – w tragedii nie można było przedstawiać scen komicznych , a w komedii scen dramatycznych.
Tytułowanie utworu – tytuł nadawano od imienia głównego bohatera np. Antygona, Król Edyp, Prometeusz.
Brak scen zbiorowych – na scenie mogą przebywać jednocześnie i prowadzić dialog maksymalnie trzy osoby.
Charakterystyczna konstrukcja utworu: czyli podział na sceny dialogowe (epejsodia) i pieśni chóru (stasima).
W budowie teatru stosuje się te same zasady co w budowie świątyni.
Chór – informuje o wydarzeniach które dzieją się poza sceną i je komentuje.
Bohaterem tragedii – jest bohater tragiczny, osoba wplątana w konflikt tragiczny uwikłany w sytuację z której nie ma wyjścia.
Konflikt tragiczny – jest to konflikt miedzy dwiema wartościami, które są jednakowo ważne, jest nierozwiązywalny często prowadzi do katastrofy, konflikt z którego nie ma wyjścia każda decyzja prowadzi do katastrofy.
Tragizm – sytuacja tragiczna w której znalazł się bohater prowadzi go zawsze do katastrofy.
Wina tragiczna (wina niezawiniona) – polegająca na błędnym rozpoznaniu i fałszywej ocenie własnej sytuacji
Budowa Tragedii antycznej: Prolog – rozpoczyna się dialogiem lub monologiem informuj e o temacie,
Parados – pieśń na wejście chóru, Epejsodion – dialogi bohaterów, Epilog – kończy tragedie.
Orchestra – scena, Parados – trybuny, Skene- przebieralnia.

Dionizos – bóg wszystkiego co żyje, spał zimą budził się wiosna, od niego pochodzi śmiech, wydobył z ziemi winna latorośl.
Dionizje- to święta na cześć boga wina, winogrono zbierano dwa razy w roku.
Dytyramby – pieśni biesiadne śpiewane ku czci Djonizosa, z czasem zmieniły charakter na poważny.
Dramat satyrowy à tragedia
Koryfeusz – przewodnik chóru . 1 aktor – Tespis, 534, 2 aktor – Ajschylos, 3 aktor – Sofokles.
Tragos- kozioł, Ode – pieśń, Galee – łasica, Tragoida- pieśń kozła, Galene – cisza.
Zasada trzech jedności:
- czasu: cała akcja utworu zamykała się w 24 godzinach przeważnie od wschodu do zachodu
- miejsca: wszystkie wydarzenia rozgrywają się w tym samym miejscu na przykład przed pałacem królewskim a o zdarzeniach które rozegrały się gdzieindziej informują posłańcy
- akcji: jeden główny watek, brak wątków pobocznych i epizodów które nie rozwijają akcji.
Zasada Decorum (stosowności) – zobowiązuje twórców dramatu antycznego do pisania tragedii wyłącznie stylem wysokim, a komedii średnim i wysokim.
Zasada wynikająca z decorum: nie można było pokazywać na scenie ludzkiej śmierci, scen dramatycznych, pojedynków, okaleczeń itp.

Zasada jedności – w tragedii nie można było przedstawiać scen komicznych , a w komedii scen dramatycznych.
Tytułowanie utworu – tytuł nadawano od imienia głównego bohatera np. Antygona, Król Edyp, Prometeusz.
Brak scen zbiorowych – na scenie mogą przebywać jednocześnie i prowadzić dialog maksymalnie trzy osoby.
Charakterystyczna konstrukcja utworu: czyli podział na sceny dialogowe (epejsodia) i pieśni chóru (stasima).
W budowie teatru stosuje się te same zasady co w budowie świątyni.
Chór – informuje o wydarzeniach które dzieją się poza sceną i je komentuje.
Bohaterem tragedii – jest bohater tragiczny, osoba wplątana w konflikt tragiczny uwikłany w sytuację z której nie ma wyjścia.
Konflikt tragiczny – jest to konflikt miedzy dwiema wartościami, które są jednakowo ważne, jest nierozwiązywalny często prowadzi do katastrofy, konflikt z którego nie ma wyjścia każda decyzja prowadzi do katastrofy.
Tragizm – sytuacja tragiczna w której znalazł się bohater prowadzi go zawsze do katastrofy.
Wina tragiczna (wina niezawiniona) – polegająca na błędnym rozpoznaniu i fałszywej ocenie własnej sytuacji
Budowa Tragedii antycznej: Prolog – rozpoczyna się dialogiem lub monologiem informuj e o temacie,
Parados – pieśń na wejście chóru, Epejsodion – dialogi bohaterów, Epilog – kończy tragedie.
Orchestra – scena, Parados – trybuny, Skene- przebieralnia.

Dionizos – bóg wszystkiego co żyje, spał zimą budził się wiosna, od niego pochodzi śmiech, wydobył z ziemi winna latorośl.
Dionizje- to święta na cześć boga wina, winogrono zbierano dwa razy w roku.
Dytyramby – pieśni biesiadne śpiewane ku czci Djonizosa, z czasem zmieniły charakter na poważny.
Dramat satyrowy à tragedia
Koryfeusz – przewodnik chóru . 1 aktor – Tespis, 534, 2 aktor – Ajschylos, 3 aktor – Sofokles.
Tragos- kozioł, Ode – pieśń, Galee – łasica, Tragoida- pieśń kozła, Galene – cisza.
Zasada trzech jedności:
- czasu: cała akcja utworu zamykała się w 24 godzinach przeważnie od wschodu do zachodu
- miejsca: wszystkie wydarzenia rozgrywają się w tym samym miejscu na przykład przed pałacem królewskim a o zdarzeniach które rozegrały się gdzieindziej informują posłańcy
- akcji: jeden główny watek, brak wątków pobocznych i epizodów które nie rozwijają akcji.
Zasada Decorum (stosowności) – zobowiązuje twórców dramatu antycznego do pisania tragedii wyłącznie stylem wysokim, a komedii średnim i wysokim.
Zasada wynikająca z decorum: nie można było pokazywać na scenie ludzkiej śmierci, scen dramatycznych, pojedynków, okaleczeń itp.

Zasada jedności – w tragedii nie można było przedstawiać scen komicznych , a w komedii scen dramatycznych.
Tytułowanie utworu – tytuł nadawano od imienia głównego bohatera np. Antygona, Król Edyp, Prometeusz.
Brak scen zbiorowych – na scenie mogą przebywać jednocześnie i prowadzić dialog maksymalnie trzy osoby.
Charakterystyczna konstrukcja utworu: czyli podział na sceny dialogowe (epejsodia) i pieśni chóru (stasima).
W budowie teatru stosuje się te same zasady co w budowie świątyni.
Chór – informuje o wydarzeniach które dzieją się poza sceną i je komentuje.
Bohaterem tragedii – jest bohater tragiczny, osoba wplątana w konflikt tragiczny uwikłany w sytuację z której nie ma wyjścia.
Konflikt tragiczny – jest to konflikt miedzy dwiema wartościami, które są jednakowo ważne, jest nierozwiązywalny często prowadzi do katastrofy, konflikt z którego nie ma wyjścia każda decyzja prowadzi do katastrofy.
Tragizm – sytuacja tragiczna w której znalazł się bohater prowadzi go zawsze do katastrofy.
Wina tragiczna (wina niezawiniona) – polegająca na błędnym rozpoznaniu i fałszywej ocenie własnej sytuacji
Budowa Tragedii antycznej: Prolog – rozpoczyna się dialogiem lub monologiem informuj e o temacie,
Parados – pieśń na wejście chóru, Epejsodion – dialogi bohaterów, Epilog – kończy tragedie.
Orchestra – scena, Parados – trybuny, Skene- przebieralnia.
 

Dionizos – bóg wszystkiego co żyje, spał zimą budził się wiosna, od niego pochodzi śmiech, wydobył z ziemi winna latorośl.
Dionizje- to święta na cześć boga wina, winogrono zbierano dwa razy w roku.
Dytyramby – pieśni biesiadne śpiewane ku czci Djonizosa, z czasem zmieniły charakter na poważny.
Dramat satyrowy à tragedia
Koryfeusz – przewodnik chóru . 1 aktor – Tespis, 534, 2 aktor – Ajschylos, 3 aktor – Sofokles.
Tragos- kozioł, Ode – pieśń, Galee – łasica, Tragoida- pieśń kozła, Galene – cisza.
Zasada trzech jedności:
- czasu: cała akcja utworu zamykała się w 24 godzinach przeważnie od wschodu do zachodu
- miejsca: wszystkie wydarzenia rozgrywają się w tym samym miejscu na przykład przed pałacem królewskim a o zdarzeniach które rozegrały się gdzieindziej informują posłańcy
- akcji: jeden główny watek, brak wątków pobocznych i epizodów które nie rozwijają akcji.
Zasada Decorum (stosowności) – zobowiązuje twórców dramatu antycznego do pisania tragedii wyłącznie stylem wysokim, a komedii średnim i wysokim.
Zasada wynikająca z decorum: nie można było pokazywać na scenie ludzkiej śmierci, scen dramatycznych, pojedynków, okaleczeń itp.

Zasada jedności – w tragedii nie można było przedstawiać scen komicznych , a w komedii scen dramatycznych.
Tytułowanie utworu – tytuł nadawano od imienia głównego bohatera np. Antygona, Król Edyp, Prometeusz.
Brak scen zbiorowych – na scenie mogą przebywać jednocześnie i prowadzić dialog maksymalnie trzy osoby.
Charakterystyczna konstrukcja utworu: czyli podział na sceny dialogowe (epejsodia) i pieśni chóru (stasima).
W budowie teatru stosuje się te same zasady co w budowie świątyni.
Chór – informuje o wydarzeniach które dzieją się poza sceną i je komentuje.
Bohaterem tragedii – jest bohater tragiczny, osoba wplątana w konflikt tragiczny uwikłany w sytuację z której nie ma wyjścia.
Konflikt tragiczny – jest to konflikt miedzy dwiema wartościami, które są jednakowo ważne, jest nierozwiązywalny często prowadzi do katastrofy, konflikt z którego nie ma wyjścia każda decyzja prowadzi do katastrofy.
Tragizm – sytuacja tragiczna w której znalazł się bohater prowadzi go zawsze do katastrofy.
Wina tragiczna (wina niezawiniona) – polegająca na błędnym rozpoznaniu i fałszywej ocenie własnej sytuacji
Budowa Tragedii antycznej: Prolog – rozpoczyna się dialogiem lub monologiem informuj e o temacie,
Parados – pieśń na wejście chóru, Epejsodion – dialogi bohaterów, Epilog – kończy tragedie.
Orchestra – scena, Parados – trybuny, Skene- przebieralnia.

Dionizos – bóg wszystkiego co żyje, spał zimą budził się wiosna, od niego pochodzi śmiech, wydobył z ziemi winna latorośl.
Dionizje- to święta na cześć boga wina, winogrono zbierano dwa razy w roku.
Dytyramby – pieśni biesiadne śpiewane ku czci Djonizosa, z czasem zmieniły charakter na poważny.
Dramat satyrowy à tragedia
Koryfeusz – przewodnik chóru . 1 aktor – Tespis, 534, 2 aktor – Ajschylos, 3 aktor – Sofokles.
Tragos- kozioł, Ode – pieśń, Galee – łasica, Tragoida- pieśń kozła, Galene – cisza.
Zasada trzech jedności:
- czasu: cała akcja utworu zamykała się w 24 godzinach przeważnie od wschodu do zachodu
- miejsca: wszystkie wydarzenia rozgrywają się w tym samym miejscu na przykład przed pałacem królewskim a o zdarzeniach które rozegrały się gdzieindziej informują posłańcy
- akcji: jeden główny watek, brak wątków pobocznych i epizodów które nie rozwijają akcji.
Zasada Decorum (stosowności) – zobowiązuje twórców dramatu antycznego do pisania tragedii wyłącznie stylem wysokim, a komedii średnim i wysokim.
Zasada wynikająca z decorum: nie można było pokazywać na scenie ludzkiej śmierci, scen dramatycznych, pojedynków, okaleczeń itp.

Zasada jedności – w tragedii nie można było przedstawiać scen komicznych , a w komedii scen dramatycznych.
Tytułowanie utworu – tytuł nadawano od imienia głównego bohatera np. Antygona, Król Edyp, Prometeusz.
Brak scen zbiorowych – na scenie mogą przebywać jednocześnie i prowadzić dialog maksymalnie trzy osoby.
Charakterystyczna konstrukcja utworu: czyli podział na sceny dialogowe (epejsodia) i pieśni chóru (stasima).
W budowie teatru stosuje się te same zasady co w budowie świątyni.
Chór – informuje o wydarzeniach które dzieją się poza sceną i je komentuje.
Bohaterem tragedii – jest bohater tragiczny, osoba wplątana w konflikt tragiczny uwikłany w sytuację z której nie ma wyjścia.
Konflikt tragiczny – jest to konflikt miedzy dwiema wartościami, które są jednakowo ważne, jest nierozwiązywalny często prowadzi do katastrofy, konflikt z którego nie ma wyjścia każda decyzja prowadzi do katastrofy.
Tragizm – sytuacja tragiczna w której znalazł się bohater prowadzi go zawsze do katastrofy.
Wina tragiczna (wina niezawiniona) – polegająca na błędnym rozpoznaniu i fałszywej ocenie własnej sytuacji
Budowa Tragedii antycznej: Prolog – rozpoczyna się dialogiem lub monologiem informuj e o temacie,
Parados – pieśń na wejście chóru, Epejsodion – dialogi bohaterów, Epilog – kończy tragedie.
Orchestra – scena, Parados – trybuny, Skene- przebieralnia.